Mooie Japanse film ’Like father like son’ gezien (te zien op NPO Start en NLZIET) over twee stellen met een vijfjarig zoontje dat hun zoontje niet blijkt te zijn maar verwisseld in het ziekenhuis waar zij op dezelfde dag geboren zijn maar verwisseld. Het ene stel is hogere middenklasse, de man is architect en altijd aan het werk, de vrouw huisvrouw. Het andere stel is meer arbeidersklasse: de man heeft een electro-winkel en zijn vrouw is serveerster. De laatsten hebben drie kinderen, zij spelen veel met hun kinderen en zijn heel lief.
De gezinnen gaan elkaar voorzichtig leren kennen, de kinderen gaan om en om bij hun ‘echte’ ouders logeren, dat geeft bij de ouders en de zoontjes veel spanning. Want maakt dat iemand als je echte vader / moeder voelt: het dna of de tijd die je met elkaar spendeert. Probleemgeval is natuurlijk de architect met alleen maar werk-ambities, want hij is helemaal geen leuke vader. Echt hele mooie film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten