Zondag

Vandaag doen we de piramide van Austerlitz. Die ligt tussen Zeist en Woudenberg, vlak bij het Henschotermeer waar ik vorige week was. Ik was er nog nooit, want het leek me stom. De Fransen die een piramide aanlegden als eerbetoon aan Napoleon Bonaparte. Maar ja behalve stom is het ook wel weer curieus. 

In tegenstelling tot bij het Henschotermeer met al zijn slagbomen is hier is wel gewoon een grote gratis parkeerplaats, en een uitspanning met een vintage speelplaats van het genre dat men ooit Lunapark noemde. Op zondagmiddag zijn er aardig wat ouders met kindjes en gezinnen met honden. De trap naar boven telt 80 treden. Ooit kon je boven op die piramide bij helder weer uitkijken naar Alkmaar en Leiden en Zwolle, en zag je daar de Zuiderzee, maar nu zie je eigenlijk alleen maar bos. 

Het is een mooi bos, weer heel anders dan onder Hilversum, en de groene paaltjesroute is niet helemaal duidelijk, we komen een radeloos echtpaar tegen dat ‘m al bijna twee keer rond is gelopen, maar we hebben een wandelkaart mee en een route-app, dus daar komen we ook wel weer uit.

Tranen van Tito

Gezien: de documentairereeks De tranen van Tito over de landen van voorheen Joegoslavië: Kroatië, Slovenië, Servië, Bosnië, Kosovo, Montenegro, Noord-Macedonië. Iva Bicanic, dochter van Joegoslavische ouders die in de jaren zeventig in Nederland kwamen wonen, gaat terug naar het land van haar ouders. Zij is van professie trauma-psycholoog, ziet er uit als midden dertig maar schijnt vijftig te zijn. 

Het is extra boeiend om naar te kijken omdat wij Door de jaren heen naar Kroatië, Slovenië, Macedonië en Montenegro op vakantie zijn geweest. We keken er onze ogen uit, je kent de verhalen van de vreselijke oorlog in de jaren negentig. Tito die zo trots was op zijn welvarende zelfvoorzienende multi-etnische staat, maar na zijn dood bleef er niets van over. 

Heel interessant om met deze vrouw mee te reizen, die de taal redelijk spreekt, die vragen stelt waardoor mensen gaan vertellen. In de meeste van die landen is het nu armoe troef voor de meeste mensen. Veel jongeren willen weg, studeren in Slovenië is een springplank, want dat hoort bij de EU. 

De serie is terug te zien op NPO Start.

https://www.bnnvara.nl/tranenvantito

De tekeningen

Indachtig de woorden van de oude Folkert Haanstra dat alles wat je zoekt uiteindelijk in je eigen tuin te vinden is (ik neem aan dat hij tekenonderwerpen bedoelde) ga ik op zoek naar een plaatje van de toverhazelaar. Want die heb ik (nog) niet in mijn tuin staan, maar dat zou zomaar eens kunnen gebeuren. Welke tuin dan ook. 

Door diverse gesprekken de laatste weken met mensen over mijn tekeningen word ik me meer bewust van de zeggingskracht ervan. Neef Rick meent met klem dat ik mijn talent te gelde moet maken, maar ik zeg dat ik geen behoefte meer heb aan een race om erkenning in de vorm van leuren langs galeries en dergelijke. Dat ik gelukkig word van het maken en posten op diverse plekken. En af en toe íets verkopen. ‘Je bent veel te bescheiden’, vindt hij.

Maar nu reageert ene Yvonne op Iedere-Dag-Een-Tekening op deze toverhazelaar met ‘Wauw Lucie!!!!’ Dat vind ik dan mooi.

Iconen

Ben wat aan het afpeinzen over het tuinhuisje. Ik ben er nog niet geweest sinds we de sleutel gehaald hebben en alles eruit gehaald bleek. Vorige week had ik het er uitgebreid over met Peeq tijdens onze zompige tocht door de zodden voordat de schemer viel. En toen we bij haar thuis een flesje wijn soldaat maakten. Toen hoorde ik mijzelf zeggen dat ik eigenlijk ooit droomde om in zo’n tuin echt een kapelletje te bouwen. Als een Grieks kapelletje, boordevol iconen. Nadat Mutti overleden was heb ik veel iconen van vrouwelijke heiligen geschilderd. Vaak Byzantijnse, want die hadden veel tooi en kleur. Iconen schilderen is kopieerwerk. Je komt ervan in een mooie contemplatieve sfeer.

Kijk: toen ik zes jaar geleden mijn Zuilense zolderkamer betrok had ik dit gemaakt voor aan de wand. Zoiets. Maar dan een tuinhuisje vol. En kaarsen, en wierook. En Byzantijnse muziek.

Blue January

Wat verandert de wereld als de zon schijnt. En dan vandaag vooral de perceptie van de tuin. Al weken denk ik: hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik een tuinier was. Ik ben met geen stok naar de tuin te krijgen, zo koud, nat en naar. Maar vanochtend schettert inneens de zon en meteen scoor ik wat sneeuwklokjes, narcisjes en kivietsbloemen bij de bloemenwinkel. Weinig idee wat er in de grond zit aan bollen.

En als dan de bolletjes in de bak zitten, heerlijk frisgroen, ga ik lange dode takken afknippen, de verdena die zich overal en nergens verspreidt en het riet in de vijver. Ik ga in ons tuintje achter mos afschrapen. En algen uit de vijver. Gelijk is alles minder erg.

En alsof het dan nog niet genoeg is ga ik de pluizige resten van de sierasters in ons gemeenschappelijke moestuingebied in de straats afknippen. Twee uur lang. Au au. Maar het ziet er allemaal wel heel wat frisser opwekkender uit.

Op de foto een toverhazelaar. 'Hamamelis'. 'Een prachtige én geurende winterbloeier. In het najaar krijgt de heester mooi goudgeel blad om vervolgens in de winter op het kale hout te bloeien met gele tot rode bloemen.’ Een plant die de treurige  januari-tuin zou kunnen opfleuren. Ik zóu er een kunnen halen. Nu heb ik alleen een stermagnolia die nu al aardig in de knop zit, maar toch vind ik het een beetje een teleurstellend boompje. Als ie eindelijk bloeit is de bloei doorgaans na drie dagen voorbij. Eén windvlaag en de bloemen liggen op de grond. In Kalmthout (Vlaanderen, net over de grens bij Breda) is een Arboretum met honderden prachtige bloeiende hazelaars. 

Naar de dermatoloog

Voor de ‘ingreep’ naar de dermatoloog. Het plekje op mijn linkerschouder dat me in het najaar vorig jaar zorgen had gebaard en waarvoor ik begin december naar de huisarts ben gegaan is nu nóg kalmer geworden. Is het nog wel nodig? Maar ja, zoals de dermatoloog vorige keer al zei, ‘het hoort er niet’.

Toch wel spannend, dat ze in je gaan snijden waar je bij bent. Ik ben niet veel gewend op dat gebied. Twee jonge dames gaan mij snijden. Twintig minuten zou het duren. Het wordt minder dan een kwartiertje. Het valt alles mee. Ik lig op mijn zij op een snijtafel, ze teken het plekje af, verdoven met vier prikken, en gaan dan snijden. Ik voel echt niets. Dan dichtbranden, dichtnaaien, en een verbandje. Foldertje mee. 24 uur niet douchen. Over 14 dagen wordt de hechting verwijderd en hoor ik wat voor weefsel het was. Na afloop heb ik ook geen pijn. Een belevenis van niets. 

Opgelucht weer naar buiten. In de wachtkamer zit een mevrouw met schrik ogen. Komt u voor iets engs? vraag ik. Ja, zegt ze. Ze licht helemaal op omdat ik het vraag. Veel sterkte!

Kun je nog zingen

We zijn met dertien, weer bijeen met het koor. Ik word blij begroet, twee keer was ik niet geweest. Er is toch wel een niet-aflatende afvalrace gaande. Gisteren heeft weer iemand zich definitief afgemeld. Twee anderen blijven weg zolang Omikron. Twee zijn er niet wegens een besmette huisgenoot. Desalniettemin zingen we erg lekker. De foto is gemaakt ten afscheid voor de vertrokkenen. Daarom wuiven we allemaal.  Bye bye.

Charles Donker

Gelezen: Altijd kijken van Charles Donker (1940), een etser die zijn hele leven prachtige etsen gemaakt heeft. Nu dus al in de tachtig. Een van de beste, zeggen de kenners. Het zijn klassieke etsen, waarbij zijn stijl aanhaakt bij beroemde 17e eeuwse etsen. Rembrandt. Landschappen en dingen die hij vindt in de natuur: dennenappels, (dode) vogels, waar hij de schoonheid van laat zien. Hij heeft ook aquarellen gemaakt, vooral tijdens reizen, dus meer kleur.

Charles Donker woont en werkt in Utrecht, dus voor Utrechters geeft zijn werk nog eens speciaal diepe herkenning. In de jaren zestig had hij zijn atelier in de binnenstad aan de Schalkwijkstraat, en later in een boswachtershuisje in Rhijnauwen waar hij etsen maakte van het coulissenlandschap rond de Kromme Rijn oostelijk van de stad. Prachtig gedetailleerd werk. Altijd bomen zonder bladeren, al die duizenden minutieus weergegeven takjes. Dat kun je alleen maar maken als je héél goed kijkt. En daarna zie je de landschappen zoals hij ze zag. 

Hij heeft momenteel een tentoonstelling bij Fondation Custodia in Parijs, ter gelegenheid waarvan dit prachtige boek is uitgebracht. En omdat de musea tot gisteren dicht waren ging ik kijken of ik nog ergens een boek kon vinden om te bespreken voor Museumkijker. (Later wellicht meer)

Pijnpoli

Nu zit ik al voor de derde keer in de wachtkamer van de Pijnpoli van het OLVG-Oost. Te Amsterdam. Ik had het beloofd. Maar dat dat dan om 8 uur ‘s morgens moet! Om dat te halen moet ik om 6 uur opstaan, en om 7 uur de bus. Als alles op zijn voorspoedigst gaat ben ik in 55 minuten over. 

Het is wel leuk om in het ochtenddonker te reizen. Thuis fluit er een merel in de boom voor het huis, in het Oosterpark zitten een paar bomen vol schreeuwende vogels. Of dat spreeuwen zijn of halsbandparkieten kan ik zo in het duister niet zien. 

R. ondergaat een behandeling om hoofdpijn te bestrijden via het blokkeren van een zenuw in de nek. Het helpt nog niet echt, maar de dokter zei vorige week dat het effect 6 tot 8 weken kan duren. Zo’n behandeling van Nee-heb-je-ja-kun-je-krijgen. De behandeling inclusief uitrusten duurt circa een uur. En dan breng ik haar - zij een beetje hangend aan mijn arm - met de tram naar huis.

Hedendaags betalen (slot)

Misschien vraagt u nog zich af hoe het afgelopen is met dat ‘hedendaags betalen’ van vorige week. Nadat de derde Paypal-medewerker dus had gechat dat ik 72 uur helemaal niets moest doen omdat er een slot van 72 uur op mijn account zat en dat het daarna weer zou werken heb ik mij beheerst en niets meer geprobeerd. Toen kon ik floep het bedragje zó overmaken op mijn bankrekening.

Wel duurde het vervolgens nog twee dagen voor het op mijn rekening stond. Wat een gedoe. Lag het aan mij? Niemand had gezegd of nergens stond dat mijn Paypal-geld 72 uur geblokkeerd was. Het domme van die apparatenstress is dat je denkt dat het aan jou ligt en dat het (meestal) helemaal niet aan jou ligt. Quod demonstrandum est.

Maid

Sinds een week kijken we naar de Amerikaanse serie ‘Maid’ op Netflix. Hij staat geloof ik nu nummer 2 in hun Top10. De film vertelt een waargebeurd verhaal over een jonge vrouw Alex en haar driejarig dochtertje Maddy die uit een gewelddadige relatie wegvlucht zonder geld zonder baan zonder huis en het sociale systeem is onbarmhartig. En een krankzinnige moeder in een camper. Alex is zó lief met dat adorable dochtertje. En ze doet zó haar best. Soms zit het mee maar vaak zit het tegen. Ze werkt als werkster en moet zelf met een stofzuiger en schoonmaakmiddelen zeulen. Het is te erg voor woorden. Ze schrijft verhalen over de huizen waar ze schoonmaakt en wordt daarmee aangenomen op een schrijfopleiding. Zover zijn we nu, aflevering 8 van 10. Het is gebaseerd op een boek van Stephanie Land dat binnenkort in Nederlandse vertaling verschijnt. 

Trailer:

Gesneden spruitjes

Kun je niet een map aanleggen met lekkere recepten, vraagt Bobby. Hij werkt met kookboeken en zet een cijfer bij elk recept dat hij gemaakt heeft. (‘Welk cijfer geef je dit recept?’) Dan weet hij of het voor herhaling vatbaar is. 

Ik zoek als ik kookbeurt heb mijn recept online en soms zet ik een lekkere op mijn blog. Omdat ik hoor dat mensen ze  gaan koken. Als ik in mijn herinnering iets zoek om te maken voor gasten, dan kijk ik daar. Dit is een gewoon lekker doordeweeks recept, en ook nog eens ook koolhydraatarm en glutenvrij. Voor Bobby een paar aardappeltjes erbij.

Ik heb mij wel een creativiteit toegestaan: heb minder spekjes gedaan dan in het recept staat en ik heb er een rode paprika aan toegevoegd. Het aantal pijnboompitten mag ook wel wat minder. Maar verder erg lekker.

https://www.lowcarbchef.nl/recept/gesneden-spruitjes-met-bacon-ui-en-pijnboompitten

Zaanse Schans

De Zaanse Schans dus. Normaal een hotspot voor toeristen uit alle landen. Het is een soort openluchtmuseumpje. Het is aan het eind van onze wandeling. We beginnen in een natuurgebied Jagersveld bij een buitenwijk van Zaandam in de oksel van de A7 naar Hoorn en de A8 naar Alkmaar. Het is best mooi, maar je hoort dat razende verkeer steeds. Dus een volgende keer zouden we toch met de auto gaan naar de Zaanse Schans en alleen het noordelijke stuk van de wandeling lopen. 

De Zaan is intrigerend. Vanaf de polderzijde hebben we uitzicht op allemaal industrieel erfgoed. En bij Wormer staan dan een stuk of tien molens. Die staan daar nog niet zo lang,  die zijn daar in de jaren zestig neergezet omdat in alle vernieuwingsdrift erg veel verloren dreigde te gaan. Ooit stonden er 600 molens, nu na de wederopbouw nog 10. Net als de molens bij Kinderdijk is Zaanse Schans bijzonder geliefde bij buitenlandse toeristen.  Een bezoekje Zaanse Schans zit vast in het pakket. 

Wij naderen de molens vanuit het noorden, gewoon vanuit het landschap. Bij de molens staan allemaal oude knarren (vrijwilligers, molenfanaten) te vernikkelen van de kou en ons te smeken of we een kopje koffie willen. Dat hoef je niet te smeken, zeggen ij, want wij snákken naar iets warms. ‘Mórgen’, zeggen we allemaal tegen elkaar, ‘mórgen gaat alles weer open.’ Overmorgen dus, maar morgen is de volgende persconferentie. 

De oude knarren vragen of wij €20 per persoon zouden betalen om de Zaanse Schans te bezoeken. Want nu komen er alleen maar ‘nepbezoekers’. Nepbezoekers? Ja mensen die geen geld uitgeven. Wij zijn wandelaars, zeggen wij, wij hebben 13 km gelopen om hier te komen, graag willen we soep, en misschien wel een Zaans souvenir. Hoezo népbezoekers? Maar de gemeente moet jaarlijks € 6 miljoen op tafel leggen, zegt de man, om deze Zaanse Schans in stand te houden. En die wil dat niet meer. Die vindt dat de bezoekers dat maar moeten ophoesten. Nee, zeggen wij, €20 per persoon zouden we hier níet voor neertellen. De Museumkaart, ok. 

Enig na-onderzoek levert op dat er vóór Corona 1,9 miljoen bezoekers kwamen per jaar en de verwachting is dat dat rodn 2030 zomaar 3 miljoen kunnen zijn. Er wordt daar te Zaanstad al jaren fel gebakkeleid over hoe wat aangepast moet worden: parkeergarages, de fiets- en wandelpaden, de routes. 

Zo ziet het er normaal uit in de zomer. Wat een nachtmerrie.

Treinavontuur

Helemaal goed gepland heb ik het geloof ik niet, want morgen ga ik alwéér een lange wandeling maken. Ekfa had een NS-wandeling vanaf NS-station Zaandam Kogerveld getipt. Van  daar loop je naar Zaandijk|Zaanse Schans. Huh? Als ik het google blijk ik op station Amsterdam Sloterdijk  te moeten overstappen op een treintje richting Purmerend. Dat spoor herinner ik me nog wel uit de tijd dat ik in Amsterdam-Noord woonde en we omn Het Twiske heen fietsten. Het was zo'n spoorlijntje alsof het Noord Groningen was. Het gaat om de 'sprinter' (vroeger 'boemel' geheten)  van Leiden Centraal via Hoofddorp naar Hoorn. Hij stopt niet in Zaanstad zelf. Wat zou daar geschiedenis van dat lijntje zijn? En dan hebben we ook nog de overstap op Sloterdijk die maar liefst een halve kilometer bedraagt. Het wordt weer een heel avontuur,

De wandeling: 

https://www.wandelnet.nl/wandelroute/681/Zaanse-Schans

Zoddenpad

Al heel lang heb ik niet met Peeq gelopen. Het werk in de avonden, de weekendrelatie, het lukt haar maar niet een gaatje in de agenda te vinden. Maar vandaag gaan ‘haar’ Joost en ‘mijn’ Bobby met de kettingzaag bomen zagen in Oyen en kan Peeq met mij op stap. 

We doen het Klompenpad Het Zoddenpad, te beginnen bij het Bert Bos Pad in Westbroek. Het is 15 km en het laatste stuk gaat door zompige velden achter Tienhoven. Het klinkt niet meteen mooi, ‘zompige zodden’, maar het is daar zo mooi en prachtig. Woest en ledig. Als er zwanen en ganzen overvliegen hoor je die zwiepende vleugels. 

De avond valt alleen eerder dan we dachten. We zijn te laat vertrokken. Het wordt al met al een echt avontuur: in het halfduister in de blubber het asfalt weer vinden. We moeten over tientallen hekken klimmen met steeds verstijfdere benen. ‘Ik ben 64!’ roep ik steeds. Maar we redden het. 

https://klompenpaden.nl/klompenpad/zoddenpad/

Tante Miep

Op de rouwkaart staat een hele lieve foto van de Tante. Bij de nazit na de uitvaart vraagt Neef Rick of ik misschien een tekening van zijn moeder kan maken. Ik ga het proberen. Ik word er zelf helemaal blij van, zó lief. Neef Rick vindt het heel mooi, maar oom Bert vindt de mond niet goed. Te vol en te rood, en daardoor ‘verbeten’. Daar gaan we aan werken.

De schone schaakster

Gezien: leuke Franse film: Joueuse, uit 2009, op Netflix. Een vrouw op een Frans eiland van een jaar of veertig is kamenier in een hotel, haar man werkt in de bovenbouw. Ze hebben een puberdochter die ontevreden is over het eenvoudige leven van haar ouders met veel financieel gesappel. De vrouw hunkert naar een beetje romantiek en ziet een stel gasten in het hotel op hun balkon aan zee schaken én gelukkig zijn. Dat wil zij ook. Maar haar man is niet geïnteresseerd in romantiek en niet in schaken. Bij een zonderlinge dokter in een villa in het dorp waar ze schoonmaakt leert ze schaken. Er wordt over geroddeld, haar man wóedend, maar ze bloeit steeds meer op, is goed als schaakster en gaat zelfs meespelen aan een toernooi op het eiland. In het Engels heet de film Queen to play.

Te Putten

Terwijl heel Nederland zit bij te komen van de onthullingen rond The Voice en het interview met John de Mol gaan wij naar Putten. Ik durf het haast niet op te schrijven, maar vandaag zijn we weer naar een begrafenis van een van Bobby’s tantes. Weer een andere tante. Over deze tante heb ik geloof nooit geschreven. Deze begrafenis was in Putten, hier was een weduwnaar. Zestig jaar huwelijk waarvan vele jaren intense zorg door hem voor haar. Intens verdrietig was hij. Zij hebben/hadden een zoon, Neef Rick. Die ken ik van talloze kerstavonden bij Schoonmama te Maassluis. Deze tante, een zus van Schoonmama, heb haar maar één keer gezien, maar Bobby en zijn zus gelden als de intimi van dit gezin dus tijdens de afscheidsdienst zitten wij bij vader en zoon op de eerste rij. Schoonzusje doet een mooie speech over haar tante. Er zijn behalve ons zessen dertien andere bezoekers. Groot is hun netwerk niet meer. 

De dominee blijkt hen / haar afgelopen zaterdag voor het eerst bezocht te hebben en tante was toen al nauwelijks meer bij bewustzijn. Maat toen had de dominee een psalm gezongen, psalm 121, en die had ze helemaal meegezongen. En vervolgens had hij het Onze Vader gebeden en toen had ze ‘Amen’ gezegd. Dat is toch wel wat een dominee graag in de afscheidsdienst wil vertellen, dat de gestorvene in vrede gestorven is, vol vertrouwen in de Heer. Ik heb alle psalmen (oude berijming) maar meegezongen, ik kende ze tenslotte allemaal.  

Bij de nazit eet ik mij bijna een koolhydraatvergiftiging aan witte kadetjes met ham en kaas.

Het Henschotermeer

Van de week had ik een petitie getekend tegen de ‘verroompotterisering’ van het natuurgebied Henschotermeer. Ik ben daar nog nooit geweest maar hoe kan iemand nu vóór ‘verroompotterisering’ zijn, dacht ik. En tekende. Bobby vertelt desgevraagd dat hij er vroeger ook wel ging zwemmen maar sinds het helemaal omhekt was eigenlijk nooit meer geweest. 

Dus daar ga ik vandaag maar eens wandelen. Het is vanaf ons een half uurtje rijden: het ligt tussen Zeist en Woudenberg. En ik moet zeggen: het is bééldschoon. Je waant je in het buitenland. Of in het zwemmeertje mijner jeugd: tussen Emmen en Sleen hadden we de Kibbelkoele als zwemplas in het bos.

Wat ik wel heel erg onsympathiek vind is dat je er alleen betaald kunt parkeren: overal slagbomen en nergens een plekje om even te gaan staan. Dus daar moet je je echt even overheen zetten. Het is duidelijk een issue, dat zie je aan alles eromheen. Er zijn ook caravanparken en huisjesparken en overal slagbomen. Het parkeertarief is 3 euro per uur, dus als je een uurtje wandelt is dat geen ramp. In de zomer moet je ook betalen om te gaan zwemmen, maar in de winter hoef je alleen parkeergeld te betalen. Er is aan het meer een leuk strandrestaurant (nu natuurlijk wegens Corona gesloten) en dan blijf je al gauw een paar uur op die parkeerplaats.

Het natuurgebied is particulier. Het meer is ontstaan in 1939 toen er zand werd gegraven ten behoeve van de Grebbelinie. Het gebied hoort bij Landgoed Den Treek en de gemeente Utrechtse Heuvelrug en Woudenberg pachten het van hen ten behoeve van recreatie. Lange tijd deed het Recreatieschap voor hen het beheer, waarvoor de gemeenten dus betaalden, maar op enig moment kostte het hen te veel geld en nu wordt het beheer gedaan door een andere organisatie. Ik denk dat toen die hekwerken en het parkeerbeleid ingevoerd zijn, want iemand moet dat betalen: de gebruiker. En nu heeft die organisatie grootse plannen met meer recreatie en huisjesparken. Meer omzet. En de Partij voor de Dieren in Woudenberg is de petitie begonnen. Nu weet u alles. 

Meten is weten

Ben nog in een ‘natraject’ bij de consulente. Natuurlijk ben ik bang dat ik weer ga aankomen. Eens in de maand een kwartiertje meten. Ik ben niet optimistisch, want ondanks alle inspanningen bega ik natuurlijk voortdurend kleinere en grotere  zondes en val ik nauwelijks af. Ups en downs. Zij is wél optimistisch. Bij haar op de weegschaal ben ik toch weer een kilo minder dan een maand geleden. De zes gaatjes in mijn riem die ik opgeschoven ben spreken ook boekdelen. En zij juicht hoe goed ik het doe. ‘En dat op jouw leeftijd!’

Ik vertel wel eens over mijn afvalrace aan mensen die het ook zouden kunnen gebruiken en die komen dan met een hele reeks met smoesje. Je moet het zelf willen, je moet het zelf doen, zeg ik dan. 

Peg 2

Ik maak nog een tweede Peggy Lee, weet niet goed welke van de twee ik de beste vind. Ik denk de eerste, maar onze hulp i.d.h.h. die geloof ik niet weet wie Peggy Lee is vindt deze mooier. Als ik naar de foto's kijk heb  ik zo'n bruin vermoeden dat Peg niet helemaal aan de heersende schoonheidsidealen voldeed en  dat men haar met blondering, make-up, krultangen en lampen opflufte tot dit icoon.

Gymfit

We hebben weer Gymfit, en de meeste dames zijn er. Bij het koor - dat ook weer mag - zijn er meer die nog even wachten. De oefeningen die we doen vanavond zijn op een vaste plek, we doen niet aan lopen en hollen. Het was begin december dat de gym stopte, dus het is wel weer even aanpoten. En toch word ik er blij van. Die Japanse ochtendgymnastiek Rajio Taiso van 3 minuten zou ik dagelijks moeten doen. 

Ik vertelde laatst over onze gymvereniging aan Ekfa die bewegingswetenschapper is en die op haar Hogeschool sportmensen, fysiotherapeuten en verpleegkundigen met elkaar probeert te laten communiceren. Dat schijnt niet mee te vallen, iedere beroepsgroep zit in zijn/haar eigen koker. Dat ik al een paar keer aan de huisarts in de wijk verteld heb over de gymclub in de wijk, of hij geen  mensen kan doorsturen. Lijkt me een heel goeie en eigenlijk nogal voor de hand liggende suggestie. Maar het komt niet aan/over. Ekfa zegt dat ze bij de opleiding voor sportdocenten nooit aan ouderen denken. En aan gymnastiekverenigingen. 

Peg

Ik luister naar de playlist Soft 60’s op Spotify met lekker veel Etta James, Roberta Flack, Dusty Springfield, maar ook Beatles en The Mama’s & the papa’s. En ik realiseer me dat ik best enorm fan ben van Peggy Lee. Zij was van 1920, overleed in 2002. Haar carrière begin in 1943. Topsongs van haar zijn ‘Fever’ en ‘If that’s all there is’. Nu op deze playlist word ik getroffen door het liedje ‘I go to sleep’. Ze is niet makkelijk om te tekenen, ze is altijd heel gekunsteld gefotografeerd met een nadruk op dat hoogblonde kapsel. Ik vraag me af of iemand haar herkent.  

Hedendaags betalen (2)

Geduld is een schone zaak. De chatfunctie van Paypal werkt alleen tijdens kantooruren. Gisteren had ik Karina en toen Daniel, nu chat ene Marcin. 'In het systeem kan ik zien dat het opnemen van geld op de bankrekening om veiligheidsredenen is geblokkeerd. Soms kan het beveiligingssysteem deze actie blokkeren als u uw PayPal-rekening lange tijd niet heeft gebruikt of bent ingelogd vanuit een ander land. We kunnen uw blokkade verwijderen, maar hiervoor heeft u de juiste verificatie nodig en moet u uw kaartnummer opgeven. Dus ik kan uw zaak doorverwijzen naar de juiste afdeling, die binnen 1-2 werkdagen telefonisch contact met u zal opnemen en korte verificatie met u zal uitvoeren en om het kaartnummer zal vragen. Het gesprek staat in het Engels. Wacht anders 72 uur. De blokkade is 72 uur opgelegd en na deze tijd zou u uw geld moeten kunnen opnemen. Houd er rekening mee dat u gedurende deze tijd geen dergelijke actie uitvoert, aangezien het slot de komende 72 uur wordt verlengd. Dit is een alternatieve oplossing voor u.'

Als Bobby van het werk thuiskomt en geïnteresseerd vraagt hoe mijn dag was grom ik wat en daarna beken ik dat ik een beetje overstresst ben van dit gedoe. Dat ik aldoor denk dat het mijn eigen schuld is. Dat het als ik maar rustig doorzet ooit dat geld op mijn rekening komt. maar niet met die Paypal in zee had moeten gaan.  Bobby vindt (alweer) dat ik consumentenprogramma's moet aanschrijven.

Jongste Nichtje's debuut

Jongste Nichtje heeft als jong ambitieus muzikant de tijd niet mee. Optreden zit er niet in. Nu heeft ze onlangs het eerste nummer van haar debuutalbum op Spotify gezet. Van haar site: 'Thirza Athalja (1990) is een soulvolle singer-songwriter die op eigen wijze haar jazz sensitiviteit en liefde voor R&B samenbrengt. Met haar doorleefde maar lichte stemgeluid zingt zij op nummers als ‘Home’ over thuiskomen bij jezelf en op ‘Treasure’ over wat echt van waarde is in het leven. 

‘Enigma’ is haar debuutalbum. 'Ik hou van feelgood albums waar je zowel van wilt dansen als nadenken.' In haar teksten maakt Thirza de ups en downs van het dagelijks leven bespreekbaar. Ze wil haar luisteraars op een hoopvolle manier naar de wereld laten kijken. Ze neemt je mee op een reis langs keuzes, groei, het vinden van rust en jezelf. Het gaat over gemaakte reizen, cross-culturele ontmoetingen, de natuur en de liefde.

Home is haar debuuutsingle. Haar volledige album 'Enigma' wordt gereleased in mei en gevolgd door een tournee. Naast muzikant coacht Thirza als muziek- en dramadocent dagelijks jongeren om weerbaarder te worden.'

Op Spotify:

Op YouTube:

Sor - or Simone

Gisteren was de Grande Finale van Maestro. Na die eerste twee afleveringen heb ik u er hier niet meer mee lastig gevallen (ik schreef er 20 december over), maar het was genieten, week in week uit op zondagavond. De sterren waren Sor, Simone en Plien. Wat opviel was dat Sor zo dienstbaar was aan de muziek en de muzikanten, zo soepel meebewegend en toch leiding gevend. De beroemde theaterdieren Plien en Simone waren zélf  zo aanwezig. In hun gebaren, lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen. Sor was soepeler. Gisteren was raar. je kon als publiek al stemmen vóór de optredens. Dat doe ik niet, dacht ik. Ik was al een béétje voor Sor, maar ik wilde toch nu beide performances zien voor ik zou kiezen. En toen wilde ik na afloop stemmen en toen was ik te laat. Nou ja, 72% was voor Sor,

Inzingen

Woensdag gaan we weer zingen. De dirigente stuurt een inzinger. Volgens mij deed ze dat een jaar geleden ook. Ja dat was 14 april 2021. Toen zaten we nog volop in de Zoom-experimenten.

Hedendaags betalen (1)

Tot nu toe leidde de opdracht uit München vooral tot vreugde. De Kundin heeft de tekening ontvangen. Iedereen blij. Alleen lukt het haar niet om geld over te maken naar mijn bankrekening, ondanks toch een internationaal IBAN-nummer. Of ik PayPal heb. Eh... Ik herinner me dat ik dat ruim 15 jaar geleden aangevraagd heb, toe ik nog  in de Jordaan woonden, en dat ik het niet snapte en  heb laten zitten. Dus er is nog ergens een account. Het lijkt me ineens enorm bijdetijds om aan Paypal te doen.

Meer dan uur ben ik bezig om dat account te activeren, want het telefoonnummer dat er aan was gekoppeld was mijn oude vaste nummer in Amsterdam en daar kunnen ze natuurlijk geen codes naar sms-en. Nou ja, om kort te gaan, het lukt me uiteindelijk via telefonische hulp (na langdurig zoeken naar een telefoonnummer en dan een half uur te cruisen op een keuzemenu, om alles te activeren, en om een sms-je naar de Kundin te sturen, waardoor er nu een bedrag op mijn Paypal staat. Ik trots.

Maar voor maar heel even. Want wat nu? Hoe komt dat geld nu op mijn bankrekening? Ik krijg al dagen de melding dat het niet lukt. Dat er een probleem is. Er is op hun site een 'helpcentrum' en een 'actiecentrum' en dan krijg je automatisch aangemaakte antwoorden. Als je hen belt word je er na een koers door het keuzemenu vervolgens weer uit gegooid. Grr. Had ik haar maar om een bankbiljet per post gevraagd.

Nonnenland

Deze zondagmiddag doen we een rondje lopen op het Nonnenland, een klein nat natuurgebiedje onder Lage Vuursche. Nat van de beken en venen. En vandaag motregent het er ook nog bij. In de 13e eeuw hoorde het gebied bij een nonnenklooster in De Bilt, vandaar de naam. Vanaf ca 1300 ging men het afwateren met een heel slotensysteem en er turf steken. 

 

- De geschiedenis van het gebiedje:

https://www.ivn.nl/afdeling/eemland/nonnenland

- De wandeling:

https://www.staatsbosbeheer.nl/Routes/utrechtse-heuvelrug/wandelroute-nonnenland

Engelen

Gelezen: Ze zullen denken dat we engelen zijn van Bert Natter. Gekozen in de buurtbibliotheek. Uit 2018. Doet een beetje denken aan de aanslagen in Parijs bij de Bataclan in 2015, maar nu speelt het zich af in een niet bij naam genoemd stadje. Een man zit op een terrasje in de zon, een vrouw komt bij hem zitten en maakt een praatje en dan beginnen terroristen mensen af te knallen op dat plein, op dat terras. De man en vrouw klampen zich aan elkaar vast, houden zich voor dood, en overleven de aanslag wonderwel. Daarna moeten ze door met leven, wat niet eenvoudig is. Ze kenden elkaar niet maar het geeft een wonderlijke band. Hij is weduwnaar, nogal allenig, chauffeur van ernstig gehandicapte kinderen. Alleen de eigenaar van het dorpscafé en zijn vrouw zijn aardig en betrokken bij hem. Er is een ambtenaar die zich om hem bekommert, deels voor nazorg, deels omdat hij getuige is. Het is allemaal in hele korte hoofdstukjes geschreven, flarden, verslavend moet ik zeggen. Wie is die man, wie is die vrouw, wat is er eerder met hem gebeurd. 

Modehuis Blok

Als je moeder is overleden en de uitvaart is aanstaande, dan moet je nieuwe kleren. Alles is voorbij: het verscheiden, het omhelzen met de broers en zusters en neven en nichten, het overleggen met de uitvaartondernemer, de kaart, hoe gaan we het doen, welke muziek, wie gaat er wat zeggen? En wat doen we na afloop? En dan moet je nog mooie nieuwe kleren. Ter ere van je moesje. Ik weet nog goed dat na Mutti’s overlijden alle Geschwister door het winkelcentrum in Emmen zwierven. Ik kocht toen een vrolijk gebloemd grijs fluwelen colbert. 

De rouwkaart van R.’s moeder valt in de bus. Met roze orchideeen.  Wil je wandelen? Of koffie drinken, vraag ik. Maar ze moet nieuwe schoenen, nieuwe jas, nieuwe broek, nieuw bloesje. Op het Gelderlandplein. Gelukkig gaan net vandaag alle winkels weer open. 

Ik was nog nooit op het Gelderlandplein. We ontdekken er Modehuis Blok. Een winkel die niet tot een keten behoort met verrassend assortiment en goeie verkoopsters. 

Kapsalon met pastinaak frietjes

Tijd voor een echte vrijdagavondhap. Vroeger gingen we wel eens naar de Griek op vrijdagavond. Lekker veel gyros eten of lamskoteletten, patat en sla, met knoflooksaus. Maar nu kan dat allemaal niet vanwege de corona en de gluten en de keto, dus maak ik het gewoon thuis.

