Gek van liefde

Met veel kopjes thee bijkomen van de drukte van de werkweek. Verzonken in mooie poëtisch roman. Had het meegenomen vanwege het sfeervolle omslag: een kamer gedrenkt in groen licht en daarin een piano. Riep zo'n verlangen op naar thuis zijn en piano spelen. De roman heet Het huis in de Via Manno en is geschreven door de Italiaanse schrijfster Milena Agus (1974).

Het huis in de Via Manno: jonge vrouw vertelt het verhaal over haar ‘gekke’ grootmoeder, die in 1943 uitgehuwelijkt werd aan een weduwnaar. Een van de ‘gektes’ waar grootmoeder aan leed was dat ze van kinds af aan al van grootse en meeslepende liefdes fantaseerde, en daar heel ver in ging. In een kuuroord waar grootmoeder, getrouwd, behandeld werd voor haar nierstenen ontmoette ze een man, die De Veteraan genoemd wordt. Tussen hen groeide een onmogelijke liefde. Voor heel even verloor grootmoeder zichzelf in het grote geluk.

De zoon die zij negen maanden later ter wereld bracht, leek een gevolg van deze liefde. Zijn moeder koesterde hem en alleen het beste was goed genoeg voor hem. Hij groeide op tot een succesvol pianist en trouwde met een vrouw die hem totaal toegewijd was en met hem meereisde de wereld over. Hun dochter (de vertelster) groeide daardoor bij haar grootmoeder op, in het huis aan de Via Manno.

Tien jaar na de dood van haar grootmoeder gaat de kleindochter trouwen en zal zij in het huis in de Via Manno gaan wonen. Zij vertelt het verhaal over haar grootmoeder heel ingehouden, geheel loyaal aan de oma, maar op een fascinerend cirkelende wijze, waarbij steeds meer stukjes van de puzzel in elkaar vallen.

Als je de feiten diep tot je door laat dringen, het leven van zo'n overdreven romantisch meisje, dat door haar 'gekte' door haar ouders voortdurend opgesloten wordt en tenslotte uitgehuwelijkt aan een oudere man, die haar de wonderlijkste seksuele diensten laat uitvoeren, wat misschien niet zo erg was als het klinkt, maar toch. Zo subtiel liefdevol door de kleindochter opgeschreven allemaal, dat het enorm nawerkt. Een verrassing. Een kleinood. Van harte aanbevolen.

Hé! Toevallig staat er vandaag in Trouw een paginagrote recensie van dit boek, samen met Het land waar je nooit sterft van de Albanese schrijfster Ornela Vorpsi, waar ik eerder over schreef. Ik zou de boeken niet bij elkaar bedacht hebben, maar ze hebben een overeenkomst: de auteurs schrijven allebei in het Italiaans en zijn van dezelfde generatie.