Troost voor dames

Ode an die Freundschaft. Eerst een wandeling met K. Ze heeft last van een en ander, dus ze kan niet zo ver. We doen de  prachtige Dirk A. Lambertszkade door het water van Vreeland naar Loosdrecht en weerom, en halverwege een lunchje in het plaatselijk eetcafé. 

We hebben elkaar alweer een tijdje niet gesproken. Zij is sinds een half jaar met pensioen. De volgende in de vriendinnenkring. Ik weet nog goed hoe ze er naar uitkeek, opeens was het genoeg geweest met het werk. Ze kon het niet meer opbrengen. Dat fenomeen zie ik meer. Ik denk dan toch: Poe, zou je dat wel doen, stoppen? Maar het gaat bij iedereen zoals het gaat. 

Tot nu toe vindt ze het nog niet zo fijn: gepensioneerd zijn. Geen werkomgeving meer. Geen verhalen meer over hoe het gaat op de zaak. Geen gewicht meer in gesprekken vanwege je vak en je vakkennis. Meer in jezelf gekeerd. Wie wil er nog met mij? Voor je nog werkende vrienden is het proces onbegrijpelijk. Je sluit je af en wordt stil.

Ik vind haar ook stil. Vraag hoe het is. Het is niet goed. Ik luister. En zeg dan: 'Het komt wel goed. Het duurt misschien even, maar het komt goed.' Aan het eind straalt ze van de mooie wandeling, de mosterdsoep, de heldere luchten. 

Dit was mijn troostwandeling, vertel ik, het eerste jaar nadat ik mijn werk kwijt was. Ik deed 'm regelmatig met Will, maar je kunt 'm ook goed in je eentje doen. En dat op slechts 20 minuten rijden van huis. Ook al valt het allemaal niet mee, deze wandeling is altijd mooi. 

Als ik thuis kom ligt er een verzoek van E. of ik kom. E. is ook alweer 70. Klinkt oud, maar ze is een leuke levendige vrouw. Grafisch ontwerper, illustrator, beeldend kunstenaar. Haar vriend die nogal wat ouder is dan zij ligt alwéér in het ziekenhuis. Hij lag daar vorige week ook al, vanwege corona. Alzheimer, corona, delier. Ze mantelzorgt al jaren voor hem en kan niet meer. 

Alle tekorten in de zorg passeren de revue. Afgelopen vrijdag had het ziekenhuis haar opgebeld: u kunt hem komen halen. Dat ze het niet meer trok was hun zorg niet, zeiden ze. Maandag was hij vanwege een delier met de ambulance gehaald en nu ligt hij in Zeist. Hoe nu verder? Het is al maanden geleden dat het CIZ (indicatiestelling) is langs geweest, maar daar is nog steeds niets gebeurd. Nu zegt Zeist: 'Als ze een plek voor hem vinden dan is het te hopen dat hij nog een papier kan/wil ondertekenen dat hij vrijwillig naar een gesloten afdeling gaat.' Anders moet het via de rechter.

Het is 20 minuten fietsen naar E.. Zij vindt het veelgevraagd, want zelf gaat ze al jaren 's avonds niet meer de deur uit. Ik vind het juist leuk om 's avonds de deur uit te gaan, zeg ik. Het gebeurt alleen weinig meer. Vertel eens wat leuks, vraagt ze, en ik vertel over 'Dansconditie 60+'. Ook dat is troost. Ik moet wel even appen dat ik veilig thuis ben..