Terwijl heel Nederland zit bij te komen van de onthullingen rond The Voice en het interview met John de Mol gaan wij naar Putten. Ik durf het haast niet op te schrijven, maar vandaag zijn we weer naar een begrafenis van een van Bobby’s tantes. Weer een andere tante. Over deze tante heb ik geloof nooit geschreven. Deze begrafenis was in Putten, hier was een weduwnaar. Zestig jaar huwelijk waarvan vele jaren intense zorg door hem voor haar. Intens verdrietig was hij. Zij hebben/hadden een zoon, Neef Rick. Die ken ik van talloze kerstavonden bij Schoonmama te Maassluis. Deze tante, een zus van Schoonmama, heb haar maar één keer gezien, maar Bobby en zijn zus gelden als de intimi van dit gezin dus tijdens de afscheidsdienst zitten wij bij vader en zoon op de eerste rij. Schoonzusje doet een mooie speech over haar tante. Er zijn behalve ons zessen dertien andere bezoekers. Groot is hun netwerk niet meer.
De dominee blijkt hen / haar afgelopen zaterdag voor het eerst bezocht te hebben en tante was toen al nauwelijks meer bij bewustzijn. Maat toen had de dominee een psalm gezongen, psalm 121, en die had ze helemaal meegezongen. En vervolgens had hij het Onze Vader gebeden en toen had ze ‘Amen’ gezegd. Dat is toch wel wat een dominee graag in de afscheidsdienst wil vertellen, dat de gestorvene in vrede gestorven is, vol vertrouwen in de Heer. Ik heb alle psalmen (oude berijming) maar meegezongen, ik kende ze tenslotte allemaal.
Bij de nazit eet ik mij bijna een koolhydraatvergiftiging aan witte kadetjes met ham en kaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten