Het is wel even een staaltje Wilskracht om vanuit Oost om half 11 in de Nicolaaskerk te zijn, maar we doen het toch, het is Pasen. Het is koud en het regent en het is twintig minuten fietsen. Maar als je even doorzet dan krijg je ook wat. En eenmaal in die kerk waan je in een buitenland, noem een Valencia.Omdat alle ogen al dagen gericht zijn op kwatta (zégt de Paus er iets over of niet?!?) ben ik ook wel benieuwd wat zo'n plaatselijk priester ermee doet. Deze priester, ik weet zijn naam niet, laat zich expliciet nog uit over alle schandalen aangaande de katholieke kerk, dat die bij name genoemd en goedgemaakt moeten worden, en hij benadrukt hoe blij hij is dat de kerk ondanks alles zo vol zit. Dat de kerk en de mensen elkaar nodig hebben.
Naast me zit een kleine Surinaamse dame die luid instemmend reageert. Ik krijg snoepjes van haar en zij mijn knielkussentje, want zo ver (knielen) ben ik nog niet. 'Kniel jij niet?' vraagt ze. 'Nee ik kniel niet.' Maar het 'U zij de Glorie' zing ik uit volle borst mee. Dat dan weer wel.
- Posted using BlogPress from my iPhone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten