vrijdag 30 april 2021

Flespompoen

Claudia deed me afgelopen week een flespompoen cadeau. Die zat in een groentepakket en zij eten geen flespompoen. Bij Smulweb vind ik een recept met ‘gevulde flespompoen’. 

Ik had geen idee dat een flespompoen zo keihard is. Doormidden snijden is al een een hele klus, laat staan uitlepelen en een bedje maken voor de vulling. Gelukkig blijkt Bobby een lepeltje te hebben om meloenen uit te lepelen. Het aanrecht is een slagveld. Het valt me mee dat ik me niet snijd. 

40 minuten moet flespompoen ie in de oven voordat de vulling (ui, knoflook, paprika en zwarte bonen) er in/op gaat. Maar dan is ie inderdaad zacht en gaar. Ik oogst welgemeende complimentjes voor dit wonderlijke maaltje.

Vrijdag


Dat is leuk aan werk, dat je videootjes deelt met collega's, die in de context van jullie samenwerking ineens heel leuk zijn. Paul laat me deze op zijn telefoon zien. 'Stuur 'm naar de groepsapp', zeg ik, wat hij doet. 

Het filmpje is zo leuk voor een chauffeur, dat ik het leuk vind om 'm ook hier te delen. Ik denk dat de mevrouwen die ik rijd hem ook heel leuk zouden vinden. Maar dat heb ik niet gecheckt. 

Op de nieuwe laptop is het filmpje zó geüpload, in een vloek en een zucht. Maar natuurlijk bel ik wel naar de firma MicMac of ze me kunnen helpen met die slaapstand. Maandag.

 

donderdag 29 april 2021

Latitude

Nu moet ik voor altijd goed onthouden dat het allemaal best ging, het zelf inrichten van de nieuwe computer. De Dell Latitude E5540. Net als bij de telefoon. Ik ben apparaaattechnisch weer redelijk up-to-date. Het kost wat tijd, maar ik kan het. Zonder hysterisch te worden. Je moet er een dag voor uittrekken. Kwesties die je tegenkomt onderweg zijn op te lossen. Zelf.

Nu is het een etmaal later en is de computer is ingericht. Alles doet het weer en sneller dan bij de oude HP Probook. In 8 seconden opstarten - zoals Bobby mij beloofd had - dat doet ie niet, maar als je die verwachting terzijde schuift bevalt het al best.

Omdat de Dell mijn externe harde schijf niet herkende (de HP herkende hem wel dat wel, waardoor ik uren bezig was de oude bestanden op die externe schijf te kopiëren, teneinde ze op de Dell te zetten) koop ik maar een nieuwe USB-stick van 32 GB, daar past de map met foto's in elk geval op. 

Af en toe worden er bij gratis programma's andere browsers geïnstalleerd, of wordt mijn favoriete fotoprogramma (IrfanView) weggeduwd, maar ik zoek steeds zelf op en opgelost hoe ik toch mijn eigen favoriete programma's kan laten draaien. De interface van mijn e-mail programma (Mozilla Thunderbird) was anders dan ik wilde, dat kostte een uur hoofdbrekens, maar ook dat is gelukt. Nu heb ik nog een kwestie: als je de klep van de laptop dicht doet gaat de computer helemaal uit in plaats van in de slaapstand. Dat hebben we geprobeerd in de instellingen te wijzigen, maar dat lukt niet. Dat is heel vervelend. Dat wil je niet.

En de oude computer mag leeg. Alles eraf. Dan kan die ook naar de Kringloop.

Lijstje

De lijstenmaakster in Vleuten heeft deze week geen tijd, dus ga ik weer terug naar Hornbach voor mijn passe-partoutje. Blij dat Hornbach weer open is. 

Je hoeft voor winkels (en terrassen) geen afspraak meer te maken, maar moet als er teveel mensen zijn gewoon even wachten. Het is er niet druk. Eerst snijdt de lijstenmaakster het passe-partout niet helemaal naar wens, en dan doet ze het gewoon weer over.

Wel fijn dat de winkels weer open zijn! Ook snel even naar de Hema. Het is zo gewoon dat je haast zou vergeten dat ze maanden dicht waren.

De beentjes

Vorig jaar, toen de bioscopen even weer een béétje opengingen - er zaten die middag maar zo’n tien personen in het zaaltje van het Springhaver - zag ik de première van de film ‘De Beentjes van St. Hildegard’ met Herman Finkers en Johanna ter Steege. Nu is de film op tv. Het is een leuke mooie film. Je sympathie ligt geheel bij Jan (Herman Finkers), die voortdurend op zijn kop gezeten wordt door Gedda (Johanna ter Steege). Haar liefde voor hem is misschien groot maar vooral verstikkend.

Hun relatie bestaat eruit dat zij in en om huis alles bepaalt, wat hij eet en drinkt, wat hij doet, welke kleren hij draagt. Hun huwelijk is een kopie van dat van haar ouders, eenvoudige boerenmensen, waar moeder de vrouw álles bepaalt en vaders geen enkele ruimte heeft. 

De film begint als opa wegloopt met een ezeltje naar Bad Bentheim, waar hij overlijdt. Zijn vrouw laat hem begraven, zijn nadrukkelijke wens om gecremeerd te worden ten spijt. Jan is woedend op zijn schoonmoeder en zijn vrouw, en zweert dat hij zijn schoonvader alsnog zal laten cremeren. Zijn schoonvader had zijn leven lang twee wensen: lopen naar  sarcofaag met daarin de beenderen van Hildegard von Bingen en uitgestrooid te worden bij de Loreley. Die zijn allebei niet bewaarheid. Dat opent bij Jan de ogen. Hij zal alsnog de wensen van zijn schoonvader in vervulling laten gaan. En zelf beseft hij dat hij niet zo wil eindigen.

Om onder de verstikkende zorg van zijn vrouw uit te komen simuleert hij dat hij Alzheimer heeft en laat hij zich opnemen in een verzorgingshuis. Nou ja laat ik het niet allemaal navertellen. Het is een prachtige film, mooie rollen, indringende vraagstukken. Het is allemaal wel een beetje uitvergroot, die notoir bazige vrouwen, ik vind het wat karikaturaal, maar iets herken ik er ook wel van. En er is ook een vrouwelijk personage (de dochter van Jan en Gedda) met een verstikkend controlerende mán, dat relativeert de man-vrouw clichees. En hun zoon heeft een vrouw en een relatie zónder klem en dwang. 

De zoektocht van Jan naar wat meer zachtheid, liefheid en ruimte is mooi. Hij vindt het wel, maar vooral in zichzelf, niet bij Gedda. Raar dat de film nu ik hem thuis op de iPad zie veel meer indruk maakt dan vorig jaar in die driekwart lege bioscoop.

De film is eergisteren door 2 miljoen mensen gezien en nu nog twee dagen gratis terug te kijken via NPO Start. En via NL Ziet.

woensdag 28 april 2021

Dell

De afgelopen keer dat er een student langskwam van de firma Student aan Huis, die mensen met hun computers helpen, verzekerde hij mij dat met mijn laptop alles goed was maar dat wel mijn Windows nodig ge-update moest worden. Hij zette het updaten in gang en verliet het pand. De volgende ochtend was het updaten nog niet klaar.

Hoe het precies zat en ging weet ik niet meer, maar sindsdien was mijn laptop heel erg traag. Opstarten duurt wel drie minuten, elke handeling op mijn blog duurt een minuut. Veel wachten, heel ergerlijk. Een nieuwe harde schijf (à € 150) zou wellicht uitkomst kunnen bieden, maar Bobby bedacht om mij voor mijn verjaardag een nieuwe laptop te schenken. Heel lief. Een refurbished als-nieuw exemplaar uit de zakelijke markt. Die hebben we gisteren op Koningsdag gehaald bij de firma MicMac uit Overvecht. Die is daarin gespecialiseerd en heel betrouwbaar, zo heeft hij gehoord van iemand die dat weten kan. Het is een zwarte Dell geworden, terwijl ik eigenlijk van het type ben: doe mij maar een glimmende rode. Ik had een prachtige glimmende rode Acer, twee laptops geleden.

Nu ben ik doende om de nieuwe laptop aan de praat te krijgen, en wel precies zo werkende als de oude. En dat valt niet mee met Windows-computers. Al de hele dag ben ik bezig. Hoe krijg je alle e-mail en alle bestanden van de oude laptop op de nieuwe? Ik heb een externe harde schijf die door de ene laptop wel maar door de andere niet herkend wordt. Hoe kan dat? Hoe beveilig ik alles? Hoofdpijn. Nekpijn. Moet ik nu weer een Student aan Huis bestellen? 

Met de nog niet helemaal heringerichte nieuwe laptop probeer ik een Zoomrepetitie met het koor, maar nog niet alles is halverwege de repetitie verschijnt er een ballonnetje onder in beeld: 'Pas op! U werkt met een verouderd systeem!’ En de webcam doet raar. 'Het hoort er nu eenmaal bij', sust Bobby, die met een boek op de bank ligt. 'Een nieuwe computer is altijd gedoe en nooit fijn.' Ik moest geloof ik eerst maar eens gaan slapen.

Zonnestraal

Met Zus3 doe ik in de middag een fietstochtje. Het is de dag dat de terrassen weer open mogen. 

We zijn echt niet zo dat we per se op een terras moeten zitten, maar àls het weer kan en mag, dan vinden we het wel erg leuk. We kiezen voor Brasserie Zonnestraal (ooit was dit een sanatorium) op de Loosdrechtse heide. Een toplocatie. Ze hebben stoeltjes met bankjes zo neergezet dat er best veel mensen kunnen zitten, max drie personen per setje en ver uit elkaar. 

De serveerster vindt het wel gedoe, zegt ze, weer mensen. 'We waren net helemaal gewend aan dat Take Away en nu dit weer. Wie weet voor hoe lang.' Ja, dat weten we niet. Morgen gaat het weer regenen, en de temperatuur gaat weer richting het vriespunt...  Acharme. Wat moeten ze dan met die terrassen, 

dinsdag 27 april 2021

Baby's

Tekeningen van Lucie Theodora met baby's. Wat zullen we daar eens van maken?

Brita

Gelezen: Brita Bakema: impressies van een levensreis. Ik zag het boek in de catalogus van uitgeverij Komma. Mijn eerste gedachte was: Karel Appel! Veelkleurige schilderijen, levendig, expressionistisch, veel vrouwfiguren. Wie is deze kunstenares, waarom ken ik haar niet? Zij werd geboren in 1941 in Rotterdam. Haar vader Jaap Bakema was een van de grote architectuurnamen in het kader van de wederopbouw van Rotterdam. Haar moeder Sia Bakema was beeldend kunstenaar en maakte wandkleden. Karel Appel was een huisvriend en de jonge Brita kreeg les van hem.  

Brita Bakema, inmiddels tachtig, had een opleiding als grafisch ontwerper, en heeft haar hele leven geschilderd, maar zij had geen professionele carrière als kunstenares, wel als directeur van diverse kunstinstellingen die promotie deden voor beeldend kunstenaars zoals de Kunstuitleen in Utrecht.

Het boek verscheen tegelijk met een tentoonstelling in het Cobra Museum in Amstelveen, die daar te zien was in de zomermaanden ná de eerste lockdowns, toen musea voorzichtig open mochten en maar heel mondjesmaat bezocht werden. Die had ik wel willen zien maar heb ik dus gemist. Maar er is ook het boek. Het is deels een catalogus van haar werk, alsook een schets van haar leven bestaande uit door haarzelf geschreven impressies van diverse periodes in haar leven, alsook krantenknipsels uit haar werkzame leven. 

Film van de opening in het Cobra Museum Amstelveen in de zomer 2020. https://vimeo.com/493414951

Koningsdag 2021

Koningsdag 2021 thuis. Niet anders dan anders, eigenlijk. Tegenwoordig zitten steeds meer mensen ‘s morgens buiten voor het huis, in de zon, vind ik erg gezellig. Het aantal vlaggen-met-wimpels in de straat neemt per jaar toe. Beetje kletsen, beetje naar de kindjes kijken. 

Er fietsen steeds twee kleine jongetjes heen en weer met brandweerhelmpjes op. Ééntje kruipt bijna onder een auto op zoek naar een kat die zich daar verstopt heeft. Op de parkeerplaats achter het huis worden spontaan Koningsdagsspelen voor de kleintjes georganiseerd, met koekhappen, touwtrekken, sjoelen en skelteren.

We gaan ook nog even in Ommoord bij Auntie langs. Daar delen dames met Oranje feesthoeden op ijsjes uit aan de ouderen en hun familieleden. IJs is altijd feest. Voor het eerst kunnen we met haar in de zon in de tuin.

Mán wat een feest. 

maandag 26 april 2021

Strijkkralen

Met de Bébé’s (nu 4 en 3 jaar) speel ik kwartet en we maken figuren met strijkkralen. Het is lang geleden alweer dat ik op ze oppaste, maar het gaat helemaal smooth en makkelijk. Wat worden ze groot en wat zijn ze slim. En vol vertrouwen. En blij.

Strijkkralen is vergelijkbaar met (vroeger) Ministeck maar dan anders. Het is veel en geduldig werk voordat je zo'n figuur af hebt. Ik mag de krokodil, dus die maak ik met groene (en gele en blauwe) kralen (links). Bébé1 vindt dat niet goed, ik moet het doen zoals zij (rechts). Er zijn ook niet genoeg groene kralen voor mijn aanpak. Ik word er heel blij van, het is net zoiets langdurigs en geduldigs als mandala's kleuren.

Bij kwartetten zijn hun spelregels wel even wennen. Ze spelen met open kaarten, ze beleven nog weinig competitie.

We hebben nu ook hun jonge babybroertje erbij. Die is ook alzo zonnig. 

zondag 25 april 2021

Uitweg

De ‘Uitweg van Portengen’ heet dit knotwilgenpad in het gebied De Utrechtse Venen. Het veenweidegebied tussen Vinkeveen-Wilnis-Kockengen, Portengen, Ter Aar... Je kunt niet voorstellen dat je je onder de rook van Amsterdam en Utrecht bevindt, zo leeg. Zoveel lucht. 

Als we beginnen met lopen, bij natuurgebied Bosdijk en de Veenkade, is het tamelijk grijs en guur weer. Koud. Hu. Wat doen we hier? Wie heeft dit bedacht? Maar dan gaat gelukkig toch de zon schijnen, het restaurant Paviljoen Toren De Grote Sniep blijkt soort van open (take away) en dan is alles even verrukkelijk. Ik vind het hier net Texel, hoor ik mijzelf zeggen. Zo ruim, zo open, zo veelbelovend. 

En als er dan ook nog dertien kleine eendjes langs de Uitweg van Portengen zwemmen dan kan het sentiment helemaal niet meer op. 



zaterdag 24 april 2021

Lareb

Zus1 suggereert dat ik mijn bijwerking (die van de zere voeten) meld aan het Bijwerkingencentrum Lareb (dat van Agnes Kant). En aan mijn huisarts. Ik denk dan: die kunnen er ook niets aan doen en het gaat wel weer over, maar ik ga toch eens snuffelen op de Lareb-site. Men moet veel nummers paraat hebben eer men de bijwerking kan melden. Dat weerhoudt me dan weer. En de bijwerking ‘zere voeten’ komt niet in het lijstje voor. Misschien valt die in de categorie spier- en gewrichtspijn. Al vind ik het zelf net iets anders.