De frietjes gaan eerst een half uurtje in de oven, behalve de pastinaak snijd ik ook één aardappel mee in reepjes. De kipshoarma kruid ik zelf met kaneel, komijn, cayenne, peper en zout. (Ik neem aan dat het met vegetarische 'kipstuckjes' ook lekker is, maar ik weet nog steeds niet zeker of kipstuckjes glutenvrij zijn. 'Mogelijk sporen van gluten' staat erop. Volgens Bobby is dat alleen een disclaimer en mag dat.) De knoflooksaus maak ik met yoghurt, mayonaise en knoflook. Alles op een fris bedje van ijsbergsla, komkommer en tomaat. En géén retzina. O wat gezond.

Mmm wat ruikt het lekker, roept Bobby regelmatig. En: O wat heerlijk. Zo wil je de vrijdagavond hebben.

Recept:

https://www.lowcarbchef.nl/recept/kapsalon-met-pastinaak-frietjes

O O De Haag

Als we bezoek hebben proberen we niet meer over de oude tantes te praten, maar ze blijven een thema. Auntie (98) in het zorgcentrum in Rotterdam gaat OK, ook al vergeet ze steeds meer. Vandaag gaat Tante Mies (94)  uit Den Haag over van het revalidatiecentrum naar een woonzorgcentrum in Loosduinen. Schoonzusje trekt die kar. 

Ze heeft zich bijzonder ingespannen voor een zorgindicatie, want die zou Tante Mies niet krijgen vanwege dat ze niet slecht genoeg zou zijn. Tante Mies heeft geen sociaal netwerk en ziet niemand meer behalve ons drieën. Eenmaal in het revalidatiecentrum na een val en een gebroken heup wou ze niet meer terug naar huis. Dat heeft maanden geduurd en nu is er een indicatie (4) en een kamer vrij, en dan moet je stante pede over.  Bij zorgzwaarte 4 krijg je een ruime  kamer met eigen alletje, keukenblok en douche. Bewoners met deze indicatie moeten zelf voor de broodmaaltijd en de boodschappen zorgen. Er is een winkeltje beneden waar ze de boodschappen kunnen halen. Alleen het warme eten 's avonds wordt verzorgd in het restaurant beneden.

Schoonzusje en haar man hebben woensdag enige meubels uit Tante’s oude flat getrokken en de nieuwe kamer zo goed en zo kwaad als het ging ingericht. En vandaag begeleidt ze Tante Mies bij de verhuizing. Die zit als een passief hoopje ellende in een hoekje van die kamer. Een beetje dode blaadjes uit de verdroogde plantjes te pulken. 

Er zijn geen prullenmanden, zie ik. Daar moet de familie voor zorgen, zegt de zuster. Dus ik bel de Loosduinense Blokker voor drie prullenbakken die je vanwege de corona-winkelsluiting daar aan de deur kunt afhalen. 

En dan gaan Schoonzusje en ik weer naar Tante’s oude flat voor nog haar duster, een dienblad, en wat kussentjes en wat beestjes. U bent nu ongelukkig, zeg ik maar, en dat snap ik, maar over een paar dagen bent u vast beter gewend. De kamer is best gezellig, u heeft een leuk uitzicht, en de zusters lijken erg behulpzaam. Dat moet ze toegeven. 

Toch is ze aardig in de bonen. Er komt niets meer aan informatie binnen. Als jullie weggaan, kermt ze, dan ben ik helemaal alleen. Dan zie ik weken niemand meer. Wanneer komen jullie weer? Schoonzusje trekt het niet meer. Ik krijg een tas met vuile was mee. 

Op de gang hebben allemaal bewoonsters met rollators op weg naar het avondeten dikke lol met elkaar. Dat kan dus ook. Maar Tante Mies is helaas niet het type voor dikke lol. Ze hoopt dat ze morgen niet meer wakker wordt.

De foto is uit de verlaten flat.

Japanse bruggen

Weer een artikel gepubliceerd over het park: nu over de houten Japanse bruggen. Prachtig sfeervol zijn ze. Wat een brug kan toevoegen aan een park. En een beetje kennis over fenomenen die je uit je ooghoek ziet ook. Ik heb er wel lang over moeten doen, over dit stukje. De organisatie die ze bouwt wilde niet vertellen. De ontwerper wilde niet vertellen. Ze vinden het allemaal gedoe, hebben het veel te druk. Maar ik weet bijna zeker dat ze er trots op zijn als het er staat.

Zie: 

https://maximapark.nl/over-het-park/natuur-landschap/japanse-bruggen/

Feel Good

We kijken nu de Netflix-serie ‘Feel Good’ met in de hoofdrol de Canadees-Britse comedian Mae Martin. Zij blijkt haar eigen leven en zichzelf te spelen, vond ik gisteren uit toen ik haar ging googelen. Mae is een ex-verslaafde die ondanks de afkickprogramma’s met die verslaving blijf worstelen. Ze heeft een hetero meisje George als vriendin, een lerares, die heel verliefd is maar nog een coming out moet. Het is heel onderhoudend, Mae is een fascinerend jongensmeisje. 

Ik houd echt van het jongensmeisje als type. In mijn leven ben ik verliefd geweest op diverse jongensmeisjes. Ik ontdekte haar/hem door de film Salmonberries (1991) met de Canadese zangeres k.d.lang, Schijnt ook op Netflix te zien te zijn. De laatste jaren noemen voorheen jongensmeisjes zich steeds vaker 'transgender' of 'non-binair'. Monique werd Mounir Samuel, Sofie  werd Tobi Lakmaker, Marjolijn werd Maxim Februari. En dan hebben we nog Marieke Lucas Rijneveld. En vroeger hadden we ook al Andreas Burnier. Het/ze/hun zijn vaak schrijvers. ‘Zij/haar’ mag niet meer: ‘hun’ is nu het geëigende persoonlijk voornaamwoord. Ik moet zeggen dat ik de tegenwoordige benamingen en benaderingen niet meer helemaal snap. Binair; non-binair, transgender. Het zijn meisjes die zich jongen voelen, vrouwen die zich man voelen, of mensen die zich noch man noch vrouw voelen. En dan hebben we ook nog Raven Dorst voorheen Ryanne Dorst, ook zo'n bijzonder leuk type, die als hermafrodiet geboren werd, met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen, een vagina en een piemeltje zullen we maar zeggen, en al vroeg operatief van het piemeltje ontdaan. 

Laatst schreef Stephans Sanders er ook over dat het ‘vroeger’ zo overzichtelijk was, je was gewoon hetero of homo of bi. Dat je je wat oud gaat voelen bij de weemoed naar die tijden en de hedendaagse classificaties.

Maar goed, ze/hij/hun Mae is een bijzonder innemend personage die er steeds een zootje van maakt in leven en liefde. Een aanrader.

- Interview met Mae Martin in The Guardian:

https://www.theguardian.com/global/2020/mar/15/mae-martin-comedian-addict-television-channel-4-feel-good-lisa-kudrow

- Artikel van Wilma de Rek in de Volkskrant:

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/hen-is-een-non-binair-persoon-wat-betekent-dat-precies~b108f9de/

Amsterdam Light Festival

Het is heel bijzonder en de moeite waard: het Amsterdam Light Festival. Op de Amstel, het IJ, en de Amsterdamse grachten. Nadat Leen en ik in december de Lichtkunstroute in Utrecht gelopen hebben doen we nu die in Amsterdam. Normaal is dit Festival een groot commercieel spektakel met tientallens rondvaartboten, maar nu alleen wat SUPjes (SUP = Standing Up Paddle-board). In de kerstvakantie schijnt de wandelroute ook overcrowded geweest te zijn, maar nu is het gemoedelijk en relaxed. Het is heel heel rustig overal: in de bus, trein, station, op straat. De mensen die er zijn zijn ontspannen. Gezellig. Het is heel erg, die lock down, zeggen we steeds, maar eigenlijk genieten we er best van. Voor wie ook wil: het duurt nog tot 23 januari.

Wel las ik vandaag dat Amsterdam nu tot Brandhaard bestempeld is, dus ik houd mijn mondkapje maar op ook al lopen we buiten. 

Urban Chess

We zouden het interview doen buiten bij de schaaktafels in het Park, ijs en weder dienende. Maar het is zo koud dat we de afspraak maar cancelen, uitstellen. Maar ja, ik wil toch graag door met mijn reeks, dus bedenk ik dat we kunnen e-mailen. Of bellen. Hij is voor videobellen. 

Er staan sinds 2019 drie schaaktafels in het park, en in november zijn  er drie bijgekomen. Ouderen en jongeren kunnen hier elkaar ontmoeten. Er zijn nu ook drie statafels en een schaaktafel voor rolstoelers, lager en zonder bankjes. En dit allemaal dankzij een gedreven initiatiefnemer uit Vleuten. Urban Chess Court. 

Schaken en ontmoeten. Kinderen leren ervan rekenen en strategisch denken, zegt hij, ze leren zich in een ander te verplaatsen. Voor ouderen is het goed omdat het de  hersens in beweging houdt. Vertraagt dementie.Ouderen en jongeren kunnen hier elkaar ontmoeten.  Ontmoetingen gaan vanzelfsprekend hier.

Elke zondagochtend om 11 uur wordt er gespeeld. Geen lidmaatschap vereist, geen contributie, geen aanmelding. Iedereen welkom: elke leeftijd. elk niveau. In 40 gemeenten  is nu al zo'n Urban Chess Court. En deze man is bij bijna allemaal betrokken  om uit te leggen wat er nodig is om er een succes van te maken.. 

Ik maak als een gek aantekeningen. Moet het nu nog  uitwerken tot   een artikel. Schaken is een thema(atje) in mijn leven. Vati schaakte vroeger goed. Als er een nieuwe schoonzoon  in huis kwam moest die allereerst bij wijze van kennismaking tegen Vati schaken. Die jongen werd dan verpletterd. Het was echt een ding. Vati was zeg maar niet de hartelijkste (schoon)vader.

Schaken is een uitgesproken mannending. Vrouwen en meisjes bijna niet, volgens deze man slechts één op de tien. Vrouwen kunnen het niet minder, maar ze voelen zich niet thuis in die vaak nurkse-oude-mannen-wereld. Met een oude vlam (v) wilde ik ooit gaan schaken, zij had een schaakspel, maar we wisten niet hoe te beginnen. We kochten Oom Jan Leert Zijn Neefje Schaken van ik meen Max Euwe, maar het werkte niet. De grote vraag: wat is een goeie  openingszet en waarom? En ik kan niet goed vooruit denken, zet te impulsief.  Deze man heeft zichzelf schaken geleerd acht jaar geleden, vertelt hij, toen hij merkte dat zijn dochtertje niet goed rekenen kon. Hij zegt dat hij alles via YouTube-filmpjes heeft geleerd. Dat een filmpje beter werkt dan een boek.

Hij vertelt er  zo leuk  over, ik wil zo meedoen. Hier bij 'U-in-de-Wijk':

De film 'Leve de Koningin' (1996)

Netflix-serie 'The Queens Gambit' (2020)

Januarizon

O wat schijnt de januarizon mooi. Alles even opzij voor een fietstochtje. Groenekan - Maartensdijk - Hollandsche Rading - Zwarte Berg - Hoorneboegse Heide -  Einde Gooi - Achterveldse Polder - Groenekan  - Noordse Park. Wat een licht. Geweldig! Ik ga met de Bayerische Freundin, maar die heeft een probleem met haar e-bike en moet heel zwaar trappen. Zweten. En ik klaag dat ik verkleum als we niet harder dan 16 km/u rijden. Het vriest! roep ik steeds, terwijl we verblind raken door de schelle avondzon. Ik had wel twintig beeldschone landschapsfoto’s kunnen maken, maar het is te koud om te stoppen.

De Haanstra’s

Gelezen: De Haanstra’s. Vier schilders uit één gezin door Peggy Breitbarth. Ik had het boek aangevraagd omdat er momenteel geen musea te bezoeken zijn. De expositie over de vier Haanstra’s hangt in 'Kunsthal Hof 88' in Almelo. Eén Haanstra, de filmer Bert, kent denk ik bijna iedereen, van zijn films als Fanfare en Glas. 

De vier  Haanstra’s maakten deel uit van een kunstzinnig Twents onderwijzersgezin. Vader Folkert Haanstra sr (1884-1966) en zijn zoons Johan (1914-1991), Bert (1916-1997) en Folkert jr (1920-1985). Folkert sr. was van beroep hoofdonderwijzer en kon zich eigenlijk pas na een voortijdige pensionering echt op de schilderkunst toeleggen. Deze drie zoons volgden allemaal een kunstopleiding. Ze waren nauw op elkaar betrokken, tekenden en schilderden vaak samen thuis, en toen de zoons volwassen waren verenigden alle vier zich in december 1945 met een groep andere Twentse kunstenaars in de ‘Nieuwe Groep’, om meer exposities te genereren voor de moderne kunstenaars daar. Folkert sr. trok deze kar. Zelf kreeg hij in 1954 als eerste Twentse kunstenaar een solotentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam. 

Ze zijn niet heel erg beroemd geworden, de Haanstra’s, maar ze deden er wel toe. Ze maakten mooi werk, maar waren bescheiden. Van alle vier zijn werken opgenomen in de collecties van Nederlandse musea. Nu heeft de Hengelose  kunstenaar Henk Lassche - die de laatste jaren meer Overijsselse kunstenaars voor het voetlicht heeft weten te brengen - samen met een Haanstra (klein)dochter zich voor deze expositie en dit boek beijverd. 

Wat leuk is aan tentoonstelling en boek is hoe sprekend maar ook verschillend en eigen ieders stijl is. Vader Folkert schilderde vooral landschappen. Hij bracht de wereld terug tot een paar lijnen en vlakken. Het blauwe ‘Abstracte Landschap’ dat op de cover van het boek prijkt is van zijn hand. In deze tentoonstelling heeft hij een eigen zaal. Folkert sr. was autodidact, selfmade. Eigenzinnig. In een interview in Tubantia vertelt zijn kleindochter Marthe Koning-Haanstra dat het adagium van haar grootvader was: ‘Als je het niet in je eigen achtertuin kunt vinden, dan vind je het nergens.’ Dat is een mooi levensmotto.

De oudste zoon Johan schilderde in het eerste deel van zijn leven vooral portretten, waaronder een beroemd portret van koningin Juliana, en op latere leeftijd maakte hij totaal andere lichte abstracte werken, levendig, sprankelend, eigentijds.

Folkert jr. schilderde expressionistische schilderijen en was actief in de kunstwereld in Drenthe en als docent aan Minerva in Groningen.

Van zoon Bert zijn alleen portretten die hij maakte toen hij in de naoorlogse jaren veertig op de Amsterdamse Rijksacademie voor Beeldende Kunsten zat. Prachtige portretten. Maar na de opleiding besloot hij zijn talenten in te zetten op het gebied van de film. 

Een groot genoegen om kennis te maken met deze creatieve familie en hun kleurige beeldende werk. 

Het boek doorbladeren:

https://issuu.com/uitgeverijdekunst/docs/de_haanstra_s/22

 

Op verzoek

De Bayerische Freundin heeft goede sier gemaakt met mijn portret van haar en haar kleinzoon 'Eine gluckliche Oma'. Ze heeft er zelfs een paar nieuwjaarskaartjes van laten drukken. En nu heeft een vriendin van haar  (in Duitsland) een verzoek gedaan voor ook zoiets. Ze stuurt een portret van drie personen die haar zoon, zijn dochter en zijn nieuwe vriendin blijken te zijn. En ze stuurt ook een foto van een zijden tapijtje in paars en wit waar het portret naast moet komen. De blijheid heb ik er wel in gekregen, maar of ze lijken? Geen idee. 

Tuin 160

We hebben de sleutel van het volkstuinencomplex en van Huisje 160. Het is nu hélemaal leeggehaald. Niets staat er meer in. ‘Dat was toch de bedoeling?’ vraagt het bestuurslid dat even meeloopt. ‘Nee’, zeg ik, ‘maar laten we het er maar niet meer over hebben.’ Het is koud en vochtig en de deuren en hekjes klemmen. De tuin ziet er heel erg op zijn januari's uit. Ik maak geen foto. Deze foto is van september. We gaan maar gauw weer naar huis waar het behaaglijk is en lekker warm.

Stiltetuin (2)

Over de Stiltetuin-retraite vanochtend. Het was weer een wondere ervaring. De juffrouw is kunstenares en yogalerares. Zij heeft in een grote ruimte met veel ramen in Leidscherijn een installatie gemaakt met allemaal uitgebloeide bloemen. Daar geeft ze geloof ik  ook meditaties en/of yoga. Daar zou ook deze workshop plaatsvinden maar door de lockdown kan dat niet. Vandaar online. Vijf dames zich ingeschreven voor de workshop. 

Eerst doen  we een half uur lichaamsbewustzijn- en ademhalingsoefeningen en een geleide fantasie. Op de achtergrond een 'soundscape' met spiri-geluiden. Alles in mij staat op scherp om misselijke kritische dingen te denken of te zeggen. Het is alleen al een oefening in niet al te  kritisch zijn en waar mogelijk juist een positieve vibe op te pikken. Zoals de opdracht om voorafgaand aan de workshop in de ochtend even ommetje door je tuin of je buurt te lopen en een mooi plantje mee te nemen. Dan moet je al kijken en kiezen wat je aanspreekt. Dat herinner ik me ook van de diverse tekencursussen die ik deed in hortussen. Dat je dan rondloopt tussen die honderden duizenden wonderen der natuur en daar ééntje uit moet kiezen.

Ze vertelt dat zij dit al jaren elke ochtend doet. Een plantje zoeken en tekenen. En dat het steeds meer en groter werd tot die mediatatieruimte aan toe.

Ik heb een vruchtje uit de struiken aan de Prinses Beatrixlaan gekozen. Ik weet niet hoe ze heten, ze lijken op abrikoosjes. Vanwege dat het nu winter is zijn ze niet zo mooi meer. Maar toch van alle aanwezige planten het meest wulps en sappig.

Je moet heel goed naar het plantje kijken en niet naar je tekenpapier. Met je ogen volg je de omtrek en je potlood volgen je ogen. Maar ik heb maar een heel klein plantje geplukt en ik ben al na drie minuten klaar. Ik vind het heel leuk licht wat ik maak.

Wat we maakten is volgens de techniek die ik ook eens geleerd heb bij  een kennismakingsworkshop ZenZienTekenen.

- ZenZienTekenen in 2017:

https://lucietheodora.blogspot.com/2017/06/zien.html

Stoemp

Eerst maak ik mijn jaarbrief aan de Neven&Nichten af. Heb ik daar al over verteld? De Neven&Nichten van Vati's zijde sturen elkaar nu jaarlijks rond Oud&Nieuw een samenvatting van hun leven van het afgelopen jaar. Heel leuk. Maar om zelf te schrijven vind ik het merk ik steeds niet makkelijk, onder andere vanwege het gevoel dat ik niets te vertellen heb. Geen levensbedreigende ziekten, geen kinderen, kleinkinderen en 25-jarige huwelijken, geen verbouwingen en verhuizingen. Mijn dingetjes. Zij hebben natuurlijk ook hun dingetjes, maar zij schrijven over de Grote Dingen. Ik verman mijzelf en vertel welgemoed over de kleine dingen, de levenskunst, en ook over over ons sinds dit jaar glutenvrije en koolhydraatarme dieet.

Dus daarna: wat zullen we eten? Het wordt kabeljauw met pesto-korst en broccoli stamp. het is een beetje een Belgisch recept waardoor er al doende allerlei vraagstukken optreden, maar die heb ik creatief opgelost. De gestampte broccoli noemen ze stoemp. Ik heb er toch ook een paar aardappelen door gedaan. De 'pesto-korst' komt na de kop verder niet terug in het recept, die heb ik gefabriekt met een potje pesto en twee handjes gestampte pijnboompitten. Het is erg gezond en lekker. 

https://www.okokorecepten.nl/recept/vis/kabeljauw/kabeljauw-pestokorst-broccoli

Tuyn te Zuylen

Mijn maat Jeroen van de moestuinbakken in de straat gaat verhuizen. Wij tweeën waren doorzettende initiatiefnbnemers en zijn door de gemeente officieel bestempeld als de ‘zelfbeheerders’ of zo. We hebben een handtekening moeten zetten. Met die handtekening maakten we het project mogelijk. Zelfbeheer is een concept dat politici en bestuurders graag aanhangen, maar de ambtenaren wat minder.

Ons werk komt er op neer dat we de bakken verdelen, een appgroep voor de deelnemers opzetten, genaamd Tuyn te Zuylen, en hen opporren af en toe mee te helpen tegen de verwildering. Eigenlijk wil niemand dat, voor velen is de bak zelf netjes houden al erg veel moeite. En als we dan gesnoeid en gewied hebben sturen we een mailtje naar de gemeente of ze het snoeiafval komen ophalen. Dit jaar had ik ook een gevecht tegen de bierkaai dat de nieuwe aannemer die het gras maait in het park dat om ons moestuinstukje wat netter doet.

Ik houd niet van kaarsrechte tuinen maar ook niet van overwoekerde. Men moet een beetje het midden zien te houden. Maar als ik nu uit het raam kijk word ik er best moedeloos van. Het is ook januari, dat is qua tuinen welhaast de ergste maand die er is. Maar de asters die in de perken waren gezet waren dit jaar veel hoger gegroeid dan de vorige jaren en nu uitgebloeid en dood. Vreselijk.

Van de week appte Jeroen dat hij ten afscheid in zijn deel van het perk de herfstasters weggeknipt had. Ik zag het. Het verschil tussen ‘zijn’ en ‘mijn’ helft was ineens heel groot. Bij mij louter wildernis. Dus ik er vandaag ook tegenaan. Ik houd helemaal niet van lichamelijk werken. Twee uur ben ik bezig geweest en nog is het niet klaar. En spierpijn! Maar voor zover dat je klaar bent is het wel een opluchting. Voor even heb je het gevoel afgewend dat het je allemaal boven het hoofd groeit. 

En uit mijn moestuinbak kan ik nog een paar spruitjes oogsten.