De Gotthard-pas

Thuis zou je even op de routeplanner kijken hoe je het best kunt rijden. Nu moeten we ouderwets kaarten openslaan en argumenten verzinnen voor Route A (door Oostenrijk) of route B (door Zwitserland). En dan: is hemelsbreed de kortste weg het handigst of gaan we louter via de autostrada's? Het wordt dus de autostrada Triëst, Venetië, Milaan, Como en dan omhoog Zwitserland in naar de Gotthard-tunnel.

De Gotthard-tunnel is 17 km lang en tweebaans. Er wordt doorgaans niet harder dan 30 km per uur in gereden. Je zit er zo drie kwartier in. Ik heb het ooit al eens gedaan. Een keer of twee. Het is er heel warm en vol uitlaatgassen. Echt claustrofobisch. Vooraf krijg je een folder wat je moet doen bij panne of brand. Voorwaar geen pretje, maar wel weer een ervaring.

Nieuwe ervaring: drei Stunden Stau voor de Gotthard-tunnel. Centimeter voor centimeter kruipen we vooruit. De Gotthard-pas is open, herhalen om de kilometer de borden. Het duurt helaas ook drie uur file voor we bij de afslag van de pas zijn. Die we dan van ganser harte nemen. Geweldig! Wat een belevenis. Mooi ruim! Ongelofelijke vergezichten. Er ligt nog veel sneeuw, maar niet meer op de weg.

Later laten we ons vertellen we dat die Gotthard-tunnel altijd een probleem is, maar dat ze hem hoe dan ook niet gaan verbreden (daar is daar te Zwitserland zelfs een wet over) omdat een bredere tunnel de Zwitsers miljarden Zwitserse franken kost en alleen maar meer verkeer aantrekt. En dat willen ze niet. De pas blijkt pas een week open, vanwege vorige week Pinksteren (en het bijbehorende Pinksterverkeer) is er enorm veel werk verricht om die sneeuw te ruimen. De weg moet uit die sneeuw gefreesd worden. Vier meter hoog is de sneeuw soms nog.