Hoe erg is erg? Het is minder erg dan vorige week toen het voor het eerst optrad. Maar wel denk ik bij mijn dagelijkse loopje naar de AH (normaal 4 minuten) nog steeds: ‘Zal ik maar op de fiets gaan?’

Gym

Wauw. Gym op de Atletiekbaan. We mogen met acht tegelijk, volgens de interpretatie van ons bestuur van de regels. Dus juf Ria geeft twee lessen achter elkaar. De kinderen van de sportvereniging zijn er ook. Die doen veel spannender dingen dan wij: die dansen op springkussens en doen rennen en vér-springen. 

Van Juf Ria krijg ik een tasje met een brief en een cadeautje van het bestuur, dit - neem ik aan - in het kader van het beleid om de leden ondanks alles te binden. Er zit een springtouw in het tasje. Diverse dames beginnen meteen over hun incontinentie-problemen. En die van hun dochters. Het leven zelf. 

vrijdag 23 april 2021

Tulpen

Vandaag krijg ik een bos tulpen van de mevrouw die ik vorige week gered heb door in de taxi haar huissleutels terug te vinden. Diep diep dankbaar is ze. Want haar kinderen hebben de reservesleutels, maar die werken en wonen in Amsterdam. Waarom uw buren dan niet, vraag ik. Dat zijn Somaliërs, zegt ze, die wonen al tien jaar hier maar ze kunnen nog geen woord Nederlands. 

Vanmorgen stond er een noodoproep op de app. Er was een chauffeur ziek geworden. Ik had net bedacht dat ik naar Culemborg zou fietsen. En maandagochtend was ik ook op komen draven na een noodoproep om een tweede chauffeur, en toen bleek er geen een rit. Geen één. Maar, zegt de baas er nu bij, anders moeten we zeven ritten afzeggen. Uiteindelijk heb ik tien ritten, lekker doorkachelen. Een mevrouw op vriendinnenbezoek. Een mevrouw naar de Lidl. Een mevrouw naar de Bingo. Een mevrouw naar de Hema. Een mevrouw naar de Jumbo en de visboer. Ze komen allemaal met volle tassen terug. Lekker smullen. Tulpen erbij.

Venkelquiche

Dit is er weer een om mee voor de dag te komen: venkelquiche met spinazie en (al dan niet vegetarische) spekjes. Tegenwoordig heb je ook ronde hartige-taartdeeg in het schap met de rolletjes deeg (pizzadeeg, Flammkuchen-deeg en bladerdeeg), die zó in de quichevorm past. Kwartiertje voorbereiden:  spekjes bakken, venkel kleinsnijden en erbij, en dan daar nog spinazie bij. En voor het stolsel kluts je met een staafmixer vijf eieren, paturain en spinazie. Niet vergeten te zouten. 45 minuten in de oven. Als het uit de oven komt is het stolsel mintgroen, heel artyfarty.

donderdag 22 april 2021

Vgoegeg

Hani501 heeft foto’s opgeduikeld van vroeger. Vgoegeg. 1985 was het. 28 jaar was ik. En zij 26 of daaromtrent. Ze heeft er net een blog over geschreven. Over de dag dat deze foto’s genomen zijn. We hadden een Vrouwenboekenweek georganiseerd vanuit (toen) vrouwenboekwinkel Xantippe, en hadden ook een avond genaamd ‘Het Stadse Schrijven’ in De Balie. Hani501 had toen het decor gebouwd. Hani501 (hier met krullen) was toen mijn verloofde en Rolien (met het punkhaar) was mijn maat. Memories.

Nieuwe Ooster

‘n Práchtige begraafplaats, de Nieuwe Ooster, in Amsterdam-Oost, aan de Middenweg. Zorgvlied (aan de Amstel) is misschien nog beroemder, maar deze begraafplaats is ook zeer karakteristiek en veelzijdig. En met beroemde mensen. We passeren het graf van voormalig burgemeester Eberhard van der Laan, schilderes Thérèse Schwarze, cabaretier Jos Brink, heilsoldate Majoor Bosshardt. En vele vele grote protserige grafmonumenten van zigeuners. Roma. Met hun portretten in het marmer gegraveerd, evenals hun Mercedes. 

Afscheid van Ann. Liefdevol en mooi herdacht door haar zoon en schoondochter, haar echtgenoot, en haar dochter en twee vriendinnen. Dertig mensen mogen er maar, want voor meer is het zaaltje te klein binnen de Corona-regels. Na afloop zitten we allemaal twee aan twee (stel bij stel) aan kleine tafeltjes. Bobby’s ex is er ook. Verrassing. Zij is altijd contact blijven houden met Ann.

Daarna lopen we met de familie naar het graf van de  man van Suus, de dochter van Neef en Ann. Die is vorige maand gestorven, ook aan kanker. Ze hebben op het graf een boompje gezet en nu nog rozen. Suus woont aan de Middenweg en gaat elke ochtend naar het graf. De begraafplaats als je tweede thuis. 

Sensibiliseren

Ik vind het niet aan mij om hier over het nieuws en de politiek te schrijven. Nog eens in dit blog te herhalen wat al honderd keer herhaald wordt in nieuws en achtergronden en praatprogramma’s en commentaren. Maar dat woord ‘sensibiliseren’. Het blijft maar hangen. Wobke Hoekstra die probeerde en er niet in slaagde om Pieter Omtzigt te ‘sensibiliseren’. En Sigrid Kaag die zich niet kan herinneren of ze ‘fysiek’ aanwezig was bij die gewraakte vergadering. Dat valt makkelijk na te zoeken en ja hoor, ze was er wél bij. Dus Sigrid Kaag heeft ook opeens last van vergeetachtigheid. Wat ze zelf Rutte verwijt. 

De berichtgeving bij de NOS over het artikel van RTL Nieuws is karig. Als je meeleest op de website van RTL dan staan er veel details waarvan je niet snapt dat de NOS ze niet noemt. Dat zal dan wel weer kinnesinne van de NOS zijn, die niet kan uitstaan dat er gelekt is naar RTL en niet naar hen of naar Nieuwsuur. Wie heeft er trouwens gelekt en waarom? Nou ja zo zitten ook wij de hele avond te delibereren op de bank. 

SP-kamerlid Renske Leijten die in de kamercommissie zat die de houding van het kabinet bij de toeslagenaffaire onderzocht zegt bij Op1 dat het op zich niets nieuws is, dat al lang duidelijk was dat de ministerraad hen tegenwerkte, dat Rutte er door de commissie uren op doorgezaagd is, maar om het zo woordelijk terug te lezen, dat is toch iets anders.

woensdag 21 april 2021

Rouwkaart

Bij de post de rouwkaart. De vrouw van Bobby’s oudste Neef is overleden. Ze was een echte Britse lady. Een half jaar geleden had ze ineens een hersentumor. En nu is ze er niet meer. Morgen is de uitvaart. 

Op de voorkant van de rouwkaart staat een glamorous foto, wij vermoeden dat-ie gemaakt is bij het huwelijksfeest van hun dochter. Zo Engels. De nabestaanden gunnen hun vrouw/moeder bij het afscheid de herinnering aan haar toen ze op haar prachtigst was. Ik bezocht Neef en zijn vrouw zo’n vijftien jaar geleden in een voorstadje van Parijs waar ze in een bungalow buiten woonden. Leuke sfeertje. Enorme tuin. Tien jaar geleden verhuisden ze terug naar Nederland, naar Amsterdam, vanwege de kleinkinderen. 

Nu kunnen de Engelse familieleden en de Parijse vrienden vanwege de pandemie waarschijnlijk niet naar de uitvaart komen. Vandaar dat wij uitgenodigd zijn? 

Het portret lijkt op de foto, maar of ze op háár lijkt? Ik heb haar niet zo goed gekend. Ik ben pas rond mijn vijftigste in deze familie binnengestapt. Ze was een kleine oude vrouw, de laatste keer dat ik haar zag. Neef en zij aten bij ons en ze vertelden honderd uit over Garden Cruise die ze gemaakt hadden in Australië en Nieuw-Zeeland. Morgen ga ik denk ik haar hele levensverhaal horen.

Alice Sara Ott

Op de bank liggen luisteren naar de playlist ‘Gentle Classical’ op Spotify. Word getroffen door een práchtig ’Eyes Shut- Nocturne in C Minor’ van Frédéric Chopin op het album The Chopin Project van  de IJslandse Ólafur Arnalds multi-instrumentalist en de Japans-Duitse piaiste Alice Sara Ott (1988). Als je de berichten mag geloven is zij een van de meest beroemde pianisten van nu. Wereldwijd. Voor mij weer een ontdekking.

Dan is het een kwestie van muziek en filmpjes zoeken. Daar is best veel van. De jonge klassieke musici zijn zoveel losser dan de oudere. Ze kunnen heel goed in de beheerste rol van klassiek pianist optreden, maar ook kunnen ze veel speelser, communicatiever, moderner, hedendaagser naar buiten treden. Piano-oefenen en lichaamsbeweging tegelijkertijd. 

Ik zie een interview met haar waarin ze prachtig speelt maar ook vertelt over haar MS sinds twee jaar, dat tijdens een concert haar linkerhand uitviel en ze moest stoppen. Dat ze er via Instagram mee naar buiten trad, het niet stil hield. Toen ze een half jaar later voor het eerst weer optrad vroeg ze aan de zaal wie er bij was geweest, bij dat vorige concert waarbij haar hand was uitgevallen, en dat was 95%. Ze kreeg een daverend applaus. Het publiek en zij hadden het samen beleefd. Heel intens. En ze vertelt hoe erg ze de vraag vindt waar-kom-je-vandaan die ze wel 5 x per dag hoort. Omdat haar moeder Japans is. Hoe ze zich als half-Japanse verhoudt tot de Black Lives Matter-beweging. 

Héél bijzonder iemand. Heel mooie muziek. Ik zal morgen filmpjes plakken.

20 mei zou ze optreden in Antwerpen. Zou er zo naar toe willen, maar dat zal nog wel niet doorgaan. We zullen nog wel even in eigen land moeten blijven.

dinsdag 20 april 2021

Naar de bollen

Je kan dat dan zo hebben, dat het half april is en dat je naar de bollen wilt. Ik heb dat in elk geval. Dus Will en ik naar de bollen. Als startpunt voor de wandeling kiezen we het voormalig NS-stationnetje bij Lisse, daar is nu een TOP-locatie, met gratis parkeren en een kaart met wandel- en fietsroutes. 

Helaas, die ‘bollenwandeling’ kan ik echt àfraden. Ik schiet weliswaar de mooiste plaatjes die er te schieten vallen, maar dat is je reinste leugen en bedrog. Zo mooi is het bij lange na niet. Bijna de hele tocht gaat langs en over asfaltwegen, en daar is het enorm druk met fietsen, brommers, scootmobielen, tractoren en auto’s. Wij zijn niet de enigen die naar de bollen willen. Wij lopen het gemotoriseerde verkeer gewoon in de weg. 

Veel velden met bollen zijn al getopt, dus daar valt weinig aan te beleven. Op de plekken die wel mooi zijn (zie mijn compilatie) staan tientallen mensen-zoals-wij te fotograferen. Nee, origineel is dit niet nee. Naar De Keukenhof kun je nog niet, maar misschien binnenkort weer wel. Ik begin steeds hoger op te geven over De Keukenhof, hoe práchtige bloemen daar staan. ‘Ik regel wel kaartjes’, roep ik, ‘zodra het weer kan.’ En dan op het einde, als we aan het eind van ons latijn zijn, passeren we een zeker ‘Kasteel De Keukenhof’, dat is iets anders dan Dé Keukenhof, wat is dit? Met ook prachtige tuinen (Zocher), kunst, wandelroutes, vrij toegankelijk... Huh? Waarom weten wij dat niet? 


maandag 19 april 2021

Mandarijn-eenden

'n Stelletje mandarijn-eenden. Ik zag ze afgelopen woensdag in het Máximapark. Ook vrijdag bij het wandelen  door Ter Aar zag ik diverse sier-eenden. Die dobberen dan in een sloot, of als je wilt overdrijven in een slotgrachtje, met gaas eromheen. Nogal sneu. Misschien zijn ze wel gekortwiekt.  Prachtig zijn ze. We zagen ook een Chinese knobbelgans. Maar waar dat nou precies was? Even navragen bij Reenske.

zondag 18 april 2021

Faye

Gelezen: Zilveren vleugels door Camilla Läckberg. Geleend van de e-bibliotheek nog voor het weekje Texel. Jaren geleden was ik in de streek Bohuslan in Zweden, aan de scherenkusten van de westkust, in Fjälbäcka, en daar las ik crimi’s van de Zweedse Camilla Lackberg. Ik verslond ze. 

De wraak van een vrouw. Centraal staat Faye, groot aandeelhouder en  ceo van een groot cosmetica-bedrijf. Iemand is bezig systematisch aandelen van haar bedrijf te kopen en het over te nemen en ze moet uitvinden wie. Ze heeft een moeder en een dochtertje in Italie, en een ex-echtgenoot in het gevang. Hij zou dat dochtertje vermoord hebben.  

Er is een verhaallijn uit haar jeugd in Fjälbäcka, dat ze seksueel misbruikt werd door haar broer en zijn vrienden. Er is een verhaallijn. Dat ze een lieve rijke man ontmoet die haar ware liefde lijkt te zijn. Pagina’s gedetailleerde seks. Vriendinnen met wie ze de waarheid achterhaalt. Het blijkt het tweede deel van een trilogie te zijn. Deel drie moet nog verschijnen. Het is niet helemaal mijn genre, maar toch heb ik het in één ruk uitgelezen. 

Sport

Ik heb zulke zere voeten en stijve benen, en ben zo lusteloos, dat ik de gym maar afzeg. Zere voeten? Hoezo zere voeten? Nou, alsof ik 20 km gelopen heb. Ik kan nauwelijks een stap meer zetten. 

En dat terwijl het stralend zonnig weer is en de sportvereniging nu op het terrein van de Atletiekbaan mag. Die is vlakbij hier, naast de ijsbaan. Ik voel me echt lullig, wat-ben-ik-voor-een-slapjanus, wat-stelt-die-seniorengym-nou-helemaal-voor, op-de-plaats-rust... Maar de wijzen zeggen ook altijd dat je naar je lichaam moet luisteren.

ga ik maar even op de e-bike naar Maarssen, fietsen gaat wel. En voor ik het doorheb scheer ik precies langs de Atletiekbaan. Daar zie ik de hele vereniging sporten. En onze seniorenclub ook. Wat ziet dat er leuk uit. Ik wuif maar niet. Hopelijk volgende week weer wel. En ik hoop op plaatjes op de Facebookpagina zodat ik die kan doorplaatsen.

zaterdag 17 april 2021

Bosdijk

Het is best een vrolijke 16 april. De zon begint te schijnen. Het wordt lente. Het blad knalt uit de bomen. 

De Buurttaxi begint eindelijk weer een beetje aan te trekken. Ik heb maar liefst acht ritten. En allemaal vrolijk. Twee nieuwe passagiers van pas in de zestig (de meeste klanten zijn tachtig plus) vragen of ze als ze weer een ritje boeken speciaal om mij kunnen vragen. Há. Een dame wil me slimmere routes wijzen en zegt steeds rechts als ze links bedoelt en andersom, maar wel met veel autoriteit. Aan het eind van de rit liggen we allebei slap van het lachen en biecht ze op dat ze beginnende Alzheimer heeft. 

Reenske in Amsterdam wil graag naar buiten. Kom naar Utrecht, zeg ik, dan lopen we de singels. Maar dat wil ze niet En dan wordt de start Station Breukelen. Ten westen van de A2, de poldergebieden tussen Ter Aar en Wilnis. Het is er heel heel mooi. Bosdijk heet het gebied. Hoge luchten, weidevogels, dansende koeien, hollende schapen, biddende roofvogels. Knalgroen gras. 

Ik ben kapot na 10 km. Ik heb geloof ik AstraZeneca, zeg ik als ik thuiskom. Nee ik heb geen folder met mogelijke bijwerkingen gekregen. Ik hoorde nu van iemand die 24 uur geslapen had.

donderdag 15 april 2021

To be or not to be vaccinated

Sinds ik geprikt ben zie en hoor ik aan een stuk door vragen en strategieën om mij heen: hoe een afspraak te krijgen. Ineens is de prik dichtbij. Sommigen hebben hem al. Anderen nog niet. Het verschilt per stad en per leeftijd. De oude tante van 94 in Den Haag is nog niet geprikt. Ga er achteraan! zeiden wij. Bel de huisarts! 

Onder ongeveer-leeftijdgenoten is vraag 1: Hoe oud ben jij dan? Bij het koor blijk ik de eerste die geprikt is. Wáár ben je geprikt? Huisarts of GGD? Hoe ben je benaderd? Telefoontje of brief? Heb je er last van? 

Sinds vandaag kan geboortejaar [1952] zich aanmelden voor een prik. En allerlei categorieën in de zorg en kwetsbaren ook. Dat valt te lezen op diverse websites. Je hoeft niet meer de brief af te wachten, maar kunt je ook online aanmelden, al moet je wel echt tot de categorie behoren die expliciet aan de beurt is. 

Omdat ik toch nog niet aan de beurt was keek ik er tot deze week niet naar. Nu het actueel is natuurlijk wel. Bobby is vanochtend gebeld door de huisarts dat hij ook mag komen.

Ik ken niemand die geen prik wil. Iedereen wil een prik, ook AstraZeneca.

In de gymnastiek-app worden voortdurend geestige grapjes doorgestuurd.

De oude ouders

Er verschijnen veel boeken over de oude ouders. Mijn leeftijdsgroep schrijft er graag en veel over. Het is wel te begrijpen. In de jaren zestig en zeventig vochten we ons van hen los. En wat er overblijft zijn herinneringen en liefde en bloedband. Verzoening. Ik lees die boeken graag. De oude mensen maken deel uit van mijn bestaan. Eerst de ouders die heengingen, toen de schoonouders, en nu zijn er de stokoude oude tantes. En de klanten van de Buurttaxi.

In de e-bibliotheek stuit ik op het laatste boek van NRC-journaliste Jannetje Koelewijn. Ik las al van haar De hemel bestaat niet, over haar bevindelijk gereformeerde ouders in Amsterdam Noord. Oorspronkelijk uit Bunschoten-Spakenburg. Haar vader was straf gelovig, haar moeder steeds minder. Zij verliet haar man. In dit nieuwe boek Fresia’s voor mevrouw Brak heeft moeder Alzheimer en is zij vergeten dat ze gescheiden is. Jannetje vindt twee onderkomens voor hen in het Bartelomeüs Gasthuis in Utrecht bij haar om de hoek. Het is zo mooi geschreven, fijnzinnig, met veel oog en liefde en humor. Zij is echt de beste in deze categorie.

Een verhaallijn gaat over de vroegere dominee uit Amsterdam-Noord, die streng in de leer was en toch met zijn vriend samenwoonde. Hij is inmiddels priester geworden, de katholieke leer vindt hij duidelijker dan de vele vage wegen in het protestantisme. Hem bezoekt ze ook regelmatig. 

Svinalängorna

Gezien op Netflix de Zweedse film 'Svinalängorna' (2010). Zeer indrukwekkend en aangrijpend, mag ik wel zeggen. Hoofdpersoon is de dertiger Leena, mooie vrouw, gelukkig met man en twee dochters. Een telefoontje van haar in het ziekenhuis stervende moeder haalt oude wonden open. Zij herinnert zich weer hoe zij en haar broertje vroeger probeerden te overleven in een gezin dat werd verscheurd door alcoholisme en huiselijk geweld.

De film is gebaseerd op de gelijknamige Zweedse bestseller, de debuutroman van de Zweeds-Finse schrijfster Susanna Alakoski,  Zij werd geboren in 1962 in Vaasa in Finland en bracht haar jeugd door in de wijk Fridhem in Ystad. Het is een semi-autobiografisch verhaal. De film is het regiedebuut van actrice Pernilla August en was de Zweedse inzending voor de Oscars in 2012.

In de film zie je dat de jonge Leena krampachtig probeert om het gezin bij elkaar te houden. Ze zorgt voor haar jongere broertje en helpt haar moeder en ook haar vader zo goed en kwaad als ze kan. Leenes vader wordt gespeeld door Ville Virtanen, die centraal stond in de Netflix-serie Sorjonen. Hij heeft nu een compleet andere rol en wel die van de aan drank verslaafde vader. De nare herinneringen nemen Leena helemaal in beslag. Je met wel een beetje aan de kinderen van Ruinerwold denken. Hoe ze na die nare jeugd en in dat gelukkige huwelijk terecht is gekomen blijft in het midden.

woensdag 14 april 2021

Park

Aan het eind van de dag een ommetje door het Máximapark. Het rondje dat ik altijd loop is 4,4 km. Eerste langs de natuurspeelplaats naar de Japanse tuin, dan naar het trekpontje, de Vlinderhof en de kinderboerderij. Of nee, het is geen kinderboerderij, het is een particuliere tuin aan de Alendorperweg waar je lekker kunt kijken naar eenden, konijnen, geitjes en zelfs een paar schildpadden.

Vandaag loop ik wel erg sloom, er zit bepaald geen tempo in. Zou dat van het vaccin komen? Of van het gebrek aan beweging, licht, lucht, sociaal? Ik hoop dat de rododendron al open is, maar nee. Nog even geduld. Zoals met alles.

Now I walk in beauty


Vanavond gaan we weer oefenen. Met alle kleine stapjes voorwaarts, zou het er van komen dat we dit jaar weer live kunnen zingen? Misschien hebben al diverse koorleden een prik gehad?

Pilot

Natuurlijk kan ik het niet laten, ik ga meedoen met de pilot museumbezoek volgende week. Ik bekijk het lijstje deelnemende musea en besluit tot het Drents Museum in Assen. Kan ik mooi met mijn NS Keuzedag-kaartje. Denk ik nog.

Vanochtend gaat de website Museum.nl waar je dit kan boeken open. Dat gezegd hebbende: het is wel een operatie waar je even voor moet gaan zitten. Mailtjes, verificatiecodes, apps. Enfin, de aanhouder wint. Máár, de sneltestlocatie ligt ver buiten Assen-Centrum, en wel bij het TT-terrein. Wie verzint dat nou! Als ik daar met het OV wil komen ben ik wel vier uur onderweg! En dan weer met een 1-x-per-uur-bus naar de stad.

Zwaze weet te vertellen dat mensen die naar het Joods Historisch Museum in Amsterdam willen zich in de Bijlmer kunnen laten testen. En in de krant lees ik dat de hele pilot in het water gaat vallen door deze idiote testlocaties. Dan denken mensen ‘Laat maar’. Ik ook.


dinsdag 13 april 2021

Prik

Ik ben er toch een beetje zenuwachtig over, de Astra-Zeneca-prik. Om kwart over twee mag ik en buiten bij de huisartsenpraktijk zijn allemaal lichtgroene lijntje afgeplakt. Maar er is geen rij buiten. 

Voor de praktijk is het een heel event. Echt storm loopt het echter niet. Ik ben meteen aan de beurt. Het prikje doet nauwelijks zeer. 

Na afloop zitten we met vijf personen in de wachtkamer, allemaal met een eigen eierwekker, afgesteld op een kwartier. Mijn medepatienten zijn allemaal zéér zwaarlijvig, zo niet ‘morbide obees’, zoals dat heet. 

Ik denk dat ze hier vandaag twéé doelgroepen prikken.

Ruinerwold

Gezien: de documentairereeks ‘De kinderen van Ruinerwold’. De documentairemaakster Jessica Villerius was er een paar weken geleden veel mee in het nieuws. Toen heb ik niet gekeken. 

Het is indrukwekkend. Onnadrukkelijk. Wat een verschil met de hijgerige benadering in nieuwsbulletins en praatprogramma’s twee jaar geleden toen deze jongen het huis net ontvlucht was. Villerius gaat gewoon bij de oudste vier kinderen op bezoek en met ze mee. Ze stelt niet al te indringende vragen, want je voelt aan je water dat dat echt niet kan.

Het zijn zulke leuke lieve jonge mensen, die oudste vier, en ze hebben zulke afschuwelijke dingen meegemaakt waar ze toch nog tamelijk rustig over vertellen. 

Er is idioot veel filmmateriaal uit hun jeugd. Een jeugd met een vader die hen mishandelde, vernederde, strafte, isoleerde, bijna wurgde, aan hun haren door de kamer trok. 

En dan zijn er nog vijf jongere broertjes en zusjes die deze ervaring niet delen en herinneringen hebben aan een lieve vader. Die we niet zien omdat ze niet mee willen doen. Heel bijzonder. Aangrijpend. Wat er achter deuren, muren, schuttingen, heggen, in huizen allemaal kan gebeuren. 

maandag 12 april 2021

Tulipa

 
Omdat je hoopt dat het eindelijk lente wordt: een Franse tulp. Die heeft een lange, elegante steel met enorm weelderige bloemen. De Franse tulp kan wel 90 cm worden. Een 'normale' tulp is zo'n 30 tot 40 cm lang.

De Franse tulp wordt geteeld onder natuurlijke omstandigheden in de volle grond, zonder extra warmte of kunstbelichting. De tulpen komen vroeg in het jaar uit Italië of Frankrijk. Daar is het al wat warmer dan in Nederland.

Doordat er geen extra warmte of kunstbelichting aan te pas komt en de bloemen in de volle grond staan, worden de tulpen langzaam in bloei getrokken. Alles wat langzaam groeit en niet geforceerd wordt, wordt sterker. Een Franse tulp heeft ongeveer 60 dagen nodig voordat zij gesneden kan worden. Een groot verschil met de Hollandse tulp, die maar 18 tot 20 dagen nodig heeft om te groeien. 

Kinderfeestje

Ik heb een nogal sociaal weekend. Onverwacht. Ik voel me er best een beetje schuldig over, want het is tegen de regels, maar ik geniet er wel enorm van.   

Zaterdag is er een kinderfeestje. Ik met een prachtige Aladdin-puzzel onder de arm op stap. Dat er zoveel gasten zouden zijn had ik niet over nagedacht. Sommige mensen overtreden de coronaregels met grote trots. Alsof ze een soort verzetshelden zijn. Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Die regels zijn er niet op gericht om ons gevangen te zetten, zoals  al anti's redeneren, maar dat we met zijn allen niet ziek worden. Maar nu zit ik zelf ineens - weliswaar in een hóekje van de grote woonkamer - maar toch, met circa tien volwassenen en kindertjes. En ik ga niet weg. Want wat een feest.

Zondagmiddag ontvangen we zelf thuis binnen twee gasten in plaats van de toegestane één. Ze bellen een beetje schuchter op: Wat denken jullie van een kopje thee? Ja!!! reageer ik. Eerst weer het ik-heb-het-helemaal-gehad-gesprek. Ter rechtvaardiging dat zoveel gezinnen gewoon bijeen komen, want zij zijn familie. Waarom wij vrienden dan niet héél af en toe... .

Ik zit in de AstraZeneca-categorie. Zestig-min krijgt het nu niet meer toegediend, maar zestig-plus nog wel. Bij leeftijdgenoten is de conversatie nu: Heb jij je prik al gehad? 

Morgen krijg ik mijn prik. 

zaterdag 10 april 2021

Stopgaren

Naar Tante Mies in Den Haag die 94 is geworden. Die woont alleen, is ook erg alleen, maar ze komt niet in aanmerking voor een appartement in een verzorgingsoord omdat ze te weinig lichamelijke klachten zou hebben. Ondertussen loopt ze wel behoorlijk krom en heeft ze Parkinson met erge trilhanden. 

Het leven van een 94-jarige. Tante Mies heeft een gat in haar sok. Wat doe jij met gaten in je sokken, vraagt ze mij. Die gooi ik weg, zeg ik. Zij niet, zij stopt ze, maar nu heeft ze geen ecru garen meer. Ze komt de deur niet meer uit. Waar koop je stopgaren, vraag ik. Vroeger bij V&D, denk ik. In Utrecht is nog één fournitourenwinkel, dus ik beloof voor haar garen te halen en op te sturen. 

Als ik vraag of ik haar stopgaren mag zien, komt ze met haar doos met stopgaren aan en daar zitten wel dertig veertig kaartjes met stopgaren in, en ook twéé ecru. ‘O!’, zegt ze verbaasd. Maar ze heeft ook bruine sokken met een gat, beetje leverkleurig. Ga ik die maar voor haar halen. 

Nieuwe bomen

Toen ik mij ging oriënteren op wonen in Utrecht viel het me extra op hoe ‘stenig’ Utrecht was. Weinig bomen. Amsterdam heeft voor mijn gevoel veel meer groen. De meeste Utrechtenaren die ik kende hadden trouwens die beleving niet. Maar ja die wonen dan ook in de buurt van de singels, het Wilhelminapark, het Griftpark en de wijk Oog en Al. Zuilen waar wij wonen is een redelijk stenige wijk maar wij wonen aan een parkje en vlakbij de Vecht die ook omparkt is. Dat was een duidelijk selectiecriterium. 

Als er nieuws is over nieuwe bomen in de stad veer ik altijd op. Gisteren was ik op de Neude voor en een kindercadeautje in de speelgoedwinkel Pinokkio en een nieuwe wandelkaart van de Utrechtse Heuvelrug bij reisboekwinkel Interglobe Beide winkels in de Vinkenburgstraat bij de Neude. Stonden er ineens allemaal nieuwe bomen! Er werd nieuwe bestrating aangelegd met pittoreske kleine keitjes. Wat ik altijd een naar plein vond met alleen maar horeca was ineens weer aantrekkelijk. Er staan nu geloof ik weer zestien bomen. Dat er jarenlang bijna geen bomen stonden was trouwens geen beleid, dat kwam van een kastanjebomenziekte waardoor al die bomen gekapt moesten worden.

vrijdag 9 april 2021

Het broertje

Nichtje stuurt een filmpje van haar drie bloedjes van kindjes. De Bébé's (inmiddels vier en drie jaar) geven hun broertje (half jaar) de fles. Ik onmiddellijk in ons familiearchief zoeken naar een plaatje dat wij onze broertje bemoederen. Dat is er niet. Maar wel dit. Op de staatsiefoto bij de fotograaf. Sweet!

donderdag 8 april 2021

De nieuwe telefoon

Ik heb de apparatenstress even overwonnen en heb een nieuwe iPhone. Gék werd ik ervan dat ik de hele tijd alle apps eraf moest gooien om ‘m te kunnen gebruiken. En dat ik er zo tegenop zag om een nieuwe telefoon te installeren en de oude te deïnstalleren. 

Meer dan een maand geleden deed ik vergelijkend warenonderzoek en won ik advies in. De adviseurs waren eensluidend: refurbished is goed. Maar ja ik twijfelde toch. Uiteindelijk heb ik precies dezelfde telefoon gekocht als die ik had (want op zich was ik geheel tevreden) met alleen een groter geheugen. Geen gebutste, maar zo-goed-als-nieuw.

Om 19 uur wordt hij bezorgd en rond 23 uur is het klaar. Je gaat een wonderbaarlijk proces in, je hoeft bijna niets te doen, je moet ‘m naast je oude iPhone leggen, af en toe kijken en een bevel uitvoeren. Het duurt úren. En als dat klaar is verwissel ik helemaal zelf  het piepkleine micro-simkaartje. Zucht.

Het is wel raar. Mijn oude telefoon heeft een geheugen van 16GB, waarvan steeds 15,5GB in gebruik was. Dat zakte naar rond 15,1 GB als ik alle apps eraf gooide. Nu op mijn nieuwe telefoon met 64GB waar én alle apps weer op staan en alle foto’s gebruikt hij maar 12GB. Begrijpt u het?

De oude zet ik op ‘fabrieksinstellingen’. Morgen ga ik ‘m naar de Kringloop brengen. Dat heb ik indertijd ook met mijn oude iPad gedaan. Er is vast iemand die er blij van wordt.

Kaartje

Weer een nieuw kaartje. En ondertussen buitelen de Corona-nieuwsberichten over elkaar heen. Over het trage vaccineren, de aarzeling bij het AstraZeneca-vaccin, het misschien weer opengooien van de samenleving omdat het zo niet gaat. Ik geloof dat de ziekenhuizen op dit moment weer volstromen, hoewel ik het door de golven in de nieuws boodschap niet meer zo goed kan onthouden. Al een jaar krijgen we dagelijks dezelfde waarschuwende deskundigen in beeld. Hun boodschap verandert elke dag een fractie. Daar word ik nou een beetje immuun voor.

Intussen wacht ik op mijn vaccin. De eerste afspraak werd afgezegd, de nieuwe afspraak staat nu op de 13e. Ik twijfel niet. In de Volkskrant staat een interessant interview met medisch ethicus Annelien Bredenoord die heel kritisch is over de tweede vaccinatiestop. Het risico dat een mens trombose krijgt door het AstraZenica-vaccin is zo groot (klein dus) als dat je door een hond wordt doodgebeten of door de bliksem wordt getroffen, zegt zij. De regering moet ethische keuzes maken, bersluiten of ze bepaalde risico's accepteren, en er goed over communiceren. Als een arts vooraf aan een operatie zegt dat negen op de tien mensen goed uit de operatie komt stemmen mensen ermee in, als ze de boodschap krijgen dat één op de tien het níet haalt wil niemand meer. Terwijl feitelijk de boodschap dezelfde is.



woensdag 7 april 2021

Sansevieria

Bobby belt of ik de sansevieria uit de bibliotheek naar zijn werk wil brengen, en nog een plantje. Dat is goed. In de vensterbanken van onze ‘bibliotheek’ en mijn ‘kapelletje’ heb ik vanwege de zon uiteindelijk vooral vetplanten neergezet. Die overleven het el als ze een tijdje geen water krijgen.

Ik weet nog goed dat ik die sansevieria kocht, omdat de planten op die vensterbanken een kwijnend bestaan leidden. Een keer heb ik er stiekem een weggegooid en vervangen door deze verse sansevieria. Af en toe bespreken we de taken in huis en Bobby doet nu al maanden trouw de planten binnen. De sansevieria staat er echt blakend bij.

Dus ik zeg: ‘Dat je nou net díe uitkiest, de mooiste van het hele rijtje. Ik ga meteen naar Vechtweelde voor een nieuwe.’ Want ook tuincentrum Vechtweelde is maanden dicht geweest. Nu mogen we weer, zij het op afspraak. Raar hoor, die straffe regels. Zo’n tuincentrum is zó groot en ruim. 

Hoewel ik geen afspraak heb mag ik toch naar binnen. Er zijn haast geen klanten. Binnen wordt net het personeel toegesproken door de baas, en ze applaudisseren met zijn allen, net op het moment dat ik langsloop. Dus ik grijns wat naar ze, alsof ze voor mij klappen. Want ik ben ongeveer de enige klant in dat hele tuincentrum. Dan krijg ik alsnog applaus. 

Ik ben echt blij dat ik weer in het tuincentrum ben en koop bij de vetplanten ook nog een aloë vera. En bij de tuinvreugde een rodondendronnetje. En bij de kussens pak ik snel een lekker zacht goudgeel nek-kussen mee. Bij de bak met nek-kussens staan nog twee dames te rommelen. ‘Lekker kopen’, lachen we naar elkaar. Domweg gelukkig in het tuincentrum.

The Dig

Mooie Netflix-film gezien, op aanraden. Één  aflevering slechts, dus overzienbaar. ‘The Dig’. Speelt in 1939 in Suffolk (UK) waar een grafheuvel op het land van een landgoed wordt opgegraven. Het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar met allerlei vrijheden. 'Een elegante film over opgravingen en archeologie, en over relaties en klassenverschil in vooroorlogs Groot-Brittannië in 1939', kopte NRC. Onderwerp is de fameuze vondst van een Angelsaksisch koningsgraf uit de zevende eeuw in Sutton Hoo, Niet de pompeuze Cambridge-archeoloog verdient daarvoor de eer, maar fabrikantendochter Edith Pretty (gespeeld door Carey Mulligan) en de amateur-archeoloog Basil Brown (gespeeld door Ralph Fiennes), die zij inhuurde om de ronde heuvels op haar grond om te spitten. Toen Brown een grafschip blootlegde, nam het British Museum de opgraving over en streek met de eer. Mooie rustige film in het heerlijke rurale Engeland.

 

Knäckebröd

Soms zijn sommige producten echt lekkerder dan andere. Zo eten wij al meer dan een jaar Lecksands knäckebröd. Het begon omdat ik het zulke leuke pakjes vond.  Het zijn driehoekige crackers in een blauw, groen of geel papier. Het verschil tussen die kleuren heb ik nog niet ontdekt. En het is ecologisch, volkoren, zonder vet en écht lekker. 

Wat ik niet snap is dat ze niet wat op die verpakking hebben bedacht, want dat papier floddert maar wat om het geheel heen wanneer die eenmaal is opengetrokken. Zelfs elastiekjes (die in veel van zulke gevallen uitkomst bieden) helpen niet. Maar nu heb ik dit blik gevonden op de site MooisUitZweden.nl. Daar word ik even echt gelukkig van.

maandag 5 april 2021

Lepelaar

De lepelaar. Ik zag hem op Texel een paar keer, maar wel zo ver weg dat ik eigenlijk geen idee had. Tot ik het echtpaar trof waarvan de man zo dol was op lepelaars, toen ben ik met de verrekijker gaan kijken. Die wonderlijke lange brede brede snavel.

Op de site van Ecomare staat over de lepelaar: 'Met hun lepelvormige snavel, helder witte verenkleed en lange waadpoten zijn lepelaars een elegante verschijning. Ze ‘lepelen’ het voedsel uit het water door hun snavel heen en weer te bewegen. Er broedden in 2011 zo’n 2300 paren in Nederland, waarvan de ruime meerderheid op de Waddeneilanden.  (...) Sinds 2004 staat de lepelaar niet meer op de Rode Lijst van bedreigde en kwetsbare vogelsoorten in Nederland.'

Voor wie geïnteresseerd is in overeenkomsten en verschillen tussen de ooievaar, (zilver)reiger, lepelaar en kraanvogel: zie https://www.vogelplaat.nl/reigers-ooievaar-lepelaar-etc/ 

Bollen

Gelezen: De schilders van de Duin- en Bollenstreek. Omdat ik er nogal eens op uit trek en in de oorden die ik bezoek meestal ook bij de boekhandel aan ga, stuit ik her en der regelmatig op de mooie boekjes van uitgeverij W-Books met schilderijen uit de betreffende regio. Er zijn er al vijftien verschenen (onder anderen Laren, Bergense School, Domburg, Veluwezoom, de Zaan... noem naar op) en ik word er altijd hebberig van. 

Nu is er een nieuwe aflevering verschenen van de bollenstreek, mooi getimed, nu we dromen van lente en licht en kleur en we niet naar zonniger streken op vakantie mogen. Die heb ik meteen besteld. De bollenstreken waren vorig jaar een speciaal punt van zorg, herinner ik mij, omdat er zoveel geïnteresseerde bezoekers op af kwamen die geen 1,5 meter afstand hielden. En toeristen die de bollenvelden inliepen en vertrapten omdat ze selfies wilden maken. Dus als u bloembollen wilt genieten maar níet op pad wilt kunt u ook in uw luie stoel van het fenomeen genieten. En ik ging naar Limmen bij Castricum waar ze oude tulpenrassen kweken. 

De hysterische kleuren van de bloembollen: je moet ervan houden. Ik wist nooit dat ik ervan hield tot ik eens de Keukenhof bezocht. Dat zal ook wel weer dertig jaar geleden zijn. Ex was (is) half april jarig en op een van haar verjaardagen zeiden we: ‘Laten we een uitje naar de Keukenhof doen.’ Dat was iets dat je niet deed, dat was voor toeristen. Later ben ik er nog eens met een nieuwe vlam geweest, die ook al zo verrast en verrukt was. Die bloemen doen pijn aan je ogen. 

De Nederlandse kunstenaars hebben zich nooit zo met het schilderen van bloembollen bezig gehouden, lees ik hier. Mede vanwege die felle kleuren. De schilders van de Haagse School hielden juist van vale gedekte kleuren. Die schilderden de duinen, het strand, de turfstekers, de trekvaarten, allemaal tinten bruin en grijs. Het waren schilders uit het buitenland die naar Nederland kwamen om de tulpen te schilderen. Zeker toe de spoorlijn Haarlem Leiden er kwam werd het gebied toegankelijker. De Franse impressionist Claude Monet was een van de eersten voor wie de bloembollen echt een onderwerp waren. En de Amerikaan George Hitchcock. De Duitser August Lübecker-Cleve. De Rus Alexej von Jawlensky. En de Amsterdammer Ferdinand Hart Nibbrig.,  

Een van de ontdekkingen van deze verzameling is de Haarlemse schilder Anton Koster, die echt gespecialiseerd was in tulpenvelden. En hyacintenvelden. Prachtig! Hij werd wel de Rembrandt  van de bollenvelden genoemd. En zijn vrienden noemden hem Anton Tulp.

Het is een heerlijk boekje over de tulp en over buitenplaatsen, met oude landkaarten van Holland vóór de Haarlemmermeerpolder, foto’s van trekschuiten en stoomtreinen. Én prachtige schilderijen. 

zondag 4 april 2021

Bos

De paaswandeling is in het Willem Arntszbos bij Den Dolder. Bobby heeft een boekje van Stichting Het Utrechts Landschap waar al hun gebieden in staan: wat grotere gebieden maar ook een verzameling postzegeltjes. Het is een rustig en beetje erg rommelig bos. Alle bossen doen tegenwoordig aan verrommeling, maar hier is het wel erg. De paden een beetje vrij houden van grote dode takken is toch wel het minste dat je kan doen. 

Uiteindelijk komen we terecht op een groot terrein met ggz-instellingen: nu van de organisaties Altrecht en Reinaarde. Ooit heetten ze de Willem Arntszhoeve en Dennendal, beruchte namen uit mijn jonge jaren. Wat allemaal weer aanleiding tot bespiegeling geeft psychiatrische zorg door de eeuwen heen over intramurale en extramurale zorg nu. Het ziet er allemaal behoorlijk verwaarloosd uit. 

Veel oude paviljoens worden nu gebruikt door kunstenaars als atelier. Dat lijkt me fijn. Ziet er wel uit als tijdelijke situatie. Wat gaat hier gebeuren?


Vrolijk Pasen

Misschien komt het door het koude weer maar ik heb er dit jaar niet zo'n gevoel bij. Lang lang geleden nodigde ik jaarlijks iemand uit voor Paasontbijt - dit in het verlengde van wat-doen-we-met-onszelf-met-de kerstdagen deed ik wat-doen-we-met-onszelf-met-de-paasdagen. Betekenisvolle ijkpunten in het jaar. Pasenging dan om optimistisch bijeen zijn rond ‘wereldse’ lente-dingetjes als gele tafellakens, eitjes en bloemetjes en Paasbrood. Het begin van de lente vieren. 

Veel jaren ging ik vóór Pasen naar de Mattheüs, meestal naar de generale repetitie van de Bachvereniging. Ik ging ook wel eens op Goede Vrijdag naar de kerk omdat die droeve muziek van de passie zo mooi is. De wat pompeuze juichliederen met Pasen zelf, vanwege de wederopstanding-des-vlezes, daar had ik het niet zo op. 

Dit jaar was ik Pasen een beetje vergeten omdat we een weekje weg waren. 'Vrolijk Pasen', zeiden de dames van de bakker. De dames van de gymclub delen op de app de geestigste Paasgroeten met eieren en paashazen. 

Nu stuurt Zus4 uit MeckPom dit plaatje. Ik vermoed dat ze wandelt en dit onderweg tegenkomt. In Duitsland zijn die christelijke feesten (en de seculiere versies ervan) nog veel groter dan hier.

Míjn Paasochtend? Ik kijk twee afleveringen van ‘De Verwondering’. Allebei gaan ze over de dood. Toeval? Zo gekozen? De aflevering van vandaag met een dominee wiens vrouw vroeg dementie kreeg en dat al lang wist omdat Alzheimer in de familie welig tierde. Zij heeft euthanasie laten doen toen het nog kon. Hij had de behoefte daarover te vertellen en had zich bij het programma aangemeld. 

De gast van vorige week is een programmamaakster van programma’s veel over de dood, dat ze al sinds ze klein was met de dood bezig is. Wat is dat, hoe gaat dat, wat gebeurt er dan? Zij vertelt er heel licht en vrolijk over, hoe - zeker voor oude en zieke mensen - de dood vaak een bevrijding is. 

Gisteren kocht ik magnolia-takken in de knop. Ik had om in de paassfeer te komen natuurlijk knalgele narcissen en paasbrood moeten halen.