maandag 31 maart 2008

Stadskluizenaressen

Vorige week was ik op bezoek bij een uitgever van historische boeken en gevestigd in een voormalige kerk aan de rand van het centrum van Hilversum. Leuke interessante boeken maakt hij, die je bijna nooit in de boekhandel tegenkomt. Hij duwde mij het boek Verborgen Vrouwen in de hand van de historica Anneke Mulder-Bakker over middeleeuwse kluizenaressen.

Eerst was ik een beetje beledigd, omdat je een vrouw bent krijg je een boek over vrouwen, maar goed, ik ging lezen en het is een fascinerend verschijnsel, die kluizenaressen. Zij lieten zich opsluiten in een soort getraliede bezemkast in of aan een kerk, waar zij baden, studeerden en mensen die om raad kwamen raad gaven. Een dergelijke room of one's own was eigenlijk wel luxe vergeleken bij de manier waarop de meeste middeleeuwers woonden.

In de late middeleeuwen schijnen honderden vrouwen zich hebben laten insluiten bij een stadskerk. Het waren meestal vrouwen vanaf veertig, vaak getrouwd geweest, soms met kinderen, die na hun leven als huisvrouw hun leven in dienst wilden stellen van de burgers. Eigenlijk deden ze hetzelfde werk als een pastoor, alleen hadden ze geen officiele functie.

Ze waren alles behalve randverschijnselen. In tegendeel. Ze waren vaak invloedrijke consultants, orakels, godsdienstleraars, vertrouwenspersonen. In de officiële geschiedschrijving kom je ze nauwelijks tegen, maar voor hun tijdgenoten waren ze meer dan aanwezig, bij het venster van hun kluis in het hartje van de stad.

Het verschil tussen kluizenaressen en nonnen was dat nonnen zich helemaal uit het openbare leven terugtrokken en in het klooster hun zelfstandigheid verloren. Kluizenaressen hadden letterlijk een centrale rol in de middeleeuwse stad. Vrouwen die voor de kluis kozen waren vaak welgesteld en van hogere komaf. Mulder meent dat het juist de ambitieuzere vrouwen waren die hiervoor kozen. In de zeventiende eeuw zou dit soort vrouwen directrices geweest zijn van weeshuizen of gasthuizen, maar in de middeleeuwen waren die functies nog niet beschikbaar en was dit de aangewezen rol voor onafhankelijke vrouwen.

Leuk hoor, zo'n boek! Schiterende afbeeldingen ook. Smullen is dat.

Anneke B. Mulder-Bakker, Verborgen Vrouwen. Kluizenaressen in de middeleeuwse stad, Uitgeverij Verloren, 2007, 19 euro.

zondag 30 maart 2008

Wij van Reiki adviseren Reiki, ofwel: Vespa in therapie (4)

Het heeft even geduurd, maar daar is ze weer: Sonja in de mail. Vanmorgen heeft ze Vespa behandeld: ze heeft zowel reiki gedaan als haar mijn vragen gesteld.

Is er iets voor Vespa veranderd en zo ja wat dan? Sonja: 'Vespa heeft het idee dat er naar haar geluisterd wordt en dat vindt ze heel prettig. Ze voelt zich beter begrepen. Het is ook rustiger in huis geworden en Vespa voelt zich ook meer verbonden met jou. Vespa zegt dat ze zelf het idee heeft dat ze meer naar je toe trekt. Vespa kan nu rustiger slapen.'

Heeft Vespa nog wensen? Sonja: 'Ik heb dit consult gelijk na de reiki gedaan en het antwoord was dat ze meer reiki wilde. Ik had zelf ook het gevoel dat het nog niet genoeg was. Een herhaal behandeling zou voor Vespa ook zeker prettig zijn. Maar omdat ik snap dat er ook kosten aan zitten heb ik Vespa als hulpje geleerd zichzelf een healing te geven, vergelijkbaar met reiki alleen minder sterk. En ik heb haar geleerd hoe ze zich kan afsluiten voor prikkels.'

Wat zou Vespa ervan vinden als er nog een poes bijkwam? Sonja: 'Vespa is hier heel sceptisch over. Toen ik haar vertelde dat het goed voor haar zou zijn om zich met iets anders bezig te houden dan de spanningen die rondhangen in het huis stond ze open voor meer informatie. Ik heb haar gezegd dat een kitten bijvoorbeeld helemaal door haar opgevoed zou kunnen worden, dan kon ze gelijk leren aan de kitten wat ze wel en niet wilde in huis etc. Vespa gaf aan dat dat misschien wel wat zou zijn, ja. Ze ging er verder over nadenken.'

Waarom likt Vespa steeds aan foto’s, boeken, wc-papier? Is dit treitergedrag? Sonja: 'Vespa vindt het likken lekker en door het monotone van het likken kan Vespa zich afsluiten (net als het heen en weer wiegen bij mensen met een autistische spectrum stoornis) voor de wereld om zich heen. Mijn vraag aan jou is of Vespa dit gedrag juist vertoont als jij gespannen of zorgelijk bent? Misschien dat het daarom ook extra irritant is omdat jij al overprikkeld bent.'

Vraag van Hani501: Zijn er naast Felix-voer nog andere dingen die Vespa zou willen eten? Sonja: 'Vespa wil graag een vogeltje om uit te pluizen of een vis mét staart (afschuwelijk genoeg weet ik dat er ingevroren kuikens bestaan, misschien is dat wat). Banaan wil ze ook weleens likken, en dan geen plakjes maar een hele. Kattengras is iets wat ik haar voorstel en waar ze wel geïnteresseerd in is. Als ik een gekookte vis bij voorbeeld een kabeljauw moot voorstel is ze ook enthousiast. Verder komt ze zelf met appelsap en ik denk dat als je dit met water aanmaakt dat dat niet schadelijk zou kunnen zijn. Ik stel kattenmelk voor en dat lijkt haar ook wel wat.'

Wat heeft Vespa nu nog nodig? Sonja: 'Ik denk dat Vespa baat heeft bij een Bach-combinatie van a. bescherming tegen invloeden en veranderingen van buitenaf, b. voor teruggetrokken dieren die trots of afstandelijk kunnen lijken, c. een mengsel van remedies dat wordt gebruikt om de onmiddellijke gevolgen van crisis, noodsituaties, zenuwcrisis etc. aan te pakken, d. en dan eventueel ook nog eentje die werkt bij voortdurende zich herhalende zorgelijke gedachten.'

Ik geloof dat hiermede de verhaallijn 'Vespa in therapie' nu maar eens afgelopen moet zijn.

Wat hieraan vooraf ging:

Van het concert des levens...

Gisteren naar het vervolgconcert in de reeks polyfone zang van Rasa geweest. De vorige keer waren het Sardijnse zangers, nu was het de Georgische groep Zedashe onder leiding van zangeres Ketevan Mindorashvili. Met zang en dans. Volksdans. Met haar welkomswoord 'Good Eev'ning Ladies and Gentlemens' had de avond meteen al een hoog Borat-gehalte.

De groep brengt oude Georgische polyfonie, houdt zich vooral bezig met de interpretatie van oude meerstemmige kerkmuziek en zegt zich verre te houden van de tijdens het Sovjetbewind gepropageerde folklore. Het repertoire wordt afgewisseld met traditionele oorlogs- en liefdesliederen, werkliederen, oude ballades en rituele rondedansen, zo typisch voor het Kaukasische leven.

Maar de voorstelling, waarbij de mannen in fluwelen pakjes die met dolkjes om hun middel gebonden uitdagend rituele rondedansjes dansten en de vrouwen ingetogen met de ogen ten hemel zongen of de blik op hun tenen gericht, had wel een hoog folkloristische gehalte. Het in grote getale toegestroomde publiek was echter uiterst welwillend en gaf de groep een staande ovatie, waarna we ook nog een toegift kregen. Dat had eigenlijk niet gehoeven.

Website Zedashe

zaterdag 29 maart 2008

Vivienne

Martijn, mijn kapper, vindt dat ik mijn haar moet kleuren als Vivienne Westwood. Omdat ik hem leuk vind en ik me graag door hem laat knippen heb ik hem dat één keer laten doen. Toen ik daarna door de stad liep zeiden de mensen vrolijk tegen mij: 'Het EK is nog niet begonnen hoor!'

Sindsdien verf ik mijn haar maar weer zelf. Gewoon van de Etos, de mooiste kleuren hebben ze daar. Ik was altijd van het kopergoudblond, dan zag je er het meest uit als een echte originele rooie. Van mezelf ben ik peper-en-zout, maar ik had twee rooie zussen, dus sinds ik volwassen ben mocht ik van mezelf ook rossig haar.

In november ging ik weer eens naar Martijn, op vrijdagmiddag, na het werk. Moe moe moe. Glaasje wijn? vroeg hij. Ja, doe maar glaasje wijn. Hij knipte me heel snel veel te kort en giechelde toen hij klaar was: Je moet het nog wel even verven... Het was vijf voor zes, de Etos ging net dicht. Kopergoudblond was uit het assortiment, herfstwarmkoperrood was ook op, dus toen greep ik in het wilde weg chocoladebruin. Sinds november had ik dus vrijwel zwarte krullen.

Niets mis mee, maar vandaag is het vrijwel lente en wil ik weer rood haar. Dat is een heel project op chocoladebruin met zilveren randen! Eerst moet je het met superblond ontkleuren - de mevrouw van de Etos waarschuwde me nog hoe goor dat goedje is. Ik weet het, zei ik, je hoofd gaat er intens van jeuken en je haar wordt geel en droog als stro.

Nu ben ik uren en diverse scheikundige processen en baden verder, en moet ik met nat haar uit eten. Terwijl ik in de spiegel mijn nog natte haar bestudeer moet ik ineens heel sterk aan kapper Martijn en zijn Vivienne Westwood denken.

vrijdag 28 maart 2008

En terwijl wij naar Freek keken...

... was de Nederlandse televisie de hele avond in de ban van Geert Wilders' film Fitna. Is het nieuws van hedenochtend dat er vannacht niets gebeurd is. Zie o.a. de Volkskrant.

Al dat gelul en die hysterie erover de afgelopen weken. Spuugzat ben het. Maar ja? Wil je spuugzat als je het bent het filmpje dan zien, of niet? En zo ja, via welke site dan. Niet via die van de PVV. Via Bieslog dan maar? Uiteindelijk heb ik het bekeken in een journalistieke omgeving, via de site van BN/De Stem.

In de Vlaamse krant De Standaard verwoordt een woordvoerster van het Brusselse Minderhedenforum de gedachten die ik had terwijl ik naar het werk fietste. 'De beelden van terroristische aanslagen die Wilders laat zien, zijn bestaande beelden. Het is de trieste realiteit dat sommigen geweld plegen in naam van de islam. Wilders heeft het recht om die beelden nog eens te laten zien. Op zich is dat niet schokkender dan als we ze in het nieuws zien, maar hoe hij ze verbindt met de aanwezigheid van de islam in Europa, is minder onschuldig. Hij zegt daarmee aan de kijker in het Westen: “Pas op, dit is wat er zal gebeuren als je moslims in je land opneemt als volwaardige burgers. Het is een film die zout in de wonde strooit, waardoor het gesprek tussen autochtonen en allochtonen moeilijker wordt. De hele film vormt een spiegel van de samenleving: we zien moslims als potentiële terroristen. Ik kan mij voorstellen dat moslims die gewoon hun geloof belijden, daar niet blij mee zijn. Zij hebben het recht om vreedzaam te protesteren, zoals Wilders het recht had om deze film te maken.'

Freek

Marianna had Wilma en mij uitgenodigd voor Freek de Jonge. Wij waren een beetje gereserveerd, want we waren allebei bang om een gesel over ons heen te krijgen. Was niet nodig, want het was een erg mooie voorstelling. Heel onderhoudend. Hij is scherp, maar ook mild. Volle zaal in het Compagnietheater. Morgen is de laatste voorstelling, die is uitverkocht.

Ingewikkelde contructie met veel reflectie op christendom, islam en secularisatie en het gat dat achterblijft als je religie opgeeft. Zo waar en doorleefd en toch ook spottend en relativerend.

Het geestigst is hij in het stuk waarin hij over zijn jeugd vertelt, over zijn vader de dominee, en vooral het stuk over de radio. De jaren vijftig, 'de tijd dat er nog maar drie keer nieuws per dag was op de radio, en maar twee keer per dag weerbericht.' Heel erg leuk als hij het heeft over de 10 minuten Waterstanden, in Europa, van half tien tot tien over half tien, zoals bij Kolblez. '450, plus vijf.' En over de Arbeidsvitaminen. Grote herkenning in de zaal. De voorstelling was te complex om helemaal te bevatten, laat staan samen te vatten. Er draaiden maar liefst vier camera's, dus de voorstelling komt ongetwijfeld op tv. Zou ik naar kijken.

- De foto is van Guus Dubbelman uit de Volkskrant.
- Recensies

donderdag 27 maart 2008

Weer bij elkaar

Gisteren had ik echt geen inspiratie, behalve dat ik enorm op vakantie wilde en daar eindeloos over mekkeren, wat of u van de Dalmatische eilanden vindt als bestemming. Kroatie. Mediterrannae. Dat stukje heb ik toen maar zelfkritisch gedelete. Mijn 30 à 40 unieke lieve lezers per dag verdienen beter.

Toen ben ik gaan bestuderen waar die 30 à 40 unieke lieve lezers eigenlijk vandaan komen. U mag mij best uw IP-adres sturen, dan kan ik u beter volgen. Vooralsnog moet ik mij verlaten op vage informatie over exit- en entry-pages. Wel vond ik meer info over zoekmachinetermen.

Het meest wordt mijn blog gevonden omdat men de naam 'Everarda Slabbekoorn' in de zoekmachine intypt. Dat is de kerkorganiste waar ik ooit een plaatje van plakte. Op de twééde plaats staat, en daar schrok ik best van, was de zoekterm: 'Xandra Schutte Doeschka Meijsing weer bij elkaar'. Het idee alleen al dat in de afgelopen weken acht mensen dat in een zoekmachine ingetypt hebben!

Andere geestige zoektermen waren: 'Dominee Heleen', 'YouTube Hoofd bedekt met Wonden', 'relatie therapie Emmen', 'Purmerend onder zeespiegel', 'vrouwen met tijgerprint'. Zelf weet ik nog precies in welke stukjes die woorden stonden...

dinsdag 25 maart 2008

Weer naar het werk

Weer aan het bureau beland. Computer opstarten.... Zijn het Schöne Aussichte? Of zijn het dat niet? Het dak, het spoor, de havens...
Het kantoor. Ik had er duidelijk weer zin in en was dientengevolge een van de eersten vanochtend. Wij zijn gehuisvest op de tweede etage.
Kijk, zo kan Amsterdam ook zijn. Het fietspad van en naar het werk. Als je de toeristieke route neemt.

Even de blik achterom. 's Morgens althans. Thema (uitzicht naar het Westerpark) wellicht bekend van de avondfoto's van RoRo7.
Weer naar het werk. Het sneeuwde nog erger dan de hele Pasen bij elkaar! Práchtig. Ziehier het wonderschone Westerpark. Voor wie het niet kent: met uitzicht op gebouwen van de Westergasfabriek en stadsdeel Westerpark.

maandag 24 maart 2008

Klary weet raad

Wat zullen we koken? Het valt niet altijd mee. Sinds Wenen kook ik grotendeels vegetarisch, want die twee avonden vegetarisch eten aldaar na avonden beige vlees, beige groente en beige aardappelen hebben mij de ogen geopend: zo lekker, zo fris, kleurig, zo geurig, zo veelzijdig was de vegetarische keuken. Helaas heb ik het ultieme vegetarische kookboek nog niet gevonden. Bij de biologische supermarkt staan ze niet, die bij ons op de gracht verkoopt niet eens kookboeken.

Klary om advies gevraagd, maar die wist ook niets. Volgens haar zitten de biologische winkels zo ontzettend op 'verantwoord' dat ze daarbij 'lekker' uit het oog verliezen. Nu laat ik me bij het koken maar door Klary's blog leiden. Ze schrijft zo leuk over koken, eten, tafelen en zelfs boodschappen doen! Zeer, zeer, zeer aanstekelijk. Klary zweert trouwens bij de nieuwe winkel(formule) Marqt aan de Overtoom. Ik ben nog niet overtuigd, maar dat komt omdat ik het zo would be modieus vind, en ik geloof ik niet bij enige vastomlijnde doelgroep wens horen.

Gebakken rijst met wilde zalm en soja/botersaus
(recept van Klary Koopmans dus)

voor de rijst:

1 kop (250 ml) rondgraanrijst (bijv Japanse Kohuko Rose of Amerikaanse Calrose, geen risotto rijst)
1 1/2 kop water
1 dikke prei, in ringen
1 eetlepel heel fijngehakte gember
2 tenen knoflook uit de knijper
1 eetlepel zonnebloemolie
2 theelepels sesamolie

Was de rijst een paar keer in ruim water en giet af. Breng het water aan de kook. Doe de rijst erbij, breng aan de kook en dek de pan af met een goed afsluitende deksel (er mag zo min mogelijk stoom ontsnappen). Op heel laag vuur zachtjes 15 minuten laten koken. Dan met het vuur uit nog 10 minuten laten staan. Spreid de rijst dan uit op een groot plat bord en laat afkoelen. (Warme rijst gaan bakken, werkt niet). Verhit de zonnebloemolie in een grote koekenpan. Doe de gember, knoflook en prei erin en bak op laag vuur tot de prei zacht is. Beetje zout erbij. De rijst in de pan doen en al omscheppend bakken tot de rijst warm is. Niet bruin laten worden. De sesamolie erdoorscheppen en de rijst serveren bij de zalm.

Wilde zalm met champignons en soja-botersaus
150 gram kastanjechampignons in dunne plakjes
50 gram boter
1 eetlepel japanse sojasaus
2 mootjes wilde zalm a 150 gram

Bak de paddestoelen in 25 gram van de boter op laag vuur tot ze zacht en bruin zijn en de boter hebben opgezogen. Uit de pan nemen. De andere 25 gram van de boter in de pan laten smelten. De sojasaus erbij doen en even laten doorwarmen. Leg dan de zalm (velzijde naar beneden) in de pan. Op middelhoog vuur laten garen, de zalm steeds begietend met lepels van de het boter-sojamengsel. Als de zalm bijna gaar is (afhankelijk van de dikte van de moten duurt dat 5-8 minuten) de plakjes champignon erbij doen en nog even laten meewarmen.

Witte Pasen

Zo heeft iedereen haar Witte Pasen. Gefotografeerd door het raam, want van de deur open schrik je zo. Elke keer als even de zon doorbreekt en je denkt: nu maar naar buiten dan, kom laten we naar de Waterleidingduinen gaan, dan schrikken vervolgens hagel en sneeuw je weer af. Voordeel is wel dat je zo vanzelf een onverwacht huiselijke paasvakantie krijgt met eindeloze lees-, kook- en bedmomenten. Wat lees jij? Is het mooi? Wat kook jij? Mmm, héérlijk! en Zullen we nog maar een uurtje blijven liggen?

Drie boeken las ik: Laat me niet alleen van Renate Dorrestein (het Boekenweekessay), Het uur tussen hond en wolf van Silke Scheuermann en Persepolis van Marjane Satrapi.

Laat me niet alleen vond ik helaas niet zo boeiend. Dorrestein heeft helemaal gelijk, daar niet van. Het is inderdaad van de gekke dat vijftigers en zestigers proberen uit te stralen dat zij dertigers zijn, het is beter elke leeftijd op zijn eigen merites te beoordelen, maar het komt op mij over als een beetje een gelijkhebberig boek, met zogenaamd komische noten, die ik niet komisch vind. Liever zou ik willen dat ze reflecteert op hoe het is om 54 te zijn en je leven geleefd te hebben zoals het aan je voorbij ging en je het geleefd hebt en hoe het voelt om zoveel rimpels te hebben, om maar wat te noemen. Aardig om te lezen, maar vooral om daarna te kunnen formuleren wat je liefst van een boek verwacht.

Het uur tussen hond en wolf gaat over twee zusjes van rond de dertig. Het zijn jonge vrouwen die het maatschappelijk best aardig lukt, ze werken als kunstenares en als journaliste, maar in de vrije tijd en de liefde wil het allemaal niet zo lukken. De ik-figuur, de journaliste, is de jongste. Zij heeft jaren in Rome gewoond, waar ze oudere minnaars had en ook even getrouwd is geweest. Haar zus is behoorlijk alcolholverslaafd. De ik wordt verliefd op de vriend van de oudste en raakt ook nog eens involved met haar zusters lesbische aanbidster. Het leven is grenzeloos, stuurloos, richtingloos. Mooi zoals Silke Scheuermann haar lezers mee het boek inzuigt. Zij is theaterwetenschapster te Frankfurt. Warm aanbevolen.

De Iraanse kunstenares Marjane Satrapi is een vertegenwoordiger van de autobiografische strip, het genre dat bekendheid kreeg met Maus van Art Spiegelman. Naast strips schrijft en illustreert Satrapi ook kinderboeken. Van haar beroemde stripboek Persepolis heeft ze vorige jaar ook een animatiefilm gemaakt, waarmee ze juryprijs won tijdens het filmfestival in Cannes in 2007. Zeer aanbevelenswaardig. De Iraanse geschiedenis zoals beleefd door een naar kennis en invloed hongerend kind, dat in 1979 een jaar of tien was. De schijnbaar simpele tekeningen en teksten bieden zoveel meer inzicht dan een journalistieke samenvatting. Warm aanbevolen.

Interview met Silke Scheuermann

zaterdag 22 maart 2008

Vespa in therapie (3)

De verhaallijn 'Vespa in Therapie' slaat aan bij mijn lieve lezertjes! Dank voor de reacties. Sonja voelt het aan haar water, volgens mij ruikt ze omzet. Van de week heb ik haar gevraagd of ze Vespa nog een keer wil behandelen en wil vragen wat er voor haar is veranderd. Vespa en ik zijn namelijk nog steeds onverminderd close.

Nu schrijft Sonja terug:
'Reiki geeft energie en heft blokkades op, dit zou in het geval van Vespa heel positief kunnen werken. De vorige behandeling vondt ze erg prettig en werd er ook een stuk opener van. Een half uur kost €10 en een uur €20. Ik zal in ieder geval jouw vragen aan haar stellen. Ik ben alleen wel in prijs omhoog gegaan omdat ik €45 onder het gemiddelde van een consult prijs zit. Voorlopig vraag ik dus €15 per consult. Zodra ik van jou hoor of dit accoord voor je is en of je een reiki behandeling voor Vespa wilt zal ik het consult doen.
Liefs, Sonja

Ik ga met Sonja's voorstel instemmen. Voor jullie! Alles aus Liebe. Wordt dus vervolgd. Zijn er nog dingen die jullie willen weten voor ik haar terugschrijf?

Wat eraan vooraf ging:

Mijnentwegen

Wel eens van liturgisch bloemschikken gehoord? Er zijn dames die daar helemaal voor gaan. Gisteren was ik met de Oude Moeder mee naar de kerk, want ik was bij haar op vrijdagsvisite en het was Goede Vrijdag. In haar kerk was liturgisch gebloemschikt. Anders dan de foto hiernaast, maar wel zo symbolisch. Gisteren was er een zwarte vaas met rode bloemen met in het midden een geknakte witte roos. Die stond - begrijpt u wellicht - symbool voor Jezus die aan het eind van de Goede Vrijdag het hoofdje liet hangen. Dat legde een mevrouw uit. De mevrouw van het liturgisch Bloemschikken. Mag de vrouw ook een rol in de kerk.

De dominee zei bij de Mededelingen: 'De bloemen van vandaag gaan naar de familie Schenkeltjes.' Ik weet niet wat er met de familie Schenkeltjes aan de hand was dat zij de bloemen kregen, maar dat heeft vast te maken met ziekte en dood, en dan een bloemstuk krijgen met een geknakte witte roos... Ik hoop maar dat zij dat begrijpen!

Soms probeer ik totaal gescheiden delen van mijn leven bij elkaar te denken en te voelen. Gisteren wilde ik dus wel onderzoeken wat ik nou toch zo haat aan die orthodox gereformeerden. Of het alleen maar Oud Zeer is of dat het er nog steeds zo erg is. En ik wilde ook best luid zingen: 'Mijn Verlosser Hangt aan 't Kruis, En Hij Hangt Er Mijnentwegen, Mij ten Zegen...' Helaas stond dat vers niet op het programma, en ook niet 'O Hoofd Bedekt Met Wonden, Belaan met Spot en Hoon... Mijnentwegen vind ik wel een prachtig woord. Dat de roos knakte míjnentwegen.

'Zit in de kerk met mijn moeder, Wat bezielt me?' sms-te ik vanuit de kerk aan Marianne. Ze sms-te terug: 'Misschien wil je liefde geven.' Dat was wel een mooi idee.

Weet nu weer wat ik er zo erg aan vond en vind. Dat kerkmensen er zo saai en vreugdeloos uitzien in hun dominee Gremdaat-truien: soit. Ze zorgen ook goed voor elkaar, dat zie ik heus wel, en dat is mooi. Nee, het afgrijselijkst vond ik het setje dominee en de kerkeraad. De dominee die met grote passie en vuur onbegrijpelijke kromspraak en tenenkrommende ideeen over schuld en zonde predikt, zijn zinnen afwisselend in de jou- en de u-vorm, waarmee hij blijkbaar de ouderen en de jongeren in zijn gehoor allebei expliciet wil aanspreken. En die oetlullen van ouderlingen in donkergrijze slechtzittende pakken en slechtgeknipt haar. In mijn jeugd waren zij grote monsterachtige mannen-met-macht, nu zag ik ze in hun ware proporties. Opgeblazen nitwits. Zo. Dixi. Ik zou er veel verder over kunnen uitwijden, maar laat ik u dat besparen.

Liturgisch Bloemschikken

donderdag 20 maart 2008

Wil niet dat het regent!

Er zijn alleen afbeeldingen van de nieuwe OBA in de zon. Niet van in het donker met regen. Ik had me voorgenomen om er vanavond naartoe te gaan en de pianoboeken (wéér te laat) in te ruilen voor nieuw repertoire. Maar zeg nu zelf: het is té zeikweer.

Bij de opening van de OBA vorig jaar was ik echt enthousiast, fantastisch gebouw is het. Dat de bibliotheek nu helemaal buiten het centrum ligt, ook al claimt de Gemeente dat dit nu het centrum is, soit, dacht ik toen welwillend. Ik was té verwend geweest met de bibliotheek om de hoek. Maar op avonden als deze zullen ze het wel merken.

Dan maar een blog over de OBA. Een van mijn stokpaardjes, maar hier nog niet behandeld. Laatst had Jerome met allemaal bibliotheekvernieuwers gepraat over bibliotheekvernieuwing en hij was compleet omgeluld. Op de een of andere wondere wijze zijn die mensen er trots op dat hun boeken in magazijn en de leners minder boeken zien. Dan zijn die boeken nog wel opvraagbaar, maar staan nietr in de kast. Wat leuk is aan bibliotheken, zou je zeggen, is het richtingloos neuzen, dingen vinden die je niet kent!

Het is alsof bibliotheekvernieuwers nooit aan bibliotheekbezoekers vragen of ze blij zijn met minder boeken en met machines die boeken ophappen en boetes innen, in plaats van bibliothecaressen. Sinds de automatisering van de bibliotheek gaat er bij elk bezoek wel iets mis en staat er personeel naast de machines om 'Sorry' te zeggen. Dat was zo aan de Prinsengracht en in de nieuwe OBA is het helaas niet beter. Aan de Prinsengracht waren er nog medewerkers die wat over boeken wisten. Nu is er geuniformeerd personeel dat als je wat vraagt een collega gaat zoeken. Die ze dan niet kunnen vinden.

Op de bank beneden ligt het nieuwe nummer van Bibliotheekblad met als thema 'de virtuele bibliotheek'. Moet ik lezen van mezelf, ik ben toch vóór vernieuwing? Je moet open staan, Lucie Theodora! Eén goed idee zag ik, moet ik toegeven, namelijk dat het de hoogste tijd is dat de bibliotheek boeken thuis gaat bezorgen. Daar sta ik op een avond als deze bijzonder voor open.

woensdag 19 maart 2008

Tommy Cooper Bottle Glass Trick

Heb even weinig te vertellen, maar zag vanavond bij De Wereld Draait door een leuk filmpje van Tommy Cooper. Wie? Voor de youngsters: Tommy Cooper. Filmpje in kwestie kan ik niet terugvinden, maar deze is ook leuk! En zoek bij YouTube maar een paar meer. Als je al last van een depressie dreigt te krijgen, dan vergeet je dat gewoon even.

Een commentator schrijft op YouTube: 'Tommy Cooper is a legend! I used to watch him when I lived in London. Not a lot of people know that he was an accomplished magician and belonged to the "Magic Circle" whose members are magicians. He used to mess up his tricks just to make people laugh. He died on stage in the middle of one of his acts and the audience thought it was part of the act. It wasn't!'

dinsdag 18 maart 2008

Ermelo

We zitten weer midden in de geweldige jaarlijkse verkiezing van de Boekenweek-etalages. Het thema van de Boekenweek - het zal u niet ontgaan zijn - is De Derde Leeftijd. Alle boekhandels proberen iets origineels te doen met de ouderdom. En met Couperus, vanwege de pay off 'Van oude menschen...'. En met Bernlef, vanwege het Boekenweekgeschenk. En met Dorrestein, vanwege het Boekenweekessay.

Al die boekverkopers klimmen naar zolder om te kijken of er nog bruikbare meuk staat. Wat is de score op zolder gevonden attributen tot nu toe: een oude haardroger te Noordwijk, een foto van opa te Dordrecht, een lederen fauteuil met kanten kleedjes te Schagen, gerania te Leeuwarden, een naaibox te Bussum, oude klokken en opa's en oma's boeken in Katwijk aan Zee, een houten strijkplank in Schiedam...

Wij doen de wedstrijd al jaren en al die jaren sturen dezelfde boekhandels in. De prijs is nederig: eeuwige roem door een interview in het vakblad plus een etentje met de redactie. Zo hebben we in schitterende restaurants gedineerd in Dordrecht, Leeuwarden, Watergraafsmeer, Noordwijk, Baarn... Wie ben ik nu vergeten? Het zijn altijd heuglijke avonden. Vorig jaar kwamen we na het etentje te Leeuwarden in restaurant De Koperen Tuin om 01. uur 's nachts zonder olie vast te staan in de Wieringermeerpolder. Negen meter onder de zeespiegel. Of zeven, daar wil ik vanaf zijn.

Een aantal inzenders haalt altijd een beetje een sneue tweede en derde plaats. Die gunnen we nu echt de eer. Dat geldt bijvoorbeeld voor Ermelo, Utrecht, Purmerend. Niet dat we perse graag uit eten willen in Ermelo en Purmerend, maar dat zal wel onbekendheid zijn.

Purmerend en Utrecht hebben nog niet ingestuurd, maar Ermelo al wel. Wat denkt u: maken ze dit jaar een kans? En waar gaan we dan eten? Grillroom Kapadocya gooit op IENS de hoogste ogen: Typisch Turks eten voor weinig geld. Van knapperig Turks brood tot prima dessert: 'de gerechten zijn hier gewoon altijd goed'. Met een Turks muziekje op de achtergrond en 'prachtige huisgemaakte decoraties' kun je hier met z'n tweeën dineren, maar ook met de hele familie. Reserveren is gewenst, want het zit altijd vol.

IENS in Ermelo

maandag 17 maart 2008

Vespa in therapie (2)

De verhaallijn 'Vespa in therapie' schrééuwt om een vervolg. Het gaat heel goed met Vespa en mij. Beeld ik het me in of zijn we echt in een betere verstandhouding terechtgekomen? Vespa is héél aanminnig en ik ben zorgzamer. Ze kakt niet meer naast de bak, maar of dat komt door Sonja's instraling of doordat ik 'm eerder verschoon... Wie zal het zeggen?

Maar goed, ik heb Vespa's reiki-therapeute Sonja te A. a/d R. gemaild dat ik heel blij en dankbaar ben met haar input, maar dat ik haar telepathische aanpak niet helemaal begríjp. Hoe dat werkt. En hoe ze erbij komt dat Vespa zo’n last heeft van de drukte in mijn huis, omdat het er juist zo stil is. Dat ik de indruk heb dat Vespa geen gezelschap wil, maar dat ik geen idee heb waar ik dat op baseer. Of ze Vespa wil vragen of ze misschien een huisgenootje zou willen.

Sonja legt uit:
‘De gedachten van een dier zijn moeilijk te vangen en soms interpreteer ik ze dan anders dan ze bedoeld zijn. Ik zal je vragen proberen te beantwoorden. Telepathie werkt via je intuïtie. Als je aan iemand denkt en die belt je precies op dat moment op, dat is telepathie. Wat ik doe is precies dat, alleen verder ontwikkeld.'

‘Ik weet niet hoe je woont en of het huis heel druk is, kraken, oud, drukke weg en energieën van vorige bewoners? De drukte in huis heb ik geïnterpreteerd als zijnde andere dieren maar het zouden ook best alle emoties en verdriet kunnen zijn die jij meeneemt als je iemand hebt proberen te helpen. Jij bent heel empatisch en misschien neem je teveel van anderen mee naar huis, waar Vespa dat telepathisch van jou opvangt. Dit zou ook het stukje verklaren dat ze de enige wil zijn voor jou. Zij is erg beschadigd en met jouw empathie kun je haar helen, maar al die andere emoties erdoorheen maken dat natuurlijk niet makkelijker.’

‘Als je wilt kan ik haar verder helpen. Ik zou haar nog een reiki-behandeling kunnen geven. Op afstand of bij jou thuis. Aangezien Vespa niet dol op nabijheid is zou op afstand prima kunnen. Verder zou ik een Bach-remedie kunnen samenstellen. Die zou haar verder kunnen openstellen voor contact en haar dus minder afstandelijk maken en haar ook minder gevoelig laten zijn voor alle ‘drukte’. Bach-bloesem-remedies zijn uit bloemetjes gehaald en is echt puur natuur. Baat het niet, het schaadt ook niet. zeg maar. Als ze het niet nodig heeft werkt het ook niet en als ze het wel nodig heeft slaat het direct aan. Deze kan gewoon in het drinkwater gedruppeld worden, dus geen gevecht met pilletjes o.i.d.’ Liefs, Sonja

Zegt u het maar. Zal ik Sonja bij mij thuis uitnodigen? Voor de verhaallijn?

Vespa in therapie (1)

zondag 16 maart 2008

Semana Santa

Het is vandaag geloof ik Palmzondag, de laatste zondag in de Passietijd. Om allerlei redenen komt het al weken niet van de nieuwe hobby: de wekelijkse mis. Om toch een klein beetje in contemplatieve sferen te geraken probeerde ik eerst de Mattheuspassie te beluisteren, in de vertaling van Jan Rot, vorig jaar gekocht, maar dat is echt te heftig. Liever de zangen van Hildegard von Bingen.

Onderwijl een boek gelezen over de Passieweek: Sevillana van Mariet Meester. Mooi boek. Debuut uit 1990 (Meulenhoff, blauw omslag) van schrijfster uit 1958. Het boek met ezelinnenomslag (links) is eind vorig jaar verschenen bij uitgeverij Auteursdomein. Daar kunnen schrijvers hun niet-meer-in-de-handel-zijnde-oude-titels heruitgeven. Het boek bleef na het verdelen van de recensie-exemplaren over en lag in de stapel boeken-die-niemand-wil. Omdat het over de Passieweek ging leek het me heel toepasselijk voor het weekend.

Meester beschrijft in dit boek de zoektocht van een 28-jarige journaliste naar meer betekenis in het leven dan hard werken en geld verdienen om een bepaalde levensstijl in stand te kunnen houden. Ze ervaart een grote spirituele leegt en verblijft enige weken Andalusie om zichzelf te hervinden. het eerste deel van het boek verblijft ze in de waanzin van de Semana Santa in Sevilla, waar honderden processies met Ku Klux Klan-achtige mannen beelden van Jezus, Maria, Magdalena door de stad dragen. Ze koopt er een ezel, die ze Sevillana doopt, en trekt die weken met die ezel op.

Het eerste deel van het boek is de confrontatie met de overgave van de Spanjaarden met de Passietijd. Zowel die mannen in die processies als devrouwen die zich in aanbidding ter aarde werpen voor Maria. Ik citeer pagina 24: Het ontroert vrouwen als hun Maria de straat op gaat. Ze hebben een intieme relatie met haar. Iedere dag gaan ze in het donker van de kerk bij haar bidden. Ze is hun meest innige vriendin, hun zuster, dochter. Ze is hun moeder, hun beschermvrouwe. Tussen een vrouw die iedere dag Maria in vertrouwen neemt en Maria zelf is nauwelijsk onderscheid. Maria geeft hoop en liefde.

Het tweede deel is een verslag van haar wandeltocht van Sevilla naar Granada, door de bergen. Een stuk met Jaime, een gitano en enige weken haar geliefde, en zijn totaal andere manier van in het leven staan, en met armoede, en vuiligheid, en de natuur. Mooi, confronterend boek.

Op haar site schrijft Meester dat ze aanhanger is van het nomadisch bestaan. 'Nomadisme betekent voor mij vooral: niet zelfgenoegzaam worden. Als je reist moet je iedere dag het avontuur afwachten. Ik vind dat iedereen een tijd zou moeten reizen. Anders word je geborneerd. Door reizen leer je de levenswijze van anderen niet te veroordelen.'

Wat links:
- Wikipedia over de Semana Santa, en nog meer plaatjes van de Semana Santa.
- Mariet Meester
- Mattheus Passie bij Jan Rot

zaterdag 15 maart 2008

Heimweh

Heb de sfeer van mijn blog een beetje veranderd. Ik dacht dat je een beetje kunt experimenteren, en daar was ik aan toe omdat andere bloggers allemaal andere indelingen en functies op hun blogs hebben, maar wat ik experimenteer blijkt vrijwel onmiddellijk definitief.

Heimweh nach Wien is dit geloof ik, als we er een betekenis aan moeten geven. Het leven thuis is ook maar het leven thuis. Daar bestelde Bobby ein grosser Brauner en ik een Wiener Melange. Behalve die kleine grosser Brauner was in Wenen echt alles een slagje groter en meer dan in Amsterdam. Meer toeters en bellen. Wat is het hier ineens allemaal klein en gewoon...
Van de 330 foto's van Wenen heb ik er nu nog 139 over. Die zijn allemaal bijbesteld en in mijn ouderwetse fotoboek gegaan. Blader blader blader. Ja, Wien war gut!

vrijdag 14 maart 2008

'Negatief reisadvies naar Lhasa'

Ik schrijf voornamelijk over het dagelijks gedoe met mijzelf, en de vriendjes en vriendinnetjes, de boeken, de muziek. De zieleroerselen houd ik liever voor mezelf. En wat kan ik toevoegen als het gaat over de wereldpolitiek, die dag na dag via het Journaal over je heen valt? Soms geneer ik me over mijn eigen gebabbel, want de politieke berichtgeving houdt me ook bezig. Heus wel.

Maar wat kun je erover zeggen. Ik kan berichten overschrijven, nabauwen. Wat voegt het toe? Maar toch raakt het me. De Tibetanen zijn al vier dagen aan het protesteren. Met de Olympische Spelen in China in zicht zien wanhopige Tibetanen een kans op enige media-aandacht. Al 58 jaar is het land bezet en zijn die mensen tweederangsburger in eigen land. Het zijn vooral monniken protesteren, maar ook 'leken'. Ik zag beelden van een oudere en een jonge vrouw die respectievelijk tegen de grond werden gemept en achter in een politiewagen geduwd.

Het is al vier dagen aan de gang maar het nieuws sijpelt nu naar buiten. De Chinese censuur voorkomt dat buitenlandse uitzendingen over de onrust in Tibet het Chinese publiek bereiken. Bij berichtgeving over Tibet gaat het beeld op zwart en het geluid uit. Nu laten ze berichten vrij, omdat er ook geweld gebruikt zou zijn. Zie je wel, die Tibetanen zijn helemaal niet zo vredelievend.

De politiek zwijgt vooralsnog. Het IOC ook. Dat opereert alleen via 'stille diplmatie'. De politiek zwijgt zo vaak. Veel verder dan 'Negatief reisadvies naar Lhasa' komt Den Haag niet.

De wereldpolitiek. Niet dat het ermee te maken heeft, maar is er een associatie. Vanmorgen las ik in nrc next een artikel over een indrukwekkend boek van fotograaf Geert van Kesteren die het fotoboek Baghdad Calling heeft samengesteld. Wordt a.s. dinsdag gepresenteerd. Irakezen fotograferen als gekken met hun mobiele telefoons en sturen die foto's aan elkaar door. De fotograaf heeft het afgelopen jaar zo honderden foto's verzameld. Irak, no go area voor westerlingen inclusief journalisten. Dit boek laat Irakezen zien als slachtoffers, ja, maar evenzeer als mensen met een enorme veerkracht.

donderdag 13 maart 2008

Een man een man, een droom een droom (2)

Waarom stuurt Hani501 mij dit filmpje? Zomaar op een donderdagochtend om 07.49 uur? Is het niet leuk meer in Zagreb? Heeft ze gisteren een nieuwe vriend gemaakt?

Misschien refereert ze ermee aan de twee ex-gedetineerde zangers waar ik laatst over schreef? Die meededen aan een liedjescontest van ex-gedetineerden. Voor wie de zaken graag bijhoudt: ik kan melden dat ze gewonnen hebben. En dat ze op de radio komen. NCRV. En dat ze in april echt mogen optreden. Ook NCRV.

O nee, ze heeft er een boodschap bij geschreven, speciaal voor de kantoorklerk die wij allen zijn: 'Gymnastiek achter de computer'.

woensdag 12 maart 2008

Werk en privé

Werk en privé moet men scheiden, zeker als men blogt, maar soms is dit credo niet houdbaar, want ze gaan natuurlijk allemaal kijken of ze erop staan.

Van links naar rechts: Roro7, LucieTheodora, Vinnie en Bien! Sorry Iris en Frances, dat er maar vier kaarten waren! Leuk stel zijn we toch. Sinds mijn blog over echtemannen-dingen en bloemetjes laat het onderwerp mannelijkheid Vinnie niet los. Hij wil nu hamers en tangen om zijn bureau verzamelen om de mannelijkheid van de redactie te verhogen.

Verder was er veel tegenwind vandaag. Letterlijk en figuurlijk. Maar dat hoort er bij op de dag na het Boekenbal. Letterlijk ook vandaag. Het was wel windkracht 10. Dan is Sloterdyke by bike ondoenlijk. Ik haalde de Bilderdijkstraat net, en ben toen maar op tram 12 gestapt. Vinnie was in het Westerpark drie keer van zijn fietst gewaaid en RoRo7 was maar met de taxi gekomen. De werktegenslagen moeten we vanavond nog afmaken. Terwijl het beter zou zijn om om 19 uur te gaan slapen.

Nog even over werk en privé: ik liep gisteren ook nog Hans Peters tegen het lijf en die vertelde dat hij, werkeloos als hij nu is, een dagje zichzelf had zitten googelen en mijn blog was tegengekomen. Oeps.

Hot or not

Onze vaste fotograaf zit te Zagreb, we hebben een ander moeten inhuren, en zelf had ik voor noodgevallen mijn eigen Lumix maar in m'n damestasje gepropt. Ik was écht van plan om bijtijds naar huis te gaan, maar het is weer niet gelukt. Bij deze foto was het al half drie.

Het valt voor een Nichtje niet mee om met een Tante in het zelfde vak te zitten. Vorige week had ik een column geschreven over de nieuwe kledinglijn van Carry Slee. Dat die voor mij als 40-upper niets was, maar dat ik ze voor de Nichtjes besteld had. Strakke t-shirtjes met op borsthoogte de woorden 'Afblijven', 'Radeloos' en 'Hot or not'. Ze was ermee geplaagd op het werk. En dat t-shirtje had ze niet eens ontvangen.

Het Boekenbal was goed. Het voorprogramma had een hoog literarisch gehalte, een idee van Tom Lanoye, die het ook presenteerde. Hij werd bijgestaan door niet de minsten: de acteurs Jan Decleir en Kitty Courbois, saxofonist Hans Dulfer en de Belgische zanger Will Tura. De bijdrage van de laatste 'Ik ben zo eenzaamzonder jou', een hit uit ik geloof 1963, relativeerde het geheel. Het is de grootste Vlaamse Hit aller tijden, lees ik nu op zijn site. De zaal neuriede het lied zachtje mee.

Het geluid tijdens het voorprogramma was prut, iemand liep weg (Freek de Jonge, heb ik gehoord), Vinnie en ik op onze rij 21 bleken in de zijloge geplaatst te zijn (wat is onze status? wie er ook zaten waren Simon Vinkenoog, Rob Haans, Pieter de Jong, en Just Enschedé) maar we konden er de films niet zien. Toch was het een groot genoegen.

Ik kreeg veel complimenten over mijn pak, dat geloof ik wel als exorbitant werd ervaren. Er waren ook dubieuze complimenten bij. 'Je kunt er zo mee naar de Weense Staatsoper', zei bijvoorbeeld Christiane Hardy. Zij kan het weten, want zij heeft vele jaren in Wenen gewoond.

Enfin. Van je familie moet je het hebben op het Boekenbal. Maar het woord familie mag je tijdens het Boekenbal heel breed opvatten.

Hani501 te Zagreb
Kledinglijn Carry Slee

dinsdag 11 maart 2008

Dresscode: zilvergrijs

Zo begint het Boekenbal. Ik moet me nodig gaan oppoetsen. De dresscode vanavond is zilvergrijs. Met een knipoog naar Silverthreads among the gold... Wist ik echt niet, maar zilvergrijs is het pak dat ik te Wenen gekocht heb!

Het thema van de Boekenweek dit jaar is - u zult het allemaal al wel gelezen hebben - de 'derde' leeftijd, de periode dat de mensen in de vijftig, zestig zijn. Ik vind dat boekenweekthema altijd weer zo'n fenomeen. Op enig moment wordt het bekend gemaakt: Liefde, Dood, Frankrijk, en nu dus dan De Derde Leeftijd, dan denk je: wat gaan ze daar in godsnaam van maken? Gaan boekhandels daar de show mee stelen? Gaan de media daarop reageren? Maar elk jaar is het succes weer groter. Als makke schapen volgen de kranten en de televisie de events die de markt hen aangebiedt. Nu lezen we dus allemaal stukken over de periode dat de mensen in de vijftig, zestig zijn. Bernlef en Douwe Draaisma zijn voortdurend in de kranten.

Straks wordt het weer proppen bij de ingang van de Stadsschouwburg. Je wordt er wel nederig van. Want natuurlijk komen de televisiecamera's alleen maar voor Harry Mulisch, Connie Palmen, en misschien nog Joost Zwagerman. En dit jaar dan de geschenkauteurs Bernlef en Renate Dorestein. Dus alle boekenvakkers hebben wel heur mooiste pakjes uit de kast getrokken, maar bijna niemand die ernaar kijkt. Wil een gewoon iemand de aandacht trekken moet hij/zij zich met wel heel veel veren tooien.

Ik ga met Vinnie, die zijn jacquet aantrekt. Lijkt me een mooie ervaring, ik ben nog nooit naar een feest geweest met een man in jacquet! We zitten in de zaal, rij 21, stoel 9 en 11. Als alles goed gaat tenminste. Er is altijd major controle, want het Boekenbal is nogal gewild. Onze kaartjes zijn helaas naar het Frederiksplein gestuurd en niet op de Naritaweg terecht gekomen.

Terug uit Wenen belde ik onmiddellijk naar de CPNB, die meldde en stug bleef volhouden dat de kaartjes wel gestuurd waren. Dat geloof ik wel, zei ik op mijn allerbegripvolst en allervriendelijkst, maar ze zijn niet áángekomen. Wat nu? Wel, eerst moest ik álles in het werk stellen om de kaartjes te vinden. Ik ben de beroerdste niet, dus álles in het werk gesteld. Na tien minuten weer opgebeld: 'Ik heb nu álles in het werk gesteld.' Moest ik toen een mailtje sturen dat ik álles in het werk had gesteld. Ik een mailtje gestuurd dat ik álles in het werk had gesteld. Maar duplicaatkaarten, daar was geen sprake van. Nu moeten we bij de voordeur naar Wietske vragen en die laat ons er dan in. Toch ben ik bang dat straks op rij 21, stoel 9 en 11, grijnzend twee mensen zitten van de Amsterdamse Rekenkamer of Architectenbureau Lafour, adres: Frederiksplein 1.

Afbeelding: 'Selbstbildnis in weissem Modeanzug' van Egon Schiele, 1910.

maandag 10 maart 2008

Rozen en doornen

Ik was weer naar een koor. Het is ontzettend fijn om naar koren te luisteren. Die stemmen die als het goed gaat zo mooi harmonieren. En het kijken is ook een hele belevenis: een heel andere manier van naar de categorie ‘40up’ te kijken dan op een dansavond als van afgelopen vrijdag. Een koor is ook expressief, maar ingetogener. Al die mensen, die levens, die lijven, die koppen. De stemmen, de halzen, de zondagse jurpjes, de benen, de schoenen... Niemand is doorsnee, iedereen heeft een uitgebotte kop en persoonlijkheid.

Nu was het het koor Sforzato. Stuk of twintig zangers. Het openingsnummer Ingrediente Domino snerpte wat tè, maar daarna konden de sopranen het werk wel aan en heb ik genoten. Vooral ook werd ik ditmaal geboeid door de persoonlijkheid van de dirigent (foto), een beweeglijke lange dunne dansende ijdele theatrale persoonlijkheid, tamelijk aanwezig. Ik was er al een beetje op voorbereid, dat hij bij optredens graag het woord voert.

Kijken naar deze man nodigt uit tot filosoferen over de dynamiek tussen koor en dirigent. Hij kiest de muziek. De opbouw. Hij bepaalt de sfeer en de dynamiek van de stemmen. Hij haalt als het goed is het beste uit mensen. Maar wat hier extra was was dat deze dirigent nogal excentriek was en het koor uit heel gewone mensen bestond, voor zover dat vol te houden is als je net beweerd hebt dat het allemaal zulke eigen persoonlijkheden zijn. Enfin, misschien bedoel ik gewoon de dynamiek tussen een katholieke homo op leeftijd - zo op het eerste gezicht - als leider van een gezelschap hetero’s - zo op het eerste gezicht.

Op grond van 's mans introductie van het lied ‘Contre qui Rose’, een tekst van RM Rilke liet de dirigent even zien dat het niet altijd koek en ei is tussen het koor en hem. Voor wie, roos, heb je deze doornen laten groeien? … Jij roos, verwondt de gene die je verzorgt…’ Ik vond het geen eenvoudige beeldspraak. Wat bedoelde hij te zeggen: verwondt het koor hem, verwondt hij het koor? Verwonden zij elkaar? Was sich liebt...?

In een interview ergens op internet vertelt hij over zijn vakopvatting: ‘De meeste dirigenten hebben een programma van tevoren geheel op een rij. Zo zit ik niet in elkaar. Ik wacht tot het stuk zich aandient. Ik loop er tegenop. Soms loop ik in de stad en is het een soort onvermijdelijkheid in mijn fysiek die me de weg wijst naar de bibliotheek of Broekmans en Van Poppel. Ik pak dan een stapel muziek. Die stapels liggen op alfabet en dan pak ik bijvoorbeeld de 'O', de 'O' van Ockeghem. Daar heb ik wat mee. Misschien zit er dan iets in die stapel. Of ik denk: 'Britten, is een aardige man, wel een goede vogel', maar mijn fysiek kan dan zeggen: 'laat maar, het is te 'british', te dun'. Dat is een bizarre redenering. Later kan ik zo'n stuk toch heel mooi vinden. Het stuk moet goed voelen in mij. Ik luister naar mijn fysiek. Is het goed? Is het heel? Of krijg ik overal rare stromingen in mijn lijf of krampjes? Ik luister niet alleen met mijn oren, maar ook met mijn lichaam. Dat gaat heel snel. Dan kijk ik ook nog of het binnen het bereik van het koor ligt, of het niet te hoog of te laag of te ingewikkeld is. Die vaktechnisch blik is wel ondergeschikt aan die eerste, fysieke blik. Ook ben ik er gevoelig voor of het mooi gedrukt is. Geen tweedehands partituren! Ik kom uit de mode. Ik heb graag nieuwe kleren.’

zondag 9 maart 2008

Echtemannen-dingen

Gisteren het grootste deel van de dag kranten liggen lezen. Het was 8 maart, en hoewel de Vrouwenstrijd - in Nederland althans - bijna nauwelijks een item is, kranten doen allemaal een 8 maart-bijlage. Dat zal me die reacties een moeite gekost hebben om die interessant te vullen!

Vrouwen moeten/willen weer vrouwelijker, en mannen moeten/willen weer mannelijker. Vooral dat laatste is echt een item. Mannen zouden zich veel te veel hebben laten opslorpen door vrouwelijke waarden, dat begint al op de lagere school met juffen en kringspelletjes in plaats van raggen, maar dat gaat maar door. Nu willen ze weer mannen-dingen doen. Vooral in christelijke kringen is het volgens mij een issue.

De meest aansprekende kop vind ik in de Volkskrant in de afdeling 'Hart en Ziel': 'Mannen? Die prutsen.' Hele pagina. Lidy Nicolasen op zoek naar echtemannen-dingen. Sprak me enorm aan. Gaat nergens over, maar in Wenen kocht Bobby een multitoolprutsapparaat, een Swisstool. Zie foto. Wat was hij daar mee in zijn sas! Tijdens een wandeling door het Wienerwald zaagde hij glimmend van genoegen met zijn nieuwe tool een stukje van een picknickbank af. Ik verbijsterd. Op mijn beurt kocht ik als souvenir in de museumwinkel van Museum Leopold plastic bloemen voor op de ramen op het werk, voor elke collega een plakplaatje: tulpen, anemomen, dalia's, lekker roze. Leuk, he? Bobby vond dáár weer niets van. Maar ik dacht blij: Hoeven we dat lelijke niksige uitzicht nooit meer te zien. En toen iedereen afgelopen vrijdag vrolijk die bloemen op heur ruit plakte, dacht ik: we worden steeds meer een meisjesredactie. Na und?

Wat zegt dit allemaal over de Vrouwenstrijd? Is er een Vrouwenstrijd? Ik vind het altijd een vermoeiend onderwerp. Het gaat maar over vrouwen en mannen en gezinnen en kinderen. Over arbeidsparticipatie en de verdeling van het werk thuis. En over de liefde en de strijd tussen de seksen. En over de wederzijdse waardering en/of afwijzing. Al dan niet vermeend. Of het gaat over de verdeling der dingen buitenshuis. Over te weinig vrouwen. Aan de top. In mannenberoepen. Als specialist. Of over teveel vrouwen. In de zorg, in het onderwijs.

Afgelopen week verscheen ter redactie nog een promotie-onderzoek over de kwestie dat het aantal gepubliceerde vrouwelijke auteurs nog maar 35% zou zijn, terwijl meer vrouwen zouden (willen) schrijven dan mannen. Dat de inhaalslag van de schrijfsters niet in de jaren tachtig plaatsvond, zoals je volgens de promovenda zou verwachten, maar in de jaren negentig. 'Boeie!' zou Nichtje zeggen. Dat iemand daar een jaar (of twee) onderzoek naar wil doen. Maar misschien heb ik het allemaal iets te vaak gehoord.

Iedereen moet gewoon niet zeuren en haar of zijn ding doen. Vind ik. Ondertussen ben ik blij dat het weer een jaar duurt voor de volgende obligate 8 maart-bijlages.

zaterdag 8 maart 2008

Shake Your Body

Was uitgenodigd voor een avondje friday night fever in De Melkweg. '40up - Rock now, Rollater'. Dansen doe ik vrijwel nooit meer. Als ik het wel doe vind ik het geweldig, maar dan moet het wel muziek zijn uit de jaren zeventig danwel tachtig, en ik eindig zo'n avond soms in een lichte gene, omdat mijn manier van dansen voor een 40-plusser niet past. Te wild.

Mijn Amsterdamse generatiegenoten dansten in de Mazzo of bij Dansen-bij-Jansen, ik deed het in mijn studietijd te Groningen in jongerenvereniging Vera, en later in The Duke. Mijn studievriendin Marg was mijn voorbeeld, zij was van de prachtige vrije expressie. Wild. Wij dansten stand alone. Of joegen diagonaal door de zaal. Met iemand samen dansen hebben wij nooit geleerd. De generaties na ons bewegen zich tijdens het dansen beheerster, kleiner.

Ik had enige reserve over deze avond, dacht dat '40-up' een eufemisme zou zijn voor '60-up', maar dat bleek niet zo te zijn. Het is een echte aanrader. 2 mei is het geloof ik weer. De zaal was bomvol met vrouwen en mannen van vele soorten, maten en geboortejaren. Iedereen was vrolijk en danste een eind weg, en iedereen op de wijze die paste bij de jaren dat hij of zij naar de disco ging. We werden allemaal weer jong en leeftijdloos. Het feest begon om 21 uur, dus wie om 23 uur op was kon ook nog tijdig te bedde.

De avond was aangekondigd met Harry de Winter als DJ, die als naam wel een soort van trekker is, maar toen hij kwam opdraven (van 23 tot 01 uur) werd het ineens veel minder leuk dan toen DJ Alex van Oostrom draaide, met veel zwarte muziek. Wat daarvan precies soul is, wat Miami sound, wat Motown en wat gewoon disco: ik weet het niet. Maar herinneringen aan goede Groninger nachten herleefden. Leuke oude filmpjes erbij. Maar kwam Harry met 'You've got this strange effect on me' van Dave Berry... Oók een mooi nummer met veel jeugdsentiment, heus wel, maar daar valt toch niet op te dansen! De hele zaal viel stil.

Lekker dansen was het op 'Lady Marmelade' van Labelle, 'Shake Your Body' van The Jacksons en een paar nummers van GeorgeMcRae zoals 'Rock your baby' en 'Rock the Boat'. Fantastisch nummer ook van Michael Jackson met een straat vol trommelende Zuid-Amerikaanse straatjongens - geen idee hoe dat heette.

Het uploaden van filmpjes van YouTube lukt ineens niet, dan om een sfeerindruk te krijgen maar wat links:

Labelle met 'Lady Marmelade' (Voulez vous couchez avec moi)
Gloria Estafan met 'Conga'
The Jacksons met 'Shake Your Body'
George McRae met 'Rock the Boat'
Dave Berry met 'This Strange Effect'


donderdag 6 maart 2008

Vespa in therapie (1)

Vespa is weer thuis - ze was uit logeren. We moeten weer even aan elkaar wennen, maar dat komt wel goed. Vespa en ik zijn al vele jaren samen. We hebben elkaar niet uitgekozen, maar het lot bracht ons samen en we moeten het met elkaar doen. Ze is heel lief, maar heeft diverse eigenaardigheden - zoals waarschijnlijk elke poes. Een van de vervelende dingen is dat ze náást de bak poept en pist als ik te lang weg ben. De bak staat uiteraard op een laag kranten.

Zwager Frips was erdoor gefascineerd en bracht mij in contact met ene Sonja uit Alphen aan de Rijn, die aan reiki doet en op de grond van een foto telepatisch met dieren kan communiceren. Zij wil wel met Vespa communiceren. Zo'n aanbod kun je natuurlijk niet weigeren - het levert alleen al een mooie blog op!

Bijgaande foto van Vespa had ik Sonja gestuurd. Ze had ruim twee weken voor nodig voor het consult. Nu vond ik in m'n mailbox een weergave van haar 'gesprek' met Vespa. Wel raar dat Vespa niet thuis was tijdens hun 'gesprek'.

Uit de mail van Sonja:

'Ik mag het contact aangaan van Vespa maar ze voelt bang en beladen.'
'Vespa voelt vrouwelijk aan.'
'Vespa komt over als enerzijds erg kritisch en anderzijds onzeker (help-me-ik-ben-bang). Bij het rechter achter onderbeen is er verzuring van een spiertje. Het linker voor voetje kraakt soms bij het rekken en strekken, bij het tepelen. Tussen de schouderbladen heeft ze op dit moment jeuk.'
'Vespa is erg intelligent.'

'Vespa voelt zich “teveel” en acteert hierin door het uiten van ongewenst gedrag, het plassen (want dan weet je zeker dat je echt ongewenst bent).'
'Vespa voelt zich niet echt een “Vespa” maar meer een “Ghislaine” of “Cherise”. Ik stel de naam Tessa voor. Dat is een zelfde soort naam maar staat voor daadkracht en stoerheid. Dat vindt ze ook een passende naam en kan zich hier wel in vinden.'
'Vespa is een erg gevoelig dier, waarschijnlijk is zij hoogsensitief.'

'Ik vraag Vespa of dat ze niet denkt dat als ze echt ongewenst zou zijn dat ze dat niet allang weg gedaan zou zijn met al het plassen wat ze doet? Ja dat is zo zegt Vespa en vindt het een eye opener, ze had er nooit zo over nagedacht.'
'Ik heb Vespa reiki op afstand gegeven i.v.m. de niet vloeiend samenwerkende organen en de emotionele issues waar ze mee kampt.'
'Na de reiki kon ik verder op het probleem ingaan met Vespa en wilde ze er ook echt over praten. De emotionele disbalans voelde ook sterk verminderd en beter in evenwicht.'

'Vespa geeft aan dat ze erg onzeker en gevoelig is en dat dat zich ook uit in haar beleving van ruimte.'
'Vespa wil koningin zijn en No 1 zijn.'
'Vespa gaat niet overdreven vechten etc. maar het is meer een soort zoals mensen hun wenkbrauwen omhoog zouden halen, zo van HALLO mij wordt hier niks gevraagd.'
'Vespa ziet duidelijk alle effort die haar baasje erin steekt, het is zonde en een beetje jammer want het is allemaal nergens voor nodig. Ze is liever alleen.'

'Ik bedank Vespa voor het
communiceren en vraag of als er nog meer vragen zijn of ik nog een keer contact mag leggen. Dat mag zeker.'

Was getekend: Sonja. Of ik 10 euro wil overmaken. En als ik vragen heb mag ik bellen.

woensdag 5 maart 2008

Bei Nacht

Wieder Zuhause. Beetje weemoedig, mag ook wel na zes heerlijke dagen. De terugttocht ging zonder enig probleem, dus mijn kritische toon over SkyEurope van vorige week slik ik bij dezen in. Je stijgt op en vliegt over de lichtjes van Wien bei Nacht. Mooi, mooi mooi.

Zes dagen stadsgeslenter was 'n beetje de grens van wat een mens aankan. Het meeste heb ik niet gezien: geen Wiener Saengerknaben, geen Kokoschka, geen Lipizzaner paarden, geen Riesenrad, geen opera, geen operette... En nog veel meer niet. Nalezen in het vliegtuig. Achteraf valt alle informatie die je vooraf niet aankon in een zacht, zachtgespreid bedje. Gauw weer naar Wenen.

In de allergrootste boekhandel van Europa Thalía(voorheen Amadeus) kocht ik een mooi boek: Kraftorte in Wien - Orte des Lebens, Insel der Ruhe, Ratselhafte Energien. Dat zijn plekken die ik zoek en nodig heb, maar die in een vreemde stad doorgaans alleen met blind geluk te vinden zijn. Het zijn vooral parken, kerken en begraafplaatsen. Zou wel zo'n gids over Amsterdam willen maken: vertellen op welke plekken in en om de stad je energie krijgt. Maar ik zou het dan wel zonder de deskundigheid van wichelroedelopers doen. In de boekhandel op het vliegveld zag ik ook nog Nur in Wien - Ein Reiseführer zu sonderbaren Orten, geheimen Plätzen und versteckten Sehenswürdigkeiten. Niet meer gekocht - daar is het nu te laat voor. Volgende keer.

Toen we gisteren zaten te ontbijten in ons hotel liep daar langs ons raam een halve bekende: de schrijfster Minke Douwes. Met vrouw en koffers. Die gaat natuurlijk naar het Freud Museum, dacht ik onmiddellijk, want behalve schrijfster is zij ook psychiater. Ze ging helaas niet in ons hotel, maar in het pension daarnaast. Jammer dat ik geen nummer van haar had om even te sms-en. Ik sms-te nog naar Marg, op wier verjaardag ik Minke elk jaar ontmoet en wij wonderlijke conversaties voeren. Marg heb jij het 06-nummer van Minke, maar dat had zij niet.

In de Spar hedenmiddag, recht tegenover ons hotel, wij al met de koffers op weg naar de shuttlebus, botste ik zo tegen Minke aan. Minke! riep ik. Ze keek even verdwaasd, want kon mij van die ene verjaardag per jaar niet onmiddellijk plaatsen, maar wist het na luttele seconden toch. Lucie! Ze had een poster in haar tas. Wat? vroeg ik nieuwsgierig. Klimt natuurlijk, zei ze. Je móet naar het Leopold, zei ik dwingend, als je tenminste van Schiele houdt. En naar Klosterneuburg. Zou ze doen.

Prater

Voor de laatste ochtend te Wenen hadden we een wandeling naar het Hundertwasserhaus en een rondje of wat in het Wiener Riesenrad in Euopa's oudste pretpark Prater gepland. Las ik gisteren in Der Standard dat het Riesenrad deze week door de orkaan Emma van afgelopen zondag buiten werking is! Schreef ik niet over het noodweer toen we door het Belvedère liepen? Dat was dus orkaan Emma die heel veel daken, electriciteitspalen en ik geloof ook enige tientallen slachtoffers gevergd heeft. Hebben wij dat weer! Nou ja, het is ook wel zo rustig, het scheelt weer een programma-onderdeel.

Voor wie denkt: ik ga ook naar Wenen! Zo al niet voor de overheerlijke Weense keuken, dan toch wel voor het reuzenrad, hierbij nog wat linkjes. Riesenrad, Pretpark Prater, Hundertwasserhaus. Viel spaß.

Tafelspitz

Wenen is geweldig en eten te Wenen is helemaal een avontuur. Ik ga het helemaal aan. Het gerecht hiernaast heet Tafelspitz. We aten het in een beroemd restaurant, naam kwijt, waar het in een grote koperen steelpan geserveerd op tafel kwam.

De ober schept de bouillon voor je uit in een soepbord en vraagt dan of je Zutaten dazu wilt. Er zijn drie Zutaten: ofwel een bal griesmeel, ofwel een levergehaktbal, ofwel sliertjes pannenkoek. Na alle Zutaten uitgeprobeerd te hebben kan ik van harte glimlachend Nein Danke zeggen.

In de soep zat een mergpijpje en je werd geacht het merg uit het pijpje te lepelen en op een volkorentoastje te smeren. Veel zout en peper erop. Oók gedaan. Tenslotte schrik je van die onschuldig ogende appelmoes ook behoorlijk. Dat komt omdat-ie minstens half om half gemengd is met Kren, ofwel mierikswortel.

Bij de Frankfurter worstjes (een vorige dag) kreeg je behalve lekkere Senf trouwens ook een hele portie geraspte mierikswortel. Wie denkt dat het geraspte rettich is of selleriesalade, en een flinke hap neemt... Alsof je met honderd spelden in je neus geprikt wordt.

Dat je na vijf dagen een beetje last van de ingewanden krijgt is denk ik niet raar, en daarom zijn we gisteren maar biologisch gaan eten in de Bio Bar. Oók weer een avontuur omdat er een gezelschap van zo'n twaalf Kroaten met grote stemverheffing zat te vergaderen. Boeiend om zo´n groepsdynamiek te aanschouwen terwijl je echt geen idee hebt waar het over gaat. Waarover spraken zij? Over folklore, legde de oberes uit, die zelf ook Kroatisch was. Maakten ze uren ruzie over volksdans?

Recept Tafelspitz
Bio Bar

zondag 2 maart 2008

Wiener Erlebniswelten

Het Wiener Haus der Musik is een beleveniswereld. De beste musea zijn tegenwoordig Beleveniswerelden met veel touchscreens waar mensen enorm in touch met de screens zijn. Het is echt leuk. De eerste etage is gewijd aan de Wiener Symphoniker, waar je begint met een prachtige weergave van het afgelopen Nieuwjaarsconcert. Het is een orkest dat - in elk geval op Nieuwjaar - veel evergreens speelt, zoals An der Blauen Donau en de Radetski Mars, maar met opmerkelijk veel plezier en grapjes. Je kunt er zelfs met een dobbelsteen componeren.

Daarna krijg je de een etage met Sonosphere, waarin allerlei uitgelegd wordt over geluid, ons gehoor, hoe wij waarnemen, wat wij wel en niet horen, hoe dat komt, waarom wij geraakt worden, etcetera. Althans dat beloven zij. Wij komen binnen in een fascinerende baarmoederlijke zaal, waar je heel andere dingen hoort dan het geklop van moeders hart, het geruis van haar bloed en het geklots van andere sappen. Dit klinkt veel mooier, zachter, muzikaler. Echt leuk, maar toch miste ik een beetje ik een begeleidend schrijven. Er waren wanden met de wonderlijkste luidsprekers, heel grappig, geluiden uit de stad, de ruimte, het lichaam, en wat al niet. Daar kon je weer zelf een cd uit samenstellen.

De derde etage was gewijd aan Wenens beroemde componisten. Daar kon je onder meer de Wiener Philharmoniker zelf dirigeren. Daar werd de belevenis me wel een beetj ete veel. Er waren zalen met plaatjes, muziek, educatieve teksten en dan kreeg je ook nog een koptelefoon mee. Help! Mag het een onsje minder? Toen was ik wel aan pauze toe en ben ik door de stad gaan zwalken. Dit is echt een museum om in vier keer te doen in plaats van één keer. In de pauze speelden een paar junge Burschen geniaal 'Für Elise'.

Daarna naar de Lipizzaner paarden gezocht, maar die waren op middagdutje. Toen heb ik maar heel veel paardenstandbeelden gefotografeerd.

Nog meer Passie

Het is de hele dag lopen en kiezen. Gisteren in een van de vele geweldige cafés onder het genot van Frankfurter worstjes gingen we kiezen of we naar de opera wilden, of naar een Symphonie, naar een theaterstuk in het theatertje op de hoek, of naar Barokmuziek in de Franciscaner kerk, of naar jazz-muziek in het jazz-lokaal Porgy & Bess.

Uiteindelijk leek het me allemaal zo overweldigend veel dat we maar een ' eenvoudig' concert hebben bijgewoond met muziek van Buxtehude in een Franziskanerkirche. Het is allemaal Passietijd hier. Ik ben helemaal kwijt hoe het zit met die passietijd. Veertig dagen zou die zijn. Wanneer was Laatste Avondmaal, wanneer was de nacht in Getsemane, was dat niet witte donderdag?

Maar goed, nu zong men dus een stuk van Buxtehude over alle ledematen van Jezus aan het kruis: Membra Jesu Nostri. Heel mooi. Het was bitterkoud in de kerk. De beide sopranen droegen elk een bontjas, de rest een zwarte winterjas. Er was geen alt, maar wel een schitterende contra-alt: Alexander Joseph Mayr.

En na afloop souperen in het Gulash Museum.

De Kus

Gustav Klimt en Egon Schiele kende ik alleen van posters en ansichtkaarten. Bekende beelden zijn het van erotiek en verlangen, liefde en dood. Mooi om dat werk in het echt te zien. Wenen is wel de stad waar begin vorige eeuw uiting veelvuldig werd gegeven aan groot verlangen. In de rest van het museum zag je wel dat het werk een voorgeschiedenis heeft, het kwam niet uit het niets vallen. Waarom het juist in Wenen zo broeierig was? Daar zijn vast boeken over volgeschreven.

In het echt is hun werk - uiteraard - veel en veel mooier dan op de reproducties. Van Klimt was het heel moeilijk te bedenken hoe hij zo' n werk opbouwde, zoveel details. Een wei met klaprozen, een oprijlaan met bloeiende bomen. Soms heel gedetailleerd als hij een huid schilderde, dan weer decoratieve elementen.

Van Schiele zag ik behalve een paar verpletterende portretten ook een schittend landschap met een roze lucht. Die zou ik zo wel willen hebben. Die kon ik niet groot genoeg op internet vinden, nu er maar 'De Kus' van Klimt bij geplakt. Ik wil onmiddellijk weer tekenen. Heb in de mueseumwinkel grappige zachte kleurpotloden gekocht.

Natuurlijk boeken over beide schilders gekocht. Klimt was dertig jaar ouder dan Schiele. Ze stierven allebei in 1918, Schiele al op 28-jarige leeftijd. Spaanse griep. Schiele was een soort popster. Er is een film over zijn leven gemaakt.

We liepen in een prachtig zonnetje naar het museum toe, door een geometrische tuin met prachtige beelden, schitterdm uitzicht over de stad. Toen we binnen waren woedde er buiten een heftige koude Noorse storm om het museum heen, waardoor de Marmerzaal onder water liep en het licht uit viel. Geen Wenen meer te zien.