Adieu Frederiksplein (1)

Adieu Frederiksplein... Het zou een lied kunnen worden. Misschien vanavond, als de dozen ingepakt zijn en de sleutels ingeleverd. Voorlopig zingt door mijn hoofd het gedicht van Daan Zonderland O weemoed weemoed bovenal / om wat er van ons worden zal / van al wat was en wat zal wezen / en waarvan niets ons kan genezen.

Jarenlang fietste ik in tien minuten naar het werk, vaak vol ochtendergernis over de hindernissen omdat ik niet lekker door kon fietsen. Vuilniswagens, verhuiswagens, vrachtwagens, taxi's, stratenmakers, laden, lossen, hijskranen, noem maar op. Altijd om kwart over acht onstuitbaar in de weer. Ochtendergernis ook op de kruising Prinsengracht-Spiegelgracht, waar de fietsers uit Oud Zuid voorrang hebben op ons binnenstadsbewoners en waar het om 08.17 uur verrekte moeilijk overstekens is! Altijd chaos. Een tijdje hadden we ineens obstakels van de Noord Zuid Lijn op de Vijzelgracht, waar van de ene op de andere dag overoverkomelijke betonblokken waren opgeworpen...

Toch was de route Prinsengracht te prefereren boven de route Weteringschans waar Leidseplein, Weteringcircuit en Frederiksplein voor fietsers niet zonder bijna-dood-ervaring over te steken zijn.

Het Frederiksplein is eigenlijk best mooi, maar dat valt niet direct op omdat er zoveel wegen doorheen lopen. Trams, taxi's, sluiproutes, ouders met bakfietsen. Ook al staan er stoplichten, en iedereen rijdt er gewoon door. Nog een ochtendergernis: grachtengordel-ouders met bakfietsen met kinderen voorin zijn de eerste om door het rode stoplicht te rijden. Een paar maanden hebben daar om half negen agenten gestaan op de hoek van de Utrechtsestraat, om door hun aanwezigheid dat gedrag in te tomen.

Adieu Frederiksplein. Er zijn bijzondere bomen, vleugelnoten heten ze. Er is een schitterende fontein, maar die plek is hangplek voor alco's. Behalve bomen en een fontein heeft het Frederiksplein blijkbaar ook kunst. Nooit zo ervaren. Ik ben er honderden keren met mijn bammetjes langsgelopen zonder me af te vragen wat het was. Ik vond het jaren zeventig lelijkheid in de sfeer van de Nederlandse Bank. Je ziet het wel, maar je kijkt er liever om heen. Het kunstwerk is een monumenten ter nagedachtenis aan Anthony Winkler Prins. Mooi dat te weten, zo bij het afscheid van de plek waar zo'n dertig jaren lang de Koninklijke Vereeniging van het Boekenvak zetelde. We gaan met nog maar tien personen naar een locatie bij Station Sloterdijk.

Ik vrees dat ik de ochtendergernis enorm ga missen. Over doorfietsen hoef ik niet meer te jeuzelen. Kinkerstraat, Bilderdijkstraat, De Clerkstraat, Admiraal de Ruiterweg, en een eindeloos stuk Haarlemmerweg: geen obstakel te bekennen. Daar ga ik me nu alvast aan ergeren. En aan de wind.

Meer over kunstwerk Frederiksplein