Jurpjes

Nu het al weken zo warm is begint de behoefte te groeien aan een jurpje. In korte broek naar het werk vind ik niets. Er zijn er die het doen, maar voor mij vind ik de korte broek uitsluitend een dracht voor de vrijetijd. En zelfs op de Elandsgracht heb ik mijn twijfel. Het is uitgesproken jurpjesweer. Maar ik heb geen jurpje. Geen rok en geen jurpjes. Ik draag nu eenmaal geen jurpjes. Een soort van principieel. Op een dag omstreeks 1987 heb ik dat besloten.

Nu steekt de laatste weken een wens de kop op om deze straffe leefregel af en toe eens los te mogen laten. Maar ja, dan moet het wel een jurpje zijn waar ik mij thuis in voel. In de fotoboeken des levens valt te zien dat ik tot mijn dertigste wel degelijk jurpjes droeg. Lange en korte.

Boeiend om na te trekken waar die leef- en kleedregel vandaan komt. Deels uit een milieu waarin meisjes anders gewaardeerd werden dan mannen en ze de jurken móesten dragen, terwijl de rest van de wereld al jaren op broeken was overgestapt. En deels uit een omgeving van vrouwspersonen waar stoerheid de nieuwe norm was, die meisjesachtigheid/vrouwelijkheid ongeveer evenzeer afkeurden.

Deze jurp gevonden doet sterk aan twee jurken die ik in mijn leven gehad heb. Het motief herinnert aan een strak chocolade-bruin jurpje dat ik droeg toen ik een spicht van een jaar of dertien was. En het model aan een schitterend ruisend dieppaars tafzijden gewaad toen ik spicht van een jaar of negentien was. Dit is een jurpje van internet. Ik heb het besteld.