Ambrosiaans

Tot een paar jaar geleden gingen Bobby en ik regelmatig op vrijdagavond naar de stiltemeditatie in de Nikola, met aansluitend een maaltijd, maar die communiteit is er niet meer. Er is wel een nieuwe communiteit met een vergelijkbare stiltemeditatie, maar geen maaltijd. En om nu voor alleen een half uurtje samen stilzetten helemaal naar de Maliesingel te fietsen, dat gaat ons allebei te ver. 

Sinds een tijd gaat Bobby op vrijdagavond naar de Oranjekapel bij ons in de wijk. Daar zitten van 19.30-20u vier tot tien mensen bijeen voor het Avondgebed, inhoudende bijbellezen, psalmzingen en bidden. Ik ben een aantal keren mee geweest, maar ik vind het daar veel te protestants en veel te veel tekst. Als de dominee zelf voorgaat is het nog wel te pruimen, maar vaak gaat er een leek voor. En die bedoelt het goed, neem ik aan, maar hij heeft geen gevoel voor stilte, traagheid, inkeer. En hij draait vaak bombastische orgelmuziek op een klein geluidsboxje. Eric-de-Peric noemen we hem. Ik ga niet meer mee. Bobby is het met mij eens, maar hij gaat wel.  

Nu lees ik in de Nieuwsbrief van de katholieken dat er vrijdags om 18u in de pas heropende Augustinuskerk een Latijnse Vesper gezongen wordt door de Schola Ambrosiana. Daar ga ik naar toe, meld ik, ga je mee? Hij houdt érg van Gregoriaans. Ambrosiaans is net iets anders, maar komt in de richting. Bobby volhardt helaas in zijn eigen  kerkje. Dat is dichterbij.

Dus ik in mijn eentje naar de Augustinus. Ik zou koken en ben daardoor tien minuten te laat, maar bij de katholieken geeft dat niet. Tot mijn verbazing ben ik de enige toehoorder. Ze zingen prachtig, goddelijk. Net zo'n sfeer als in een klooster.