Laborantes

Laborantes zijn weer een heel ander type mens en hulpverleensters dan fysiotherapeuten, dietisten en craniosacraal-masseuses. Vandaag ben ik naar het Amsterdams Diagnostisch Centrum aan de Tesselschadestraat, dat is vlak bij het Leiseplein. Ze mogen weer bloedprikken en een röntgenfoto maken van mijn hart en longen. Het zijn keurige dames in gesteven witte schorten en strenge uiterlijken en gedragsprotocollen, waar ik neem aan meeestal een goed hart onder schuil gaat. Van kindjes die van hun geprik gaan krijsen raken ze erg van slag.

Dat van die longfoto, zegt de nieuwe dokter, dat is meer om hèm gerust te stellen, want hij heeft kort geleden een patiënte gehad met langdurige schouderklachten en die bleek uiteindelijk longkanker te hebben. Hij had wel honderd patiënten met schouderklachten, en dit had hij nog nooit meegemaakt. Ik zie er helemaal niet uit alsof ik longkanker zou kunnen hebben, zegt hij, maar als ik het zou willen doen voor hem... Nou ja zeg ik welwillend, ik ben nu toch bezig. Laten we het in een moeite door doen.

Aan de laborante vraag ik hoe ze dat allemaal georganiseerd hebben. Je komt binnen, je geeft je verwijsbrief af, ze willen je verzekeringspasje en een identiteitsbewijs, en dan mag je in de wachtkamer zitten. Dan komen er uit allerlei kamertjes steeds laborantes zetten die een naam noemen. Het gaat heel smooth en gezwind. Nogal ongewoon voor de sector, kan ikinmiddels wel zeggen. Ze legt het me helemaal uit. En ze vertelt ook dat ze laatst een dame van 71 had die niet wist hoe bloedprikken ging. Die was nog nooit geprikt!