Leve Oud-West

Het paspoort is verlopen. Als ik het vóór de 21e had verlengd dan had ik nog verder kunnen leven zonder Vingerafdrukken in het Systeem. Maar die datum heb ik laten lopen.

Naar een Stadsdeelkantoor gaan in Amsterdam is geen pretje. Daar ik in Stadsdeel Centrum woon denk ik dat ik dan naar Stadsdeel Centrum moet. Als je niet rond openingstijd gaat zit je er zo een paar uur. Pure horror.

Maandagochtend half elf zit ik er. Eerst een nieuwe pasfoto, want de voorschriften zijn weer veranderd. Moest de pasfoto vorig jaar nog een witte achtergrond, nu moet-ie grijs. En er mag niets glimmen. Dus je wordt verzocht je te poederen. Vervolgens de wachtkamer. Er is een onnavolgbaar nummeringssysteem dat mensen oproept, níet in volgorde van binnenkomst. Ik heb een A-nummer maar de A-nummers schieten al helemaal niet op. Er zijn acht A-wachtenden voor mij en na anderhalf uur zijn daar drie van geholpen. Die ambtenaren ogen wel een soort hedendaags, maar ze gedragen zich evengoed als Kafkaëske karikaturen.

Ben naar huis gegaan, heb op internet informatie gezocht, niet te vinden, het centrale informatienummer gezocht, niet te vinden. De Gemeente Amsterdam heeft communicatieafdelingen met honderden mensen in dienst, maar informatie vindbaar op een site zetten kunnen ze niet! Uiteindelijk vind ik het en kan ik vragen: Kun je alleen in je eigen stadsdeel je Paspoort verlengen of in alle stadsdelen? Want ik woon vlak bij Stadsdeelkantoor Oud-West. Ja dat kan.

Bij Oud-West gaan ze al om half acht open. Ik ben er vanochtend om half negen. Een keurig geüniformeerd meisje helpt me snel en adequaat. Vingerafdrukken van beide wijsvingers en duimen. Niet meer in inkt, maar digitaal. Binnen vijf minuten sta ik weer buiten. Zo loop ik reeds om kwart voor negen mijn heilzame Vondelparkrondje.