Naar de speeltuin

Oma Dien vroeg eergisteren toen Leen haar mijn verhaallijn Riemer liet zien: Is Riemer soms het enige kind dat jij kent? Inderdaad. De meeste van mijn neven en nichten lopen tegen de dertig of daar overheen. De meeste van zussen waren er vroeg bij. Die zonen van mijn jongste zus (Kwik, Kwek & Kwak) zijn nog wel jonger, maar die wonen te ver weg . En daar in de verte worden die ook per week groter en groter. Eén ontwikkelt reeds een baard in de keel. Er zijn de laatste jaren al wel weer enige baby's geboren in de familie, zoals onlangs nog Jemimah, maar ik kan u zeggen: 'oma' worden op je vijftigste mag al een beetje raar voelen, maar 'oudtante' ook. Dus met die baby's ben ik nog niet zo dik.

Nu heeft Bobby een vriend met hernia en twee kinderen: Sofietje van zes en Jesse van vier. Sofietje heeft natuurlijk rood haar en Jesse is net als Riemer een blond engeltje! Riemer is dan wel mijn lievelingskind, maar deze twee zijn eigenlijk net zo leuk. Of wij met ze naar de speeltuin willen. Ja! Dus wandelen wij mety ze door de binnenstad naar de speeltuin. Maar de weg ernaartoe is net zo leuk als de speeltuin zelve: overal zijn hekjes om op en onderdoor te klimmen. Het lijkt wel een spirituele les: het gaat niet om het doel, maar om de weg. Ofzo.

Enfin. Uiteindelijk verkeer ik zomaar een uur in een speeltuin in de binnenstad van Utrecht. Allemaal kinderen en ouders. Het moderne leven. Vaders zitten met hun iPhone te spelen, de moeders hebben naaiwerkjes mee. Zou iedereen nu denken dat wij de ouders van Sofietje en Jesse zijn, of grootouders, of oudoom en -tante?