Verstrippen

Eindelijk weer eens naar de kerk, de Nicolaaskerk bij het CS. Hier in Oost is geen kerk meer. Tussen de huizen van de Indische buurt zie je wel een fantastische koepel, maar dat wás de Majellakerk. Die is al vele jaren geleden verbeurd aan het IIAV, het archief van de vrouwenbeweging. De wijk is in de loop der jaren al zijn katholieken kwijtgeraakt. Aan het begin van de Zeeburgerdijk is alleen nog een onooglijk zaaltje waar een kruis en de naam Gerardus Majella op staat. Volgens de website zijn daar nog enkele oudere Surinaamse en Indische dames lid van. Ik ga maar weer naar de H. Mis van 10.30 uur in de Nicolaaskerk. De vorige keer was met Pasen (en met regen). De priester wijdde schuldbewuste woorden aan de seksschandalen.

Vandaag is het Sacramentsdag. Kinderen doen hun eerste communie. Een Nederlands meisje en haar Portugese nichtje, twee dikke Chinees-Surinaams broertjes, een pikzwarte Surinaamse jongen in een heel straf zwart pak met zwarte lakschoenen, kortom: een bont gezelschap. Het is allemaal bijzonder aandachtig, hartverscheurend en vertederend. Het lijkt me echt weer een dag voor iconen. Achter het altaar hangen drie kleurige mozaïeken, waarvan een met een pauwblauwe pauw, die ik graag wil maken. Aan de koster vraag ik of ik even achter het altaar mag, om er een foto van te maken, maar dat mag niet, dat plekje is heilig. Tenminste zo op zondag. Ik mag wel een keertje door de week komen, zegt ie, maar niet nu.

Het is ook een beetje een heksenketel, want de Spaanse Mis van 13 uur staat er ook aan te komen, en daar zijn nog veel meer meisjes in witte jurkjes die Eerste Communie gaan doen. Daar zijn veel wulpse moeders bij, die met dochtertje en mijn-verlosser-hangt-aan't-kruis op de foto willen. Eigenlijk draait het allemaal om de wulpse moeders. Dat dit Amsterdam is.

Thuis ga ik klooien met de icoon en stiften en waterverf. Het verstrippen van de kerkelijke kunst. Waarom is dat toch zo leuk?