maandag 29 september 2014

Half

De koop is rond. Woensdag worden de contracten getekend. De baas is trots. Vandaag vraagt hij ons even hoe het met ons gaat. Welk antwoord wil je horen? vraag ik. Zoals het is, antwoordt hij. OK, zeg ik. We zijn niet zo blij. We begrijpen dat jullie je redenen hadden om ons te verkopen, ook al draaien wij zwarte cijfers, en de kopers zijn echt wel leuke mensen, en wij zijn uiteraard professioneel coöperatief, maar blij? Nee, wij zijn niet blij. Want Búnnik!

Hij kijkt mij vorsend aan en vraagt soort van indringend: Is het glas halfvol of is het glas halfleeg? De collega's zeggen na afloop dat ik echt wel beleefd bleef, maar dat ik een nogal rood hoofd kreeg. Dan sluiten we het gesprek maar af.

zondag 28 september 2014

Hunebed

We hebben het ineens uitgebreid over 'ons' hunebed, want Zus2 stuurde een fantastische foto: van haar twee bloedjes van kleinzonen op 'ons' hunebed. Wat een onderwerp, zult u zeggen.

Maar als geboren en getogen Emmenaar kun je alle stenen van dat hunebed in de Emmerdennen drómen: de vlakken, de hellingen, de afstanden, de sprong, de ruimtes onder de stenen... We roepen het hunebed zo in de herinnering, en die is heel betekenisvol.

Kijkduin aan Zee

Tante Miep (87) woont in Den Haag-Zuid, tegen Kijkduin aan. We zijn al jaren niet op bezoek geweest maar onlangs, bij de begrafenis van Oom W. heb ik haar uitdrukkelijk beloofd dat we nu echt zouden komen. Zo'n middag met thee, appeltaart en een uitstapje naar zee. Vandaag is daar een hele goede dag voor. En het is ook zo gezellig. Waarom doen we dat niet vaker? vraag je je af.

Dicht

Aan het Prins Bernhardplein te Zuilen, vlak bij ons nieuwe huis, staat een katholieke kerk ik zo mooi vind, dat ik er bij de eerste zoektocht naar een huis in Utrecht al wel naast wilde wonen. Mooie gebouwen, mooie tuin, gewijde sfeer, dat staat daar zomaar onopvallend in een beetje een niksige wijk te staan.

Wonderlijk genoeg is het me nog nooit gelukt in deze kerk binnen te geraken. Een jaar geleden fietsten we er ook een keer naar toe, bleek-ie dicht te zijn. Toen had ik mij niet goed geïnformeerd, dit bleek niet de Dominicuskerk te zijn, zoals ik dacht, want die staat in de wijk Oog in Al.

Die kerken en die namen! De kerkelijke organisatie is met het krimpen van de kerken tamelijk onbegrijpelijk geworden. Je hebt hier een aantal parochies waar wel zes grote kerken onder vallen, en maar twee pastoors ofzo. Deze kerk wordt in de tuin opgefleurd met een beeld van de heilige Ludgerus, en de parochie heet ook Ludgerus Parochie. De kerk heet niet Ludgerus Kerk, maar Sint Jabobus kerk, niet te verwarren met de Jacobikerk. Dat is een hervormde kerk in de binnenstad.

Hoe dan ook, ik had zo'n idee dat ik straks als ik hier dan eindelijk woon, misschien wel bij deze kerk bij het koor wil. Want ik wil liefst alles op spuugafstand van huis. En op de site lees dat ze een koor hebben met een ambitieuze dirigente dat op dinsdagavonden oefent en slechts eens per drie weken optreedt. Dat moet te doen zijn.

Maar nu fiets ik er op zondag morgen met alle wilskracht in mij naar toe, is alweer die kerk dicht. Potdicht. Hoe kán dat nou? Het lijkt wel een doem. En ik had net bedacht dat dat een betekenisvolle plek in mijn leven ging worden. Wat mij meer verzoende met standplaats Utrecht. Wat kan ik doen om binnen te geraken? 

Verhalen vertellen

Impulsief gekocht: Vertel, over de kracht van verhalen vertellen van Christien Brinkgreve. Het is haar laatste boek als hoogleraar in de sociologie. Ik koop het omdat het iets raakt aan waar mensen op zoveel manieren de hele dag doen: elkaar verhalen vertellen.

Met het werk kiezen wij de verhalen die wij het meest de moeite waard vinden om te vertellen, hebben we een soort leidraad voor wat binnen onze 'formule' past. Elke dag bewust dat er zoveel meer verhalen zijn die verteld willen worden. En dan dat andere vertoog, dat ik elke dag beoefen, met het bloggen. De belevenissen die me raken. Waar ik op mijn 50e mee begon omdat ik geen idee had over 50 worden. Dat leek welhaast het ergste wat een vrouw kon overkomen, langzaamaan de onzichtbaarheid in. En wat het geworden: een geschiedenis van een Amsterdamse vrouw afkomstig uit Emmen en haar vaste thema's: muziek, boeken, tekenen, wandelingen, beeldende kunst, en de zussen rn vriendinnen. En niet te vergeten: de geliefde, de auto, de buurt, de buren, de maaltijden, de huisdieren, het balkon. Orde in de chaos, betekenisgeving, mededelen. Er zijn dagelijks 150 à 200 mensen die dat de moeite waard vinden om te volgen.

In Vertel! gaat Brinkgreve in op allerlei vormen van verhalen vertellen. Zelfs koos zij voor de sociologie als insteek. Er is het journalistieke verhaal, het literaire verhaal, het religieuze verhaal, sprookjes, mythen, en allemaal hebben ze hun eigen functie en betekenis.
Uitgebreid gaat ze in op de huidige behoefte aan het (laten) vertellen van  het levensverhaal. Er zijn allemaal cursussen in autobiografisch schrijven en steeds meer schrijvers / journalisten kunnen er hun métier van maken. Mensen willen een lijn zien in de chaos die hun leven is. Een biografie helpt.

zaterdag 27 september 2014

Blijendijk

Marg neemt me mee naar een schitterend landgoed in Vught, waar ze vaak is. Het is er op deze onverwacht warme zomerdag verpletterend prachtig. Ik kom wel met vijftig foto's thuis. Het is een centrum voor duurzaamheid, bewustwording, ecologisch tuinieren, natuureducatie, yoga, meditatie en retraites. En nog veel meer. Je weet niet wat je meemaakt. Zo'n tweede thuis wil ik ook wel! 

Koerier

Hoeveel boeken lees jij eigenlijk? vraagt een collega van het belendende vakblad, Zij denken dat wij heel veel lezen, zij lezen weinig. Niet zo veel, zeg ik, vorig jaar las ik er meer dan vijftig, dat haal ik nu nooit meer. Ik weet zeker dat het komt door het bloggen, Facebook en series kijken op de iPad. Die dingen doe ik met groot plezier. Daar wordt veel op afgegeven. Is dat slecht? Ben ik nu een oppervlakkiger mens?

Romans lezen is wel minder onrustig dan mij verliezen in Facebook en ieders posts, dus neem ik drie romans mee van de redactie. Als eerste lees ik Postvogel van Firoozeh Farkadnia, een Iraans-Nederlandse. Zij is van 1980, opgegroeid in een familie die deelnam aan het verzet tegen de dictatuur van de sjah. Nu is ze bouwkundig tekenaar in Rotterdam. 

Ze beschrijft twee werkelijkheden: de benauwende en steeds bedreigender jeugd die geen jeugd was in Iran, de mannen waren weg, de tantes waren koerier, er werd verraden, je mocht niet lezen, er was avondklok, er wachtten mannen in zwarte kleren in de straat, familieleden verdwenen. Soms kwam er iemand terug, gemarteld. En een stage op een ingenieursbedrijf, waar ze zo goed moet leren tekenen dat ze zelfstandig kan werken en een contract krijgt. Die collega's zijn meest nogal racistische kerels. Eentje is haar begeleider.

De auteursfoto laat een prachtige stralende vrouw zien. Je kan haast dat verhaal niet aan de foto koppelen. Wat een leven, wat een wereld. Het is heel kaal geschreven. Secce verhalen, beschrijvingen, geen grote gevoelens. Het sleept me niet direct mee, maar ik lees het wel uit en het geeft - zo erover schrijvende - een boel te denken.

Het boek is uitgegeven met subsidie van het Letterenfonds. 

De uitgeverij - Jürgen Maas - komt me vaag bekend voor: het blijkt na enig speurwerk een vrij nieuw initiatief van een oud-IKON-journalist, woonachtig aan de Admiraal de Ruyterweg, twee hoog. Wegbezuinigd door de publieke omroep? Een oude droom opgepakt? Hij geeft boeken over het Midden Oosten en Noord-Afrika.

vrijdag 26 september 2014

Luchten

Er zijn om 18.30u op de A2 twéé lange files. Eén tussen Holendrecht en Abcoude, en weer een tussen Vinkeveen en Breukelen. En dat op een vijfbaansweg.

De luchten zijn apocalyptisch. Op de radiao zeggen ze dat we mooi weer krijgen dit weekend. Ik heb alleen maar warme vesten in mijn koffertje.

Feest

Volgende week dinsdag ga ik voor het eerst van mijn leven naar het Kinderboekenbal, en wel met Leen en Riemer. Het is in het Spoorwegmuseum in Utrecht. We zijn er allemaal erg opgetogen over. Je kunt al veel voorpret beleven met een app. Kijk, Riemer en ik hebben in de app hetzelfde hoedje gekozen.

'Het thema is FEEST, wat doen jullie aan?' mail ik aan Leen. 

Leen antwoordt: 'Riemer heeft al een nieuwe blouse gekocht. Met woeste streepjes in verschillende richtingen. En daarbij wil hij een geruite stropdas dragen. En wellicht een hoedje – zie bijgevoegde foto. En ik mag van hem geen "saai bruinig pak" aan. Dus ik beraad me nog.'

woensdag 24 september 2014

Domweg gelukkig in Spakenburg

Op de A1 richting Amsterdam haal ik een aantal marktkramen in, twee viskramen en een van Bakkerij 't Stoepje. Allemaal uit Spakenburg. Ik was nog nooit te Spakenburg, realiseer ik me ineens. En dat terwijl ik toch bijzonder van de havenplaatsen aan voorheen de Zuiderzee houd. 

Bobby gaat liever naar huis, dus die gaat te Baarn op de trein. Ik sluit deze vrije dag af slenterend in de haven vol botters van Bunschoten Spakenburg. De Flevopolder is bijkans tegen Spakenburg aan gelegd, er ligt nog net een streepje water tussen. 

Dit is echt een nieuwe hobby waar ik domweg gelukkig van word: op woensdag door slaperige Nederlandse stadjes slenteren.

De bolides mijner jeugd

De lange tocht langs 's Heren wegen te Overijssel roep de bolides uit mijn jeugd terug in de herinnering. De Opel Record, donkergrijs, 1962? De Opel Record stationcar,  zilverkleurig, 1965? Er moesten tenslotte altijd zes kinderen mee. Daar kregen we een ongeluk mee, een frontale botsing tegen een gele Kever. De Opel Kapitan, wit, een waar slagschip. 1973? En tenslotte de Citroën CX, ook wit. 

Je hebt die voorliefde dus van niemand vreemd, concludeert Bobby. Hij komt uit een spoorwegfamilie. Die hadden vrij reizen, geen auto, geen rijbewijs.

Te Overijssel

Naar Boeve Afbouw te Lemelerveld. Want we hebben een schrijven gehad van Boeve Afbouw te Lemelerveld. Zij werken veel samen met onze Apeldoorner aannemer. Hoe wij de muren afgewerkt willen hebben. Gepleisterd, gestuct, gespoten,  behangklaar, behangen... We hebben geen idee. Of we in de showroom komen kijken.

Lemelerveld ligt wel heel ver weg, waarschuw ik nog. Google Maps leidt ons via Zwolle en Dalfsen, maar dat idee is zo krankzinnig, we verkiezen de route via Deventer en Raalte. Anderhalf uur heen en maar liefst tweeeneenhalf uur terug, want we raken verzeild in een alleraardigste uitspanning geheten NuNu aan de peovinciale Raalterweg te Schalkhaar. In the middle of nowhere. Met kleurige fantasierijke Marokkaanse inrichting, eten, speeltuin, tipitenten, ezeltjes. Het is helemaal geschikt voor de familiedag volgend jaar. Waarvan ik de mede-organisator zal zijn. 'Bent u 6 juni 2015 nog vrij?' Ze zijn 6 juni 2015 nog vrij.

Het Overijssels landschap roept onverwacht veel herinneringen op. Lemele was voor ons vroeger een bestemming voor daguitjes. Deze weg lijkt veel op de weg die wij reden als we naar Twente reden. Die provinciale wegen daar! Eíndeloos. Emmen richting Ommen en dan op enige moment kwam het bord Almelo. Ik herinner me een vakantie in Ommen, een soort kamp was het, waar we grote bladen peterselie in de soep kregen. Dat wóu ik niet. Ik herinner me een speeltuin daar in die buurt waar we op een terras zaten, wat slechts heel sporadisch gebeurde. Ik herinner met een picknick met oom Teun en tante Bep bij de Beerzer Bulten. Ik herinner me hoedjeskerk-kerkdiensten in Rijssen. En Dalfsen, waar Mutti voor haar huwelijk jaren onderwijzeres was geweest, waar we af en toe bij haar voormalige hospita op bezoek gingen.

dinsdag 23 september 2014

Het papierloze kantoor

Vanwege de op handen zijnde verhuizing van het werk (derde week oktober is nu de planning) stort ik mij op het wegwerken van papier. Dat is heilzaam. Ordners leeg en weg leeg, oude nummers naar de binder en de rest in de papier verwerker, archiefmappen met oude jaarverslagen weg. Wat ruimt dat op!

Het maakt niet alleen de werkomgeving lichter, maar ook het gemoed. Helemaal papierloos zal het kantoor wel niet worden, maar we komen wellicht een klein eindje in de richting. Ik zeul eindeloos met loodzware containers, en geniet ervan. 

maandag 22 september 2014

Meisje met rode haren...

De nieuwe Nederlandse speelfilm 'Dorsvloer vol confetti' draait om 19.45u. Nu ik een Cineville-pas heb is er geen houden meer aan. De avondwandeling gaat naar Studio K. Franca Treur wilde ik nooit lezen, maar dit meisje, de 14-jarige Hendrikje Nieuwerf heeft het weekend bij de Nederlandse Filmdagen grote lof geoogst. Zij is geweldig, zij dráágt de film. 'A star is born', juicht Joop.nl.

De vreugdeloze omgeving van het strenggereformeerde geloof. Verbod op plezier. En dan zo'n meisje dat loert, naar buiten loert, het plezier van de wereld in zich opzuigt. En steeds weer afgestraft wordt. Hier is het één meisje met zes broers, op een Zeeuwse boerderij. De jongens werken op het land, op de trekker, met de koeien. Her meisje is goed voor de afwas en het aardappelen schilllen. Die clichees, maar zo was het ook. De moeder is de allergrootste sombermans, die haar dochter het sterkst remt en in het gareel houdt. Maar dit kind wíl naar buiten, ijsjes eten met opa, wereldse boeken lezen, naar de kermis, naar de middelbare school te Goes.



zondag 21 september 2014

Frank

Frank Sinatra, da's een hele verrassing, zegt Bobby. Hij wist niet dat ik ergens deep down een Sinatra-snik heb. Dit portret is - net als Bette van gisteren - niet per se sprekend, ik heb geloof ik mijn weekend niet helemaal, maar toch wel weer aardig.

zaterdag 20 september 2014

Bette

Bette Midler (ook wel The Divine Miss M. ggenaamd) is heel moeilijk. Ik geloof niet dat ze echt lijkt. Maar aan de andere kant: als je haar googlet vind je niet één icoon met eeuwigheidswaarde. Zo verschillend die vrouw er uit kon/kan zien. Ze onderscheidde zich met haar stem, haar vileine teksten, haar zelfspot. Zij was in de jaren tachtig echt een rolmodel voor mij. Toen ik zelf nog liedjes schrijven als toekomstdroom had.

Ik had haar lp Live at Last (1976). Ik kende/kon 'm helemaal uit mijn hoofd.


Kijk: alle plaatjes van Bette Midler

Sagrada

Het is de hoogste tijd voor weer een nieuwe Cineville-pas. Ik heb geen zin om op verjaardagsvisite te gaan, ik wil lekker naar de film. Zomaar op zaterdagmiddag. Te lang niet regelmatig naar de film gegaan. Inmiddels kost één kaartje €9,50 en een Cineville-pas €19. Kun je onbeperkt in verschillende steden, niet alleen Amsterdam, maar ook in Rotterdam, Den Haag, Utrecht, Delft, Maastricht, Dordrecht, Haarlem en Castricum (of all places).

Omdat het tijdstip me het beste uitkomt kies ik de film 'Sagrada, el Mysteri de la Creatio' in Het Hoogt. Net als het gebouw en het project duizelingwekkend zijn is de film dat. Ooit was ik er, minstens twintig jaar geleden, zonder enige voorkennis, en temidden van duizenden medetoeristen, in dat toch al zo drukke Barcelona. Na een half uur vluchtte ik. Dat kon ik niet aan. Voor ik naar de film ga vraag ik nog aan Bobby: Weet jij waar ze die Sagrada van betalen? Nee, weet hij niet. Van die 3 miljoen toeristen per jaar, dus. Weet ik nu.

Het is niet te vatten, zó'n groot, zo prachtig, zo complex, zo kunstzinnig, zo religieus, zo langdurig, zoveel betrokkenen, zoveel disciplines, zo hoog, zo gedetailleerd, zo conceptueel... In die zin is het gevoel van niet te bevatten niet afgenomen na het zien van de film. Maar wauw, wat een bewondering voor al die architecten, bouwmannen, beeldhouwers, theologen, kunsthistorici, glasschilders, noem maar op. Generatie op generatie. Je ziet ze aan het werk met hun relatief kleine onderdeel. Wie heeft hier het overzicht? Wie heeft hier de leiding? 

Het is al veel en veel verder af dan toen ik er 20 jaar geleden was. Toen was het echt vooral nog een bouwput. Nu wordt er in Barcelona een hogesnelheidslijn gebouwd, zoiets als de metro in Amsterdam, precies ónder de kathedraal.

Wat een prachtige middagbesteding, deze film. Er draaien veel films in Het Hoogt die ik wil zien. Daar kan ik vanaf nu onbeperkt naar toe.

vrijdag 19 september 2014

Nieuwe liefde

Sinds deze week heb ik een app die mij elke dag een verse tarotkaart aanbiedt. Met opgewekte uitleg. Dat is fijn.

Vandaag trekt hij voor mij Ridder van Kelken. Die kaart zegt mij (volgens de uitleg) dat ik aan het begin sta van een periode van eenvoudig geluk en vreugde! 'De dingen zullen over het algemeen zo verlopen als jij het graag wilt en je zult je energiek en actief voelen. Je zult weinig last hebben van stress of conflicten en je zult je vredig en evenwichtig voelen'. Wat wil een mens nog meer?

'Het is ook mogelijk dat er een nieuwe liefde op je pad komt. Of iemand die zich ontpopt als een waardevolle vriend.'

Ik lees de voorspelling voor aan Bobby. 'Natuurlijk gun ik je een nieuwe liefde, reageert hij. 'Maar mag ik dan wel blijven?'

Vriendinnen

We hebben ons damesnetwerk in een nieuwe locatie. Minder statig, en veel gezelliger. We bestaan nu bijna twee jaar en er is veel gebeurd. Het begon als een netwerk van dames van stand, op stand, met status, maar best een aantal verloor sindsdien hun baan. Een ging failliet, een paar kregen een baby, een vader overleed, een is weggepest en zit nu in de ziektewet. Het leven zelf. 

De dame op de foto links is dus net een nieuw buurtcafé annex bakkerij annex boekhandel begonnen. In mijn buurt nog wel. Zij vertelt de rest van het Genootschap hoe het kwam en hoe het gaat. Ik vind het heel erg leuk, ben heel trots op haar.

Het voelt een beetje als vriendinnen.

woensdag 17 september 2014

Joko

Als Pema Chödrön je aanspreekt, zegt Diana, dan moet je ook Joko Beck lezen, bijvoorbeeld Alle dagen Zen. Diana is meer geporteerd van de Amerikaanse invulling van het boeddhisme dan van de Oosterse. De Oosterse leraren komen altijd met voorbeelden van monniken in kloosters, maar in onze westerse levens hebben heel andere kwesties aan ons hoofd, zoals hoe te dealen werk, relaties, zorg, huishouden, boodschappen, snelweg, kranten, social media, noem maar op. Beck zou zich bovendien uitdrukken in gewone taal en niet in Oosterse termen.

Vandaag komt het boek bij de post. Het klopt wat Diana vertelde. Beck spreekt niet over mediteren, maar over 'zitten'. Dit 'zitten' en je onrustige geest en al die verstorende gedachten leren kennen en kalmeren moet je álle dagen doen. En het is nooit klaar. Daarbij moet je niet iets als 'verlichting' nastreven. Je zult 'er' nooit zijn. Je moet helemaal níets nastreven. Je geest zal altijd druk blijven en je rust verstoren. Maar je kunt 'm wel tamelijk kalm krijgen als je elke dag zit. Je leven lang.

'Elke dag zitten, je leven lang!' whatapp ik aan Diana.
'Je kan met 3 minuten per dag beginnen', relativeert ze dat.

Vandaag zit ik veel op het balkon. Dat is al wat.

dinsdag 16 september 2014

Vertraging

Ik kan de Geschwister in elk geval de fundering van ons nieuwe huis laten zien. Dat is alweer meer dan de website. Mutti herdenken we bij restaurant The Colour Kitchen in het Vorstelijk Complex om onze nieuwe hoek. Tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht doen we een excursie naar de bouwplaats. 

Wanneer is de opleverdatum, vraagt iedereen, nu de bouw is begonnen. Er is geen opleverdatum, zeg ik. Vandaag is er wel een mailtje over vertraging in de bouw. De prefab wanden hebben vertraging. Maar de vloer wordt binnenkort gestort. En ze beginnen vast aan de fundering van het tweede blok. Ja, de vertraging was al opgevallen.
Vorig jaar 5 september togen wij opgetogen naar dit Vorstelijk Complex voor de eerste informatie-avond over Het Stadse Huis. Ja! zeiden wij.

Niet voor niets

Het was allemaal niet voor niets, want vandaag heb ik onderweg van Arnhem naar Zuilen twee uur op mijn netbookje kunnen werken in Amelisweerd op het StayOkay-terras. Dat is óók Bunnik. Na twee uur is de accu leeg, maar dan is het allemaal ook wel weer genoeg geweest.

maandag 15 september 2014

59 updates

Zo heb je niets te doen, zo val je midden in de apparatenstress. Zus3 mailt dat het morgen 3 jaar geleden is dat Mutti overleed en of we in Wilnis, waar het hospitium stond/staat, als Geschwister zullen eten om die dag en haar te gedenken. 

Daar is de werkdag natuurlijk helemaal niet op ingericht. Neem ik mijn netbookje mee, denk ik, dat is handig, dan kan ik overal werken. Maar ja, mijn netbookje gebruik ik slechts een of twee keer per jaar en als je de stekker erin sterkt gaat-ie 59 updates installeren met de waarschuwing: zet de computer niet uit. en over update 32 doet-ie wel een uur. Om dit gedoe morgen te voorkomen schakel ik 'm nog een keer aan en uit, en geloof het of niet, dan begint-ie vrolijk nog een keer te updaten. Grr!

Twee uur van mijn leven. Maar onderwijl kan ik mooi nieuwe menuetten instuderen uit een van mijn nieuwe pianoboeken.

zondag 14 september 2014

Slow walking

Met Will wandelen in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Wat is het daar mooi! Zo ruim en leeg en stil. Heel afwisselend landschap, veel water, veel reeën, zwanen, aalscholvers, prachtige luchten... Je ruikte zee, maar daar kun je niet goed komen, het gebied is afgescheiden van het strand. En er is ook nog hele leuke horeca. Het perfecte dagje uit. Je moet het alleen weten te vinden. Er zijn vier ingangen: Zandvoort/Bentveld, twee keer Vogelenzang en De Zilk. Tamelijk moeilijk te vinden. Maar zo heerlijk, ik wil onmiddellijk morgen weer! 

We lopen langzaam. Will heeft het een beetje gehad met de uptempo dagmarsen van 20 kilometer en ik begin ook steeds meer te genieten van slenteren en on je heen kijken en genieten van elk nieuw uitzicht en alle sensaties. Uiteindelijk lopen we wel 10 kilometer, maar daar doen we wel drie uur over.

zaterdag 13 september 2014

Alles wordt nieuw

Eigenlijk zijn sinds de vakantie de planten allemaal dood. Of lelijk. Ik vind het altijd een groot existentieel vraagstuk  of je lelijke planten mag weggooien en vervangen door nieuwe. Ik vind het niet getuigen van zorgzaamheid. Maar dan: al die dode danwel lelijke planten, waar getuigen die van? De remedie is een mix. Nieuwe plantjes in de bakken, binnen een aantal planten verpotten en een paar vernieuwen.  

Het is weer een heel gedoe: naar de Intratuin, zeulen, uit de auto naar boven zeulen, dan een enorme troep veroorzaken en dan alles opruimen, drie keer op en neer naar de container zeulen en twee uur later is er eigenlijk nauwelijk iets veranderd. Er mag nóg wel zo'n slag overheen.
Ik moet denken aan een liedje uit mijn jeugd: 'Nu gaan de bloemen nog dood, nu gaat de zon nog onder...' En het refrein: 'Stil maar wacht maar alles wordt nieuw: de hemel en de aarde... (bis). 

Ik ben niet zo van het stil maar wacht maar, en vernieuw liever zelf. En straks is het herfst. Dan doe je de ramen, deuren en gordijnen dicht en zie je er helemaal niets van. Maar voor vandaag is het goed en betekenisvol.

vrijdag 12 september 2014

Ethio

Twee weken geleden las ik een interview in Trouw met een Ethiopische zangeres genaamd Minyeshu. Ooit was ze in Ethiopië actrice, zangeres en danseres en nu is ze alweer 18 jaar in Nederland. Ze ziet er nog steeds uit als 25. Zij vertelde verhalen van muziek, weemoed en heimwee. Ethiopië associeer ik helemaal niet met actrices en danseressen, kan me weinig voorstellen bij 'Ethio-jazz', ben nieuwsgierig. Ik probeer gezelschap te regelen, maar niemand kan. Dan maar alleen naar het Bimhuis. 

De band bestaat uit vier Nederlandse klassieke jazz-muzikanten die melodieuze groovy jazz spelen. Samen met een aanstellerig jong zangeresje in een veel te kort rokje zingt Minyeshu Amhaarse muziek en danst ze Amhaarse dansen, waarbij ze veelvuldig met haar borsten schudt.

Al met al valt t eigenlijk een beetje tegen. Ik ben wel geboeid, maar niet geraakt door de muziek, de stem en de performance. In de pauze wil ik eigenlijk best alweer weg. Ik vraag mijn buurvrouw wat zij ervan vindt. 'Eh, eh,' antwoordt ze, 'Ze overtuigt niet erg.' De vrouw blijkt erg van Oost-Afrikaanse muziek te houden en met name Soedanese. Twee nummers na de pauze sneakt ze stilletjes weg. 

Op Blendle is trending topic een artikel 'De praatjesmaker' van een jongen die niet goed praatjes durft aan te knopen. Over mensen die niet durven op straat praatjes te maken. Praatjes op straat - of waar dan ook - gaan doorgaans nergens over, maar mensen die praatjes maken worden daar toch soort van gelukkig van, zo heeft Wetenschappelijk Onderzoek aangetoond.


donderdag 11 september 2014

Rust Zacht

Vandaag herdenken en begraven we Oom W. Daar ik nog maar (alweer?) zeven jaar in deze familie rondscharrel heb ik Oom W. maar een paar keer ontmoet, maar ik voel me toch al wel verwant met de nabestaanden.

Het confronteert ook met de levens van kinderlozen. Oom W. en Tante G. hadden geen kinderen, maar Nicht S. heeft de uitvaart perfect georganiseerd. Wat fijn toch dat er nichten zijn. De lunch, de dominee, de muziek, de speech, de ondersteuning voor tantes die slecht ter been zijn. De laatste tijd heb ik best vaak gesprekken over de vraag: zullen later als wij oud en der dagen zat zijn onze nichten dit voor ons doen? Wij hopen, doch verwachten van niet.

woensdag 10 september 2014

Dumas

Eindelijk weer m'n vrije woensdag. Die heb ik gemist. Ik ga naar het Stedelijk, mij verliezen in de schilderijen van Marlene Dumas. Het is zo heftig dat ik er maar een beetje langs scheer. Het is niet eenvoudig te benoemen wat het is dat ze doet: ze fileert opgepimpte media-beelden en laat de diepere kwetsbare gepijnigde lagen eronder zien. Zij werkt ook met bestaande foto's, realiseer ik me. Zo totaal anders dan ik. Ik moet nu helemaal anders gaan werken, van mezelf.
Alles is in reeksen neergezet. Dit 'Models' is een reeks naar foto's in een oud boek over vrouwelijke psychiatrische patiënten. Dat is mooi, dat in reeksen werken: het verdiept. Ze heeft ook een reeks Magdalena's gemaakt.

dinsdag 9 september 2014

Bon Dieu

- Wat heb je goed haar! complimenteert Leen mij. Mooi potteus! Nu ik je zo zie zal ik eerlijk zeggen: toen ik je vorige week zag dacht ik: Lucie wordt bijna een beetje een gewone vrouw. 
- Bobby vindt me net een Berlijnse galeriehoudster. 
- Dat bedoel ik!

We zijn  naar de film. Ik denk: ga nu eindelijk weer eens naae de film. Studio K is het dichtste bij en daar kies ik de nieuwe Woody Allen uit. Er draait ook een Franse komedie Bon Dieu, maar die lijkt me wel een beetje héél erg geestig.

Wie zou er zo stante pede mee willen? Nú? Van die categorie heb ik in Amsterdam nog twee kompanen. Met hen geldt: we doen geen 'afspraken' in de agenda', als we elkaar zien dan is dat ad hoc. Dus sms ik Leen: Ga je mee naar de nieuwe Woody Allen? Maar terwijl ik dat typ bedenk ik: Die heeft zij al lang gezien, want zij gaat bijna elke dag naar de film. Ik bedoel het berichtje te deleten maar druk per ongeluk op Send.

Inderdaad heeft ze de nieuwe Woody Allen al gezien, maar mijn berichtje is toch welkom, want Ekfa heeft net aangekondigd dat ze voetbal gaat kijken. Voetbal! En zo geraken Leen en ik alsnog bij de Franse komedie Bon Dieu. Het gaat over een rijk Frans katholiek echtpaar in goeden doen met een villa op het Franse platteland met vier dochters, die allemaal een 'allochtoon' als man kiezen: een Algerijn, een Chinees, een Israeli. De jongste dochter kiest is weliswaar een katholiek, en hij heet Charles) maar - en dat vertelt ze er niet bij - hij is een Afrikaan.

Iedereen stikt van de vooroordelen en gevoeligheden. Het is echt wel erg grappig. En een happy end. Ik moet steeds lachen en stap geheel opgemonterd weer naar buiten.


maandag 8 september 2014

Wakker gekust

Zo gaat dat dan op die feestjes. Je ouwehoert wat met deze en gene. Dit is een persvoorlichter. Hij kloeg bij Hani501 dat hij nooit op haar foto's voorkwam. Bij dezen dus. Ik weet nog dat Hani501 mijn opdroeg rechter op te gaan zitten.  Dat deed ik gehoorzaam. Ik geloof dat het voorlopig nu bijna weer over is met de feestjes.

Even later stond ik met hem een vroegere  klasgenoot van hem te praten. Die had mij de vraag gesteld: In welke stad ben jij wakker gekust? Ik vond dat wel een mooie vraag en begon over mijn jaren in Groningen. Maar toen deze heer er even bij kwam staan daalde het niveau alras.

Barbara

Dit is Barbara Hendricks, een Amerikaanse sopraan. Ze is van 1948 en  studeerde aan de Universiteit van Nebraska, waar ze afstudeerde in wiskunde en scheikunde. Ze woont nu in Zweden. Ze zingt klassiek, religieus, gospel en jazz. Ze is ook mensenrechtenactivist. 

Dit is een jonge afbeelding. Zo heb ik haar circa dertig jaar geleden leren kennen. Betoverd was ik door haar stem en haar schoonheid. Ook luisterde ik in die tijd veel naar Emma Kirkby en Maria Callas. Nu luister ik bijna nooit meer naar sopranen. Alt en contra-alt vind ik nu veel mooier, en nog liever luister ik naar polyfone muziek, waar de harmonie belangrijker is dan de individuele stem. Maar ze past wel mooi in mijn reeks Zangeressen Mijner Jeugd.


Utereg

Manuscripta is dit jaar niet in Amsterdam, maar in Utrecht. Het is ook Uitfeest in Utrecht. Overal langs de grachten en op pleibntjes treden bandjes op. Heel ander sfeertje dan bij ons rond de Westergasfabriek en/of het Museumoplein. Normaal probeer ik dergelijke events als het even kan te vermijden, maar vandaag is het werk.

Manuscripta in Utrecht valt helemaal niet tegen. Het is prachtig  weer en het is heel relaxed. Heel anders dan in Amsterdam. Ik ben op stap met Cas, Ik ben - voor het eerst - best een beetje trots op Utrecht, merk ik.

zondag 7 september 2014

Heimat

We zitten inmiddels al in  deel 4 van de tv-serie Heimat. Hij werd uitgezonden in de jaren tachtig, maar toen keek ik niet. Ik zag er vooraf een beetje tegenop, omdat ik zwaar Duits oorlogsleed verwacht. Trauma's. Tot nu toe valt het mee. Ik had me niet gerealiseerd dat het veel Duitsers met de komst van Hitler financieel veel beter ging. De Partei en de Hitlerjugend waren er wel, maar toch nog een beetje in de marge, tenminste daar in dat dorp in de Hunsrück. Ik vind het nu al prachtig, de beelden, de landschappen, de mensen, de karaktertekening. Maar ook heel dreigend, omdat je weet dat het heel erg wordt.

Er zijn meerdere Heimat-series, begrijp ik nu. Deze speelt tot 1980 in de Hunsrück, de tweede in de jaren zeventig in München, de derde van 1989 tot 1999 in Berlijn rond en na de val van de Muur. In totaal zijn Heimat 1 tot en met 3 wel 32 afleveringen.

Misschien wil ik tussendoor wel wat luchtigers, waarschuw ik. 

zaterdag 6 september 2014

Vloeren

We gaan ons oriënteren op houten en bamboe vloeren. Gewoon in de buurt beginnen, bij een werkplaats/winkel aan de KNSM-laan en een aan de Veemkade, die in mijn herinnering de Oostelijke Handelskade heette. 

En zo laten we ons alles vertellen over de ins & outs van houten vloeren en vloerverwarming. Het is heel leerzaam en hoe vaker je het hoort hoe beter je het onthoudt.

Grappig genoeg komen we op precies dezelfde bamboe vloer uit als een half jaar geleden in een showroom/schuur in Zeist. 

De mensen van de Wilhelmina Winkel in Pakhuis Wilhelmina aan voorheen de Oostelijke Handelskade vinden we het aardigst en ze zijn ook het goedkoopst. Toevallig heeft hij nog een partijtje liggen precies voor 60 vierkante meter die we met extra korting kunnen krijgen. Moeten we het wel nu meenemen.

vrijdag 5 september 2014

Selfie

Ik ben niet zo van de 'selfies' omdat ik ze (van mijzelf althans) niet erg flatteus vind. De halspartij wordt immers met de jaren steeds rimpeliger. En dat lijkt als ik zelf een 'selfie' maak wel het centrale thema van de foto. Dus niet.

Vandaag maakt kapper Tony een 'selfie' van ons. Dan vind ik het wel weer leuk. Hoe de smartphone de mensen letterlijk dichter bij elkaar brengt. 

We hebben het nog weer even over voorheen-mijn-krullen, en dat het echt niet kan dat zijn medewerkster Zon mijn huidige krulloosheid bewerkstelligd zou hebben. 'Dan zou ze magische krachten hebben,' zegt hij. 'Nee... Het móet toeval geweest zijn.'

De vorige keer was hij nog negatief over de optie permanent, maar nu niet meer. Dan moet ik het natuurlijk niet zo kort laten knippen als ik nu heb gedaan.

donderdag 4 september 2014

Fun

Misschien klink ik soms wat moeizaam de laatste week, maar dit soort momenten is er dan weer ook! Na weken kou en nattigheid ineens een feestje in de avondzon. Met mijn lieve collega's naar een feestje van een bedrijf dat 90 jaar bestaat. Op het terras van het Muziekgebouw aan het IJ. Met de zon op het water. Allemaal prettige mensen. Dat is wat een mens soms nodig heeft.

Vakantieherinneringen

Met Leen doe ik een avondje vakantiefoto's & vakantiethema's, zoals kamperen en musea. Ekfa, Riemer en zij zijn van Berlijn naar Kopenhagen gefietst en zij heeft alvast 800 foto's op de gezins-iPad. Omdat zij doorgaans achteraan fietste heeft ze veel foto's van Ekfa en Riemer op de rug. 

De fietsroute van Berlijn naar Kopenhagen voert door Mecklenburg Vorpommern en zo zijn ze ook op bezoek geweest bij Zwager4 in Kirch Kogel. Zus4 was er niet geweest, die was op dat moment zelf fietsen geweest in Denemarken. Aan dat bezoek van Leen & consorten aan Kirch Kogel heb ik onderweg te Zuid-Engeland nog diverse appjes en sms-jes gewijd. 'Wat een leuke Zwager en wat een leuke neven', zegt Leen nu. Dat bezoek was een boeiende inkleuring van hun reis geweest. 'En er worden daar maar kalfjes geboren alsof het niets is.'

De thema's zijn het kamperen en de musea. Leen houdt ook niet de handelende kant van het kamperen en is onhandig. Zij hoeft daarom niets te doen. Alleen maar er te zijn. En net als Bobby is Riemer mateloos geinteresseerd in alles. Hij heeft een grote drang naar musea en hij kan er úren doorbrengen. Vooral technische musea. Of een Postkantoormuseum. Leen zegt: 'Het interesseert me allemaal geen barst. Ik heb altijd een boek bij me en ga dan tevreden buiten zitten lezen.' Dat 'tevreden' kan ik nog van haar leren.

woensdag 3 september 2014

Die 100 schönsten Melodien

Wat was dat fijn zaterdag in Donner in Rotterdam in de bakken met bladmuziek bladeren. Ik heb meteen drie boeken gekocht, waaronder Die schönsten Melodien von Klassik bis Pop Teil II. 

Dat is wat ik nodig heb: een nieuw pianoboek met nieuwe makkelijke stukken. Waar ik beter mijn best voor moet doen voor die in Teil I, die ik al twee jaar speel. Concentratie op een pianostuk, dat helpt beter tegen de grauwsluier dan patat, wijn, nootjes en chips, die ik niet mag, maar waar ik almaar naar hunker.

Want als er dan een lukt, en hij speelt lekker, dan ben ik inenen zo blij! Zo moet het zijn. Bobby vindt dat ik al zo aardig piano speel zónder les, dat ik onmiddellijk op les moet als ik eenmaal in Utrecht woon. Nee, roep ik dan, nee!

Schmelzer, Fux en Biber

Bobby heeft vrijkaartjes voor een concert in het kader van het Festival Oude Muziek en wel in TivoliVredenburg. We gaan naar een concert getitels 'Turcaria 1683' van een Weens ensemble Armonico Tributo Austria.

Ik heb geen idee wat het is, want wie een programma wil moet het programmaboekje voor het hele Festival kopen, dat kost 10 euro. Na aandringen krijgt Bobby het te léén, als goede relatie, maar in de zaal is het veel te donker om ook maar een letter te lezen. Ondergáán is het devies.

De Turken belegeren Wenen, dat is geloof ik het thema. Dit ensemble speelt Weense en Turkse muziek uit de 17e eeuw. Het geheel aan muziekinstrumenten en musici is heel breed. De Turkse muziek mooier want mystieker en meditatiever dan het Weense getierelier. De snaarinstrumenten, de tafelharp, de percussie, de fluiten, ze maken vloeiender en minder schematische muziek. Aan het eind is de drukte van de werkdag inclusief de nachtmerrie-achtige treinreis in de muziek opgelost.

Van de site van NPO: 'Gelegen op de grens van Europa was Wenen kwetsbaar voor aanvallen van het enorme Ottomaanse rijk. In 1683 stond het Turkse leger opnieuw voor de poorten, maar na een wekenlang beleg werden de Turken tot grote opluchting van de Weners verslagen. Armonico Tributo, al twintig jaar geliefd om zijn frisse en kleurrijke uitvoeringen, speelt de spetterende battaglia's die verslag doen van het beleg, treurende lamento's en alla-turca hofdansen van Schmelzer, Fux en Biber. Voor de muziek van de Turkse prins Dimitrie Cantemir klinkt het achtkoppige ensemble van de Kudsi Erguner, dé meester van de traditionele soefi-muziek.'

dinsdag 2 september 2014

Natuur

'Natuur is voor tevredenen of legen, en dan, wat is natuur nog in dit land,' dichtte ooit de dichter J.C. Bloem. 

Bij het Meertens Instituut bij ons werk om de hoek hebben ze lavendel in de tuin gezet. Niet erg tot de verbeelding sprekend, deze tuincompositie, het spaart een tuinarchitect uit, maar het ruikt lekker. 

Tijdens de lunchpauzewandeling - individueel - zie ik RoRo7 een tasje vol plukken.

Spits

'Mama! Mama! Mama! Mama! Mama! Mama! Krijs! Krijs! Krijs!' Omdat ik om 20 uur in het nieuwe Tivoli/Vredenburg moet zijn en ik tot 18 uur werk lijkt het me een goed plan om met de trein te gaan. Want er staan files op de A10 en de A2 van Amstel tot Holendrecht. Afgelopen zaterdag met de trein naar Rotterdam is goed bevallen, het is best relaxed als je niet op de weg zit.

Was ik even vergeten wat de spits is? Iedereen  moet staan en tussen al die vermoeide staande mensen een kinderwagen met een krijsende baby. 'Mama! Mama! Mama!' Wat een volume, wat een longinhoud! 'Mama! Mama! Mama!' En de mama werpt helemaal geen verontschuldigende blikken om zich heen .

Het nieuwe Tivoli/Vredenburg is nu wel eindelijk open, maar nog niet helemaal af. De ingang is niet te vinden. Twee andere zoekende zielen zeggen: Vroeger stond Vredenburg bekend om het doolhof bínnen. Nu is er ook een doolhof búiten.

Het nieuwe café is er ook nog niet. Ik zit in de oude vestiaire. Hier is niets veranderd, stellen mijn mede-concertgangers vast. Helemaal niets. Straks ga ik naar de Grote Zaal. Daar is ook niets veranderd.

maandag 1 september 2014

Raadsel

Rara wat is dit? Het lijkt wel een foto van een moleculaire celbioloog. Ofzo. Maar dat is het niet.

Sommige mensen willen graag een tip. Ik ga het gewoon onthullen. Het is de autowasstraat. Als ik dan toch in de gebutste bolide blijf rijden voorlopig, dan wel in een schone.