Fotorealisme

Naar het Centraal Museum naar hun nieuwe tentoonstelling 'Op scherp' over fotorealistische schilderkunst. Het zijn schilderijen die eruit zien als fotografie. Grote doeken, heel fijn geschilderd. Uitvergrote dagelijkse taferelen. Deze stijl was in de jaren zeventig een tijdje in zwang in reactie op de abstracte schilderkunst die toen in de hogere kunstkringen gold. Vorige week was de opening, ik was uitgenodigd, maar toen had ik mijn cursus Dansconditie. Ik was ook wel een beetje gereserveerd, ik weet niet of zulk werk me wel aanspreekt en ik wil me niet verplicht voelen om een stuk te moeten schrijven, het moet me wel boeien. 

Ik had lange tijd een tegenzin tegen het Utrechts Centraal Museum. Vond de tentoonstellingen nooit zo boeiend. Maar de laatste jaren is het beter geworden. Ben ik verrast. Ze kiezen vaak uit het eigen depot een thema en gaan dat uitbreiden met hedendaagse werken, waarbij expliciet werken van vrouwen en van kunstenaars van kleur worden meegenomen. Beetje verplicht nummer, denk ik vaak eerst, maar nadat ik de kritische stemmetje even afzet kan ik me laten verrassen.

Hier moet je ook weer een drempel over. Geen van de kunstenaars is bekend. Veel afbeeldingen uit de jaren zeventig zijn uitvergrotingen van reclameplaatjes. Of van populaire cultuur. 

Vaak zijn werken die in het depot van het museum liggen te verstoffen uitgangspunt voor een nieuwe tentoonstelling. Deze fotorealistische werken werden in de jaren zeventig verzameld door een gemeentelijke kunstinstelling 'Hedendaagse Kunst' en kwamen in de jaren tachtig in bezit van het Centraal Museum. En nu dan dit, samengesteld door gastcurator Esmee  Postma, die ook kunstcriticus is voor de Volkskrant.