Oogappels

Zus1 had het er al een paar keer over gehad: de tv-serie ‘Oogappels’, dat ze daar zo graag naar kijken, ook met de kleinkinderen, maar tot nu toe was het er nog niet van gekomen. Het is een hitserie. Gisteren was er een spotje op tv: ‘Binge de serie Oogappels’, maar daar heb ik geen aanmoediging voor nodig.

Vaders en moeders en hun kinderen, allemaal even onmogelijk. Thuis, op school, op het werk, sportend. Een aantal ouders is gescheiden, alsdan niet hertrouwd, samengestelde gezinnen. De ambities voor het kroost liggen hoog: hoge cijfers halen, naar academische opleidingen. De ouderskunnen de maatschappelijke druk ook niet altijd aan. Het ergste personage is Merel, ze is aanklager bij het Openbaar Ministerie, rijk, dwingend, de drinkt veel, ruziet veel, haar leuke begaafde dochters worden vermorzeld onder haar bemoeizucht. Zij is met Erik, die heel aardig is, het huishouden draaiende houdt en die een zoon heeft die een eigenzinnige zoon heeft die van opzichtige kleren houdt. 

De diverse opa’s en oma’s komen steeds met mooie levenswijsheden in beeld. Hoe zij naar het gedoe van hun kinderen en kleinkinderen kijken. Het is héél verslavend. De afleveringen duren 50 minuten en ik kijk er zo drie achter elkaar en dan nog kan ik niet stoppen. Het vijfde seizoen is net begonnen, dus ik heb heel wat te bekijken voor ik daar ben. 

Ik heb de neiging over alle personages uit te weiden, maar dat werkt natuurlijk niet.