Frau und Busje

Ik vind busje rijden geil, zegt Hani501. Wat heet geil. We vertrekken bij Diks op de Willem de Zwijgerlaan. Je steekt de sleutel in het contact, je trapt de koppeling in, werpt een blik in de zijspiegel en weg ben je. En dan rij je onmiddellijk midden in het Amsterdamse spitsuur. Pas dan kom je er achter dat je in zo'n busje geen achteruitkijkspiegel hebt, en alleen twee van die grote zijspiegels. Met blinde hoek. Dat is even schrikken, want een van de oorzaken waardoor Amsterdamse meisjes en jongens regelmatig van de sokken gereden worden. Maar ik heb een paar jaar in een Chrysler Van rondgereden, dus ik heb het formaat wagen nog redelijk in de vingers. Dus als Hani501 het geil vindt? Dan mag zíj.

En zo gaan we op naar Alblasserdam. Het laminaat halen. Via de A2, de A27 en de A15, dat geeft haar iPhone als kortste route aan. Zelf had ik Rotterdam gekozen. In Alblassserdam vinden ze het wéér krankzinnig dat wij uit Amsterdam komen. Amsterdam staat mijlenver van hun werkelijkheid. Net zo ver als Capelle van de onze, zal ik maar zeggen. Maar dit terzijde. Dat Alblasserdam op spuugafstand van Capelle ligt, dat is toch werkelijk toeval.

40 pakken laminaat laden we in Alblasserdam in en in Zeeburg weer uit. Ze zijn niet zo licht als ze er uit zien. Je kunt echt maar één pak tegelijk. Belangrijk houvast: je wéét dat het getal veertig eindig is. Het is veel, maar uiteindelijk eindig. Doorzwemmen Jantje. Nu liggen alle planken te acclimatiseren in de nieuwe woning. 'Ik vraag me de hele dag al af hoe dat heet zoals je hoest. Je klinkt als een zeehond,' zegt ze.