Ik kijk bijna altijd naar Frans Bromet als hij weer een nieuwe documentaire heeft gemaakt. Hij is inmiddels 80 en de onderwerpen zijn steeds dichter bij huis. De laatste documentaire ging geloof ik over mensen op scootmobielen en daarvoor over mensen op hondencursus. Nu heeft hij een gemaakt over mensen in een revalidatiecentrum aan de Overtoom in Amsterdam. Hij kwam er zelf terecht na een hersenbloeding. Hij was verrast over de menselijkheid, betrokkenheid, goede zin. Zelf was hij na drie weken weer genoeg opgekalefaterd om terug naar huis te gaan, anderen zitten er veel langer.
Het roept herinneringen op. Onze vader kreeg tussen zijn vijftigste en zijn zeventigste meerdere hersenbloedingen. Hij kon niet meer werken. Van de eerste bloedingen knapte hij nog behoorlijk op, maar het werd wel elke keer erger met de eenzijdige verlamming en de spraak. Hij voelde zich na een verblijf in het revalidatiecentrum ook altijd heel verbonden met de medepatienten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten