We proberen de avond zo lang mogelijk te rekken, om maar niet alleen elk in ons afzonderlijke tuinhuisje te hoeven gaan slapen. Durven we te gaan slapen, is de vraag. We vinden het best een beetje eng. Maar het buitenhek van het complex is op slot, er zijn in principe geen andere mensen.
Eerst eten en drinken we langdurig aan Karins lange tafels, daarna wordt het te koud en gaan we bij haar binnen. Ook al zijn de tuinhuisje tamelijk primitief, zonder water en elektriciteit, eventueel met butagas, momenteel is het binnen in de huisjes nog lekker warm.
Vervolgens maken we nog een nachtwandeling over gans het complex. In één huisje brandt licht, daar is dus nog iemand. En dan is het zover. Op onszelf in ons huisje.
Als er iets engs is mag je bellen. De andere twee zouden geloof ik liever met zijn drieën in één huisje willen, maar dat zie ik niet zitten. Meisjesdroom van drie zestig plus-vrouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten