Bloembloembloembloem

Met tuinfoto's van vorige week lok ik de Limburgse vriendin naar mijn volkstuin voor een theevisite. Zij is heel goed in theevisite, neemt altijd Limburgse vlaai mee of zoiets. Dat was ik vergeten, want ik had zelf ook fruitgebakjes gekocht. Lekker veel, zeg maar. 

Zij heeft ook een volkstuin, of liever: zij is hulpje bij iemand met een moestuin aan de rand van de Utrechtse binnenstad. Daar hebben de mensen geen huisjes op de tuin, alleen een gereedschapskist. Ze doen daar voornamelijk groenten. Ze is vol lof over mijn tuin en ook een beetje een kenner. Alle tuinieders die ik ken zeggen dat ze er niet veel van af weten, dat doe ik zelf ook. Maar de Limburgse vriendin ziet mijn resultaat, mijn worsteling, mijn werk en mijn vrijheid. Zij vindt het juist heel mooi, die net in toom gehouden wildheid. En bij hen op de tuin had ook maar heel weinig het gedaan. Ook zij had bloemenzaad gezaaid, maar niets was opgekomen.

Maar de ruimte van het perceeltje, de rust van het complex, en het wonderschone en in eenvoud uitblinkende spirihuisje, ze is vol lof en de theevisite loopt ver uit. Al die lof doet me goed.