LCD-tv

Heel prozaïsch. Bij de vele projecten des levens die niet al te nodig zijn en altijd uitgesteld kunnen worden hoort ook de nieuwe tv. Mijn oude tv kocht ik jaren geleden, een week nadat Ex was vertrokken, met medeneming van onder meer de tv. Zonder tv ging het leven toen echt niet, dus ik kocht gezwind een tamelijk goedkope niet te grote Sharp bij Expert. Zo'n zwart bakbeest met een te klein scherm.

Iedereen is inmiddels al lang aan de LCD-tv. En ik zie ook wel dat dat mooier is en vreugde geeft. Maar welke moet je dan in godsnaam nemen? Want al mijn vrienden hebben verschillende merken en ik denk dat ze allemaal het beste van het beste hebben gekocht. Maar allemaal hebben ze een ander merk. Wat zal ik doen? Huiswerk, of gewoon een BCC binnenstappen en zeggen: Wat is de beste? Geeft u die maar. Dat getuigt niet echt van kwaliteitsbesef. Eigenlijk is het probleem dat ik ze allemaal belachelijk duur vind. Maar als je er toch een gaat kopen, kijk dan niet op een honderdje.

De Consumentenbond toch maar geraadpleegd en vastgesteld dat op dit moment Sony en Philips de beste merken zijn. Om half vijf snel op en neer naar BCC op de Bilderdijkstraat en gezegd: Doet u mij maar een van die twee. Wat zijn de argumenten? Toen gekozen, 941 euro neergelegd, de doos naar huis gezeuld en alle kabels aangesloten. Alles gaat eigenlijk vanzelf. En zojuist hebben we wereldkampioenschappen atletiek bekeken op mijn nieuwe tv. Wat indrukwekkend. Al die mensen, die modellen, die inspanning, die spieren, die broekjes, die vlaggen, die kleuren, die trots. Die blauwe hardloopbanen. Mooi hoor, op die nieuwe tv. En morgenavond zal het beeldvullend groen zijn.