Alleluia!

Vorige week hadden we onze 'Jaarvergadering' van het koor. We hebben nu nog maar 17 leden en we willen er graag weer meer. Vooral sopranen. Alleen al om het geld. Er is best wat geld over van 2021, omdat er in de maanden dat we niet mochten repeteren minder is uitgegevens dan begroot. Maar zodra we weer doorgaan op oude voet is de contributie van 17 leden te weinig voor de kosten voor de zaalhuur en de dirigente. Dus ik mag mijn taakje weer oppakken: werven via Facebook.

Bij de rondvraag vraag ik of we misschien ook wat mákkelijker nummers in het repertoire kunnen opnemen, mede omdat we zo ver uit elkaar staan dat we elkaar nauwelijks horen en dus weinig steun aan elkaar ervaren. Bijna iedereen zingt zacht en onzeker. Een aantal mede-alten valt mij bij. Maar anderen willen absolúút géén gemakkelijker nummers.

De dirigente wil trouwens geen discussie over het repertoire. Zij - en alleen zij - bepaalt dat. Ik snap dat ook wel weer wel, want al die discussies zijn oeverloos en leiden tot niets. En, zegt de dirigente ook, 'optreden hoort erbij. Wie niet wil optreden moet maar een ander koor zoeken.' Zij herhaalt trouwens de laatste weken opvallend vaak hoe mooi het klinkt. Dat zal wel tactiek zijn. De penningmeesteres vindt echter dat we op het oordeel van de dirigente mogen vertrouwen. Toch zou ik het zelf wel eens willen horen.

Vandaag valt in de mailbox: het 'Alleluia' uit de Codex van Montpellier, dat voor komende woensdag op de agenda staat. Is dit in de categorie 'gemakkelijker'? Je hebt wel een mooi kerkje met akoestiek nodig om het zo te laten klinken.