Koninginnedag (1)

Wie dit verhaal al kent mag weg. Ga maar gauw!

Het is bijna zover. Het gonst als de ziekte op de straat en ik sta nu alweer tamelijk op scherp. De mensen zijn er helemaal klaar voor.

Als iemand tegen mij zegt: 'Ik heb niets met Koninginnedag' dan schiet het me onmiddellijk tussen de schouders. Hoezo niets met Koninginnedag. Weet je wel wat voor luxe het is om zo'n zin te kunnen zeggen? En wat volstrekt ongevoelig om dat juist tegen míj te zeggen. Dacht je dat ik er iets mee wílde hebben??? Kortom, ik sla er snel van op tilt.

Ik ben een gezegend mens, daar niet van. Ik woon prachtig in de Jordaan, het is er gezellig en er is doorgaans heel weinig lawaai. Alleen: dat ik vijf dagen per jaar weg móet stoort mij enorm. Slechts straatgenoten begrijpen de diepe frustratie. De vriendinnen onderdrukken vermoeid hun zuchten als het K-woord valt. Ze erkennen dat het echt erg is en dat ik niet zeur, maar ze weten het nu echt wel.

Koninginnedag op de Elandsgracht. Net zo erg als het Jordaanfestival. Het podium staat pal onder mijn raam. Onvervalste Jordanese muziek dendert uit megageluidsboxen op megadecibellenniveau. Dit jaar is het van 29 april 19 uur tot en met 30 april 22 uur. Het staat nu aangeplakt, zodat de buurtgenoten weten wanneer ze weg moeten zijn en wanneer ze weer terug kunnen keren.

Duizenden onvervalste Jordanezen uit Almere, Lelystad, Purmerend en Enkhuizen komen hier hun roots uitleven. Ze vinden dat leuk, dat leed van ons. 'Schijt aan de buren en daar gaan we nog een keer...' Zij zijn namelijk de ras-Jordanezen, wij zijn de yuppen. Wij moeten dus niet zeuren als de ruiten in de sponningen trillen, als er minstens twintig biertaps op de hoek van de straat staan en te weinig pisbakken. Als je voordeur en je fiets veelvuldig ondergezeken worden. Dat is feest.