Ineens doet mijn iPhone het niet meer. Ik moet buurt taxi rijden. Dat kan niet zonder telefoon.
Snel naar de Marokkaanse telefoonwinkel op de Straatweg. Eerst meent hij dat het glas kapot is, maar als hij dat na 20 minuten vervangen heeft doet de telefoon nog niets. De batterij? Nee ook niet. 'Het moederbord kapot', concludeert hij, 'ies oude telefoon. Ik nieuwe telefoon voor jou.' Ik moet meteen weer denken aan Hassan Smoeilijk.
Hij heeft wel een nieuwe telefoon voor me. Een wat ouder model. Zowel een nieuwe als een tweedehandse. Mijn laatste was een refurbished iPhone 6. Drie jaar heb ik ermee gedaan. Dit is een iPhone SE uit 2020. Ik vind het best.
Ik had het er laatst nog met Bobby over, dat steeds meer milieubewuste jongeren voor refurbished telefoons kiezen, of tweedehands. Wat een onzin al die dure nieuwe apparaten. Dat ik blij ben dat meer mensen dat vinden.
Ik ben er verder de hele dag mee bezig. Tot 23u in de avond. Heel confronterend. Het apparaat dat ook ik uren per dag in mijn handen heb. Waar ik alles mee doe. Maar dat alles moet wel werken. Al die functies zijn weg en moeten er weer op. De verkoper zet mijn simkaart over, maar dan? Het eerste rare wat mij opvalt is dat de tijd op Saigon staat. Vietnam.
En dan. Waar heb ik alle codes? Het digitale leven hangt van codes aan elkaar. De wifi. De bank. Whatsapp. Facebook. De televisie. De krant. De mail lukt me niet, maar gelukkig is de helpdesk van xs4all.nl zo goed me er doorheen te helpen.
Het is echt een Vietnamese telefoon. Allerlei instellingen en toetsenborden staan op zijn Vietnamees. En wat ook een schok is: ik kan mijn oorteletoontjes niet meer gebruiken. Er zit in dit model geen ingang meer voor oortelefoontjes met microfoon. Dus nu moet ik gedwongen aan de bluetooth. Grr.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten