Zwerfvuil

Voor het Park heb ik een interview met de mannen van de schoonmaakploeg van het Leger des Heils, die daar wekelijks het park schoonmaken van zwerfvuil. Hun ‘werkbegeleider’ had me benaderd dat hij het leuk zou vinden hen en hun werk in het zonnetje te zetten. En allemaal. De mannen waren trots op het werk. 

Nu vind ik meerdere mensen tegelijk interviewen sowieso altijd een crime, er gebeurt te veel tegelijk en als je al aan aantekeningen toe komt  worden ze heel onvolledig en chaotisch, en in dit geval wilde iedereen wel wat vertellen maar niet op de foto… Maar ik vind het natuurlijk gewoon ook een beetje eng en ongemakkelijk om met zeven problematische mannen om tafel te zitten met zo’n positieve sociaal werker erbij. Dus ik mijzelf bijeengeraapt en ben gegaan. De zon schettert ons tegemoet. De mannen zitten aan een paar picknicktafels hun bammetjes te lunchen. De meesten zijn verslaafden. Ze wonen in een beschermde woonvorm. Maar er zijn ook anderen bij, met heldere koppen en welbespraakt. Ook hier een tbs-er. Mensen met psychiatrische issues of met taakstraffen kunnen ook meedoen.

Maar het is natuurlijk helemaal niet eng. Ze zijn heel trots op hun oogst van de week: peuken, mondkapjes, flessen, blikjes, snoep verpakking, en lachgasflessen. Dat moet allemaal op de foto.

DeZusters

Terwijl de oorlog in Oekraïne zich uitbreidt - zo kan ik nu wel elke blog beginnen - heeft Hans Bobby en mij uitgenodigd voor een lunch bij restaurant DeZusters in de voormalige Emmaüsklooster in Maarssen. Het voelt ineens heel raar om nu zulke levensgenietende dingen te doen.

Het restaurant staat op het terrein van het landgoed  Doornburgh aan de Vecht. De lunch is een verlaat cadeau voor Bobby’s verjaardag begin januari, toen alle horeca nog dicht was. Zondaglunchen in Restaurant DeZusters: dat is heel exquise en bijna dagvullend. Vijfgangenmaal. Met allemaal verhaaltjes over de gerechten bij het serveren. Je leert er wel proeven en genieten. Voor mijn portemonnee vind ik het te prijzig, maar als we gefêteerd worden gaan we er natuurlijk wel volop van genieten. 

En als we dan weer thuis zijn gaan we weer televisie kijken. Over demonstraties. Poetin die dreigt met kernwapens. Duitsland dat zich gaat bewapenen.

Waterloten

Het is oorlog in Oekraïne en ondanks de ongerustheid bij alles en iedereen gaat ook het gewone leven gewoon door. 

‘Goedzo!’ prijst mevrouw de secretaris van het bestuur van de volkstuinen mij, ‘die waterlopen eraf!’ Volgens mij doet zij inspectierondjes om zicht te houden op de inzet van de diverse leden. Tot nu toe vind ik het wel gezellig. Zo’n complimentje werkt ook wel stimulerend, in het licht van het overheersende gevoel: waar ben ik aan begonnen? Waar moet ik beginnen? Hoe moet het?

Voor mijn doen ben ik vroeg wakker en ik ga vroeg naar de volkstuin. Nou ja, wat is vroeg? De bestuursleden zijn al onbedaarlijk en oorverdovend aan het hakselen. Nu de zon weer schijnt ga ik eerst even inspecteren wat de stormen hebben gedaan, en vast wat oude kranten brengen voor als ooit het schilderwerk kan beginnen. Thermoskan koffie mee. Kopje kov in het zonnetje in mijn tuin. Mmm!

Twee mensen heb ik horen zeggen dat mijn appelboom nu gesnoeid moet worden. Dat de waterloten er af moeten. inmiddels ik heb twee filmpjes over snoeien van appelbomen gekeken en ik hoop dat ik de strekking goed onthouden heb. Er zijn twee regels: die takken die recht omhoog groeien (de waterloten dus) moeten eraf en je moet zorgen dat er genoeg licht tussen de takken blijft, máár je mag niet meer dan 30 procent snoeien. Dat vind ik wel moeilijk. Als ik al die loten eraf knip, zit ik dan op 30%? We gaan het zien.

De zon en de blauwe lucht stemmen vrolijk, maar de ontluikende bloemetjes ook. Behalve sneeuwklokjes bloeien er nu ook narcisjes en roze helleborus.  

Héél langzaam komen er knoppen aan blaadjes aan takken. Geen idee wat het is. Langs het raam hangen roodgroene blaadjes. Ik dacht dat het druiven zijn, maar de determineer-app zegt: Chinese of grote anemoon. 

Nu de zon schijnt vind ik het er heerlijk. De geuren, de vogeltjes, de passanten met karren met takken voor de hakselaar, de vogels, het ontluiken. En dan een afgebakend taakje. 

Gisteren hielp ik K. en Fr. die hun huis gekocht hebben en nu heel veel moeten klussen. K. en ik deden de muren nog een keer nat afnemen en de laatste behang- en lijm resten verwijderen, want maandag komen de stukadoors. K. en ik zijn allebei uitgesproken niet-klussers met handige Henkies als partner, wat je niet veel handiger maakt. En nu wij allebei 64 zijn hebben we ook niet veel verwachtingen meer van een carrière op dit gebied. Maar goed, we stellen ons zo leergierig op als mogelijk. En een van de leerpunten is dat het zo snel gaat als het gaat. Langzaam dus. En dat je steeds een stapje verder komt. 

Oorlog

Wat is dat afschuwelijk wakker worden. Alle eigen besognes vallen geheel in het niet. Wat zal ik nog schrijven over omgevallen bomen, de VVE-vergadering en het plezier van met het koor weer op café gaan. Ik heb wel interviews gelezen met voormalig Joegoslaven die toen tijdens de oorlogen daar niet begrepen dat elders in de wereld het gewone leven gewoon doorging. Ik weet nog dat je het niet meer wilde weten wie nu weer wie vermoordde. De snipers in Sarajevo. Hoe zal deze oorlog gaan?

Passagiers

Als ik aankom op het kantoor van de Buurttaxi zegt de centralist raar grijnzend dat mij eerste rit een (ex-) TBS-er, die pas ontslagen is uit de kliniek maar nog wel naar de dagbesteding gaat van de Van der Hoeven kliniek. Eerlijk gezegd weet ik de details niet. Hoezo moet ik weten dat een klant een ex-TBS-er is? De centralist en mijn collega chauffeur zijn er gewoon een beetje opgewonden over. ‘Dus jullie dachten: die moet Lucie maar doen?’ Door een op het nippertje ingelaste rit kom ik een kwartier te laat bij de ex-TBS-er, die een keurig heertje van een jaar of zeventig blijkt te zijn met een grijs ringbaartje. Hij is aardig, we babbelen onderweg over het zonnige weer, de narcisjes en de omgewaaide bomen. (Op de foto zomaar een grijze heer met rondbaartje niet mijn passagier)

Verder rijd ik een mevrouw naar begraafplaats Daelwijck, die het graf van haar zoon gaat bezoeken. Tien jaar geleden is hij overleden en al tien jaar gaat ze elke week. Ik rijd twee dames naar de gymnastiek in De Dreef. Ze zijn allebei zeer slecht ter been, ik moet hun onwillige benen de auto in en uit tillen. De ene woont in een flat waar de lift de komende weken vernieuwd wordt dus dan zit ze drie weken vast. Ze kan absoluut niet traplopen. Haar zoon en de buurvrouw zullen boodschappen doen. De meneer voor zijn vaste wekelijkse bezoek aan kapper, slijter en viswinkel.

Boom op het huisje?

Natuurlijk denk ik af en toe wel aan het volkstuinhuisje, maar met dat nare weer van de afgelopen week heb ik geen enkele aandrang om er naar toe te gaan. Al dat hemelwater en die zompige grond… Laat dat eerst maar even zakken. En hoge bomen staan er bij mijn weten ook niet. Verdringing heet dat, geloof ik.

Vandaag sta ik op de stoep bij de consulente voor mijn kwartiertje nazorg en wegen, als ik een paar foto’s in mijn Whatsapp ontwaar. Mede-tuinierder Joost heeft ze gestuurd. 

Ik kan de foto’s niet goed lezen. Is er een ramp gebeurd? Of net niet? ‘We hebben vanmorgen met de bikkelgroep een boom van jullie buren weggehaald, die was omgewaaid en lag op jullie huisje’, schrijft hij. Huh?? Ter verduidelijking voegt hij toe: ‘De schuingevallen boom is in stukken gezaagd en afgevoerd. Jullie huisje is niet beschadigd. Jullie kunnen gerust zijn.’

Irene

Mijn interview voor het Park vandaag gaat niet door, vanwege de storm Franklin, de derde storm op rij. Men spreekt inmiddels  van een 'drieling-storm'. Naar buiten gaan is waratje geen pretje.

Dus probeer ik een bloemkool te tekenen, want van het weekend hadden we bezoek van onder meer een dame die al mijn tekeningen wilde zien. Nou álle, zei ik, daar is geen beginnen aan. Laten we beginnen met de portretten. En dan de bloemen, en dan de groentes. Ze vond vooral de witte kool zo mooi, want grafisch.

We hadden zo lekker geroosterde bloemkool uit de oven gegeten. Maar dat is natuurlijk geen motief voor een tekening. Dan moet je wat zíen. De bloemkool mislukt dan ook. Dan nog schaatskampioene Irene Schouten nog maar eens geprobeerd.

Wieder eine glückliche Oma

Betty komt langs om het  portret van haar en haar kleindochter op te halen. Ze  is nu erg tevreden en zal zelf  (met haar Wim) naar de Hornbach voor het inlijstwerk. Mijn suggestie met het taupe passe-partout vindt ze nu ook heel mooi. Ze vindt het hele schilderij nu ook mooi. Het was allemaal koudwatervrees, denk ik. En: haar dochters hebben gezegd dat het meisje echt wel lijkt. Dus iedereen gelukkig. 

Aan zee

Aan het lezen: Aan zee van Martin Hendriksma. Gevonden in de bibliotheek hier te Zuilen. Ik krijg een herinneringsmail in de Inbox over welke boeken ik thuis zou hebben. Best veel. Eigenlijk heb ik geen idee. Het laatste boek dat ik las was Hendrik Groen over een volkstuinenpark ‘Rust en Vreugd’. Ik geloof niet dat ik daar een blog over geschreven heb omdat ik vreesde dat ik lezers kwijtraak met die eindeloze petites histoires over de volkstuin. 

Enfin. Op zondagochtend een boek in bed lezen is een van de grote vreugdes des levens. Een paar jaar geleden las ik het boek van deze Hendriksma over de Rijn. Nu dan de roerige geschiedenis van de Nederlandse kust. Hij begint met dorpen en steden die verloren zijn aan de zee: het Verdronken Land van Saeftinge in Zeeuws Vlaanderen. Dan West Vlieland. De aanleg van de Scheveningse Weg van Den Haag naar Scheveningen dwars door de duinen. De slavenhandel vanuit Middelburg en Vlissingen. Heel fascinerend, heel heden onderzoek.

Irene

Viervoudig Olympisch kampioene Irene Schouten. Ze heeft een bijna perfect hoofd, maar ik krijg haar er niet helemaal goed op. Een hoofd met wat minder symmetrie en ietwat afwijkingen is geloof ik gemakkelijker. Ik kan haar ook niet zo goed onthouden. Op de een of andere manier lijkt ze hier een beetje op koningin Máxima. Er is ook nog een iconisch plaatje van haar waarop ze een dansje doet nadat ze goud heeft gewonnen. Ik geloof dat dat haar twééde goud was. 

Zalm uit de oven bakplaat

Erg lekker: zalm met broccoli en tomaatjes en wat ontbijtspek in een traybake. Ditmaal wel met aardappel. De aardappel moet eerst een kwartier in de oven en daarna de rest nog een kwartier. Ik doe wat meer broccoli en tomaatjes en wat minder zalm en spek dan in het recept en op foto.

Recept:

https://miljuschka.nl/zalm-uit-de-oven-recept/

Eunice

Ik kan het niet laten en ga op ongeveer het hoogtepunt van de storm toch even sfeer proeven bij de Haarrijnse Plas. Het is wel geen IJmuiden, maar wel een plek waar de wind vrij spel heeft. Ik heb geen radio geluisterd, en vind het allemaal een beetje tegenvallen bij ons op Zuilen.

Daar bij de plas is het heftig. Er lopen wat huisvaders met honden de wind te trotseren, en soms een gezin met kleine kinderen. Die kinderen zijn echt te licht, volgens mij kunnen die zo opgetild worden door de wind. Witte koppen en een gordijn van water. Prachtig. Maar wel gevaarlijk. Ik doe een kopje thee op het terras van de strandtent om het ietsje veiliger te genieten. Op de radio hoor ik de rampen.

Onderweg een paar omgewaaide bomen op een parkeerplaats. 

Pas als ik thuis rampenplaatjes ga kijken (vooral de plaatjes van de omgevallen bomen langs de Amsterdamse grachten doen pijn aan de ogen) heb ik door dat ik misschien toch beter thuis had kunnen blijven. Er zijn er die zo’n boom op hun auto kregen. Dat is zo gebeurd. Maar ik had het niet willen missen.

Tulpen

In afwachting van de storm maar een bosje paarse tulpen gehaald. Narcissen zijn geloof ik leuker om te tekenen. Ik moet ze misschien niet vergelijken. Ervan genieten. It is what it is.

Nog meer storm

Op de app van de Buurt Taxi wordt gedelibereerd over de naderende nieuwe storm Eunice. Ik heb vanmiddag dienst. De andere chauffeur van dienst zegt donderdagmiddag al af, die ziet het niet zitten. De directie wil in eerste instantie doorrijden, als service aan de mensen. Op vrijdagmiddag gaan ze vaak boodschappen halen op het grootwinkelcentrum. Ik zeg stoer dat ik wel blijf rijden, maar hoe langer ik erover nadenk hoe riskanter het me lijkt. Die oude tere wiebelige mensen met rollator en dan die enorme rukwinden. De afstand van hun voordeur naar de auto is vaak al een heel traject. Ik zie het allemaal al voor mijn geestesoog een rollator die wind vangt, de achterklep van de auto die dicht slaat… De treinen gaan ook stoppen vanaf 14u. Nederland moet binnen blijven. Vanochtend zegt de directie de ritten toch maar af.

Storm

Er wordt flink rampspoed voorspeld over de naderende stormen. Woensdagavond naar het koor is storm Dudley net begonnen en het is  inderdaad behoorlijk onrustig onder de bomen langs de Vecht. Dan denk je af en toe: Er zal toch geen boom op mijn kop vallen? En de terugweg regen ik zeiknat, maar dat is dat. 

Donderdag zouden Will en ik lopen van station Driebergen naar station Maarn, maar de wind prikkelt tot een ander plan. Ik heb wel wat overredingskracht nodig, maar dan geeft ze toe. Yes! We gaan naar Wijk aan Zee - Noordpier. Helaas is de pier zelf voor de veiligheid afgesloten, maar er is wel 3,5 km strand naar Wijk aan Zee dorp, en 3,5 km terug door de duinen.

Zonnig, winderig, een paar durfal-kite-surfers. Fantastico!

Undercover

Al twee weken zijn we in de ban van de Vlaams-Nederlandse Netflix-serie ‘Undercover’ over undercover-agenten die grote misdadigers moeten oprollen door vrienden met ze te worden. De eerste serie ging over Ferry en zijn Danielle op een Belgische camping. Daar gaan Steve en Anouk infiltreren. De tweede serie speelde rond een Belgische paardenranch en twee broers die in de internationale wapenhandel zitten. Het zijn geen fijne omgevingen en je moet er even aan wennen dat er af en toe iemand afgemaakt wordt, maar de types, de omgevingen en de acteurs zijn geweldig. Hoofdpersoon is de stoere Steve die gespeeld wordt door Tom Waes. En de dikke papzak Ferry gespeeld door Frank Lammers. Later meer.

Laudamus Te

Op het programma voor vanavond  staat Vivaldi 3. 'Laudamus Te'. Ik dacht dat de dirigente  vorige week had gezegd dat ze het Gloria voorlopig in de ijskast zou zetten. Aan dit stuk heb ik nou helemaal geen actieve herinnering. Het oefenbestand is een midi-file met een nep-piano. Daar steek je weinig van op. Dus maar eens op YouTube een voorbeeld vinden.  Ik moet de partij van de rechter dame.

Conversietherapie

Berichten over een wetsvoorstel van D66 en VVD tegen homogenezingstherapie, ook wel conversie-therapie genoemd. Het roept herinneringen op aan mijn studietijd in Groningen en mijn toenmalige vriend Gerrit, medicijnenstudent. Die kende ik van de christelijke studentenvereniging waar ik lid van was. Hij was homo, en kwam uit een evangelische familie uit ‘t Harde. Van het type Johannes-de-Heer.

Gerrit was geliefd en had veel vrienden en vriendinnen. maar dat hielp niet. Hij wilde geen homo zijn. Hij had ook zo’n conversie-therapie gevolgd. Dat was 1978, 1979? Daarna  werd hij zwaar depressief, stopte met zijn studie, werd taxichauffeur. Toen ik al naar Amsterdam verhuisd was deed hij een zelfmoordpoging met pillen. Kwam in de afdeling psychiatrie van wat nu het UMCG heet. De tweede poging lukte het hem. Op Kerstavond 1982 sprong hij van een hoge flat. Ik weet zeker dat de conversietherapie daar een rol in heeft gespeeld. De begrafenisdienst in ‘t Harde was een nachtmerrie. Een steil gereformeerd de dominee preekte letterijk hel en verdoemenis. Homo en zelfdoding, erger kon niet. Geen greintje meegevoel, met hem of zijn familie. Echt afschuwelijk.

Voor mij was in 1975-76 toen ik hem leerde kennen homoseksualiteit nog volstrekt vreemde materie. Homofilie zei je toen. Dat veranderde met de jaren. Toen ik rond 1980 zelf een vriendin kreeg en mijn ouders dat met klem en niet aflatend afwezen (‘Jij-bent-niet-zo', en: 'God-heeft-dat-niet-zo-bedoeld’) was dat zo kwetsend dat ik hen uiteindelijk jaren niet wilde zien. Je moet als ouder je kind liefde geven  en het steunen in haar/zijn zoektocht door het leven.

Dit stukje levensgeschiedenis werd zondag opgerakeld door het interview met Fred Blokhuis in het zondagochtendprogramma ‘De Verwondering’. Deze Fred is dominee en de broer van pop-professor Leo Blokhuis en voormalig staatssecretaris Paul Blokhuis. Annemiek Schrijver heeft graag Blokhuizen als gast. Deze dominee Frans blijkt een homo-zoon te hebben. Hij vertelt uitvoerig hoe hij daarmee heeft geworsteld. Hoe hij van zijn zoon houdt en hem inmiddels helemaal geaccepteerd heeft. Maar als ik naar dat christen geredeneer luister word ik al misselijk. Terwijl de man toch uiteindelijk op een respectabel standpunt uitkwam, namelijk dat je de mensen van wie je houdt gunt te zijn wie hij/zij is, ook al begrijp je het niet. Ze bespiegelen over hun jeugd in die specifieke gereformeerde zuil, waarin ik ook opgroeide. ‘Liefde, daar ging het niet over. Het ging over regels.’

Ik zou willen dat De Verwondering wat minder vaak van die rondredenerende christenmannen uitnodigt. Ze heeft ook gasten van andere geloven, gelukkig. Maar deze categorie komt best vaak voor. Het is het milieu waar ze zelf uit voortkomt. Waar ze diepe herkenning mee ervaart.

Dit alles naar aanleiding van het ingediende wetsvoorstel tegen homogenezingstherapie.

Naar Dordt

Bobby meldt dat hij ook wel eens naar een museum wil. Dat vind ik leuk! Twee exposities heeft hij uitgezocht die hij graag wil zien: de Hermitage in Amsterdam met Russische Avant Garde, en het Dordrechts Museum met Aelbert Cuyp. Hij kan op dinsdag. De Hermitage blijkt echter gesloten op dinsdag en zo wordt het Dordrecht. Ik maak er wat grapjes over dat ik in musea altijd de zalen oversla waar werk van Aelbert Cuyp hangt, maar dat ik graag met hem op stap wil, desnoods naar Aelbert Cuyp.

Maar eerlijk gezegd ken ik Aelbert Cuyp alleen van de beroemde markt in Amsterdam. Bij mijn weten heb ik nog nooit een Aelbert Cuyp gezien. Hij woonde van 1620-1691 in Dordrecht en maakte veel rivierlandschappen, fantasie-landschappen met Italiaanse heuvels. Met koeien. En veel riviergezichten met 17e eeuwse boten. De Merwede. Hij was beroemd om zijn betoverende goudgele zonlicht, dat meestal van links net buiten het schilderij kwam. Hij was heel beroemd en geliefd in Engeland. Bijna al zijn werk hangt in Engelse landhuizen en musea, daarom is er in Nederland bijna niets van hem te zien. Hij vond er veel navolging, van beroemde Engelse schilders, wat op deze tentoonstelling breed uitgemeten is.

In die tijd werden schilderijen in het atelier gemaakt, buitenschilderen kwam pas op in de 19e eeuw. Cuyp bleef eigenlijk altijd in Dordrecht, met hoge luchten en koeien. Een verre reis maakte hij: naar Nijmegen en Kleef. Steeds meer realiseer je je hoe razend knap dat was dat hij dat allemaal binnen uit zijn hoofd schild er de. Die koeien zijn prachtig! De luchten, de bomen. De schepen, het water… Nu schilderen schilders buiten, of van foto’s. Dan kun je nog eens nakijken hoe het allemaal precies zit. Eigenlijk heel mooi, een tentoonstelling van Aelbert Cuyp.

Er is in de parktuin voor het mooie museum een hele lelijk witte kunststoffen entree gebouwd, ongetwijfeld om de horden bezoekers op afstand van elkaar te houden, maar er zijn helemaal geen horden bezoekers. Wanneer gaan ze die entree weer demonteren? Of blijven de Corona-overblijfselen nog jaren staan?

We zóuden uit eten, eindelijk weer eens, Chinees of Grieks, maar beide restaurants zijn vandaag gesloten. Waarschijnlijk zijn ze op maandag en dinsdag dagen dicht, wegens personeelstekort ofzo. Dan gaan we maar naar huis. Het regent heel erg. Het is donker. Er staat een gigantische file, eerst bij Sliedrecht en dan voorbij Gorcum. Ongeluk gebeurd. 

Alleluia!

Vorige week hadden we onze 'Jaarvergadering' van het koor. We hebben nu nog maar 17 leden en we willen er graag weer meer. Vooral sopranen. Alleen al om het geld. Er is best wat geld over van 2021, omdat er in de maanden dat we niet mochten repeteren minder is uitgegevens dan begroot. Maar zodra we weer doorgaan op oude voet is de contributie van 17 leden te weinig voor de kosten voor de zaalhuur en de dirigente. Dus ik mag mijn taakje weer oppakken: werven via Facebook.

Bij de rondvraag vraag ik of we misschien ook wat mákkelijker nummers in het repertoire kunnen opnemen, mede omdat we zo ver uit elkaar staan dat we elkaar nauwelijks horen en dus weinig steun aan elkaar ervaren. Bijna iedereen zingt zacht en onzeker. Een aantal mede-alten valt mij bij. Maar anderen willen absolúút géén gemakkelijker nummers.

De dirigente wil trouwens geen discussie over het repertoire. Zij - en alleen zij - bepaalt dat. Ik snap dat ook wel weer wel, want al die discussies zijn oeverloos en leiden tot niets. En, zegt de dirigente ook, 'optreden hoort erbij. Wie niet wil optreden moet maar een ander koor zoeken.' Zij herhaalt trouwens de laatste weken opvallend vaak hoe mooi het klinkt. Dat zal wel tactiek zijn. De penningmeesteres vindt echter dat we op het oordeel van de dirigente mogen vertrouwen. Toch zou ik het zelf wel eens willen horen.

Vandaag valt in de mailbox: het 'Alleluia' uit de Codex van Montpellier, dat voor komende woensdag op de agenda staat. Is dit in de categorie 'gemakkelijker'? Je hebt wel een mooi kerkje met akoestiek nodig om het zo te laten klinken.

Nina

Betty van het koor wil het graag een schilderij van haar en haar kleindochter. Voor mij valt dat verzoek in de groeidende reeks ‘Die glückliche Oma’. Ze heeft het er al maanden over, maar ze komt steeds niet door met een foto. Woensdag legde ze uit dat haar Wim veel fotografeert maar nooit een foto van haar wil maken. Zo heeft ieder huisje zijn kruisje. Ze heeft nu maar een selfie gemaakt. Dus ik aan het werk, en het meisje is heel moeilijk. Ik zie het ook, ze is het niet precies, maar ik krijg haar niet beter.

Als ik in de middag de foto naar Betty app met de vraag wat ze ervan vindt krijg ik urenlang geen reactie. Doorgaans krijg ik metéén antwoord. Laatst gebeurde dat ook met de tekening van de overleden tante Miep. Haar zoon Neef Rick vond ‘m heel mooi, maar zijn vader niet. De mond klopte niet. Dan voel ik me een paar uur een beetje rot, maar beter dan wat er staat krijg ik het niet. Als ik te lang doorga wordt het een knoeiboel. 

Betty antwoordt pas zaterdagavond laat. Ze was met haar dochter naar de film geweest, schrijft ze. Vandaar haar late reactie. Dat was waarschijnlijk de moeder van het meisje. Het bezwaar is dat Nina (dat moet de naam van het kindje zijn) op de tekening ouder lijkt dan ze nu is.

Mijn procedure is als volgt. Ik maak eerst de tekening en als de mensen ‘m echt mooi vinden mogen ze ‘m kopen. Op die fase dat ze niet (helemaal) tevreden zijn ben ik nog niet helemaal ingesteld.

Nieuw slot

Zaterdagochtend. Op naar de volkstuin. Bobby gaat het slot van het schuurtje vertimmeren zodat de deur weer op slot kan. Dat is een prettig idee als je er je gereedschap in zet. Ik haal vast een reservesleutel bij de sleutelboer.

 

En dan het tuinhekje. De ene paal van het aftandse houten hekje van de tuin is pleite, dus het hekje staat steeds open. Dat vind ik een dom gezicht. Als je een hekje hebt, dan moet dat dicht. Of geen hekje. Eerder eerder deze week waren wij al naar de Praxis voor een nieuwe paal en een stalen paalhouder-met-punt. 

De tuin is trouwens een erg goeie hersenoefening voor mij. Al die woorden die ik niet ken en/of niet kan onthouden. ‘Vraag je bij de tuinschuur om een grondboor, en om een sleg?’

Een grondboor is inderdaad op zaterdagochtend bij de vereniging te leen, maar de sleg hier is te droog, die zou je op zo’n paal kapotslaan. Daarvoor in de plaats kunnen we beter de palenstamper gebruiken, aldus de technische man van het bestuur.

En zo proberen we dus in die vette veengrond te boren met die grondboor. En dat gaat niet. Zit er een steen in de weg? Nee, er zit een verrotte maar toch wel keiharde rest van de houten paal, die er ooit wel zat. Zo ben je al gauw uren in de weer met een heel klein klusje. 

De steel van de spade breekt af. Grr. De onze had een diameter van 3 cm, dat zal wel standaard zijn denk je dan, maar dat is niet zo. Het was een kleine spade met dunne steel. Die kunnen geen zware klei aan. Volgende week maar naar de Welkoop, die heeft vast veel keus in spadestelen.  

Terwijl Bobby zich beschäftigt met de sloten begin ik met het snoeien van een aantal treurig uitgebloeide planten. Onder andere van de vlinderstruik en de verbena, die ik tenminste herken. De appelboom, zie ik, moet ook gesnoeid, maar daar moet ik me eerst in verdiepen. 

We ontmoeten wat buren. Mijn directe buren (die met de oranje vlaggetjes en diverse bouwwerkjes) zijn een Surinaamse echtpaar. Nu bouwen ze aan een kas. Zij is van de Surinaamse groenten, vertelt ze. Verderop zit een Chinese vrouw, die veel oosterse groenten verbouwt.  Als ik met een kar met takken langsloop vraagt ze verbaasd waar ik met dat tuinafval naar toe ga? Dat wil ik naar de composthoop brengen, als het kan, verklaar ik. Dat kan niet, zegt ze. Daar zijn speciale zaterdagen voor. Een dag voor hakselen en een dag voor composteren. Andere jaren waren er informatie-bijeenkomsten voor nieuwe tuinierders, maar door Corona is dat er niet. Dus ik weet niets. 

Maar we vinden het allebei heel fijn om een beetje buiten te klooien.

Dieetgoeroe

Zus1 en ik lopen over de Hilversumse heide, de Zuiderheide die ten oosten van Hilversum ligt maar ten zuiden van Laren, vandaar de naam Zuiderheide. We doen vanaf het Geomuseum de rode wandeling,  7 km. Volle zon. Zij wil ook koolhydraatarm eten gaan proberen, vertelt ze, en hoopt van mij tips hoe/waar te beginnen. 

Nou daar heb ik ervaring mee. ‘s Morgens heb ik een eenvoudig regime: of een bakje kwark met noten/zaden/pitten en een stuk fruit, of een gebakken ei met tomaatjes. ‘s Middags doe ik kipfilet of vis of mozzarella met groentetjes, allemaal een beetje snel, en ‘s avonds een móói gerecht.

Jij bent mijn dieetgoeroe met je recepten op je blog, zegt ze.

En ik heb er weer een. Vandaag maak ik ‘hete kip met bloemkoolrijst’, een echte vrijdagavondhap. De ‘hete saus’ bestaat uit suikervrije ketchup, sojasaus, pindakaas en sambal. Een volgende keer mag de saus wat meer verdund en wat scherper. Ik was te voorzichtig. (Ik heb hele scherpe sambal van de toko om de hoek.) Behalve komkommersla doe ik er ook nog sperziebonen naast. 

Wandeling:

https://www.natuurwegwijzer.nl/route/160/zuiderheide

Recept:

https://www.lowcarbchef.nl/recept/hete-kip-met-bloemkoolrijst

Parkrun

Mijn laatste verhaal over het Park gaat over het fenomeen Parkrun. (Moet met een kleine letter geschreven, want het is geen merknaam.) Elke zaterdag om 9 uur verzamelen in het park en dan 5 km hardlopen. Het is nog niet lang in Nederland, maar in Engeland als sinds 2004. Sindsdien lopen er daar per park honderden mensen mee.

Nederland was het 22e land dat instak, al in meer dan 10 parken. Het is hier nog niet zo daverend op gang gekomen omdat twee weken nadat ze begonnen in 2020 de corona uitbrak. Het idee is samen hard te lopen / bewegen, voor iedereen en elk niveau, je kunt nieuwe mensen leren kennen, je kunt actief worden, en het kost niets.

Ik vind deze initiatieven mooi idealistisch en democratisch. Net als dat schaken waarover ik het eennalaatste interview maakte. Zus 4 vindt dat ik mee moet gaan doen, maar ik ben echt geen hardloper, dat heeft de tijd nu wel uitgewezen.

Mijn laatste artikelen:
- De Máxima parkrun. Interview Wout van Dijk  https://maximapark.nl/over-het-park/maxima_parkrun/
- De schaaktafels. Interview met Jésus Medina https://maximapark.nl/over-het-park/schaaktafels
- De Dompleinbomen https://maximapark.nl/over-het-park/natuur-landschap/de-dompleinbomen/
- De Haarrijnseplas https://maximapark.nl/over-het-park/natuur-landschap/haarrijnseplas/
- Het Gat van Serton https://maximapark.nl/over-het-park/natuur-landschap/gatvanserton/
- De Maximus Brouwerij https://maximapark.nl/over-het-park/eten-drinken/maximus/
- De Wood Chapel https://maximapark.nl/over-het-park/verhalen/woodchapel/
- De houten Japanse Bruggen. https://maximapark.nl/over-het-park/natuur-landschap/japanse-bruggen/
- De krasse knarren: https://maximapark.nl/over-het-park/krasse-knarren/

Hemangioom

Het huiddingetje dat ze twee weken geleden van mijn linkerschouder wegsneden was een ‘hemangioom’, ofwel een ‘aardbeivlek’, een vergroeiing van een bloedvat, vertelt de dermatologe. Vandaar dat het zo bloedde. Maar verder onschuldig. 

Als je 'hemangioom' googlet blijkt het veel bij baby’s voor te komen. De dokteres zegt dat het goed is dat ik er naar heb laten kijken, omdat kanker er net zo uit kan zien. 

Ze trekt de hechtingen  eruit, die al aardig zijn gaan jeuken, plakt er nog een laatste pleister op, schrijft het moeilijke woord op een briefje, en dat was dan weer dat.

Auberginetaart

Ik heb er weer een gevonden waar je mee voor de dag kan komen: auberginetaart met kerstomaatjes. Mijn AH had geen gele tomaatjes maar met alleen rode tomaatjes is het ook al feest. Eerst een laag rul gebakken gehakt (of vega gehakt natuurlijk) met paprika, dan een laag blokjes aubergine, ook al gebakken. Vergeet niet zout en kruiden. Dan een laagje eimengsel met wat room, Parmezaanse kaas en dan de tomaatjes. En dan een half uur in de oven. Je kan er aardappeltjes of stokbrood bij serveren. En/of nog een sla. Maar zo is het ook al goed.

Recept: 

https://ketoenzo.nl/gezondheid/lchf/auberginetaart-met-kerstomaatjes/

Verf

Na eindelijk een begin gemaakt te hebben aan mijn artikel over ‘Art is the Antidote’ in Museum Voorlinden vorige week - het onderwerp was een beetje ondergesneeuwd door de belevenissen bij de ongelukkige Tante Mies - ga ik weer peinzen over het tuinhuisje. Omdat ik Bobby niet met elke calamiteit wil lastig vallen ga ik alle vraagstukken zelf aangaan.

De Bayerische Freundin had aangeboden dat haar man misschien wel langs kon komen om op te meten hoeveel verf ik nodig heb, maar dat kan ik zelf natuurlijk ook wel. Voorlopig concentreer ik me op de binnenkant die beige/lichtgeel en lichtgroen is en grotendeels wit moet. Eerst wilde ik donkerblauw omdat Griekse kapellen zo mooi blauw zijn, maar dat voert te ver. Licht is beter. Maar wat voor verf? Watervaste of terpentinebasis? Waterbasis is natuurlijk beter, maar als er terpentinebasis onder zit is het een heel gedoe.  

In het schuurtje bij het huisje staan een heleboel oude roestige verfblikken. Die hebben ze wel laten staan. Die moeten maar uitsluitsel geven. En dan naar de milieustraat.

En nu eerst gereedschap verzamelen.

Landgoed Zuylen

Wij hebben de tijd mee. Tussen onze wijk (voorheen een zelfstandige gemeente) Zuilen en het dorp Oud-Zuilen met Kasteel Zuylen ligt een beetje een onduidelijk groengebied met akkers en bosjes dat voor de wandelaars niet makkelijk te doorkruisen is. In dat gebied ligt ook ons tuinderspark. Zo’n groene oase zonder snelweggeluid: kom daar maar eens om in Utrecht. (Om het niet mooier te maken dan het is:  de andere kant van ons tuinderspark ligt het lelijke industriegebied Overvecht-Noord. En de parkeergarage van de IJsbaan. En de atletiekbaan. En de tennisbaan. Een beetje een zooitje, zeg maar.

Het groengebied is wel groen maar niet speciaal aantrekkelijk. It is what it is. Dat is ook het fijne ervan. Nu gaan ze daar een echt park van maken, zodat meer mensen er gaan wandelen. Dit is onlangs bekend gemaakt. Er komt inspraak.

Bij het tuinderspark maken ze zich zorgen omdat de gemeente wil dat ons volkstuinenpark nog verder open gaat. Dat is nu geheel ‘omhekt’ door een brede sloot en een toegangshek, maar de gemeente schijnt ook een extra ‘achteringang’ te willen vanuit het industriegebied. Dat willen de tuintjesmensen niet vanwege dan grotere inbraakgevoeligheid van de huisjes.

Meneer Vrolijk

Men moet toch ergens beginnen, en zo ben ik ineens de trotse bezitter van een grasmaaier. Een echte Husquarna. Ik heb m gescoord in Soest, via Marktplaats. Ik heb ook wat harken nodig. Onder andere een grashark of een bladhark. Maar iets in de richting van wat ik zoek zie ik alleen te koop in Schagen. 

Ik ben nog niet zo bekend met Marktplaats, maar zie wel dat veel mensen een stuk onder de vraagprijs bieden. Deze Soestenaar genaamd Vrolijk biedt zijn Husquarna aan voor 10 euro, dus bied ik €5. ‘Kom op’, reageert hij. Hij heeft wel gelijk. Dus ik naar een eindeloze nieuwbouwwijk te Soest. In zijn voortuin het bord ‘Verkocht’. Hij gaat denk ik naar een levensloopbestendig appartement. Heel trots wijst hij me alle mogelijkheden van zijn Husquarna aan, ene oor in andere oor uit natuurlijk. Achter in de bolide.

Op mijn nieuwe gazonnetje probeer ik de Husquarna uit. Wat een heerlijk ouderwets geluid. De maaier  zakt wel helemaal weg in de blubber. Ja, het ligt hier laag en het heeft nogal geregend….

Het is wel leuk om op je eigen tuintje te zitten. Mijn naaste buren hebben oranje vlaggetjes. Ze hebben ook een onderstel van een partytent. Zouden die hier dan met de hele familie tv kijken? Help! Wanneer was er voetbal? 

Voor het gevoel toch iets te doen ga ik de vlinderstruiken (3) snoeien. Die herken ik tenminste. 

Ovenschotel met kip en witlof

Vandaag heb ik weer een verrassend recept: witte bonen met venkel, witlof, sinaasappel, kip, ui, knoflook. Alles rauw ruim een half uur in de oven. Afmaken met hazelnoten en waterkers. Ik had even geen hazelnoten en deed dus maar walnoten, ook goed. En ik had geen idee bij 'waterkers' en had 'tuinkers' gekocht, dat was ook lekker. En rucola of veldsla zou ook heel goed kunnen. Ik denk dat ik een volgende keer Griekse grote witte bonen zou nemen, gigantes plaki.

Recept:

https://www.ah.nl/r/1195216

Blauw wit

De Bayerische Freundin appt of ik zin heb in fietsen, vanwege de onverwachte zonneschijn, en zij wil Tuin 160 wel zien. Daar aangekomen blijkt ze heel uitgesproken meningen te hebben over alle opties die ik overweeg. Binnen. Witte muren, níet het plafonnetje schilderen, blauwe balken. Dan krijg ik (binnen althans) de gewenste Griekse sfeer. Het lijkt me heel fijn om haar uitgesproken mening te volgen. Of ze niet de leiding wil, vraag ik. Dat wil ze niet. Jammer. Ik-moet-ook-alles-zelf-doen. 

Samen trekken we de bovengordijnen van de ‘rails’ en zo wordt het huisje steeds kaler en het idee steeds helderder. Er hangen alleen nog rare glittervitrages. Nee, die wil ik niet.

Ik laat de Bayerische Freundin de plaatjes zien uit het huis van Tante Mies dat binnenkort ontruimd moet worden. Zij is ook vóór het mooie grote Perzische tapijt en de twee overgebleven eetkamerstoelen. En de luie leren fauteuil. 

Opeens lijkt het allemaal best te doen als ik er gewoon een paar maanden voor neem. Dank. Op Markplaats heb ik ook al twee ouderwetse grasmaaiers gezien. Een in Soest en een in Woudenberg. Zou 10 euro bieden voldoende zijn of een belediging? 

Dan fietsen we door naar de Haarrijnse plas waar we aan het strand in de schelle februarizon appeltaart met slagroom genieten.

'De verschrikkelijke jaren tachtig'

Er is een nieuwe tv-serie op de VPRO: 'De verschrikkelijke jaren tachtig'. Ik heb één aflevering gezien en het is heel erg grappig en verschrikkelijk. De woongroep bestaat uit vier vrouwen, vier kinderen en één man: Bert (gespeeld door Jacob Derwig), die enorm de baas is en de hele tijd tegen iedereen schreeuwt. Iedereen probeert de 183 huisregels van Bert zo goed mogelijk na te leven.

Vier bijdehande kinderen bellen alsmaar met de Kindertelefoon. De vergaderingen van de woongroep waarbij iedereen in zijn/haar ondergoed zit. In de groep wordt alles gedeeld: geld, de kinderen, yoghurt, valium; alles is van iedereen. Maar, hoe deel je de dingen die je niet kunt vastpakken? Waar laat je verdriet? Hoe zeg je dat je hart gebroken is als het in huisvergaderingen vooral gaat over wie wanneer naar de afhaalchinees gaat?

Het scenario is van Kim van Kooten en de regisseur is Tim Kamps, die een paar jaar geleden een roman schreef over dit thema en  zelf ook opgegroeid is in een woongroep. Hier leeft de kijker in acht afleveringen mee met een negenjarige meisje en haar pogingen zich staande te houden binnen de ongewone gezinssituatie.

Het geval wil dat Bobby in de jaren tachtig in een woongroep woonde. Hij wil niet kijken en vindt het niet leuk, want er zijn volgens hem zoveel vooroordelen over woongroepen uit de jaren tachtig. Fijntjes herinner ik hem aan de typetjes van Koot & Bie, toen, waar hij gek van was/is, en dat dit net zoiets is.

Het toetsenbord

De 'a' van mijn toetsenbord doet het opeens niet. Dat is raar typen. Volstrekt onbegrijpelijke berichten schrijf je als je 'a' het niet doet. Er moet een artikel de deur uit, met begeleidend schrijven. Dat begeleidend schrijven wordt een wonderlijk zooitje.

Voor ik hem naar de computerwinkel ga brengen eerst maar eens de computer uit/aan, en hopen dat dat helpt. Maar nee. Dan bij Google intoetsen 'de 'a' van mijn toetsenbord doet het niet' en verhip, er komen allemaal mogelijke oorzaken en oplossingen voorbij. Eerste tip is computer uit/aan, maar dat heb ik al gedaan. Tweede tip ding is een ander toetsenbord aankoppelen en kijken of de 'a' het dan wel doet en ja, dat doet het. Derde tip: toets er voorzichtig af peuteren met een mesje en eronder reinigen. En ja hoor: gerepareerd. 

Daffodils

Een bosje daffodils uit de reclame. Drie voor 5 euro. Eerst is zo’n bosje totaal niksig, en dan ineens straalt het je tegemoet. 

Om enigszins te bekomen van de consternatie over het tuintje ga ik maar boven op mijn kamertje tekenen. Dat kan ik tenminste wél. En dan ineens komt het liedje 'Snowdrops and daffodils' boven drijven. Dana. 'All kinds of everything'. Songfestival 1970.

Hierbij de tekst, om even hardop te zingen:

Snowdrops and daffodils,

Butterflies and bees,

Sailboats and fishermen,

Things of the sea,

Wishing wells, wedding bells,

Early morning dew,

All kinds of everything

Remind me of you.

Seagulls and aeroplanes,

Things of the sky,

Winds that go howling,

Breezes that sigh,

City sights, neon lights,

Grey skies or blue,

All kinds of everything

Remind me of you.

Summer time, winter time,

Spring and autumn too,

Monday, Tuesday, everyday,

I think of you.

Dances, romances,

Things of the night,

Sunshine and holidays,

Postcards to write.

Budding trees, autumn leaves,

A snowflake or two,

All kinds of everything

Remind me of you.

Summer time, winter time,

Spring and autumn too,

Seasons will never change

The way that I love you.

Dances, romances,

Things of the night.

Sunshine and holidays,

Postcards to write,

Budding trees, autumn leaves,

A snowflake or two.

All kinds of everything

Remind me of you.

Alle begin

Ik heb de neiging om in de paniek te schieten, waar-ben-ik-in-godsnaam-aan-begonnen? Een paradijsje is het nog lang niet, ik moet het heel langzaam stap voor stap aanpakken en dáárvan leren genieten. Geen ambitie en verwachtingen hebben voorlopig. 

Nadat een watertankje van 10 liter gescoord te hebben bij het (internet)bedrijf Tool Station die toevallig aan de Franciscusdreef een uitgiftepunt hebben ga ik naar de tuin. Eerst maar eens op zoek naar een kraan waar water uit komt. De drinkwaterkranen op het terrein zijn ‘s winters afgesloten, terwijl het helemaal niet vriest. De zon schijnt - weliswaar dunnetjes maar toch - en er wordt gehakseld dat het een lieve lust is, dus er is veel geluid en bedrijvigheid op het complex. 

Wat is belangrijk? Het tuinhekje is kapot, misschien is dat wel stap 1. Want daar loop je  steeds tegenaan. Verder zijn er allemaal afgestorven planten en ik heb geen idee wat wat is. Ik ga maar wat dode blaadjes rapen en een paar dingen afknippen. Thuis gooi ik altijd alle tuinafval in de container in de straat, dat ruimt lekker op. Hier mag dat natuurlijk niet. Alles moet circulair en in compostbakken. Misschien moet ik dat een poosje elke ochtend doen en is het over een week of wat dan een stuk minder erg. 

Mijn buurman komt dag zeggen. Hij heet Niels en is bioloog. Water vind je bij de kraan naast het toiletgebouwtje, vertelt hij. Hij zit momenteel veel in zijn huisje te werken, vertelt hij. Hij heeft geen zonnepaneeltjes, want hij werkt met led-lampen met batterijen. Zoveel lamplicht heb je niet nodig,, volgens hem. Koken doet hij op gas.

Het nieuwe boek van Hendrik Groen ‘Rust en vreugd’ over het wel en wee van een leeftijdgenote op een volkstuin is gearriveerd bij de bieb. 

Action

Ik heb een beetje een raar boodschappenlijstje. Een afwasteiltje, een vuilnisbak, een jerrycannetje, een stoffer en blik. Eco-afwasmiddel. U begrijpt het al: dat is voor ‘Tuin 160’. Het moet er een beetje schoon te maken zijn. En er is niets. Ook geen water.

Vroeger ging je voor zulke zaken naar de Hema of de Blokker, maar die hebben dat niet meer op voorraad of er staan alleen de duurste Brabantia prullenbakken. Ik probeer ook nog de Xenos, maar die heeft zulke huishoudelijke spullen ook niet meer, dus er zit niets anders op: naar de Action. 

Dat vind ik echt een vreselijk treurige winkel waar de mensen door de extreem lage prijzen verleid worden tot het kopen van allerhande onnodige troep. Zo loop ik ineens met tuinfakkels in mijn boodschappenmandje. Eenmaal bij de kassa besluit ik nog net op tijd een en ander weer terug te leggen in de schappen. En zet mijn winkelmandje even on hold in een hoekje. 

Even later bij de zelfscan spreekt een Chinees meisje mij aan, Action-medewerkster. ‘Was dat úw mandje?’ vraagt ze. ‘Ja’, zeg ik, ‘ik heb eerst alles wat ik eigenlijk niet wilde netjes terug gelegd.’ ‘De mensen doen hier de ráárste dingen’, vertrouwt ze me toe. ‘Ik snap niet wat ze hier komen doen, een beetje dingen in de winkel verplaatsen, niet kopen. Waarom blijven ze niet thuis?’ 

Ze doet me denken aan een Chinees meisje dat ik ooit ontmoette in een Chinees restaurant in een nietig havenplaatsje in Newfoundland in Canada. Zij was door haar familie gestuurd. Voor een betere toekomst.,Maar wat moest ze daar op het Canadese platteland? Zo’n grove Canadese visser trouwen? Ze peinsde er niet over. Enfin. Je baan bij de Action.

Ik ben trouwens nog steeds op zoek naar een jerrycan voor water en naar een eenvoudige vuilnisbak, liefst niet grijs.

O o de Haag

Ook was ik weer naar de diep-diep-ongelukkige 94-jarige tante in het verzorgingshuis in Den Haag. Het levende bewijs hoe een gebroken heup een oud mens kan ontwrichten. Ik had geprobeerd te bellen, maar haar telefoon doet het nog niet. Via het algemene nummer had ik een verzorgende gevraagd haar de afdelingstelefoon even aan te geven: ‘Ben jij het Mieke?’ had ze hoopvol gevraagd. ‘Nee, ik ben Lucie.’ ‘O ben jij het’,  reageerde ze toen teleurgesteld. 

Als ik arriveer is er ook nog de kerkelijk ouderenwerkster. Die komt eens per twee weken. Heel bijzonder. Schoonzusje heeft daarnaast nu ook een ‘buddy’ ingehuurd, een vrouw met een hondje, die eens per twee weken naar haar toe gaat. De kerkelijk ouderenwerkster moet ook even stoom afblazen. ‘Je tante is zó negatief! Niks is goed.’ 

‘Het is niks aan om oud te worden,’ zegt tante Mies. ‘Het is hier vreselijk. Er komt niemand.’ Áls ik de vier bezoeksters opnoem die momenteel met enige regelmaat komen, en haar op de activiteiten kalender wijs - er is elke dag wel wat te doen: spelletjes, handwerken, gymnastiek, kerk, dat ze daar dan contact kan leggen, dan kijkt ze alleen maar hulpeloos. Ik ben zo onzeker. Ik weet niks meer. Hoe kom ik daar? Ik durf niet alleen met de rollator te lopen. Wij zien alleen maar bijzonder aardige behulpzame zorgmedewerksters. Maar ja, ze moet het wel willen ontvangen. En wel af en toe een beetje aardig en toeschietelijker doen. Haars ondanks moet ze nu wel af en toe lachen.

Misschien wordt het na enige gewenning nog wat beter, maar we hebben eigenlijk niet zoveel hoop. Het is wel een enorme spiegel, hoe je als je zo negatief bent ook welwillende mensen van je afstoot.

Tegengif

Op naar museum Voorlinden in Wassenaar. Wat heb ik daar in de museumloze maanden erg naar uitgekeken. Er hangt een nieuwe tentoonstelling getiteld ‘Art is the antidote’, kunst is het tegengif. Tegen ‘lockdowns, verharding en verdeeldheid’.

In zeven zalen hangen dingen uit de eigen collectie. De meeste heb ik nog nooit gezien.  Het zijn allemaal werken die verbazing, verwondering, nieuwsgierigheid en vaak ook vrolijkheid oproepen. Het is niet wat het is. Of: hoe werkt dat? Waar is het van gemaakt? Zwarte plakken ‘olie’ die van porselein blijken te zijn. Twee bronzen ouderwetse herenfietsen met melkbussen aan het stuur: hoe in India de melk gedistribueerd wordt. Twee schommelstoelen in elkaar verweven. Komt uit Cuba. Een video-installaties van een soort paringsdans van twee ME-waterkanonnen in de Rotterdamse haven. Een half draaikrukje uit een boom gehakt. Een lichtgeel schilderij met alleen de woorden ‘Ha Ha Ha Ha Ha’ erop. Iedereen begint te lachen. Een knalgroen licht sculptuur aan de wand met en Français de tekst ‘Vergeet de oorlog, denk aan je tuin’. Het klinkt misschien een beetje plat zoals ik het navertel. Ik zou ik natuurlijk de namen van de kunstenaars kunnen noemen, maar dat gaat niet uit het hoofd, daar moet ik nog even op studeren. De beelden staan al wel in mijn telefoon en in mijn geheugen gegrift, de kennis moet er nog aan toegevoegd. 

Het is best druk in het museum. Niet zo druk als vóór Corona. Ik herinner me dat ik eens naar een tentoonstelling over Rothko ging, in het Kunstmuseum in Den Haag, die over verstilling en spirituele ervaringen ging, maar waar het drie rijen dik stond voor elk schilderij. Zo is het hier nu niet. De meeste bezoekers komen voor Picasso en Giacometti, maar ik vind de onbekende verbazende kunstenaars boeiender.

Ik vind Voorlinden een geweldig museum. De ligging, het gebouw, het park. Fantastisch. Zelfs bij januari-druilweer. Het is wel heel erg een dagbesteding voor de welgestelden. Voorlinden doet dus niet aan de Museumjaarkaart. Een toegangskaartje kost €24,50. Vorig jaar was dat €18. Omdat ik stukken schrijf kan ik een perskaart aanvragen. Het is wel een uitje dat je over de hele dag kunt uitsmeren, met het mooie park en het mooie café-restaurant.

Kijken kijken niet kopen

Naar de grote Kringloop De Arm in Hoograven om te zien wat ze aan meubeltjes hebben die ik in mijn tuinhuisje zou willen. Ideeën opdoen. Nog niet zoveel.

Alle meubels hier zijn veel te groot. Aan de Zeeburgerdijk had ik twee kleine vierkanten  beukenhouten tafeltjes voor in de keuken gekocht maar weggegeven toen ik naar Utrecht verhuisde. Die zouden nu hier weer goede dienst doen. Twee ‘sidetables’ zie ik misschien onder de vensterbanken goede dienst kunnen doen, maar ze zijn een beetje Ikea-achtig. Wit. Maar deze winkel gaat om 17u dicht. Ik kan maar een kwartier kijken.

Dan maar even naar Hornbach voor wat matten en een snoeischaar, om ergens te beginnen. Daar hebben ze ook enorme canvas reproducties met bloemstillevens uit het Rijksmuseum. Misschien is dat vrolijker dan het idee van een kapelletje. En misschien lichtdoorlatend folie met wuivend bamboe voor op de ruiten aan de pad-kant.

Bij de verven pak ik wat kleur combinaties om te kijken wat me zou bevallen. Leuk leuk leuk om dat allemaal af te wegen.

Leuk om zo te fantaseren.

Tuin 160

Schoorvoetend naar tuin& huisje. Voor de afmetingen. En om dan te fantaseren. Stap voor stap. Wat is er nodig? Een mat. Een emmer. Een dweil. Een bezem. Een snoeischaar. Een olielamp. Bamboe rolgordijntjes in plaats van die vitrages? Huisje schilderen of zo laten? Is er wel plek voor het idee ‘kapelletje’ als je er ook zoveel ramen zijn? Nu zijn de wanden lichtgeel met groene ‘lambrisering’. Wat is de kleur van een kapelletje? Donkerblauwe wanden met lichtblauw hemeltje? En die donkerblauwe wanden dan vol schilderijtjes? Of is dat ongastvrij en werkt mosterdgeel met steenrood beter. En mijn Mariabeeld dat sinds jaar en dag bij Hani501 op zolder staat? Zal ik dat terugvragen. Dan heb ik ook een sokkel nodig. Glas in lood in de zijramen? Voor de sfeer? Kan misschien eerst ook van plakplastic en dan op een glas-in-lood-cursus hier in de buurt. Maar misschien is glas in lood te druk. Een kastje voor de tekenspullen. Een koelkastje met een zonnepaneel. Een kastje waar een gasstelletje op kan, wellicht ons Campinggas. Een keteltje en een percolator. Waterflessen. In het huis van tante Mies in Den Haag ligt een mooi groot zwaar Perzisch Tapijt. Of wordt dat te vies zonder stofzuiger? 

Normaal

Gezien op NPO Start de Deense film ‘A Perfectly Normal Family’ over een meisje Emma, voetbalster, wier vader en moeder onverwacht gaan scheiden omdat de vader een vrouw wil zijn. Centraal staat Emma, die zich er heel ongemakkelijk bij voelt. Haar moeder is vooral ongelukkig en boos, alleen haar oudere zusje lijkt het allemaal probleemloos te accepteren. 

De film is het debuut van regisseur Malou Reymann, die dit zelf in haar jeugd meegemaakt heeft. Thomas  de vader van Emma en die verder gaat als Agetha wordt gespeeld door Mikkel Boe Føksgaard, die Emil speelde in de serie ‘The Legacy’, en rechercheur in ‘Kastanjemanden’. De regisseuse vertelt met deze film haar eigen verhaal. Het is een lieve film, waarin alle gevoeligheden van de moeder en de zusjes aan bod komen. De vader blijft steevast heel veel van zijn dochters houden. 

De film is hier terug te zien:

https://www.npostart.nl/a-perfectly-normal-family/29-01-2022/POW_04574321

Trailer: