vrijdag 28 februari 2014

De laatste roos

Na het werk ga ik naar de herdenkingsbijeenkomst in De Nieuwe Liefde over Leo Vroman. Het is er bomvol. Er worden gedichten voorgedragen en een paar fragmenten uit documentaires vertoond. En een violist improviseert op een viool. Het leukst is, die twee bijzondere en stokoude levendige liefdevolle mensen langs het strand te zien scharrelen. Alles zien, en daar dan gedichten over schrijven. 

Ik denk dat hun grootse liefde hun grootste aantrekkingskracht is, zijn lichtvoetigheid, humor, de aandacht voor de kleinste zaken.  Hij tekende ontzettend leuk. 

Naast mij zit een mevrouw van 85. Hoe komt u hier terecht, vraag ik. Ze vertelt dat Leo Vroman haar hele leven in haar leven is geweest. En dat ze het zo mooi vindt dat er zo maar een welkome openbare afscheidsbijeenkomst  is. En dat er zoveel mensen doodgaan. Zelf heeft veel jongere vriendinnen van rond de zestig. Ze speelt piano met ze, en cello. Ze vindt het moeilijk uit te spreken dat ze 85 is,vertelt  ze, ze voelt zich nog altijd jong, zegt ze, dat verandert niet.

Vromans gedicht over de laatste roos, dat vindt ze het mooist.

De roos en haar blaadjes
 
Een laatste roos bloeide, omdat
zij daartoe nog zes blaadjes had.
Die zaten samen, bol en bloot
en van de koude donkerrood.
 
De platte bladeren der platanen
hingen reed neer om los te gaan en
gingen los, en zwierden neer.
Ook reeds in zonnig windstil weer.
 
Nu ook moesten na een poos
twee blaadjes van de late roos.
Zo bloeide zij geluidloos door,
daar had zij nog vier blaadjes voor.
 
Zo gestorven als maar kon
stond hoog, diep gras nog in de zon.
Toen knakte het en raakte langzaam
de aarde aan als met een wang.
 
De roos raakte tegelijkertijd
twee blaadjes, een, twee blaadjes kwijt.
Ze lagen plotseling gezond
maar dood beneden op de grond.
 
De dagen werden kort, vergeeld.
Slechts in de huizen werd gespeeld.
De roos, nu bijna menselijk oud,
bloeide nog, maar innig koud.
 
Twee vlerkjes rood en een buikje groen
daar kon zij het blijkbaar ook mee doen.
De sneeuw viel. In de verte snel;
vlakbij zweefde hij evenwel.
 
De roos ook sneeuwde levensgroot
met haar twee blaadjes. Een. Twee. Rood.
Ach, dacht zij, nu heb ik dus niets.
Toen bloeide zij maar zonder iets.
 
Moraal:
Wie het bloeien heeft verleerd
doet zeer waarschijnlijk iets verkeerd!

Leo Vroman

donderdag 27 februari 2014

Avondje Nina Simone

Dit wordt weer een goeie lijn, die van de zangeressen. Ik denk nog: zal ik iemand gaan bellen, maar ik heb vandaag al zoveel gebeld. Nina Simone zingt lekker en tekent lekker. En je zit van het ene op het andere moment moeiteloos in de andere hersenhelft.


Pilaf

Wat ligt er nog in de koelkast? Doperwtjes. En buiten de koelkast uien. Wat kan het leven eenvoudig zijn. Dan maken we dus een overheerlijke Indiase pilaf. Aanbevolen!

Ne me quitte pas

Terwijl ik in Amsterdam uit wandelen ga luistert Bobby de hele avond naar Jacques Brel. 'Ne me quitte pas'. Laat me niet alleen. Hoezo? vraag ik. Ik heb toch geen neiging om weg te lopen? Maar goed, we hebben allemaal onze paniekmomentjes over het Huis aan de Vecht waar we net een uitbouw van de woonkamer à € 12.000 afgesproken hebben. Zo'n groot huis, zegt hij, daar wil ik met een roodharige vrouw wonen, maar niet alleen. Ne me quitte pas. Dat vind ik nou weer hartverwarmend mooi. Het is inderdaad geen eenpersoonshuis, zoals we dat bedenken.

Er staat op YouTube een filmpje waarop Brel het nummer badend in het zweet zingt, maar dat kan helaas niet ge-embed.

woensdag 26 februari 2014

Kuieren

Met alle zaken die aan ons trekken is het wel erg moeilijk om de vrije dag de vrije dag te laten zijn. Want wat ligt er meer voor de hand dan op de rvije dag de afspraken te maken met de hypotheker, de makelaar, de woningbouw, de aannemer, de keukenboer, de vloerenvloer en wat er allemaal nog niet allemaal op onze weg komt. Dus dat ik de bolide pak en wederom naar Utrecht afreis. 

Alles in me roept Ik-Wil-Dit-Niet, ik wil thuis zijn, ik wil naar een mooie tentoonstelling, maar de verstandige stem zegt dat het verstándig is de afspraken op de vrije dag te plannen. Over een jaar is het over en hebben we een prachtig paleisje.

Vandaag parkeer ik de bolide in de achtertuin van kennissen aan de Maliesingel en kuier ik langs een prachtig ontluikend Mariënburg naar de makelaar, die gevestig is bij het Ledig Erf. Dit plekje is vlak achter het Louis Hartloper Complex. In Amsterdam noemen we dit: zij wil een boerderij op de Dam.

De mooie foto's helpen wel. Wauw.

dinsdag 25 februari 2014

Stemmen

Al die spotjes over ons democratische recht en plicht om te gaan stemmen: ik heb géén idee. Dus pak ik de Stemwijzer er maar eens bij. Wij hier te Amsterdam mogen zelfs twee keer stemmen: in ons Stadsdeel en voor de Centrale Stad. Die stemwijzer is toch ook een fenomeen. Die is geloof ik als volgt is opgebouwd: elke partij mag een paar stellingen inbrengen en dan tellen ze hoeveel je voor en tegen de stellingen van die partij hebt gestemd. Ik twijfel altijd tussen PvdA en GroenLinks. Tot mijn verbazing krijg ik als stemadvies voor Stadsdeel Oost de SP en voor de Centrale Stad D66.

Onderwerpen waar ik mij zorgen over maak is de (ouderen)zorg, dat doet geloof ik heel Nederland, de sociale woningbouw (er is geen betaalbare woning voor youngsters te vinden), de evenementen (veel te veel) en de 24-uurs economie. Parkeerbeleid is erg, maar weet ik ook niet hoe het anders moet. Nog meer cameratoezicht vind ik hysterisch. De metro doortrekken naar Amstelveen lijkt mij OK. De bouw in IJburg stopzetten: geen idee. Waarom? 

En zo komen er onderwerpen langs, waar de betrokken burger allemaal gefundeerde meningen over zou moeten hebben. Maar, vraag ik mij af,  is dat wel zo? Waarom is stemmen zo belangrijk als mensen zich niet verdiepen? En al die splinterpartijen, wat heeft dat voor democratische zin? Er zijn er zoveel! De komende weken maar wat meer AT5 volgen.

Contracten

We hebben krankzinnig veel A4-tjes met contracten. Van de woningbouw hebben we twee stapels: één gaat over de grond en één over de parkeerplaatsen, en van de aannemer hebben we er één. Ze dringen allebei aan op een afspraak om alles te ondertekenen. Je moet toch lezen wat je ondertekent. Ik kom er nauwelijks tot niet doorheen. Na twee artikelen dwarrelen mijn gedachten alle kanten uit en als ik mijn aandacht er wel een minuut lang bij weet te houden denk ik alleen maar: het zal wel. Het zal wel kloppen. Het zal wel te vertrouwen zijn.

De hele avond zoek ik escape en moet ik mezelf bij elkaar rapen. Lucie, je móet dit lezen. Als escape kijk ik bijvoorbeeld naar deel 1 van de nieuwe VPRO-serie over Johan Cruijf.

Ik kan me niet herinneren hoe en of ik de stukken bij mijn vorige koop wel goed heb gelezen. Of dat ik toen ook dacht: het zal wel. Het zijn betrouwbare mensen, het is allemaal standaard. Als ik het niet snap, zullen wel heel veel mensen het niet snappen. Maar niemand zegt dat hij het niet snapt.

Misschien moet ik vanavond gaan bedenken wat er allemaal mis kan gaan. En die dingen dan voor proberen zijn.

De schoonmaakploeg


Thuiswerkdag. Eerst vier uur typen, dan een wandeling door het park, waar de sleedoorn uitbundig bloeit, en dan twee uur aan de tekst schaven. Dan enkele tientallen mailtjes afhandelen. En weggooien.  'n Heerlijke dag!

Onderweg tref ik de alcoholistische schoonmaakploeg van Oost. Heb ik al eens over ze geschreven? Ik geloof het wel. Dat vind ik zo mooi. Een groepje morsige mannen doet mee in een project om de buurt schoon te houden. Ze verzamelen zich  's morgens bij een bouwkeet aan de andere kant van het park. Daar krijgen ze die oranje jassen aan. Ze hebben een straf werkschema met vroeg beginnen.

Het is typisch Nederlands, dit project, en het heeft daarom de internationale pers gehaald. Zo pragmatisch als dat Nederlandse beleid is. 

Vandaag prikken ze met z'n-zessen-op-een-kluitje papiertjes in het park. Er hangt een zware bierwalm om ze heen. Er lopen een hond en een begeleidster mee. De mannen kletsen vooral. Ze krijgen als beloning een paar keer per dag een biertje. Hierdoor hebben ze een een soort sociaal leven, een dagritme, ze drinken minder, en ze hebben een functie in de buurt meer dan bij de dagopvang rondhangen. Zij zijn er blij mee, als ik de berichten mag geloven. En die geloof ik.

Moeders springen niet van flats

In de auto op de radio hoor ik een interview van een uur met de documentairemaakster Elena Lindemans over haar film 'Moeders springen niet van flats', die later de avond uitgezonden zal worden. Thema zijn de maatschappelijke gevolgen van een streng euthanasiebeleid bij psychiatrische patiënten. Deze moeder leed aan grote stress met grote lichamelijke gevolgen. Haar lijden was zo ondraaglijk dat ze meerdere malen om euthanasie heeft gesmeekt, wat ze niet kreeg. Volgens de maakster vragen 500 mensen met psychiatrische problemen om euthanasie per jaar, krijgen zo'n 14 dat, en pleegt jaarlijks zo'n 50 van hen daarna zelfmoord. 

Ze is - meer dan tien jaar na dato naar de flat gegaan en vraagt de mensen om wat ze ervan gemerkt hebben. Ik ga kijken. Heel indringend is het.

De flats roepen herinneringen op. Er wordt niet gemeld niet waar deze staan. De mensen spreken met een noordelijks accent, maar meer Fries dan Gronings. De moeder woonde in Appelscha. Ze doen me denken aan de flats in de wijk Groningse Vinkhuizen. Daar sprong rond 1982 een goeie vriend van mij af op Kerstavond.

Ik erger me eraan dat ik zoveel uitzendingen van de publieke omroep niet kan embedden. Iedereen is er toch bij gebaat dat films een groter publiek vinden? Embedden op blos is toch een uitstekende methode? Enfin: hier is de link.

maandag 24 februari 2014

Want dat doe je niet

'Nee dit kan écht niet,' moet ik zeggen tegen Hani501. 'We hebben heel hard gelachen, echt, en ik was erbij, dus ik weet dat je gelijk hebt, maar dit kán niet. Het kán níet. Die tekstblokjes moeten eruit.  Het is echt heel geestig, maar dat kán niet.'

'Kun je ze niet op je eigen blog zetten?' bedenk ik dan.

'Nee', zegt ze, 'dat kán niet.'
'Dat bedoel ik', zeg ik. 'Straks gaan ze mij bellen. Heb ik dát weer.'

 Stilte.
'Mag ik ze dan op mijn eigen blog zetten', vraag ik, 'een páár?'

Zij denken. 'Wat zet je er dan bij?'

'Eh... Dat we echt wel leuk werk hebben, maar soms van die vreselijke dingen meemaken, waar we dan niet over schrijven. Ook niet op het blog. Dat doe je niet. Want: dat doe je niet. Maar dat het soms echt heel erg is. Vooral op vrijdagmiddag 18 uur als je eigenlijk al lang thuis wilt zijn.'

Dat mag.

zondag 23 februari 2014

Nieuw papier

Naar de firma Swaak op de Oudegracht voor tekenpapier. Heerlijk vind ik winkels voor kunstenaarsbenodigdheden. Als die klanten die er lopen te dromen hoe ze hun dromen handen en voeten kunnen geven. Goed materiaal is een groot deel van het resultaat.

Telemann

In de Domkerk is élke zaterdagmiddag een klassiek concert en de toegang is een vrijwillige  bijdrage.  Liefst 5 euro per persoon. Dat doen ze al 40 jaar, 52 weken per jaar. Mooi is dat. Ik ben er nog nooit geweest maar nu ga ik. Het is hartstikke druk. Vogens mij zijn er wel 200 mensen. Allemaal grijze koppies. Het orkestje bestaat uit drie mannen en drie instrumenten: een viool, een vioncello en een klavecimbel. Ze spelen vooral Bach, maar ook een prachtige Sonate in G-moll van Georg Philip Telemann. 

Wat is dat toch mooi, zulk initiatief. Ook al lopen subsidies terug, er zijn altijd wel weer mensen die de dingen buiten de systemen om organiseren. Uit liefde. En bij 'vrijwillige bijdrage' geven de mensen best veel geld, zie ik. En wie het niet kan betalen heeft ook een mooie middag. Ja, daar houd ik van.

Er zit een beweeglijke praatgrage oude dame naast me. Vest uit, vest aan. Jas uit, jas aan. Het is koud en we wrijven onder Telemann gezellig samen onze bovenbenen warm.

La Callas

In de reeks 'Iconen' een portretje van Maria Callas. Hoe kom je nou bij Maria Callas, vraagt Bobby verbaasd. Dat weet ik niet meer. Zo'n vluchtig alweer vervlogen moment. Van de week stuitte ik al surfend op haar portretten, luisterde ik wat aria's en las ik over haar leven en over Onassis die haar verliet voor Jackie Kennedy waarna ze totaal instortte. 

Vroeger luisterde ik graag naar haar. Nu niet meer zo. Te luid.

Maar zangeressen hebben vaak wel goeie koppen. Andere 'iconen' die bij me op komen zijn Nina Simone en Etta James. Er is zo weer een nieuwe reeks geboren...

zaterdag 22 februari 2014

Fragile


In de Domkerk hangt een tentoonstelling van de Belgisch-Bulgaarse kunstenaar Borislav Varadinov. Het gaat over de vluchtige momenten in het leven, momenten die niet belangrijk genoeg zijn om te onthouden. Het beeld dat hij gebruikt is confetti. Van confetti geniet je ook maar enkele seconden. Maar toch geniet je. De schilderijen maken je van die momenten bewust. Zoveel keer per dag hebt de keuze dingen te zien of eraan voorbij te lopen. En het geeft zoveel mee plezier ze wél te zien dan er in haast aan voorbij te draven.

Bonbonniėre

Ik heb een nieuwe vriendin, vertel ik, een hele dikke. En dat na een middagje stadten. Ik had zo een rijtje wensen: nieuwe aquarelverf, aquarelpapier, een boek, haarverf, gezichtscreme, een nieuwe joekel van een ring, een tentoonstelling, een concert, en wat verder ter tafel zou komen.

Niets van mijn wensenlijstje vind ik, maar wel stuit ik in de Zadelstraat op een nieuw winkeltje voor de vrouw met maat 42 en meer. Ik kan al lang weer in de gewone confectiematen, maar vind toch de 'normale' kledingwinkels niet fijn. Dus ik naar binnen. Een gezellige voluptueuze verkoopster achter de kassa. 

Ze is pas 10 dagen open, vertelt ze. Ze was ontslagen bij haar vorige baan, en haar man ook bij de zijne, en wat moesten ze nou, ze waren allebeid in de vijftig, ze kregen nooit meer een baan. Zo is ze maar voor zichzelf begonnen. Het is een picobello mooie winkel en het ruikt nog helemaal naar verf. Haar man heeft alles geschilderd, vertelt ze trots, want hij is schilder. Ze hebben extra ruime pashokjes gemaakt. 

En zo kwekkend over de dingen des levens hijs ik mij in van het ene in het andere jurpje. Ze blijft er gewoon bij staan als ik me omkleed. Onderwijl schenkt ze koffie en vergaap ik mij aan de schaaltjes bonbons. Dat is nog eens humor in een dikke dameswinkel. 

vrijdag 21 februari 2014

Zijn laatste piep?

De muis die al maanden mijn huishouden en gemoed teistert, en die niet in de muisvriendelijke muizenval wil, vind ik ineens dood? nee zieltogend in het halletje tegen Bobby's pantoffels aan gevleid. Hú, roep ik met al mijn muizenangst. Want ik ben nog banger voor dode dan voor levende muizen.

Ik moet de deur uit naar een lezing over e-reading wereldwijd, ik heb haast, dan maar daden als ik terugkom. Wanneer ik de voordeur open doe beweegt het muisje. Heel traag. Ziek. Ik heb ineens met hem te doen. Misschien is het de ouderdom. Hoe oud worden muizen? Heeft iemand dit diertje vergiftigd? We delen dit huis al maanden.

Je zou hem aan zijn staartje kunnen tillen, maar dat durf ik niet. Ik manoevreer hem met mijn tas op de gang. Misschien is hij straks WEG.  Dat hoop ik dan maar.

En inderdaad, wanneer ik uren later thuis kom ligt er geen muisje meer voor mijn deur. Wat is er gebeurd? Heeft Buurman hem opgeruimd? 

Terwijl ik dit typ hoor ik weer geluidjes  in de keuken. Misschien heb ik een muizennést.

woensdag 19 februari 2014

Gentle Rain

Pianospelen, ik doe het nog heel weinig. Veel te weinig. Er staat al een jaar een en hetzelfde pianoboek op mijn piano: met supereenvoudige zettingen van beroemde klassieke nummers. Van die nummers die zo eenvoudig gezet zijn dat ik er ik niet op hoef te studeren. 

Ik heb het teruggezet in het pianoboekenkastje en ben teruggegaan naar mijn map met Jazznummers. Dat is toch wel andere koek. How insensitive. Gentle Rain. Bossa nova. Van Luiz Bonfa. Met schitterende accoorden als de Cm6, de Bes6, de Esmaj7, de Bdim, de Cm7sus en de Bm7sus... Héérlijk! Mijn buren zullen wel blij zijn.



Toen Was Geluk Heel Gewoon

We gaan naar Bruynzeel Keukens, want die hebben ook een cheque bij ons nieuwbouwproject. Om te vergelijken. Deze vestiging van Bruynzeel Keukens zit op de afgrijselijkste woonboulevard van Nederland en wel te Utrecht Kanaleneiland. 

We zijn iets te vroeg en gaan - op verzoek van Bobby - een broodje garnalen eten bij het naastgelegen Ikea. Dat wordt verbouwd. Het restaurant is ook in verbouwing, er is minder ruimte, minder kaart, en minder service. En het is voorjaarsvakantie, dus vol gezinnen met kinderen. Nergens dat broodje garnalen te vinden. Dat staat al járen niet meer op de kaart, zegt de mevrouw achter de balie. >Ik neem Zweedse balletjes in de veronderstelling dat ik er veel sla bij krijg, voor de illusie dat het best gezond is, maar ik krijg ze in een lauwe bruine roomsaus.

Dan naar de Bruynzeel-winkel. Alle verkopers die er werken kunnen zo in een sitcom. Ze zijn zo bijzonder dat ik geen foto's durf te maken. Ergens in de winkel staat de eerste Bruynzeel-keuken ooit. Iconisch, deze keuken. Zo kon/kan het ook. Toen was geluk heel gewoon.

New Zealand Dance

Wéér naar de Stadsschouwburg, naar de voorstelling 'Rotunda' van de New Zealand Dance Company. Acht dansers en een brassband. De dansers komen uit Auckland, brassband was voor de gelegenheid Nederlands: de Rotterdamse Brassband Rijnmond. De voorstelling heeft drie keer in Den Haag gespeeld en nu tot slot één avond in Amsterdam.

Vooraf is er een lezing met paneldiscussie over dans, waar ik veel te laat inval, maar wat ik interessant vind is dat een dansjournaliste zegt dat de dans als discipline zich veel meer op storytelling moet richten: het verhaal rond een voorstelling, het verhaal rond dansers. Dat het veel te stil is rond de dans, dat de danswereld daar zélf iets aan moet doen. Rijksmuseumdirecteur Willem Pijbes, die het Rijksmuseum weer op de kaart heeft gezet, beaamde dat. Wat betekent dans voor jullie', vroeg de discussieleder hen beiden, 'in één woord'. 'Schoonheid', zei de een. 'Een droomwereld. Dingen zeggen die alleen tussen de regels door gezegd kunnen worden.'

Dat hielp wel bij het kijken. Ik kon alles over me heen laten komen, zonder er een betekenis aan te hoeven hechten. Anderhalf uur onbegrijpelijke prachtige beelden en muziek.

dinsdag 18 februari 2014

Roots

Op de begrafenis van Tante Lies een paar maanden geleden troffen vele neven en nichten elkaar, die elkaar nooit zien. Binnenkort gaan we een dag uit met zijn allen. We gaan naar Gouda, want daaromtrent liggen onze roots. Zus1 is het organiserend comité en om ons warm te maken stuurt ze alvast deze foto. 

Ik ben het meisje linksboven oma, in het zwartwitgeruite jurpje. Wat wel bijzonder is aan die jeugdfoto's, dat ik me de kleren zo goed herinner. Als vierde in de reeks kreeg ik meestal afdragertjes, niet alleen van mijn eigen zussen, maar ook van mijn nichtje, de dochter van Tante Lies. Zij hadden een viswinkel, dus haar afdankertjes roken altijd een beetje naar vis. Het jurkje dat ik op deze foto aan heb heb ik weinig herinneringen aan, maar wel aan het jurkje dat zíj draagt. Zij staat rechtsboven oma. Dat jurkje kreeg ik later, evenals een rood twinset. 

Verder heb ik nog meer herinneringen aan deze foto, namelijk dat ik ruzie had gehad met Zus3, ik weet niet waarover, maar dat ik haar op haar voorhoofd gekrabt had en dat je als je goed kijkt die kras ziet. Deze foto is daardoor altijd gekoppeld aan mijn slechte karakter.

maandag 17 februari 2014

Yin Yang Circular Breathing

Een van mijn buurvrouwen geeft oosterse liefdescursussen. Op de een of andere manier ben ik op haar mailinglijst terecht gekomen en daardoor krijg mailtjes met uitnodigingen voor haar cursussen. Met plaatjes.

Je gaat je toch voorstellen dat je die cursus bij haar volgt, dat je nakend in haar klaslokaaltje zit en dat ze lang de liefhebbende paren loopt en je een klein schopje geeft: 'Kom Lucie Theodora, nog íets rechterop!'

Er staat netjes onder de mail of je haar wilt melden als je ze niet op prijs stelt, dat ze dat echt niet erg vindt, maar dat doe ik niet.

The winner takes it all...

Schaatsen kijken is een soort van genoegen als de Nederlanders zoveel winnen. Maar alle vreugde heeft ook keerzijdes. Als de een goud wint, is de winnaar van het zilver diep teleurgesteld. Die honderdsten van seconden waar het verschil tussen goud en zilver steeds om gaat zijn onbegrijpelijke eenheden. 

En intussen denken Olympische bobo's: Dit is niet goed, als die Nederlanders maar blijven winnen. Net als bij het schoonspringen: daar winnen steeds de Chinezen. Mensen uit andere landen kijken dan niet meer en dat is slecht voor de sponsoren. 

Yes we can can

Cor zet 'm op Facebook. Wauw, ja! Dit is vast een echt generatie-ding. That's a Plenty van The Pointer Sisters was een van de eerste lp's die ik kocht toen ik op kamers ging. Het was 1975. Altijd draaide ik die. Nooit kreeg ik er genoeg van. Toch weet ik weinig over ze. Ik informeerde me nooit over muziekgroepen.

The Pointer Sisters was/is een Amerikaanse popgroep, bestaande uit de vier zusters Ruth, Anita, Bonnie en June († 2006), dochters van dominee Elton Pointer. Ze begonnen hun zangcarrière in de jaren zestig in de kerk van hun vader. Bonnie ging in 1978 solo,  de anderen gingen als trio verder en scoorden hits als Fire (geschreven door Bruce Springsteen), Happiness, Jump (for my love). June verliet in 2004 de groep en werd vervangen door Issa, de dochter van Ruth die in de voorafgaande twee jaar regelmatig inviel voor haar moeder of één van de twee tantes.

Wat heb ik gedanst op en luidkeels meegezongen nummers als 'Fire', 'Happiness', 'We've got the power', 'I'm so Excited', 'Freedom'... 

In het Flevopark

Geweldig  beeld, dit, in het Flevopark. Twee vrouwen aan het voetballen met een jongetje. Wat zien we hier? Ik heb geen idee. Ik denk: twee zussen voetballen met het zoontje van de een?  Twee vriendinnen die altijd al graag hadden willen voetballen. Twee lesbische moeders? Alles kan.

zaterdag 15 februari 2014

Te Mijdrecht

In de krant staat een advertentie van boekenkasten die geschikt zijn voor een mooie romantische library.  De firma in kwestie staat op een bedrijventerrein te Mijdrecht. 

Aan dat bedrijventerrein heb ik nog herinneringen. Een week of twee voor haar dood heb ik vanuit het hospitium te Wilnis nog een ritje met de auto met Mutti gemaakt. Ik wist niets van Mijdrecht en we raakten in verzeild in het oneindige bedrijventerrein aldaar. Het was een soort nachtmerrie, Mutti vroeg: 'Wat dóen we hier?' Alles wat ze zei die weken klonk als een existentiële vraag, en nu had ze helemáál gelijk, ik wist niet hoe ik ons er weer uit kreeg. 

Vandaag ben ik er vrijwillig. De firma heet Meubels & Meer en staat vol hedendaagse gezelligheid of wat daarvoor doorgaaat. Veel boeddha-schilderijen. De boekenkasten zijn van massief hout en worden in hun eigen fabriek in Oost Duitsland vervaardigd.

vrijdag 14 februari 2014

En/of

Bobby heeft een en/of rekening voor ons geopend. Bij de ASN. Vanwege alle dingen die komen. De ASN is een idealistsche bank zonder kantoren. We zijn er al drie of vier weken mee aan ge gang maar het werkt nog steeds niet. Eerst kwam het doordat ik ooit een ASN spaarrekening had gehad bij de Postgiro. Maar die bank en ik zijn elkaar in de loop der jaren op de een of andere manier kwijtgeraakt. Toen Bobby ons online ging aanmelden raakte het systeem in de war, na later bleek hierdoor. Want mijn naam en BSN-nummer zat in hun systeem maar met een ander adres. Of ik ze per post mijn adreswijziging wilde sturen, met kopie paspoort. Ik bellen naar de helpdesk, want ik weet niet vanaf welk adres ik een adreswijziging moet sturen

Enfin, vijf brieven en een digipasjesapparaat en een pinpasje later doet het het allemaal nog steeds niet het. We hebben inmiddels wel al allebei 500 euro op de en/of-rekening gestort, waar we nu niet bij kunnen. Je kan de ASN-helpdesk alleeen op werkdagen bellen tot 16.30 uur, niet 's avonds en niet in het weekend. Je moet van alles activeren online, maar het lukt niet en ik wordt steeds kwaaier. Vooral op Bobby die met zijn goeie ziel een inlognaam voor mij verzonnen heeft die ik nooit ga onthouden. Want ik heb al zoveel inlognamen en toegangscodes.

En zo eindigt de avond met verhalen over nachtmerries met internetbankieren. En andere onverkwikkelijke websites zoals die van de Digicode. En over IBAN-nummers. Ik wil die ASN niet, roep ik. Ik wil de ING!

Deze conversatie is met stip het hoogtepunt van de week.

Geschwister 2014

Dat zijn ze dan: de Geschwister. Van oudst af aan. De geboortejaren zijn: 1952, 1954, 1956, 1957, 1959, 1962. We zijn steeds langer geworden. En wat ook grappig is: vijf van de zes hebben een bril, en alleen degene die als kind een bril had is nu brilloos.

OBA Live


In Amsterdam hebben wij op de lokale zender Salto 1 met enige regelmaat uitzendingen van OBA Live en die zijn eigenlijk enorm leuk. Ze zijn namelijk traag, en ze gaan ergens over. Dat wat de zender Het Gesprek wilde maar wat niet lukte, dat gebeurt hier een beetje achteraf. 

Het enige nadeel is dat het qua editing een beetje knullig overkomt en dat je vaak niet weet wie er aan het woord is, terwijl de geïnterviewden soms wel een half uur of een uur aan het woord mogen. Ik val er 'nachts wel eens middenin en net ook, als ik thuiskom uit het werk. Wie is die interviewster ook al weer, en die geïnterviewde, wat een erudiet persoon, wie is zij? Het zou niet moeten uitmaken als je kijkt en luistert, als het interessant is, maar ik wil toch weten wie en wat. Dit zijn gespreksleidster Mirjam Sterk (ooit CDA, nu IKON) en Yvonne Zonderop oud-adjunct-hoofdredacteur van de Volkskrant, nu freelancer.

Nader onderzoek wijst uit dat deze uitzendingen opnamen zijn voor Radio5. Dan snap ik ook wel dat er geen naambordjes zijn

Els Borst

Reconstructie uit het AD. Dertig rechercheurs doen er alles aan om de laatste dagen van Els Borst te reconstrueren. Het lijkt de enige manier om te achterhalen wat zich afspeelde in de garage van de oud-minister, tijdens de laatste momenten van haar leven.


ZATERDAG - Opgewekt stapt Els Borst zaterdag rond 10.00 uur de Amsterdamse Beurs van Berlage in. Ze is er voor het congres van haar partij D66. Op haar wacht een plek op de eerste rij, naast partijleider Alexander Pechtold. Vanzelfsprekend. Borst, die dag gekleed in een grijze pantalon, zwart jasje en rode koltrui, is de onbetwiste Grande Dame van D66. Goed, ze is wat stroever dan in haar hoogtijdagen en loopt wat minder gemakkelijk, maar ze is zelf komen wandelen vanaf station Amsterdam Centraal.

In de hal van de Beurs van Berlage loopt ze haar goede vriend en oud-collega Roger van Boxtel tegen het lijf. Het valt hem op hoe vrolijk en fris ze eruit ziet. 'Zoals altijd,' zal hij er later over vertellen. De twee spreken elkaar die avond nog vaak, zonder te weten dat ze hun allerlaatste gesprekken voeren. Van Boxtel: 'Ze was nog heel kranig, ook al heeft ze een jasje uitgedaan na haar borstkanker.'

En dus kan Borst het ook niet laten Alexander Pechtold nog wat wijze lessen mee te geven. Wat ze hem precies op het hart drukte, wil hij niet zeggen. Maar: 'Ze was een kritisch volger, een raspolitica, vlijmscherp in haar analyses.'

Het is rond zessen als Borst het congres na het laatste agendapunt verlaat. Ze loopt terug naar het station, pakt de trein en stapt op station Bilthoven in haar auto, terug naar de woning die al sinds 1975 haar thuis is. Hier woonde ze vroeger met haar man Jan, na diens dood alleen, achter de grote spar die boven haar woning uittorent. In de garage parkeert ze haar auto.

ZONDAG - De zondag daarop is het 16.00 uur, als de Bilthovense Katrien Kroes voelt hoe een 'onaangenaam gevoel' zich van haar meester maakt. Ze is bij het huisconcert van het Mantangi Quartet, waar ze ook Els verwacht. Maar haar anders zo punctuele vriendin is er niet. Kroes belt haar nog, maar hoort hoe de voicemail aanspringt. Kroes duwt het nare gevoel weg, Els is immers drukbezet.

MAANDAG - Dat nare gevoel wegdrukken lukt niet meer als Kroes maandagmiddag nog steeds geen contact heeft weten te leggen. En ze is niet de enige met een onbestemd gevoel. Jasper Wouterse (22) heeft het ook, als hij rond 17.00 uur het erf van Borst opstapt. De zoon van een lokaal D66-raadslid gaat de huizen van partijleden af, om verkiezingsborden neer te zetten. Als hij aanbelt, ziet hij dat de garagedeur wijd openstaat. Het licht dat eruit komt breekt door de schemering heen. 'Ik vond het vreemd, maar ik heb te veel respect voor mevrouw Borst om zomaar naar binnen te stappen. Ik zag alleen haar auto staan.' Wouterse vertrekt. Krap een uur later, rond 18.00 uur, zal blijken dat Els op dat moment al levenloos achter haar auto ligt. Kroes ontdekt haar lichaam, als ze samen met een vriendin gaat kijken. In de garage ziet ze Els. Dood. Emoties maken het moeilijk er over te vertellen. Ze is geschokt tot in het diepst van haar ziel, maar weet via 112 de politie nog wel op het hart te drukken niet met gillende sirenes te komen, 'om de buren niet ongerust te maken'. Het huis van Els Borst is vanaf dat moment een plaats delict. Dertig rechercheurs werken nu aan het onderzoek.

donderdag 13 februari 2014

Naar het Toneel

Met Will heb ik het plan opgevat weer af en toe naar het toneel te gaan en zo komen we terecht bij 'Dantons Dood' in de Stadsschouwburg. Ik kom daar eigenlijk alleen met het Boekenbal.

We gaan ernaartoe vanwege de juichende recensies. ‘Gijs Scholten van Aschat is ijzingwekkend superieur. Hans Kesting is een gedreven, aardse Danton. Johan Simons heeft het lef gehad Büchner te actualiseren en juist nu op te voeren. Van Dantons dood is ware theaterkunst gemaakt', schrijft de Volkskrant. 'Het is knap hoe Gijs Scholten van Aschat als Robespierre en Hans Kesting als Danton de ideeënmachines menselijke lagen weten mee te geven.’ aldus Trouw. ‘Dantons dood weet recht in het hart te raken. Een opmerkelijk ingehouden en daardoor des te krachtiger versie van het stuk’, schrijft Haarlems Dagblad. En Knack:  ‘Dantons dood van Johan Simons is puur klasse, een meesterwerk.‘

Het is een prachtig beeld, maar niet het soort toneel dat makkelijk binnenkomt. Hoe zat het ook alweer met Danton en Robespierre? Waarom brengen ze dit stuk? Wat moet ik er van meenemen? De volgende keer gaan we naar iets gemakkelijkers hoor.

woensdag 12 februari 2014

Rood of wit?

Dennis is makkelijk bereid om wat kleurtjes toe te voegen aan zijn schets. Ik ben benieuwd wat dat doet. Rood. Steenrood, of roestoranje, denken we, op de muur, dat zou wel mooi kunnen zijn. Daarna gaan we aanrechtblad, greepjes, kranen, fornuizen, ovens, airco en koelkasten kiezen. Dat kunnen we heel snel. Dan maakt Dennis zijn som en dan zeggen we: dank u wel, het was fijn zaken doen, nu gaan we naar de concurrent. Misschien komen weer weer terug, want het was fijn zaken doen. Hij biedt nog 500 euro korting aan, maar we gaan toch verder kijken.

Er zij licht

Ik ga naar een beurs in de Brabanthallen om rond te snuffelen en aan de mensen aan te voelen of hier adverteerders te werven zijn, dat is eens iets anders dan Polare. Gewoon de aandacht eens vestigen op mooie papieren lampen. Om maar wat te noemen. Ook al is Polare nu vrijwel failliet, ik krijg gewoon weer energie en goede zin. En je komt er altijd wel weer iemand tegen. Onze nieuwe blogster uit Hoofddorp. En ik spreek de man die Broese zou willen gaan overnemen.

Ik bel Marg. 'Márg, ik ben in Den Bosch! Ben je thuis? Zal ik langskomen?' Blijkt Marg met haar zus in Amsterdam te logeren. 'Nou, kom dan bij míj eten!' En zo heb ik ineens een onverwacht intiem dinertje bij mij thuis met lekker eten en fijn gezelschap. En God zeide: Er zij licht, en er wás licht.

maandag 10 februari 2014

Ze had lang willen leven

Een paar weken geleden kreeg ik het boek Altijd Etty van Ton Jorna en Juliks Marijn over de betekenis van het werk Etty Hillesum voor diverse mensen. Zij was een denkster/schrijfster die veel betekent voor veel mensen. Haar spiritualiteit wordt alom geroemd. Dat boek kwam ik echter niet goed in, maar toch cirkel ik sindsdien wel een beetje om haar heen. Lees wat, snuffel wat, teken wat. 

Dat Altijd Etty was me te theoretisch, te wetenschappelijk. Doe mij maar een longread, denk ik dan, zoals dat tegenwoordig heet. Een soort lange introductie. Waarom ik haar dagboeken nooit gelezen heb weet ik niet. Waarschijnlijk uit een soort afweer tegen een waarschijnlijk heel erg rake confrontatie met het lot van de Joden toen. En vele achtervolgde mensen nu. En met het geneuzel van ons luxepoppetjes die in vrede en welvaart zijn opgegroeid. Dan kan een goed krantenartikel of een eenvoudig boek wel eens helpen.

Enfin, Bobby kocht bij de religieuze boekwinkel in Hoofddorp Ik zou lang willen leven door Klaas Smelik en Janny van der Molen. Maar hij heeft jaren geleden onder Ton Jorna op Etty Hillesum gestudeerd. Toen hebben we maar van boek geruild. Dit boek - ook verschenen ter gelegenheid van Etty's 100ste geboortedag - is bedoeld om jongere generaties lezers voor Hillesum te interesseren. De ene auteur Klaas Smelik is de zoon van de man met wie Etty in haar studietijd een verhouding had. Hij kreeg na de oorlog Etty's dagboeken in bewaring en is nu directeur van het Etty Hillesum Onderzoekscentrum te Gent. Janny van der Molen is kinderboekenschrijfster die leven en werk van Etty Hillesum bestudeerde. Smelik was haar studiebegeleider.

Dit boek lees ik dus wel uit. Mooie levensbeschrijving met mooie citaten uit de dagboeken en gewone praktische rechtstreekse taal over de levensvragen waar Etty mee bezig was. De onrustige geest kalmeren, dat alleen al is een thema dat mij - en velen met mij - aanspreekt. En dat dat kan in een Bezettingstijd die uitmondt op deportatie naar eerst Westerbork en dan Auschwitz en dan een gewisse dood, het is onvoorstelbaar.

zondag 9 februari 2014

Verjaarsvisite aan Zee


Zus2 is 60 geworden en viert dat in de Beach Club te Den Helder-aan-Zee. Van buiten is het paviljoentje helemaal gezandstraald, het is bijna een duin, het ziet eruit of het al jaren geleden verlaten is. Maar binnen blijkt het bijzonder warm en gezellig met alle significante mensen uit haar leven. En al die (klein)kindertjes, ach wat leuk en lief!


Er staat ook een strandwandeling op het programma en dat met deze koude straffe wind. Niet fijn voor de oren, maar wel spectaculair.


Op de beamer worden jeugdfoto's getoond. Rijtjesfoto's. Aan het slot van het feest maken we een nieuwe rijtjesfoto. Als ze die mij toesturen zal ik hem wellicht plaatsen.

Schaatsen kijken

Het is heel meditatief: schaatsen kijken. Vooral als er schaatsers rijden die je niet kent en die je ook niet hóeft te kennen. Als Sven Kramer rijdt is de concentratie helemaal terug. Wat weet ik nou van schaatsen? Maar prachtig is het. 

Achteraf zegt hij zelf ook deze 5000 meter zijn beste rit ooit was. En dan kunnen we ook nog genieten van onze officiële nationale delegatie in spijkerbroek.

zaterdag 8 februari 2014

Ovenschotel

Ik probeer iets anders te doen dan Polare. Een ovenschotel 'Witlof met peer' uit de laatste Allerhande

Verwarm de oven voor op 180 °C. Bak de spekreepjes in een koekenpan op middelhoog vuur in 5 min. krokant. Snijd de onderkant van het witlof en halveer de stronkjes in de lengte. Verwijder de harde kern. Snijd de peren in kwarten. Verwijder de klokhuizen en snijd de kwarten in dunne partjes. Leg het witlof in de ovenschaal, met de snijkant naar onderen. Leg de partjes peer ertussen. Verdeel de spekjes en tijm over het witlof en de peer en verdeel de kaas erover. Besprenkel met het boomgaardsap. Bak in de oven in ca. 25 min. goudbruin en gaar. Mmm.

vrijdag 7 februari 2014

Rijtjesfoto's

Nu ik weer in de fotoboeken des levens beland ben kom ik weer de prachtigste foto's tegen. Ooit nam ik Vati kwalijk dat hij ons alleen maar fotografeerde in het rijtje, en nooit als individu. Maar nu ben ik eigenlijk best dol op de rijtjes. Mijn interesse voor stiertjes (of osjes, zoals Willy Drie) is al vroeg gewekt, zo te zien. Hoewel ik (in het midden) wel de andere kant op kijk, waar nóg iets interessanters te zien lijkt te zijn.

Soestdijk

Op weg naar de Soester Duinen reed ik gisteren langs Soestdijk. Naast mij Mandy, onze jongste collega. Weet jij van Soestdijk? vraag ik. Die defilés? Ja ze weet van Soestdijk. Maar Beatrix werd in 1987 koningin, en toen was ze nog niet eens gebóren. Van welk jaar ben jij dan, vraag ik. 1991, zegt ze. Hemel!

Deze foto is van circa 1961. Mutti en haar vijf dochters. Het was blijkbaar een feestdag, want we hadden onze mooiste jurkjes aan. En ik zie prominent onze eerste auto, een Opel. Nummerbord VK-97-15.

De ogen van Annetje

Op enig moment, geen idee wanneer dat geschied is, schijn ik mij geabonneerd te hebben op het kwartaalblad 'Kunst & Cultuur', bedoeld voor Avro-leden. Vier nummers voor een tientje. Het valt tenslotte niet vanzelf in mijn brievenbus. Op de cover staat een prachtige afbeelding van een vroeg schilderij van Charley Toorop. Het is een portret van haar dochtertje Annetje. Het hangt momenteel in een grote Interbellum-tentoonstelling in een nieuw museum te Drachten, genaamd DR8888. Lijkt me leuk, zowel de tentoonstelling als Drachten. Help! Ga ik gaandeweg tot de doelgroep van de Avro horen?

Will vertelde laatst dat ze naar een gespreksavond bij het Humanstisch Verbond was geweest, over vitaal ouder worden, ofzo. Er waren mensen van 30 tot 70 op af gekomen. Opmerkelijk dat iemand van dertig zich aangesproken voelt door een titel Vitaal Ouder Worden. Maar opvallend was, vertelde Will, dat de meeste pensionado's er echt last van hadden dat ze niets meer te doen hadden, dat ze in die zin geen deel meer uitmaken van de maatschappij. Velen hebben kinderen en kleinkinderen, maar dat vult de dagen ook niet. Dus die mensen reizen zich suf, van uitje naar uitje. Als ik op mijn vrije dag maar een museum ga is het ook altijd druk met grijze mensen. Zij zijn de kurk van het culturele leven.

Het blad is heel luchtig, en biedt aanknopingspunt voor menig uitstapje op het gebied van beeldende kunst en muziek. Die voorstelling van Planet Earth met het Gelders Orkest die ik tussen kerst en Oud & Nieuw in het vreselijke Ziggdome bijwoonde en waarvan ik  me afvroeg hoe al die tienduizenden mensen ervan af geweten hadden en ik niet, dat moet onder ander uit dit circuit komen. Het event circuit.  Met geraffineerde marketingcampagnes worden de mensen hun huis uit gezogen, van evenement naar evenement. Wat een vreselijk idee. Nou ja, er zijn natuurlijk ergere dingen op de wereld dat gedrild cultuur bezoeken.

donderdag 6 februari 2014

We zijn contentmarketeers geworden

Weer naar de Soester Duinen, naar de jaarlijkse Nieuwsjaarsbijeenkomst. Het gaat allemaal weer iets beter, begrijpen we. Is er vorig jaar fors bezuinigd op de personeelskosten, dit jaar hoeft er relatief nog maar een béétje bezuinigd te worden. We hadden in 2013 alweer een béétje winst,, maar niet genoeg, en dat moet in 2014 meer worden. 

Vandaag doen we inspiratie en trots op de jaarlijkse nieuwjaarsbijeenkomst van de firma. Trots op onszelf en trots op elkaar.  Dat is een goeie insttek.

Ik doe weer allemaal nieuwe management- en marketing newspeak op, zoals 'implementatie is key',  'we willen ownership op abonnementen', 'we moeten de basics verbeteren', 'quick wins zitten in een stuk verpakking en in een stuk inhoud', 'we zijn van journalisten contentmarketeers geworden', om maar niet te spreken over de customer journeys. Mijn buurman kijkt nieuwsgierig mee met mijn aantekeningen. Ik wil me de taal een beetje eigen maken, leg ik vriendelijk uit.

woensdag 5 februari 2014

Working eight to ten

Weer een nummer naar de drukker. Hier doen we en groupe de laatste check op kleuren en koppen. Staan de foto's goed? Staan de advertenties goed? Hebben de artikelen de juiste volgorde? Elke maand hetzelfde tafereel. Elke keer weer zo'n opluchting als t klaar is. Iedereen moet een beetje gelukkig zijn. Opmaak, sales, redactie...

Working nine to five, klinkt een liedje van Dolly Parton, maar het is dezer dagen soms wel eight to  ten.

dinsdag 4 februari 2014

Weer taart

Voor Sanne doe ik alles, zelf een taartje eten. Ik kan al heel goed nee zeggen, maar niet tegen Sanne (32). Ze heeft behalve drie dure taarten ook nog eens 20 petit fourtjes meegenomen voor de paar slanke-dennen-to-be, en dan neem ik maar een stukje appeltaart. Ik zei dat vorig jaar toch tegen de diëtiste, dat dat het moeilijkste van dat hele afvallen was: het werk?

zondag 2 februari 2014

Houdringe en Beerschoten

Van de Benedictijnen heb ik overgenomen dat het goed is tamelijk gedisciplineerd te leven, in een duidelijk ritme, en momenten van werk en rust en contemplatie en genietingen goed af te wisselen. Vandaag ga ik dus níet de stad in, niet naar English Mass, níet naar de opening van Staal in Haarlem, maar naar het bos. En dat heb je in overvloed aan de oostkant van Utrecht, zegt Bobby trots. 

Ga ik meteen Amsterdam weer verdedigen met zijn Amsterdamse Bos, Amstelpark, Flevopark en Twiske, maar dan kan ik ook wel toegeven dat dat geen oerbossen zijn. Dit gebied is prachtig, met veel Marten Toonder-achtige bomen.

We zullen doorgaan

De constatering Es ist genug resulteert in een avondje lezen, tekenen en tv kijken. Bobby heeft allemaal feestjes, maar mensen spreken is wel het laatste waar ik zin in heb, vooral omdat ze allemaal ongevraagd, hartstochtelijk en langdurig en hun mening over Polare tegen mij ventileren. Ik wacht op een mailtje met het verlossende woord, maar de Polare-bazen hebben waarschijnlijk ook gewoon weekend. 

Dus doe ik alle luiken dicht en zoek ik een nieuw icoon om te tekenen en kom op Ramses Shaffy. De laatste uitzending is alweer op tv. Ik vind die Maarten Heijmans die Ramses speelt zó leuk, ik vind hem nog leuker dan Shaffy zelf, die ik nooit heb beleefd als zanger. Wel zijn liedjes en zijn stem natuulijk, maar geen optredens. Dat was voor mijn tijd. Ik vind een foto waarop Ramses niet meer heel jong is maar ook nog niet oud. Nu de tekening klaar is weet ik eigenlijk niet of ie lijkt of niet. Maar hij mag toch op het blog.

Expeditie Geluk

Bij boekhandel Stevens te Hoofddorp kocht ik vorige week 'Expeditie Geluk. Een zoektocht naar zin en zen' van regisseur en filmmaker George Schouten. Hij werkt behalve voor de VPRO ook voor de Boeddhistische Omroep Stichting. (Bestaat die eigenlijk nog of is die overgeheven na de laatste bezuinigingsronde bij de Publieke Omroep, waarbij de religieuze omroepen het veld moesten ruimen?) Het omslag sluit alvast mooi aan bij mijn blog van afgelopen vrijdag met al die beeldjes van dikke lachende boeddha's te Naarden. 

Een vriendin van mij is geheel in de wereld van de Vipassana-medtatie verdwenen, heeft carrière, huis en het leven hier opgegeven. Ze reist alweer jaren ver weg van retraite naar retraite leeft, in boeddhistische centra te Nepal, Thailand, Birma, en Nederland. Ik probeer dat vriendelijk en goedmoedig en liefdevol te volgen maar raak er ook wel eens kriegel van, dat eeuwige gezit op een kussen, de desinteresse in de wereld buiten de boeddhistische gemeenschap, de in mijn ogen strenge leerregels. Een boek daarover van iemand die erin slaagt beide werelden te verenigen lijkt mij zinnig voor mij, zeker daar een actieve media-man het geschreven heeft én het uitgegeven is bij Nieuw Amsterdam. Dat zijn geen zwevers.

Hij schrijft over zijn ontmoetingen met en films over beroemde boeddhistische leraren, zoals de Dalai Lama, Bernie Glassman, Michael Toach, en Thich Nhat Hahn, en met bokser Lucia Rijker, over zijn Thaise vrouw Lee en hun (geadopteerde) zoontje Bernie, en over zij tiendaagse Vipassana-retraite in Belgie, waarbij je tien dagen lang zwijgt en tien uur per dag zit en wat hij daarbij beleeft. Heerlijk boek. Al die wijsheden zijn o zo wijs en ik kan ze nooit onthouden. Vriendelijk zijn is heel belangrijk, en je realiseren dat alles in het leven tijdelijk is, ook elke kwelling.

Ik koop wel vaker eens een spiritueel boek. De titel van het betreffende boek is doorgaans het vraagstuk dat op dat moment het meest leeft. Meestal lees ik een paar hoofdstukken en dan komen ze in de boekenkast in het kapelletje. Laatst heb ik er toen weggedaan, en dat was toch moeilijk kiezen.

zaterdag 1 februari 2014

Es Ist Genug!

Het is Bachdag in Utrecht, morgen in Amsterdam. Dat betekent de hele dag en avond Bachconcerten in de stad. Ik ga naar 'Bachs Mooiste Cantates' in de Geertekerk, want Bobby is supervisor voor de techniek.

Er zijn tientallen organisatoren en vrijwilligers van de Bachvereniging, van het Festival Oude Muziek en er is een 17 man sterke filmploeg die de komende 10 jaar  in het kader van het project 'All of Bach' alles van Bach opnemen en gaan publiceren op allofbach.com. En dan zijn er ook nog ruim 300 bezoekers. Ik houd mij afzijdig en zit boven op de orgelbank.

Want het is allemaal even helemaal genoeg. Mooi dat het programma aansluit bij mijn staat van zijn. 'Es ist genug' en 'Ich habe genug' luiden de titels van twee cantates.

En ondertussen te Woudsend...

Veel meer dan dit weten we nog  niet, maar Willy Drie heeft een vriendin. Fien. Wauw! Hani501 op haar site: 'Vers van de Kinderboerderij, waar ze een tikkeltje te wild voor de verzorgers was geworden. Ze is kleiner dan Willy Drie, maar Fien staat haar mannetje.'

En: 'De onderlinge verhoudingen moeten nog duidelijk worden. Het concept 'meelopen' is voor Jozefien geloof ik nog heel erg nieuw. Ze moet eerst maar eens wennen aan haar nieuwe leven en aan Willy Drie. Ze zijn zeer in elkaar geïnteresseerd maar wie wat wanneer mag doen, dat moeten ze onderling nog uitmaken.'