Te Ommoord

We hebben een 'afscheidsavondje' bij Brasserie Lef in Ommoord met het mantelzorggroepje rond Bobby's oudtante, die afgelopen juni op 99-jarige leeftijd overleed. Hier heette ze Auntie. We hebben toch enige jaren haar zo om de week bezocht. Het valt allemaal na te zoeken op dit blog: de eerste keer was 21 mei 2020. Wij: dat zijn Aunties hartsvriendin Riet, neef Dré, nicht Jacqueline, wijkvrijwilliger Hugo, en Bobby & ik. Eerst zouden we naar een ander restaurant, maar die belden op we alleen een hoge tafel met barkrukken konden krijgen. Wij nog protesteren omdat sommigen van ons hoogbejaard zijn,  maar dat mocht niet baten. Nou, dan maar een ander restaurant. Lef.

Raar hoor, eerst een paar jaar steeds op bezoek naar haar flat in Schiebroek, toen het revalidatiecentrum in Vlaardingen, en toen het verpleegoord in Ommoord. En toen ineens was het over en uit. Het was een mooi trouw kluppie. Elke keer als iemand geweest was schreef die een verslagje van het bezoek, wat de onderlinge band enorm versterkte.

De vrijwilliger Hugo intrigeert. Een heel aardige man van een eind in de zeventig. Hij was al vóór ons Aumtie's steun en toeverlaat. Hij kwam bij haar schoonmaken en deed haar administratie. En toen wij op de proppen kwamen bleef ook hij zijn dienst draaien. Toen zij in het verpleeghuis woonde zei ze: 'Hugo, ik weet niet wie hij is maar hij is een hele goede vriend van me.' Nu heeft hij weer een nieuwe 'cliënt', vertelt hij, een man van ver in de negentig. Hij is ook leraar in Tibetaanse yoga.