Slotconversatie

Biologerende film in het Filmmuseum (ook onderdeel van Cineville): Last Conversation. Bijzonder passend in mijn verhaallijn 'Frau und Auto.' Mooi vervolg ook op de vorige film die ik zag: De Fuik, waarin de hoofdrolspeelster machteloos achterin de auto zat. Nu zit ze eigenmachtig voorin. Maar hoe!

Last conversation is een nogal ongewone roadmovie, het is het speelfimdebuut van de Rotterdamse regisseur Noud Heerkens. De enige acteur (v) is Johanna ter Steege, die in De Fuik de zwijgende moeder speelde. Nu speelt ze een maatschappelijk succevolle advocate, Anne, die in haar auto door de Ardennen scheurt, telefonerend met haar ex-geliefde. Het is het laatste gesprek dat ze voeren. Haar tegenspeler is de mobiele telefoon, maar je verstaat niet wat er aan de andere kant gezegd wordt.

De camera registreert Anne's gezicht, haar handen op het stuur, haar water drinkend, asfalt, de bermen, weidse uitzichten langs snelwegen en provinciale wegen. Vooral als er voor je gevoel minutenlang alleen maar voortrazend asfalt getoond wordt, word je bijna duizelig. Het is wel opzwepend. Ik dacht even: ben ik bij een artfilm beland? Maar het is toch echt een speelfilm met een spanningsboog en een plot die ik eigenlijk niet wil verraden, want gaat hem zien, autorijdsters der wereld.

Heel langzaam ontrolt zich het drama dat zich de dagen, weken, maanden, misschien wel járen vóór deze autorit heeft afgespeeld. Het is het eeuwenoude oud drama, van liefde en overgave, de minnares en de echtgenote, halve waarheden en leugens. Maar de manier waarop dit gefilmd is, die allenige gekwetste persoon in een vrij leeg landschap, zo zijn de thema's autorijden en beëindigen van een relatie nog nooit tot mij gekomen.