Gisteren het grootste deel van de dag kranten liggen lezen. Het was 8 maart, en hoewel de Vrouwenstrijd - in Nederland althans - bijna nauwelijks een item is, kranten doen allemaal een 8 maart-bijlage. Dat zal me die reacties een moeite gekost hebben om die interessant te vullen!
Vrouwen moeten/willen weer vrouwelijker, en mannen moeten/willen weer mannelijker. Vooral dat laatste is echt een item. Mannen zouden zich veel te veel hebben laten opslorpen door vrouwelijke waarden, dat begint al op de lagere school met juffen en kringspelletjes in plaats van raggen, maar dat gaat maar door. Nu willen ze weer mannen-dingen doen. Vooral in christelijke kringen is het volgens mij een issue.
De meest aansprekende kop vind ik in de Volkskrant in de afdeling 'Hart en Ziel': 'Mannen? Die prutsen.' Hele pagina. Lidy Nicolasen op zoek naar echtemannen-dingen. Sprak me enorm aan. Gaat nergens over, maar in Wenen kocht Bobby een multitoolprutsapparaat, een Swisstool. Zie foto. Wat was hij daar mee in zijn sas! Tijdens een wandeling door het Wienerwald zaagde hij glimmend van genoegen met zijn nieuwe tool een stukje van een picknickbank af. Ik verbijsterd. Op mijn beurt kocht ik als souvenir in de museumwinkel van Museum Leopold plastic bloemen voor op de ramen op het werk, voor elke collega een plakplaatje: tulpen, anemomen, dalia's, lekker roze. Leuk, he? Bobby vond dáár weer niets van. Maar ik dacht blij: Hoeven we dat lelijke niksige uitzicht nooit meer te zien. En toen iedereen afgelopen vrijdag vrolijk die bloemen op heur ruit plakte, dacht ik: we worden steeds meer een meisjesredactie. Na und?
Wat zegt dit allemaal over de Vrouwenstrijd? Is er een Vrouwenstrijd? Ik vind het altijd een vermoeiend onderwerp. Het gaat maar over vrouwen en mannen en gezinnen en kinderen. Over arbeidsparticipatie en de verdeling van het werk thuis. En over de liefde en de strijd tussen de seksen. En over de wederzijdse waardering en/of afwijzing. Al dan niet vermeend. Of het gaat over de verdeling der dingen buitenshuis. Over te weinig vrouwen. Aan de top. In mannenberoepen. Als specialist. Of over teveel vrouwen. In de zorg, in het onderwijs.
Afgelopen week verscheen ter redactie nog een promotie-onderzoek over de kwestie dat het aantal gepubliceerde vrouwelijke auteurs nog maar 35% zou zijn, terwijl meer vrouwen zouden (willen) schrijven dan mannen. Dat de inhaalslag van de schrijfsters niet in de jaren tachtig plaatsvond, zoals je volgens de promovenda zou verwachten, maar in de jaren negentig. 'Boeie!' zou Nichtje zeggen. Dat iemand daar een jaar (of twee) onderzoek naar wil doen. Maar misschien heb ik het allemaal iets te vaak gehoord.
Iedereen moet gewoon niet zeuren en haar of zijn ding doen. Vind ik. Ondertussen ben ik blij dat het weer een jaar duurt voor de volgende obligate 8 maart-bijlages.
Wat zegt dit allemaal over de Vrouwenstrijd? Is er een Vrouwenstrijd? Ik vind het altijd een vermoeiend onderwerp. Het gaat maar over vrouwen en mannen en gezinnen en kinderen. Over arbeidsparticipatie en de verdeling van het werk thuis. En over de liefde en de strijd tussen de seksen. En over de wederzijdse waardering en/of afwijzing. Al dan niet vermeend. Of het gaat over de verdeling der dingen buitenshuis. Over te weinig vrouwen. Aan de top. In mannenberoepen. Als specialist. Of over teveel vrouwen. In de zorg, in het onderwijs.
Afgelopen week verscheen ter redactie nog een promotie-onderzoek over de kwestie dat het aantal gepubliceerde vrouwelijke auteurs nog maar 35% zou zijn, terwijl meer vrouwen zouden (willen) schrijven dan mannen. Dat de inhaalslag van de schrijfsters niet in de jaren tachtig plaatsvond, zoals je volgens de promovenda zou verwachten, maar in de jaren negentig. 'Boeie!' zou Nichtje zeggen. Dat iemand daar een jaar (of twee) onderzoek naar wil doen. Maar misschien heb ik het allemaal iets te vaak gehoord.
Iedereen moet gewoon niet zeuren en haar of zijn ding doen. Vind ik. Ondertussen ben ik blij dat het weer een jaar duurt voor de volgende obligate 8 maart-bijlages.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten