Gustav Klimt en Egon Schiele kende ik alleen van posters en ansichtkaarten. Bekende beelden zijn het van erotiek en verlangen, liefde en dood. Mooi om dat werk in het echt te zien. Wenen is wel de stad waar begin vorige eeuw uiting veelvuldig werd gegeven aan groot verlangen. In de rest van het museum zag je wel dat het werk een voorgeschiedenis heeft, het kwam niet uit het niets vallen. Waarom het juist in Wenen zo broeierig was? Daar zijn vast boeken over volgeschreven.In het echt is hun werk - uiteraard - veel en veel mooier dan op de reproducties. Van Klimt was het heel moeilijk te bedenken hoe hij zo' n werk opbouwde, zoveel details. Een wei met klaprozen, een oprijlaan met bloeiende bomen. Soms heel gedetailleerd als hij een huid schilderde, dan weer decoratieve elementen.
Van Schiele zag ik behalve een paar verpletterende portretten ook een schittend landschap met een roze lucht. Die zou ik zo wel willen hebben. Die kon ik niet groot genoeg op internet vinden, nu er maar 'De Kus' van Klimt bij geplakt. Ik wil onmiddellijk weer tekenen. Heb in de mueseumwinkel grappige zachte kleurpotloden gekocht.
Natuurlijk boeken over beide schilders gekocht. Klimt was dertig jaar ouder dan Schiele. Ze stierven allebei in 1918, Schiele al op 28-jarige leeftijd. Spaanse griep. Schiele was een soort popster. Er is een film over zijn leven gemaakt.
We liepen in een prachtig zonnetje naar het museum toe, door een geometrische tuin met prachtige beelden, schitterdm uitzicht over de stad. Toen we binnen waren woedde er buiten een heftige koude Noorse storm om het museum heen, waardoor de Marmerzaal onder water liep en het licht uit viel. Geen Wenen meer te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten