Ensalada de Ensaladas

't Festival Oudemuziek is van start gegaan. Gisteren de Opening bijgewoond in De Rode Doos, de tijdelijke huisvesting van Muziekcentrum Vredenburg. De week opende met een uitvoering van 'Le Sacre du Printemps' van Stravinski, niet wat je direct verwacht bij een festival oude muziek. Vandaag beierden in dat kader van 12 tot 13 alle kerkklokken in het centrum van Utrecht - geen vrolijke carillondeuntjes, maar alleen maar luid beieren. Echt Oude Muziek was het niet.

'Ensalada de Ensaladas' in de Geertekerk moest dat goedmaken: dat werd gespeeld door de groep Música Temprana, specialist in Spaanse en Latijns-Amerikaanse muziek. Het was aangekondigd als een concert met 300 brandende kaarsen in het donker. Bobby fungeerde met een aantal collega's als brandwacht. De hele week hebben ze boze dromen gehad dat ten gevolge van deze bizarre dramaturgie de gordijnen vlam zouden vatten, het prachtige houten plafond van de kerk onmiddellijk mee zou gaan en de hele kerk in rook op zou gaan.

De 'ensalada' bleek een potpourri van liedjes, melodieën en muzikale vormen uit het 16de-eeuwse Spanje. Het zijn de enige lange, wereldlijke werken die de Spaanse Renaissance kende en vanwege de dynamische, pastiche-achtige structuur enigszins vergelijkbaar met de Italiaanse madrigaalkomedie. De zangers van vanavond fleurden de voorstelling op met geestige toneelstukjes. Ze waren verkleed als monniken, ridders, prinsesje, stieren en wat al niet. Erg mooi, die fluwelen kostuums. Zou je zo je garderobe op willen inspireren.

De stellage met 300 kaarsen bleek er maar 30 te bevatten. Hij deed qua sfeer erg denken aan mijn eigen altaartje met mijn zelfgetekende Rosa Mystica, m'n Turkse lampje en de Turkse zilveren roos.

Naar de wijfies

Liep Ari tegen het lijf, op Amsterdam Centraal. Ari is al een tijdje met sabbatical, maar bijna terug van weggeweest. Hij moest ook naar Utrecht en de trein had vertraging, dus we hadden wel een uur om samen het hele leven door te nemen.

Sabbatical, dat lijkt mij ook wel wat. Lekker eng, helemaal niets doen, geen taken, geen plichten, geen plannen. Je gaat er je huis van opruimen, hoor ik weer eens, tijd doorbrengen met familie en oude vrienden, beetje klooien, spitten, poetsen, rondkijken, wachten, reizen. Je schijnt je niet meer voor te kunnen stellen hoe vol je je dagen en je hoofd had in je arbeidszame leven.

Ter hoogte van Breukelen bereikten we het onderwerp van de onverwachte vreugden van het rijke roomse leven - onverwacht, omdat we beiden uit het protestantisme stammen, met fel anti-paapse sentimenten. Hij ging nu eerst nog vóór hij weer aan het werk ging in retraite bij de zusters Cistercienzers. 'Ik ga naar de wijfies', giechelde hij, 'al mijn vrienden verklaren me voor gek.'

Ik onthulde óók een beetje in het katholicisme verzeild te zijn geraakt en dol te zijn op de Engelse mis in de Sint Augustinuskerk aan de Oudegracht. Hoe mooi ik dat vrede groeten vind met de kerkgangers om je heen, vlak voor de eucharistie. Hoe moeilijk het eerst voor me was om iemand Vrede-van-Christus toe te wensen, want daar geloof ik allemaal niet zo in, maar dat ik wel heel mooi vind dat totaal vreemde mensen elkaar echt aankijken, echt zien.

Of ik dáár niet eens een column over kon schrijven, vroeg hij, dat mensen elkaar echt aankijken. Dat uitgevers en boekverkopers elkaar ook eens echt aankeken en echt zagen. En of ik hem een keer kwam ophalen voor die Augustinuskerk, dan ging hij mee. Of koffiedrinken na afloop.

'I'll walk through the snow barefoot...

Grappig om de film 'Salmonberries' weer te zien. Dat was dus 1991 dat ik die zag. 'I'll walk through the snow barefoot, if you'd open up your door...' Op YouTube is de film in zijn geheel te bekijken. 'Salmonberries part 1' bevat de scene waarin Kotz op haar charmant hoekige wijze aan de bibliothecaresse een zalm komt aanbieden. Ik vond dit 'Barefoot' een verschrikkelijk mooi nummer, indertijd. Heb sinds ik die film zag bijna alle cd's van k d lang gekocht en haar optredens bezocht. Dat stopte toen ze in een Jezus-jurk ging optreden.

Heldinnen

Het Letterkundig Museum houdt op 14 september een dag over Literaire Helden. Nelleke Noordervliet, Kees 't Hart, Saskia de Jong en Bart Moeyaert zullen aan de verzamelde Vrienden van het Museum hun favoriete literaire personages uit de doeken doen. Wat een schitterend idee! Ben benieuwd wie daar allemaal uit de boekenkasten tevoorschijn gehaald worden. Als iemand het mij nu zou vragen, wie ik dan zou noemen.

Lang, lang geleden (1992) hield ik tijdens de Feminist Book Fair in de Beurs van Berlage de eerste (en volgens mij enige) Hanke van Eemerenlezing, getiteld 'Kotz of de dolende puber als lesbisch literair idool'. Kotz was de afkorting van Kotzebue, hoofdpersoon uit de film Salmonberries van Percy Adlon, die ook de film Bagdad Café maakte. Kotzebue is een nurkse Eskimopuber die op een dag in de bibliotheek verschijnt om langdurig de bibliothecaresse aan te staren. Het is een meisje dat eruitziet als een jongen. Ze wordt gespeeld door de Canadese zangeres K D Lang. Zij trof mij recht in het hart en werd de leidraad voor de lezing over mijn literaire helden. Heldinnen.

Anno 1992 waren mijn heldinnen eigenzinnige dwarse pubers: Annie John uit Annie John van Jamaica Kincaid, Robinson uit Robinson van Doeschka Meijsing, Frankie Addams uit De bruiloft van Carson McCullers, Camille van Mireille Best, Jeanettte uit Sinaasasappels en demonen en Villanelle uit Passie van Jeanette Winterson, Gilgi uit Gilgi, een van ons van Irmgard Keun, Kate uit Het meisje met de groene ogen van Edna O'Brien en Zoe uit De tjilpmachine van Joke van Leeuwen.

Wat deze heldinnen gemeen hadden is dat ze zich allemaal behoorlijk dwars waren, dat ze zich heel erg ontheemd voelden en dat ze veel lazen, de hele dag hongerig waarnamen om de wereld om hen heen te begrijpen en er vat op te krijgen. Dat ze hun kennis vermengden met een ongebreidelde fantasie en dat zich in hun hoofden nieuwe fantasievolle universa opborrelden...

Zouden zij mij bij herlezing nog steeds zoveel te zeggen hebben? Nu zou ik voor de kast kunnen gaan staan en mijn hedendaagse helden/heldinnen kunnen zoeken. Maar het is kinderbedtijd. Misschien later deze week...

Trailer van de film Salmonberries

Snuffen

Naar de dvd van de film The Notebook gekeken. Wat een draak van een film, maar hoe ontroerend ook! Ik meld Nichtje die komt eten dat ik gekeken heb en zo geroerd was, hoewel ik het echt óók een film vol clichees vond.

The Notebook is alweer van 2004. Het verhaal vangt aan met een oudere man en vrouw in een verzorgingstehuis, waarbij de man voorleest aan een vrouw, die - dement als zij is - geen sjoege heeft van haar omgeving. Hij blijkt haar het verhaal van hun liefde te vertellen en als kijker vaar je mee op hun herinneringen. Het is een beetje een obligaat raamwerk. Pas aan het eind, als je het mooie begin van hun liefde hebt gezien en ervaren, wil je je ook wel laten ontroeren door de scenes in het verzorgingshuis.

Vooral als jonge geliefden zijn ze geweldig: de jonge Allie, gespeeld door Rachel McAdams en Noah, gespeeld door Ryan Gosling. Hoe ongeloofwaardig en voorspelbaar hun liefde ook moge zijn, je slikt alles. Die twee zijn zo leuk met elkaar, dat de rest niet uitmaakt. Dat maakt dat je je gráág overgeeft aan alle snuf-momenten.

Nichtje had vorige jaar dezelfde ervaring met de film als ik. Zij vertelt dat ze in Zwitserland met personen van verschillende nationaliteiten naar zat te kijken en dat iedereen zat te snotteren. Iedereen was het er over eens dat het een draak van een film was, maar desondanks ga je om. Onweerstaanbaar. True love, daar wil iedereen wel in geloven.

Omdat Nichtje afgelopen weekend Vespa gevoederd heeft, nemen we en passant ook het boek Communiceren met dieren door (zie hieronder). Vreselijk, die taal, dat communiceren-met-je-hart, maar eigenlijk begrijpen we het precies. Als je alleen maar aanwezig bent in haast en/of met een waslijst klussen, dan is het voor Vespa ook niet fijn om in jouw aanwezigheid te verkeren en is het heel begrijpelijk dat zij liever uit wandelen gaat.

Spiegelen

Dit is dus het boek dat Sonja geinspireerd heeft tot telepathisch contacten met andervrouws katten. Op ons werkblog BoekbladLeest durf ik het niet te bespreken, want wat zullen de mensen wel niet denken! Net als het boek over het citroensapdieet is dit zo'n boek dat je vanwege de gene het liefst in een kwartier uit hebt, en dat je het ook nog eens in een keer allemaal snapt. Maar nee, juist dit soort boeken is cirkelend breedsprakig en vrijwel zonder clou. Wel veel in- en uitleiding waarin veel mensen en dieren bedankt worden. Mijn zo geliefde techniek van snellezen (Lees Beter Lees Sneller) kan ik er helaas niet op toepassen.

Sinds Vespa laatstleden over de boor heeft gepiest moet ik er weer wat mee. Maar moet dat 'wat' Sonja zijn of kan ik het zelf? Ik kan wel zeggen beweren Vespa en ik elkaars type niet zijn, dat ze nooit op schoot komt en en dat we elkaar liefst een beetje uit de weg gaan, maar dat is helemaal niet waar. Want ze slaapt toch vaak bij me en loopt ook wel vaak als een hondje achter me aan. Ooit toen ik Groot Verdriet had heeft Vespa me echt getroost. En onlangs toen W. bij me was en haar de tranen over de wangen liepen vanwege haar vader, toen wierp Vespa zich met haar hele wezen diep troostend tegen haar aan. Zo warmhartelijk was Vespa dat W. onmiddellijk ook een poes wilde.

Deze Gurney stelt dat wij heel veel van onze dieren kunnen leren, dat dieren niet denken, maar wel onvoorwaardelijk van je houden. Dat dát de reden is dat kwetsbare mensen zo van dieren houden: die accepteren hen tenminste. En dat je dier je een spiegel voorhoudt, dat je zoveel kunt leren van die onvoorwaardelijke liefde. Het belangrijkste wat je moet doen is er zíjn. Misschien is het probleem met Vespa dat ik er teveel níet ben. Het gaat allemaal over communiceren met het hárt, je hart openstellen voor het diertje.

Op zoek naar een plaatje kwam ik erg veel coaches tegen die communiceren met dieren aanbieden. Er zijn er ook die zowel therapie voor mensen als voor dieren aanbieden, die beide in hun pakket hebben. En het mooiste aanbod is van een dame te Veghel bij wie je kunt knuffelen met stieren. Haar stier heet Boebie.

Therapie voor mens en dier

Stierknuffelen

Ze Kwam, Ze Sprong en Ze Overwon

Olympische Spelen kijken is wel een avontuur. Allemaal sporten waar je nooit naar kijkt, dames die je nooit gezien hebt en die op de toppen van hun kunnen strijden. Over de toppen.

Zo raak ik verzeild in de finale Hoogspringen. Een Belgische springt en wint. Ze komt, ze springt en ze overwint. Wie kan mij die zin op zijn Latijns aan de hand doen? Springen is geloof ik salire. 'Veni Sali Vici?'

De hoogspringwinnares is een opmerkelijk personage met brilletje. Wie springt nu met een brilletje! Tia Hellebaut. 'Ik kan wel goud voor Belgie in de wacht slepen, maar Belgie kan ik niet redden', schijnt ze gezegd te hebben.

Elke keer als het haar weer gelukt was over de lat te springen (ze sprong 1.99, 2.01, 2.03, 2.05, 2.07 m...) en uit het luchtmatras opveerde slaakt ze een enorme oerkreet. Haar laatste tegenstandster - de Kroatische Blanca Vlasic - is al even fel. Ook met oerkreten. Ik ben heus héél trots op alle vrouwen die het zo goed doen bij de Olympische Spelen, en je ziet met genoegen het journaille ermee worstelen. Maar deze winnaressen vind ik beduidend boeiender dan de hockey- en waterpolomeisjes... Dat zijn van die - allemaal hetzelfde - corpsmeisjes.

Terwijl ik dit schrijf is de Afsluitingsceremonie in volle gang. Voorbij Beijing 2008. Dat was dan weer dat.

Sowilo

Sta je thuis even in de wachtstand, stil, zonder beweging, poriën open voor de dingen die komen, gaat de telefoon en komt er een Vraag. Ik kreeg ineens erg behoefte aan een Runensteen. De eerste keer dat ik een Runensteen trok was bij Anneke. Toen trok ik de Thurisaz, die staat voor 'Poort', 'Plaats van Nietsdoen'. Stil liggen, was toen de boodschap die ik eruit begreep.

Nu ben ik naar onze esoterische winkel in de Warmoesstraat Himalaya gefietst en heb ik een boekje en stenen gekocht, van die kiezels met tekens in een roodfluwelen zakje. Mooi. Het boekje dat erbij zat was van Ralph Blum, dat is hetzelfde boekje dat Anneke ook had. Alleen was het van haar veel ouder. Het zal wel een ware runen-klassieker zijn!

Alle stenen in het zakje gepropt en er door heen zitten husselen. Er moet natuurlijk wel een betekenisvolle steen uitrollen! Ik trek de Sowilo, de Zon, de steen die staat voor ondernemingslust, motivatie hebben, doelgericht zijn, nieuwe energie, nieuwe hoop, macht, vitaliteit.

'Als de Runensteen Sowilo valt dan zit je in een periode waarin de zon voor je schijnt. Het lijkt allemaal voor de wind te gaan. Wat je ook aanpakt, het zal je lukken. Je hebt er zin in en je hebt voldoende energie. Wat er ook gebeurt, het zal je niet beïnvloeden. Het lijkt wel alsof niets je kan raken en je alleen maar vooruitkomt. Probeer onder dit alles bescheiden te blijven. Onderzoek goed of je doelen zuiver van aard zijn en voor algemeen belang bestemd zijn. Niet alleen jij, maar ook anderen dienen te varen bij datgene wat je bereikt hebt. Je kunt ongekend veel bereiken, als je deze energie met anderen zult delen. Doe je dit niet, dan moet je oppassen dat de dingen zich niet tegen je zullen keren, met alle gevolgen van dien.'

Straks is hij weg

Het gedicht hiernaast is van Jean Pierre Rawie. Het staat in de bloemlezing O wie was mijn vader wie was ik die ik dertien jaar geleden samenstelde. Bijzonder genoeg verscheen het boek precies in de week dat mijn vader overleed. Niet dat dat 'verschijnen' een speciaal momentum was. Terwijl ik op de witwollen vloerbedekking lag te wenen bij Stabat Mater van Pergolesi viel er een enveloppe met tien exemplaren O wie was mijn vader wie was ik in de bus.

Van die tien had ik gisteren nog drie exemplaren op de boekenkast liggen. De tweenalaatste heb ik nu aan W. gegeven, die minstens om de dag op en neer reist naar de andere kant van het land. Sterven gaat niet in een vloek in een zucht. De martelgang van haar vader, haarzelf en haar familie duurt al weken. Het roept die vele autoritten van mijzelf in herinnering, dertien jaar geleden, van Utrecht Rijnsweerd-Oost (waar ik toen werkte) naar Emmen op een neer. Almaar die eeuwige Veluwe over. Wat vond ik de Veluwe toen oneindig uitgestrekt.

Gisteren gaf ik W. de bundel. Ze kende hem niet. Mischien kan ik er wat uit halen voor de begrafenis, zei ze. Misschien. Geen een gedicht drukt waarschijnlijk jouw speciale gevoel voor jouw vader uit.

Er kwam een herinnering op aan een rare gebeurtenis, een paar jaar geleden. Ik werd gebeld door een onbekende heer, die zich voorstelde als homo, organist, zoon van een kerkorganist. Hij had na de dood van zijn vader mijn bundel cadeau gekregen. Hij wilde nu een concert geven ter nagedachtenis aan zijn vader, in een kerk te Soest. Of ik er gedichten wilde lezen. Ik sputterde tegen: jij wilt een aubade aan je vader, maar dat drukken deze gedichten niet uit. Die zijn in feite een onderzoek naar de betekenis van de vader voor zonen en dochters. Volgens mij wordt die nogal geproblematiseerd... Het past niet!

Maar hij drong zo aan dat ik tenslotte ja zei. En zo las ik op een zondagmiddag op een preekgestoelte te Soest tussen zijn orgelspel een paar gedichten voor. Dat is niet mijn professie. Ze pasten ook niet bij het orgelspel en bij het gevoel van de zoon. Ik kende niemand in die zaal. Het was niet goed, niet fijn. Na afloop sprak de organist niet meer tegen me en ging ik zwijgend huiswaarts. Ik had het voorspeld en ik had gelijk gekregen. Maar wat heb je aan gelijk?

Is het raar is het als je almaar huilt als het leven uit je vader vliedt? Als ook op het werk de tranen uit je ogen stromen? Nee, kan ik uit ervaring zeggen, het gebeurt, het hoort erbij en iedereen zal het begrijpen en van je houden. Is het raar als iedereen in de familie totaal andere reacties vertoont en elkaar niet begrijpt? Nee, dat is niet raar, bij ons was het ook zo. Als je elkaar maar geen verwijten gaat maken. Ik denk aan haar.

De schreeuw

Dagje vrijaf genomen en eerst maar eens in bed mijn boek uitgelezen: De schreeuw van de Franse schrijver Laurent Graff. Nieuwe naam voor mij. Prachtig vormgegeven boekje dat ik uit de redactiepost viste. Toen ik gisteren iemand probeerde te vertellen in wat voor boek ik begonnen was, riep wat ik vertelde associaties op met films van Alex van Warmerdam.

Het is een vervreemdend verhaal, een onbegrijpelijke droom, waar je helemaal in meegezogen wordt, bitterzuur, maar ook humoristisch. De hoofdpersoon werkt alle dagen in een loketje aan een tolstation langs de Franse snelweg. Het innen van tol is werk waar hij erg van houdt, al die auto’s en mensen die aan zijn oog voorbij trekken. 'Ik heb niet veel gereisd in mijn leven. Of je trekt de wereld over of je laat de wereld aan je voorbij trekken. Uiteindelijk zie je hetzelfde. Ik ben geneigd te denken dat reizen niet meer zijn dan vermoeiende illusies die veel energie vragen en onvoorwaardelijke inzet en toewijding. Ik ken dat niet, die zucht naar de horizon, die bezeten hang naar den vreemde, naar ontheemd zijn. Het decor verandert, naar in werkelijkheid heb je je niet verroerd. Waar je ook heen gaat, je volgt altijd dezelfde weg. De weg die je voert.'

Er is iets raars aan de hand. Er is een geluid in de wereld, een zoem, dat steeds luider is geworden en dat vrijwel alle mensen helemaal gek maakt. Ze sterven er aan. Al die mensen lopen rond in opperste kwelling met hun handen aan hun oren. Alleen een hele kleine groep mensen hoort het geluid niet en leeft door in een uitdunnende wereld. Deze tolbeambte bijvoorbeeld, en ook een gendarme.

Overal staan lege auto's langs de weg. Nooit zit er iemand in. In de achterbak van een auto vinden ze het schilderij 'De schreeuw' van de Noorse schilder Edvard Munch. Het probleem met het geluid is ontstaan een week nadat het schilderij ontvreemd werd uit een Oslo's museum. (Dat schilderij is een psychisch zelfportret, gebaseerd op een traumatische ervaring van Munch, die op een avond met vrienden door het Noorse landschap terug naar Oslo was gewandeld. Ze waren even blijven staan op een brug, maar toen zijn vrienden doorliepen bleef Munch achter, aangegrepen door het landschap en de lucht met de ondergaande zon. Hij hoorde en voelde het landschap rondom hem schreeuwen, en kreeg een onmachtig en depressief gevoel. Dat gevoel legde hij later vast op doek.)

Het vervreemdende gegeven doet me een beetje denken aan de roman De Wand van de Oostenrijkse schrijfster Marlen Haushofer, die in de jaren tachtig herdrukt werd en een verpletterende indruk op me maakte. In die roman wordt een vrouw op een ochtend wakker en ontdekt dat er een hele hoge glazen wand in het landschap staat en zij nog maar helemaal alleen overgebleven is, met wat dieren.

'k Heb het in één ruk uitgelezen en bleef wat verbijsterd achter. Dit is Graffs derde boek. In 2006 verscheen zijn De man die op reis ging en in 2007 Gelukkige dagen. In Frankrijk geldt dit derde, Le cri, als een meesterwerk.

Laurent Graff, De schreeuw, uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, 110 blz, 2008

Butterfly

Uit de vele China-producten die zo rond de Olympische Spelen in de winkel liggen koos ik de dvd Butterfly van Yan Yan Mak, een vrouwelijke regisseur, afkomstig uit Hongkong. Het scenario is gebaseerd op het korte verhaal 'Mark of a Butterfly' van Chen Xue.

Het is een prachtige love story in Hong Kong rond de millenniumwisseling. Hoofdpersoon is Flavia, een lerares van circa dertig jaar die haar lesbische gevoelens voelt ontwaken na een ontmoeting met een jonge vrouw. Ze is echter getrouwd en moeder. De tijd dat ze, verliefd op een meisje, de Chinese regering trotseerde op het Tien An Men plein, lijkt mijlenver weg.

In de film wordt voortdurend geswitcht tussen heden en verleden. In het verleden staat het verhaal centraal van de opbloeiende relatie tussen Flavia en Jin in de jaren tachtig, in het heden krijgt de kijker beelden te zien van Flavia’s leven als begin dertiger, zo’n vijftien jaar na de gebeurtenissen in haar pubertijd.

Boeiende lijn is ook dat de vroegere vriendin Jin, toen een felle politieke donder, nu een boeddhistische non is geworden, een ontwikkeling waar Flavia - die haar indertijd omwille van de druk van de kant van haar familie verlaten heeft - zich altijd schuldig over heeft gevoeld. Aan het eind van de film ontmoeten die twee elkaar. Jin is als non veel vrediger dan de rusteloze Flavia, die haar keuzes in het leven nog moet maken.

Trailer van de film

Nieuws maken

Dat zijn dan wel weer de leuke telefoontjes van de dag. Het is tegen vijven en ik wil naar huis. Maar nee hoor, er is Nieuws. Hani501 belt: 'Ik ben bij de presentatie van Wijnand Duyvendak en hij is net met taart bekogeld.' O. Ik denk nog: Wat nu weer, ik wil naar huis..., maar moet dat stemmetje merk ik even uitzetten. Huh? Nog een keer? Duyvendak? Taarten? Net gebeurd?

O! begrijp ik dan, dit is Níeuws. Ik google snel, er is nog niets op internet te vinden. Snel RoRo7! Hani501 is bijna omvergelopen door de taartengooier, maak snel een bericht! Eigen bron! RoRo7, die ook naar huis wil, snapt niets van mijn samenvatting van het gebeurde, ik zelf eigenlijk ook niet, dus ze belt Hani501 nog maar een keer. Ondertussen meldt Vinnie dat er een nieuw woord voor taartengooien sinds Pim Fortuyn met taart bekogeld werd. Maar hij kan er niet op komen. Om 17.01 heeft Elsevier al een zin over de taart op de site. Shit. Vinnies man werkt bij Elsevier. Wij hebben het om 17.08 uur.

Duyvendak is wel een onderwerp in mijn omgeving. Iedereen in mijn vriendenkring bevond zich wel in de buurt van een of ander actiewezen in de jaren tachtig. Hoe radicaal kan dat nu klinken. En hoe braaf was het in feite. Veiligheid zoeken was het in je clubjes met collectieve meningen. Ik weet nog dat ik mij soms extra braaf voelde, omdat ik niet kraakte maar gewoon een etagetje húúrde. Het stond in Bos & Lommer, maar verder was er weinig mis mee. Ik vond het maar raar dat krakers vonden dat iedereen RECHT had op een goedkope woning in het centrum van Amsterdam. Maar dat zei ik maar soms.

Duyvendak met Bluf, dat was gewoon het actiewezen toen. Dat waren geen criminelen. Dat afstand nemen wat hij nu doet, dat zou hij niet hoeven doen. Vind ik. Ik ben blij dat mensen als Joost Lagendijk het nu voor het actievoeren in de jaren tachtig opneemt. De reactie van Femke Halsema vond ik tenenkrommend. Ik heb haar altijd al een tutje gevonden. Nu helemaal. Zo. Ik heb gezegd. Dixi.

Noot voor Vinnie: het taartgooien heet ook wel 'taarten'. Op de site degezonderoker van Theo van Gogh (dat die site nog in de lucht is!) gaat het over de 'taarter' van Bolkestein die gezegd had: 'Wie zoet is krijgt lekkers, wie rechts is een taart!' En, zo schreef Van Gogh: 'Toen Fortuyn werd 'getaart', was hij razend populair bij een groot deel van het Nederlandse publiek.'

Met de jaren

Met de jaren
moet er veel worden weggegooid.
De gedachte bijvoorbeeld
dat geluk mild is en duurzaam
iets als een zuidelijk klimaat
in plaats van een blikseminslag
die levenslang gekoesterde
littekens achterlaat.

Hanny Michaelis,
in: Onvoorzien (1966)

Hartjesdagen

Nu woon ik al zo lang in Amsterdam, maar de Hartjesdagen was ik nog nooit tegengekomen. Gisteren gebeurde dat eindelijk. Bij het Amsterdams Historisch Museum stopte een aantal koetsjes waar een stuk of twintig vrolijke trotse extravagante travestieten uitstapten. Ze stonden beeldschoon te koketteren en gingen maar al te graag met Jan en alleman op de foto.

Voor wie het niet kent: de Hartjesdagen zijn een feest rond de Zeedijk, waarbij mannen zich als vrouw en vrouwen zich als man verkleden. De meest origineel verklede man en vrouw worden gekozen. Tegenwoordig is het zo ongeveer een homopartijtje, maar ooit was het een feest van 'de kleine man', die eind augustus voor twee dagen ook eens op herten mocht jagen - iets wat normaal alleen de adel mocht.

Blokje geschiedenis: de Hartjesdagen werden in 1943 door de Nazi's verboden en maakten pas een come-back in 1997. Ik citeer de site over de Hartjesdagen: 'Nadat decennialang de Zeedijk het afvoerputje van Amsterdam was geweest, vonden gemeente en ondernemers het tijd worden iets voor de bewoners te doen. Het waren immers de bewoners, die in de meest donkere tijden van de Zeedijk, tussen crackhoeren, dealers, junks, criminelen en ander tuig, hun best bleven doen de buurt leefbaar te houden.'

Het was leuk, het was lief. Ze waren wáy over the top, maar hartverscheurend.

Zeedijkkoor op Hartjesdag 2008

Sonja

Mijn vaste lieve lezertjes herinneren zich vast Sonja nog wel, die reiki toepaste op mijn kat Vespa en met wie ik- o schande! - de gek aanstak door haar letterlijk hier te gaan citeren. Waarschijnlijk heeft ze werkelijk telepatische gaven. Want net toen ik van de week aan haar dacht - want Vespa heeft weer kuren - kwam er een mailtje van haar of ik een verhaaltje wilde schrijven over de behandeling die zij Vespa had gegeven, voor de website die zij is begonnen. En of ze dan een foto van Vespa en mijn ervaring op de site mocht plaatsen.

O! Ze moest eens weten. Op haar site, die 'Praten met dieren' heet en nog erg in ontwikkeling is, staat een foto van Sonja met haar paard. Zo open, zo hartelijk. Nu wil ik natuurlijk heel graag op haar verzoek in gaan. Zit nu met een groot dilemma: zal ik een mooi gevoelige bijdrage over Vespa en haar wonderbaarlijke genezing schrijven, zal ik het doen met alle skepsis in mij, of zal ik grappen maken?

Vespa heeft wéér over de gereedschapskist en nu ook over de boormachine gepist. Wat zou er zijn? Misschien moet ik het Sonja maar weer eens mailen. Ze heeft haar opleiding genoten via het boek Communiceren met dieren. Ook maar eens lezen?

De site van Sonja

Haarlem Jazzstad

Avondje jazz in Haarlem, waar Haarlem Jazzstad de stad beheerste. Wat is Haarlem toch leuk. Heerlijk gegeten bij restaurant Jacobus Pieck aan de Warmoesstraat, maar dit terzijde. (Goeie tip voor Bien, die er nog aan moet wennen dat ze Amsterdam gaat verlaten voor Haarlem.)
Er was een grote tent op de grote Markt en daarin vele honderden mensen van alle soorten en maten en leeftijden. Jong en oud, klassiek borgeois en volks. Drie groepen hebben we gehoord. Eigenlijk wilde ik heel graag ook nog naar The Soul Snatchers, maar die begonnen pas na twaalven en het programma was al enorm uitgelopen. Toen waren we, ouwetjes die we zijn, al vrijwel geveld.

Vrouwelijk lichaam als canvas

Gekocht: Body Painting. Masterpieces by Joanne Gair, bij boekhandel Praamstra te Deventer waar ik vandaag was wegens bezigheden buitenshuis. Wanneer je daar de eerste trap op gaat, loop je recht in de val, als je tenminste gevoelig bent voor kasten met de prachtigste kunstboeken.

Joanne Gair is een New Yorkse kunstenares, die geboren is in Nieuw Zeeland. Haar fascinatie voor body painting stamt van de Maori's, de oorspronkelijke bevolking van Nieuw Zeeland. Gair vestigde volgens de flaptekst van het boek haar naam en reputatie met dit pak op actrice Demi Moore. Niet dat ik ooit van haar gehoord had, maar de schilderwerken op deze vrouwenlichamen zijn onvergetelijk.

Hoe zou dat zijn, je lijf door zo iemand laten beschilderen? Het is zo mooi, zo rijk, zo gedetailleerd, daar moeten ze samen vele, vele uren mee bezig zijn geweest. Je ziet haast niet dat ze níet gekleed is. Hoe is dit gemaakt? Zouden ze praten, zwijgen, lachen, de intimiteit benoemen? Er moet telkens een bijzondere band ontstaan.

Fotografe Annie Leibowitz fotografeerde deze Demi Moore. Andere beroemde fotografen fotografeerden weer andere master pieces.

Het vrouwelijk lichaam als canvas. Wat dat doet is nauwelijks onder woorden te brengen. Kan het boek zeer aanbevelen. Ik ga niet meer foto's inscannen, hoewel de verleiding groot is. Wie even wil dóórkijken moet maar even kijken onder Google Images.

Vrouwen kiezen ‘foute’ man door de pil

Laatste nieuws volgens Elsevier, die het weer van Times heeft: 'Vrouwen die de anticonceptiepil slikken verliezen de gave om de ideale partner te ruiken. Hierdoor kiezen zij vaker een man die genetisch veel op henzelf lijkt. Dit kan leiden tot miskramen, vruchtbaarheidsproblemen, relatieproblemen en zelfs affaires.'

'Wetenschappers van de Universiteit in Liverpool lieten bijna honderd vrouwen die niet aan de pil waren ruiken aan t-shirts die zes verschillende mannen in bed hadden gedragen. De keus viel voornamelijk op mannen met andere genen.'

'Na enkele weken de pil te hebben geslikt werden de vrouwen opnieuw getest. Nu viel de keus veel vaker op mannen met dezelfde genen en immuunsystemen. Wetenschappers denken al langer dat de pil een instinctief mechanisme verstoort dat mensen met tegengestelde genen en immuunsystemen bij elkaar brengt om de diversiteit te behouden.'

Uiterlijk en uitstraling zijn belangrijk bij de eerste ontmoeting, maar lichaamsgeur bepaalt met wie een langdurige relatie wordt aangegaan. Indien er veel overeenkomsten bestaan tussen de twee geliefden is de kans groter op vruchtbaarheidsproblemen, miskramen, kinderen met afwijkingen en zelfs relatiecrises en scheidingen. Wanneer de vrouw stopt met de pil bestaat de kans dat zij haar partner niet langer aantrekkelijk vindt.'

Vespa weer naar Sonja?

Vespa is uit logeren. Ze heeft het altijd heel goed op haar logeeradres, soms vrees ik wel eens dat ze het daar béter heeft dan bij mij, maar dat is wellicht overdreven. Maar terwijl ik in Duitsland verkeerde zette Vespa's oppasmoeder deze foto op haar blog, met als begeleidend schrijven 'Poes in de Pot'.

Mijn eerste gedachte bij het zien van de bijzondere geestige foto was dat Vespa onmiddellijk weer bij Sonja in reiki-therapie moet. Maar volgens de oppasmoeder is dat echt niet nodig en is Vespa heel tevreden.

Nu is zij zelf echter naar de Kleicursus, en kan ik mijn diertje niet halen. Maar morgenavond zullen Vespa en ik deo volente weer herenigd zijn.

Kloster Doppertin

Vandaag zijn we door de bossen naar het dorp Doppertin gewandeld. Er zijn hier verschillende Europese lange afstandswandelingen uitgezet, we liepen de E9. Van Kirch Kogel naar Doppertin was drie uur lopen. In Doppertin wachtten de neefjes op ons voor een grote ijsco.

Doppertin is beroemd vanwege Kloster Doppertin, dat al lang geen klooster meer is maar sinds jaar en dag een psychiatrische instelling. Het is een fantastisch complex (zie foto) aan een schitterend meer. Dat het huis van Heleen en Piet ooit onder Kloster Doppertin viel kun je zien aan de bouw van van de gebouwen.

Al die huizen worden bewoond door psychiatrische patienten. Het was een luidruchtige boel. Ik kan me niet voorstellen hoe het daar wonen is als je psychiatrische problemen hebt. Op zich is het een schitterend complex, en het is er niet gesloten, iedereen kan het complex op en af, maar altijd tussen zulke luidruchtige medebewoners verkeren lijkt me geen pretje, zeker niet als je zelf ook al stemmen ìn je hoofd hebt.

Maar for the time being was het een uiterst genoeglijk treffen. We hadden er zo weer een stel beste vrienden bij.

Frau und Orgel

Op het dorpsfeest ('s avonds na het voetbal ging het feest door, in het eigen dorp wel te verstaan, met grillen en met nog veel meer schnapps) zijn we vrienden geworden met alle dorpsbewoners en ook met Martina, de kosteres van het kerkje van Kirch Kogel. Uit de 13e eeuw ofzo.

Bobby was als Torwart (doelman) zo populair geworden dat zijn persoon en naam diezelfde dag nog mythische proporties aannam. Toen wij niet bij het grillen aanwezig dreigden te zijn scandeerde het hele dorp: 'Bobby! Bobby! Bobby!' Dan ga je wel.

'Op de Deutsch-Hollaendische Freundschaft', zeiden we steeds bij het volgende Zum Wohl. Aan het eind van de avond hebben we afgesproken dat we volgend jaar weer zouden komen, dat ik dan in het vrouwenteam zou gaan, en Bobby is uitgenodigd om Weihnachtsmann te worden. Want het nadeel als altijd de buurman de Weihnachtsmann is dat de kinderen dan aan zijn schoenen zien wie het is. Bobby denkt er over na. Ik heb aan verschillende dorpsbewoners Haustausch (huizenruil) voorgesteld, al kan ik me niet meer precies herinneren aan wie.

Vanochtend bij het halen van de kerksleutel blijkt Martina nog erg ontroerd van de Deutsch-Hollaendische Freundschaft. Het is een prachtige grote oude sleutel. Heel symbolisch. Een uur lang heb ik gespeeld. Eerst met de hele familie als toehoorder, later alleen. Alle klavieren uitgeprobeerd, ik speel het liefst op zijn zijigst met de klavier de Floete (fluit). Het was heel, heel, heel mooi.

Stil noar diek

Piet heeft het gedicht gevonden. Zijn Bibliotheek is nog niet gealfabetiseerd, maar feilloos grijpt hij in de meters boekenplanken naar het schriftje uit zijn studententijd. Ik blijk alle gedichten die ik toen aan hem voorlas met de hand voor hem overgeschreven te hebben. Wanneer was dat dan, vragen de zonen. Het was 1976. Dus pappa, je kent Lucie langer dan mama? Ja het is ver voor jullie geboren waren, jongens. Alsof we het over de Oertijd hebben.

Het gedicht is van Jan Boer.

Als boer zo op zien stukken staait
mit doemen hoog ien't vest
dan roeskert het deur 't roege raait:
'Dit het aal Woater west!'

En as'e noar zien koren kikt,
dat willig wölft ien wiend,
dat Braid hom bie de borst opstrikt,
den denkt'e: 'Nou is't all miènd!'

En als'e noar zien volkje zigt,
dat hauwt ien't hoaver om,
dat zwit en schript ien't zwoule licht,
den - aarbaidt dat veur hòm!

Soms wordt hom 't wel ais mooi tou en
den den stapt'e stil noar diek
en tuurt zo deur ogen hen
en schoedelt hom - zo riek.

Hup Kirch Kogel

De zeven dorpen leverden zeven teams. Hier op de foto het team van Kirch Kogel. We kregen allemaal een groen t-shirt aan, niet alleen de spelers, maar ook de fans. Voor Zuslief & Familie was het een uitgelezen moment om kennis te maken met het gehele buurtschap. De kenner vindt op deze foto vol ossies ook Zuslief en Bobby, die voor de gelegenheid ook ingedeeld was. En wel als doelman. Bobby had de mooiste sokken.

Elk team speelde met zes man, en een 'n beetje geemancipeerd team liet één vrouw en één kind meespelen. Maar er waren ook teams met louter jonge mannen in-de-kracht-van-hun-leven. Kirch Kogel had een team met jonge en oudere mannen, en steeds één vrouw en één kind. Maar er was ook een sterspeler, Philip, jaar og 19, die normaal op Landesniveau speelt - wat heel wat klinkt, maar wel wat anders is dan Bundesniveau.

Het was een felle competitie. Twee teams die in de eerste ronde verloren vertrokken zomaar met de staart tussen de benen, zonder het te melden. Hetgeen de kansen van Kirch Kogel aanmerkelijk verbeterde. 'Wij' werden derde. Menno en Peter, die Kirch Kogel afvallig waren en met hun schoolvrienden in het team van Rum Kogel speelden, werden vierde. De competitie eindigde met een oneindige reeks penalties. Heel spannend.

Kirch Kogel had zijn eigen kratten bier. Met citroensmaak. En in de feesttent grillden ze Bratwurst.

'k Heb mijn wagen volgeladen...

We waren al gewaarschuwd dat er zaterdag een dorpenfeest was en dat de hele Familie uitgenodigd was om mee te voetballen in het team Kirch Kogel. Er zijn hier in Mecklenburg Vorpommern ontelbaar veel van die kleine dorpen met 10 a 20 huizen.

We zouden om half elf met een koets gehaald worden en zo naar het dorp 10 km verderop rijden. Zo'n evenement wil je natuurlijk voor geen goud missen.

De beloofde 'koets' bleek een tractor met een kar, waarin strobalen en een tiental dorpsbewoners. Hotseklotsend begaven we ons over bospaden naar het feestterrein. Onmiddellijk nadat we de kar beklommen hadden werden plastic bekertjes uit de tas gehaald en gingen de flessen schnapps open. Feest is hier gelijk schnapps. En daarna de halve liters bier. Deze dames (drie gezusters) lust(t)en er wel pap van.

Gutshaus

De familie heeft afgelopen voorjaar een nieuw huis betrokken. Zo'n huis heet hier een Gutshaus. Een landgoed. Ik heb maar niet het hele grasveld (afmeting voetbalveld) vóór het huis op de foto gezet, omringd door kastanjebomen, want dat is zo'n lap groen.

Het huis staat in een vlek met 15 huizen. Kirch Kogel. Het is onvoorstelbaar wijds wonen, helemaal voor randstedelingen met woningen van vaak maar zo'n 50 a 70 m2. Ze hebben achter elkaar een reeks kamers op de begane grond, te weten woonkeuken, eetkamer, hal, pianokamer, televisiekamer. Dan is er een gang, waaraan vervolgens de bibliotheek, twee logeerkamers, de wc, de badkamer, de voorraadkamer en de bijkeuken, en allemaal van geen kinderachtige afmetingen. Piet vindt 't grasveld met de eigen kastanjebomen het mooist.

Toen we studeerden las ik af en toe met Piet gedichten in café 'De Drie Gezusters' in Groningen. Zijn lievelingsgedicht begon zo: Als boer zo op z'n stuk'n staait / Mit doemen hoog ien't vest... Zal eens zoeken of het ergens te vinden is. Een man een man, een droom een droom. Zo'n boer is hij nu geworden.

Quatre Mains

Vooraf hadden Zuslief en ik als thema voor het logeerweekend vastgesteld dat we quatre mains gingen spelen. We hebben meteen de eerste avond al het hele boek gespeeld, daarbij aangemoedigd door haar man en drie zonen, maar nu is onze jeugdige overmoed toch een klein beetje overvleugeld door het quatre mains-optreden van de 26-jarige wereldberoemde Chinese pianist Lang Lang, met een vijfjarig meisje, tijdens de Openingsceremonie van de Olympische Spelen.

Helaas kan ik er geen filmpje van vinden. Hun optreden was ongetwijfeld ook maar een minor detail in die verpletterende openingsceremonie, maar ik vond het mooi en mooi in het kader passen.

Vanitas vanitatis (revisited)

Na de vorige fotosessie kreeg ik enige invoeldende mailtjes of het wel goed met me ging. Toen heb ik accuut enige stiltedagen in acht genomen. Inmiddels hebben Frances en ik besloten tot een eeuwige kwartaalsessie op-de-foto. Hani501, onze hoffotograaf, vindt het best.

De vorige keer was mijn haar 'chocoladebruin', gelukkig is het nu weer natuurlijk-rood. Frances heeft ditmaal op aanraden van Hani501 en mij heur haar los gedaan.

De zon scheen ditmaal onbarmhartig. Hani501 zette ons in hopelijk een béétje flatterend gefilterd licht onder de bomen van de Naritaweg.

Welke te kiezen? Zelf vind ik nummer 5 of 15, maar Bobby vindt 1 of 3. Héél graag uw mening.

De vorige sessies: Bond girl Et omnia vanitas

'Müssen wir jetzt alle sterben?'

Er heerst alarm in het dorp Kirch Kogel, dat deel uitmaakt van het dorp Reimershagen. Het drinkwater bevat een veel te hoge concentratie uranium. Het gaat niet om straling van verrijkt uranium, maar gewoon om het zware metaal. Zuslief kondigt alvast een actiecomitee aan.

Wat is het geval? Er zijn in Reimershagen drie waterbronnen, en het water uit één van de drie heeft een te hoog uraniumgehalte. De grenswaarde van 10 microgram is soms wel 30. Ze vertelt het pas als ik twee kopjes thee op heb.

In de Schweriner Volkszeitung (SVZ) wordt de kwestie breed uitgemeten. De burgemeester van Reimershagen moest allemaal verontruste dorpsbewoners te woord staan die hem angstig opbelden. 'Müssen wir jetzt alle sterben?' Maar hij weet ook nog niet veel.

Eurawasser, zeg maar het 'Waternet' hier, probeert de kwestie te sussen. 'Ich kann die Reimershagener beruhigen. Wir betreuen über 60 Wasserwerke und es gibt bei keinem Werk aktuell einen Befund, der über dem Richtwert von zehn Mikrogramm Uran in einem Liter Wasser liegt.' Hoop dat u Duits kunt, ben even niet in staat tot vertalen.

Het hele bericht in de SVZ

Frau ohne Auto

Doordat ik eindelijk ben gaan labelen (wat een werk met 297 blogs reeds) komen steeds meer verhaallijnen in beeld. Door de reeks 'Frau und Auto' herinner ik me nu ineens weer scherp dat ik een 'Frau óhne Auto' ben. Sinds eind december rijd ik weliswaar Greenwheels, maar dat is heel wat anders. Verantwoord, ja, en het heeft ook voordelen, maar het is sáái!

Ik doe dat ook alleen maar in afwachting van mijn felbegeerde parkeervergunning. Daar moet je in Amsterdam Centrum al gauw vier jaar op wachten. VIER JAAR! Twee weken geleden meldde de Dienst Parkeervergunningen mij desgevraagd dat ik op nr. 76 op de wachtlijst stond. In december was ik nog nr. 451. Tel maar uit. Misschien sta ik nu al nr. 65!

Eigenlijk wilde ik onmiddellijk na die mededeling mijn koningsblauwe Ford Probe gaan scoren en ik spotte er al twee op Marktplaats. Maar de ene was te koop te Tilburg en de andere te Kerkrade. Beetje ver weg. En bovendien, die parkeervergunning is er nog niet...

Nu ga ik straks naar de familie in Mecklenburg Vorpommern, quatre mains spelen, en dat is minstens 7 uur rijden. In afwachting van de aanschaf van de nieuwe wagen mag ik de Golf van Nichtje lenen. Een vriendelijk oud bakje. Ze heeft hem alweer anderhalf jaar en ze kan hem aan niemand kwijt.

De Golf is in onderhoud bij Turkse Buurman aan het August Allabéplein, die daar voor heel de buurt bijzonder goedkoop onderhoud pleegt. Nichtje en ik zijn van de oude auto's. Laatst bekenden we elkaar dat we vrij lang zonder verwarming gereden hebben, wat heel bijzondere bijkomstigheden heeft. Daar kom je pas achter als je een auto zonder verwarming rijdt. Wasem. Soms binnen, soms buiten en soms overal tegelijk.

Je verdraagt de bijkomstigheden tamelijk gelaten, bijvoorbeeld dat je soms een tijdje met je hoofd uit het zijraam moet rijden. Maar als je een bijrijder hebt schaam je je toch. Niet dat het koud is nu, in tegendeel, maar ik hoop toch dat ze Turkse Buurman haar verwarming heeft laten repararen! Er is veel regen voorspeld.

Kunst onderweg (9)

Dit moet voorlopig maar de laatste zijn, deze Man-Met-Vioolkist, alias: ‘Man probeert lijn 10 te halen’. Zeer bekend en geliefd straatbeeld uit het centrum van Amsterdam. Marnixstraat. Het is een beeld met historie. Vrijwel begin- en eindpunt van m'n dagelijkse fietstocht.

Het beeld stamt uit 1982 en was de eerste in een reeks anonieme beelden die opdoken in de stad. Het beeld werd op een nacht geplaatst, de maker liet geen naam achter. In de periode 1989-1995 werden vijf beelden van anonieme makers geplaatst, waaronder het beeld ‘de violist’ in de Stopera.

Aan het begin van de reeks anonieme plaatsingen werd de eersteling voor een grondige opknapbeurt uit het plantsoen verwijderd. Geheel in stijl zonder aankondiging of uitleg waardoor er sprake was van bezorgdheid, diefstal werd vermoed. Wekenlang werd erover geschreven toen, ik herinner me het nog goed. Blauw kwam het beeld weer terug.

Op zoek naar informatie over de Man-Met-Vioolkist trof ik de site Buitenbeeldinbeeld met meer al dan niet anonieme straatbeelden in Amsterdam.

Kunst onderweg (8)

Het volgende beeld staat in het Frederik Hendrik Plantsoen. Tegenwoordig fiets ik via de Marnixstraat, waar ik bij het Marnixbad de Nassaukade oversteek naar de Van Hallstraat. Daar op het hoekje, waar ex-lievelingscollega A. vorig jaar een bijzonder akelige aanrijding heeft gehad, staat dit beeld. Best groot. Maar tot ik deze reeks maakte had ik het eerlijk gezegd nog nooit gezien.

Vanochtend ben ik het nog bedauwde gras op gefietst, op zoek naar een naambordje, maar nee hoor. Ik kan het niet uitstaan dat bij beelden onderweg geen namen van de makers staan en dat behalve die boomstronken geen enkele van de reeks opgenomen is op sites die de beeldende kunst in Amsterdam in kaart brengen.

Kan iemand mij vertellen wie dit beeld gemaakt zou kunnen hebben? Zo uit het hoofd associeer het met de beeldtaal van Cobra, of met beelden van een beeldhouwster als Lotti van der Gaag. Zoekend naar beeldhouwers uit de eerste helft van de vorige eeuw kom ik op namen als zoals Wessel Couzijn, Mari Andriessen, Charlotte van Pallandt. Maar die zijn het denk ik allemaal niet.

Meer vergeetachtigheden

De verhaallijn vergeetachtigheden op de site WaarMaarRaar is onuitputtelijk! Je vertrouwen in ouderschap en andere vormen van kindzorg groeit er helaas niet mee.

Ouders vergeten dochtertje (3) op luchthaven Een meisje van drie bleef moederziel alleen achter op de luchthaven van Ben Gurion in Israël. Haar ouders zaten samen met hun vier andere kinderen al op het vliegtuig richting Parijs toen het plots begon te dagen: 'Waar is onze vijfde?' Helemaal vloeken werd het toen de piloot meldde dat hun dochtertje inderdaad achtergebleven was. Het drommeltje werd op het volgende vliegtuig naar Parijs gezet. 'Dat reizigers in haast koffers vergeten gebeurt wel vaker, maar een kind! Dit was nog nooit gebeurd', aldus een politiewoordvoerder.

Kleuterbegeleiders vergeten kinderen in supermarkt Begeleiders van een kinderdagverblijf in Enschede zijn dinsdag twee kleuters vergeten. De begeleiders deden met een groep van 11 kinderen boodschappen in de binnenstad van Enschede. Ongemerkt bleven twee van de kinderen achter in een supermarkt. Pas een uur later hadden de begeleiders door dat de kinderen niet meer bij het groepje waren.

Dronken vader vergeet baby in winkel De 27-jarige Shaun Marshall uit het Engelse Cullercoats was zo dronken dat hij zijn 6 maanden oude dochter in een snoepwinkel vergat. Hij liep de winkel uit en liet het kind in een buggy in een gangpad van de winkel achter, waarna hij in zijn auto stapte en wegreed met zijn twee andere kinderen. Toen hij niet terugkwam om zijn kind op te halen, waarschuwde het winkelpersoneel de politie die via de beelden van de bewakingscamera van de winkel de man probeerden te identificeren. Op dat moment kwam Shaun binnen en vertelde hen dat hij zijn kind kwam halen die hij in de winkel vergeten was omdat hij moe en in de war was. De politie vertrouwde het niet en nam hem een ademtest af, waaruit bleek dat hij teveel gedronken had. Hij werd daarvoor ter plekke gearresteerd vanwege dronken achter het stuur zitten en daarbij ook nog kinderen in de auto te hebben.

Rotte vis in Noord

Vroeg of laat zal ik weer uit het Centrum verhuizen. Als ik 's morgens door het Westerpark fiets denk ik dat ik daar zou kunnen gaan wonen, maar vorig weekend op de fiets naar het Kinselmeer leek me Noord - zo achter Schellingwoude - ook wel een optie. Tenslotte woonde ik ooit bij het Twiske, waar licht en lucht zo gewoon zijn. Frisse lucht. Het nieuws in Het Parool over de 'meur' van rotte vis te Noord komt daarom hard aan. Het is poetisch nieuwsbericht.

Twee mannen varen in een bootje tussen de treurwilgen, zonnetje erbij, over De Wieden in Noord. Een mooi zomers tafereel, op de meur van rotte vis en riool na dan. Want de mannen zijn van Waternet en ze scheppen duizenden dode vissen uit het water. In de nieuwbouwwijken langs de IJdoornlaan ruikt het naar open riool, al vanaf het weekend. 'Lekker werk, ja,' zegt Peter, de stuurman, met een sjekkie in de hand. 'Als je van vis houdt.' Honderden kilo dode vis hebben ze al uit het water gehaald en in tonnen gegooid, zo'n 65 kilo per ton. Peter: 'Karpers, snoeken, brasem, zeelt. Kijk anders zelf even in die tonnen. Kun je ze sorteren.'

Lees voor details en de afloop Het Parool.

Kunst onderweg (7)

De werkweek is begonnen en we vallen voor de inspiratie weer terug op de beeldende kunst onderweg. Terug naar het begin van de reeks, naar de tentoonstelling uit Riga (Litouwen), waar het eerder getoonde Homo Suburbia ook in staat.

Een aantal tientallen meters naast de prachtige gouden Homo Suburbia staat dit totaal andere werk van Laura Feldberga (1975). 'Reading Room' heet het. Er staan drie van deze rekken naast elkaar. Rekken met hout. Je verlangt onmiddellijk naar een tuin of een kamer met open haard.

De kunstenares geeft als uitleg bij het werk: 'The "Reading Room" is an abstract space where citizens can stop and meditate to gain a feeling of sense in space. One can touch a variety of wooden materials on special shelves. The feeling of touching different materials can be equal to the proces of reading books.'

Het werk staat er ontzettend onopvallend te wezen. Pas als je dichterbij komt en blijft staan en aandacht geeft worden alle blokken hout steeds individueler en ga je geschiedenissen bij ze verzinnen.

Gay Pride 2009 (2)

'De stad was roze, de stad was warm, de stad was vol. Voor de dertiende keer zwaaide Gay Amsterdam vanaf het water naar de stad. Volgens de organisatie zwaaide 500.000 landrotten terug.' Ik sputter nog wat na, maar Vinnie zegt: 'Het is gewoon carnaval.' Ik was er dit jaar dan niet bij, maar Het Parool wel. Daar pluk ik dan ook maar foto en tekst uit.

Tekst: 'Minister Ronald Plasterk van Emancipatie maakte er, als een ware acteur, een soloact van, wuivend met brede hoed. Guusje ter Horst (Binnenlandse Zaken) en Bert Koenders (Ontwikkelingssamenwerking) voeren met hem mee.'

'Een half miljoen mensen was er weer voor naar de binnenstad getogen: opeengepakt aan de wal of in een lang lint van bootjes. Een en al verbroedering. Haring en zalm werden gedeeld, koffie en wijn uitgewisseld. Even leek iedereen één grote familie. Roze papieren vlokjes dwarrelden door de lucht, linten serpentines vlogen over.'

'Van Almere tot Rotterdam en van Aruba tot de Verenigde Staten; uit alle windhoeken was men richting Canal Parade getogen. Op de klanken van dreunende house barstte het gaycarnaval los. De jongerenboot van Young, out & proud werd gevolgd door een schip van Proud Parents. Op de Friese boot hadden Friese gays zich gehuld in hun provincievlag. Het boegbeeld, een stoere bink met indrukwekkende torso, deed de adem van zowel dames als heren stokken.'

'Dat bedrijven het feestje weten te vinden, wordt elk jaar duidelijker. Shell, ING, ABN Amro/Fortis ('Proud to be married'), TNT en nog vele andere wilden meeliften op het vrolijke imago. Alleen de creatieve invulling ontbrak nog een beetje. De meeste bootjes tekenden, met wat in t-shirt dansende opvarenden, schril af tegen de uitbundige escapades en decoraties van de echte hardcore deelnemers. Een bezoeker: 'Wat een magere vertoning. De vliegende tering moet wel in het financiële leven zijn uitgebroken.' Aldus Het Parool.

Foto's in Het Parool

Zalfje

Terwijl het gestaag blijft regenen luisteren we naar een mooie orgel-cd van Gonny van der Maten, organiste van de Geertekerk in Utrecht. De cd bevat wonderschone kamermuziekachtige stukken. Zachte orgelmuziek kan een zalfje voor de ziel zijn.

Omdat het orgel sterk figureerde in mijn jonge jaren blijft het op de een of andere manier in mijn leven de kop opsteken. Een definitieve plek moet het echter nog steeds krijgen in mijn levensverhaal... Misschien helpt het dat er dit jaar ineens vrouwelijke organisten op mijn pad komen. Nu dus Gonny van der Maten. De trouwe lezer van dit blog herinnert zich wellicht de foto van de orgelstudente met de schitterende naam Everarda Slabbekorn, die ik overigens nog nooit heb horen spelen. Door die foto wordt mijn blog regelmatig bezocht door orgelliefhebbers en is-ie toegevoegd ben aan de OrgelStartPagina.

Luisterend naar de muziek van Gonny komen uiteraard de orgels bij ons thuis in mijn herinnering, en aan mijn vader die er veel op speelde. Ik herinner me vooral zijn Psalmen van Worp, maar het mooist vond ik het stuk 'Cantilena' van Jospeh Rheinberger, dat wat minder kerkelijk op mij overkwam - Broerlief kan dat nog steeds uit zijn hoofd.

Driftig zoek ik in mijn zeefgeheugen naar de naam van de organist die mijn vader (autodidact) van het orgel van de Angeluskerk verdreef, een man die er duidelijk voor doorgeleerd had. Hij speelde misschien wel virtuoos, maar in mijn herinnering was het ook te luid, te schel en te snel. Heel ambitieus waarschijnlijk, maar niet echt zalf voor de ziel. Vond ik. Misschien lag het aan dat orgel. Zalven doen dit orgel en deze Gonny veel en veel mooier.

De cd's van Gonny van der Maten

Cantilena op YouTube

Cantilena op bladmuziek

Regen in het bos

En terwijl door de Amsterdamse grachten van Amsterdam de Gay Pride vaart, met veel herrie en de top van de PvdA als toefje op de vreugdetaart, fiets ik door de bossen van boswachterij Austerlitz. Heen en weder naar Leusden. Wat dan weer boeiend is: dat je je realiseert dat alle natuur in Nederland gemaakt is. Als onze natuurgebieden, boswachterijen en landgoederen hebben een oorsprong en geschiedenis.

Zo zetten in 1805 de Fransen een legerplaats op op de heidevelden ten oosten van Zeist. De Franse generaal Marmont gaf het dorp de naam Austerlitz, ter ere van de overwinning van Napoleon op de Oostenrijkers en de Tsjechen bij de Tsjechische plaats Austerlitz. Toen de Fransen die legerplaats verlieten kocht een Nederlander de heidevelden, liet ze ontginnen en gaf daarmee de aanzet tot de huidige boswachterij.

We fietsen ook langs het voormalig (?) militair oefenterrein Leusder Heide. Er staan allemaal waarschuwingsborden dat je uit de buurt moet blijven omdat het er nog steeds een mijnenveld is. Onverlaten hebben op het bord geschoten. Je komt ook langs landgoed Den Treek, met lange rechte eiken- en beukenrijen, dat rond 1900 is opgezet voor de productie van hout.

Al deze gebieden bevinden zich in hartje Nederland, tussen de snelwegen die het snelst van al onze snelwegen vastlopen met verkeersinfarcten. Maar in dat bos en op die heides is dan weer geen mens te bekennen. Twee uur heen en twee uur terug. Lekker uptempo. De terugweg in de steeds duister wordende schemering regent het gestaag. Ineens is het geen zomer meer. Gewooon koud, en nat, natter natst. Maar bos in de regen ruikt verrukkelijk fris en schoon.

Over stille routes gesproken: achterop de kranten zie ik al weken paginagrote advertenties van OnTrack.nl. Dat zijn - vind ik - de mooiste wandelroutes van Nederland. Ben er al twee jaar lid van. In tegenstelling tot de wandelroutes van NS of ANWB kwam je er - tot nu toe - bijna geen kip tegen. Je hebt de beschrijving eigenlijk niet nodig en komt met louter de kaartjes heel goed uit de voeten. Ik vrees dat dat met deze advertentiecampage anders gaat worden. Doe ik er hier nog maar een schepje bovenop om mijn eigen miljoenen lieve lezertjes ook attent te maken op de site.

Kunst onderweg (6)

Mijn nieuwe missie om mijn lieve lezertjes deelgenoot te maken van de kunstwerken onderweg van huis naar het werk neemt steeds bizarrer vormen aan. Want natuurlijk wil ik mijzelf en u informeren over de kunstenaar, zijn/haar idee, zijn/haar andere werken, de opdrachtgever, wat de vraag was en hoe het antwoord te interpreteren. Maar niets daarover.

Dit kunstwerk staat bij het hoofdkantoor van woningbouwvereniging Eigen Haard. Toen ik het object vanochtend omstandig fotografeerde (vanuit welke hoek komt-ie het beste uit? Moet het hele kantoor er bij op of juist niet? Moet ik een detail nemen?) liepen de employees verwonderd langs mij heen.

Je ziet met hoeveel verve en visie het gebouw is neergezet. Transparantie en Licht lijken me de sleutelwoorden van deze kantorenstraat. De werkelijkheid is een beetje megalomaan. De kunst is daar het toppunt van, zo groot, zo hoog. Why? Voor wie? Ik zie er een in plakjes gesneden reus in, en associeer het qua woningbouwvereniging met jaren zestig flatgebouwen. Maar RoRo7 heeft er nog nóóit een mens in gezien, die vindt het alleen een fantastische waterpartij.