Adieu Frederiksplein (2)

Het is 17 uur. Iedereen is weg. Ik zit alleen met een halflege fles champagne in het pand. Mooi dramatisch. Vanmiddag hebben de verhuizers het meeste meegenomen - al zijn ze natuurlijk cruciale meubelstukken vergeten. Net hebben Vinnie en ik de eennalaatste pdf van het laatste nummer doorgenomen, want er was vandaag ook nog een Kerstnummer af te ronden. We hebben er maar iets optimistisch van gemaakt. Het is best aardig geworden, alleen de kerstquiz is nog niet helemaal naar wens opgemaakt.

Jonathan belt. Over een half uur komt hij de computers afkoppelen. 'Marty, jij en ik zitten hier sinds 2000', zegt hij invoelend. 'Marty is best emotioneel...' Ik kijk naar de vrolijk geverfde wanden, de schemerlampen van jaren-zestig-behang. Wat een goeie energie was er toen we Kenniscentrum begonnen. Tekenend daarvoor zijn de muren en de schemerlampen in de kleur oranje, blauw en appeltjesgroen. Mirjam H. en Ellen M. schilderden de meeste wandjes. Daarna volgde een mooie avond met Jeroen K., Connie V. en Ellen schemerlampen op de wanden plakken met op de achtergrond vervreemdende muziek van Yann Thiersen uit de film 'Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain'.

Maar sindsdien ging Ellen weg, toen Mirjam, toen Connie en als laatste Jeroen. En nu wij allemaal. En een volgende huurder gaat straks die vrolijke wandjes er uit slaan. Emotioneel? Ik?

Vanmiddag ben ik sportfietsen wezen kijken. Want Sloterdijk. Ik zag een mooie koningsblauwe glimfiets met zeven versnellingen voor slechts 150 euro. Zeker uit China, zei ik gewiekst. 'Nee hoor', zei de fietsverkoper, 'uit Maasmechelen, van een Nederlandse fietsenmaker. Alle vitale onderdelen zijn van aluminium, dus hij kan best buiten staan. U mag 'm gerust proberen.'

Vinnie heeft ook twee glaasjes champagne gehad, maar hij haalt nu een bakfiets bij McBike om de laatste rode stoelen in te laden. Dan heeft hij ook een echt ingericht huis. Wat Boekblad al niet betekent voor de mensen. Adieu Frederiksplein.