De afgelopen maand had ik wat geheen en weer met het Park, voor wie ik verhalen schrijf die op hun website gepubliceerd worden. Een park in beeld gebracht via de verhalen van de mensen die zich ervoor inzetten. Echt leuk is het, maar helaas is de website is niet zo goed ingericht en ik vrees dat de verhalen niet erg vindbaar en zichtbaar zijn. Dus ik had de werkgroep voorgesteld ze te bundelen in een boekje. Daar werd nauwelijks op gereageerd, alleen vaag dat ik maar een plan moest indienen. En subsidies aanvragen.
Nou ja, toen had ik er niet zo’n zin meer in. Dat zei ik tegen de ambtenares die over de communicatie van het Park gaat. Ik zei: ik maak wel voor mijzelf een boekje in een oplage van 1, om aan mijn familie en vrienden te laten zien, en dan stop ik. Dat was dan dat. Daar schrok ze van, want ik ben ongeveer de enige die wat men noemt ‘content’ voor hun site maakt.
Enfin, toen heb ik op haar verzoek 25 van de 35 interviews tot nu toe in een Word-document gebundeld en die heeft zij in een ‘boekje’ geprint en aan de Parkorganisatie laten zien. Of het een idee was een dergelijk boekje met ca 30 portretten van mensen in het Park te maken voor de relaties en vrijwilligers. Ze vonden het heel erg leuk. Nu zijn ze wel positief. Hen is gevraagd wie of wat ze nog missen, dan ga ik die nog maken.
Dus ik ga weer door. Vandaag doe ik een interview met een dame die appelmoes maakt van appels uit het park. Maximoes heet die appelmoes. Dus bij het Castellum praten we wel een uur over appels, appelmoes, potjes, dekseltjes, etiketten, branding, dromen hebben en die waarmaken. ‘Er zijn zoveel vrouwen’, zegt ze, ‘laat ik mensen zeggen maar het zijn vaak vrouwen, met dromen en ideeën, maar zo vaak voeren ze ze niet uit.’ Zij beschouwt zichzelf als iemand die de dromen wél uitvoert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten