Morgen einde middag mag ik haar halen. Mijn Celica. Ik ben bríesend op haar. Nieuwe uitdrukking. Geleerd van de autoverkoper van een Betuwse garage. 'Jongeren zijn bríesend op deze auto', zei hij. Eerst gaat hij hem nog lappen en poetsen en krijgt-ie nog nieuwe banden. Ze halen me morgenmiddag van de trein.Gisteren gingen Bobby en ik proefrijden in de vroege ochtend. Invallende herfst ruikt al veel meer naar herfst, daar in de Betuwe, dan hier in Amsterdam. Wat was het mooi daar. Jammer dat je op de provinciale wegen maar 80 km per uur mag, met ook nog eens de autoverkoper dubbelgevouwen op de achterbank...
Het is het blauwe model geworden. Hij zag er alleszins beter uit dan de rooie, was jonger, had minder kilometers, ABS en airbags... Dat zijn dan de rationele argumenten. Maar eigenlijk kwam het er op neer dat ik geen rode auto wilde maar een blauwe. Een rode auto kleurt niet zo bij mijn natuurlijk-rode-haar. Maar er is meer. Daar moest ik de afgelopen dagen veel over denken.
In augustus heb ik twee keer keer bij een Machtige Vrouw in de auto gezeten. De ene had een forse zwarte VW Passat, de andere een forse zwarte Volvo. Sindsdien is denk ik langzaam maar diep in mijn onderbewuste het besef geslopen: Vrouwen Met Macht hebben grote zwarte auto's. Mannenauto's. Ik wil geloof ik niet zozeer Macht, maar wel die uitstraling. Zou het daarom een donkerblauwe auto geworden zijn?
Ik had ook voor een bestelauto kunnen kiezen. Sommige van mijn beste vriendinnen hebben een bestelbus. Een Renault Kangoo. Een Citroen Berlingo. Een Peugeot Partner... Dat is handig bij vakanties en verhuizingen. Maar niet echt geil. Ook had ik de Golf van Nichtje kunnen overnemen, voor slechts 400 euro. Maar dat alles deed ik niet. Neen, ik 'bries' op de Celica. Zij is schitterend van vorm, grappig, stoer, opschepperig, en relativerend. In een woord geweldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten