Beelden

Nieuwe Wilma is geloof ik een beetje vergeetachtig aan het wordev. Vorige week toen we de stiltewandeling van zondag zouden vóórwandelen was ze het ook al vergeten, nu zouden we alsnog samen wandelen om de stille wandeling van afgelopen zondag te evalueren en een nieuwe datum te prikken. Bij Beerschoten omdat het weer zo wisselvallig en daar is een goed café-restaurant. Maar weer geen Nieuwe Wilma. Ze had de afspraak niet opgeschreven. Het is echt steeds vaker een punt bij ons en onze leeftijdgenoten. Het vergeten en kwijt raken. 

Het is niet erg. Terwijl zij alsnog van Driebergen naar Beerschoten snelt kan ik even de beeldentuin bekijken. Dat heb ik nog nooit gedaan. Klein Kröller-Müller. In de strálende zon. Als ze een half uur later arriveert hebben we onweer en hagelstenen.

Vandaag zijn we niet stil gaat het veel over ziekte en naderende dood, want dat is (weer) aan de hand aan de rand van ons beider leven. Haar schoonmoeder is aan het eind van haar leven en met zijn allen wachten ze het einde af. Moeder is ernstig verzwakt maar nog goed bij de pinken.