zaterdag 31 oktober 2009

Herfstmandala

De jurk is gescoord. Sorry, de verhaallijn 'Galajurk' is plotsklaps afgelopen. Ik ga nu natuurlijk niets onthullen, maar het zal niet onopgemerkt blijven. Giensch is een geweldige winkel en het antwoord op al uw damesvragen. Ik hoef niet meer naar Amersfoort, Arnhem en Almelo. 'Hani501, kom!' roep ik vanuit de kleedkamer in de Nokia. En zij komt. Het duurt wel twee uur voor zij er is, en ik stort bijkans in, maar het oordeel is eendrachtig. En voor Hani501 zelf is er ook een passende outfit. De eigenares van Giensch, mevrouw Giensch zelf, is nu mijn vriendin. Voor eeuwig en altijd.

Hoogste tijd voor een moment op-de-plaats-rust. Van de week heb ik een nieuwe collectie mandala-kleurplaten vergaard. Mijn boek is volgekleurd en nieuwe boeken die ik inkijk en/of koop hebben niet de charme van het boek dat ik heb en inmiddels vol is. Daarom maar plaatjes verzameld op internet en op ivoorkleurig 100-grams-papier geprint. Dat kleurt een stuk lekkerder dan printerpapier.

Het wonder geschiedt ook vandaag. Er is een kleurplaat, patronen spreken wel aan, maar je hebt geen idee. En ineens is-ie vol van licht en lucht.

Opzij opzij opzij

Bij de post ligt het novembernummer van Opzij. Het is me toegestuurd met hartelijke dank omdat ze me van de zomer als deskundige mochten bellen om advies omtrent de machtige vrouwen in mijn vakgebied. Dat daar nu FNV-voorzitter Agnes Jongerius uitgerold is, wier rol in september zo geminimaliseerd is!

De uitslag en het nummer waren waarschijnlijk al lang en breed klaar toen dat AOW-deblacle geschiedde en ongetwijfeld hebben ze daar ter redactie uren- zo niet dágenlang gedelibereerd of ze met deze uitkomst en cover door konden gaan. Uiteindelijk moet de conclusie geweest zijn dat het teveel stress en gedoe opleverde om het hele nummer over te maken. Wel hebben ze het interview met Agnes nog op het nippertje aangepast met wat vragen over haar rol in de AOW-discussie.

Met mijn deskundigheid hebben ze overigens weinig gedaan. Ik had een toptientje met Machtige Vrouwen ingeleverd, maar er is maar eentje van al die namen in de uiteindelijke Tophonderd terecht gekomen. Ben behoorlijk nieuwsgierig wie die keuze uiteindelijk gemaakt heeft en al die andere - veel machtiger - vrouwen van mijn lijstje heeft gewipt. En waarom.

Islamitische jurken

Het moet niet gekker worden! Sinds ik over 'hindoestaanse jurken' geblogd heb wijst Google Ads me op mijn blog-dashboard zomaar ongevraagd op 'islamitische jurken'! Bestaan die ook al? maar, toegegeven, ze hebben wel wat! Maar dat is nóg verder dan Amersfoort en Arnhem. Guls Fashion, Aller Eerste Islamistische Kledingzaak In De Omgeving Overijssel. Zwolle had ik nog wel getrokken, maar nu zou ik ook nog naar Almelo moeten. Amersfoort, Arnhem, Almelo. Wa-haar heen, lei-heidt de weg...

Bij Islamitische jurken denken wij Westerlingen al gauw aan het fenomeen burka, maar dit is geheel andere koek. Het is allemaal best bloot. Misschien is het voor familiefeesten? Dat behalve de vader, de broers en de echtgenoot ook alle ooms, neven, opa's en zwagers zich aan de blote hals en schouders van hun dochters, zusters, moeders, tantes, nichten en schoonzussen mogen verlustigen? Of is het een winkel voor seculiere Turken? Nee, want dan zou die niet islamistisch heten. Islamitische feestjurken hebben vaak een bijpassend bolerootje. Dat zou wel fijn zijn als ik straks in een tochtige hal al die mensen 'dag' mag heten. Dagdag.

De roze jurk rechts vind ik best goed. Mierzoet! Maar eerst maar even Utrecht doen.

vrijdag 30 oktober 2009

Patatgeur

Ik weet ook wel dat de ambities van Balkenende en de huwelijkse staat en coming out van Reve vandaag belangrijker zijn dan mijn zoektocht naar een jurk. Maar toen ik met deze blog begon en geen idee had wat ik zou gaan doen, heb ik mijzelf beloofd dat ik mij (en u) in mijn blog zou gaan vermaken met de zaken die mij op enig moment om mij moverende redenen opwinden. Niets meer en niets minder. Ik hoef niet over de maatschappelijke relevantie na te denken. Dus volg ik de tip van de tandarts op en ga ik naar de Albert Cuyp op zoek naar Hindoestaanse feestjurkenwinkels.

Nooit was ik in zulke winkels, waar alles ongelofelijk glimt en glittert. Geweldig. De hindoestaanse jurken zijn vergeven van de kralen. De jonge dochters die er vertellen zeggen dat de rokken tot maat 40 gaan en dat de bloesjes gemaakt moeten worden. Dat duurt vier werken. In een andere winkel genaamd Moon Fashion werkt een oudere mevrouw, in een sarong. Die is gelukkig wat toeschietelijker. Daar mag je echter niet zomaar passen, en moet je een afspraak maken. Op maandag of dinsdag.

Tenslotte vind ik in de derde winkel één jurk die mooi is en me staat. Ik laat mij er - inmiddels geheel sans gène - door een Hindoestaanse heer in hijsen en vast rijgen. Om mij heen louter beeldschone jonge Chinese meisjes in strak aansluitende zwarte jurpjes die zich zorgen maken over de vraag of je hun string ziet. 'Het is mijn eerste jurk,' zeg ik mededeelzaam tegen de eigenaar. 'Hij is mooi. Maar hij zit wel héél strak. Dan kan ik geen hap eten op ons Gala-diner.' 'Het hóórt strak', zegt de man deskundig. 'Toch kijk ik even verder.' 'Hij kost 159 euro,' zegt hij, 'maar ik kan een mooie prijs voor u maken.' 'Hoe heet deze winkel?' 'De winkel heeft geen naam.' Maar op een briefje schrijft hij Box Fashion, Albert Cuyp 247.

Op de Albert Cuyp zijn is overigens voor een dame op dieet een regelrechte bezoeking, want overal ruikt men patat. En anders wel gebraden kippetjes.

Of een Demeulemeester?

Vinnie is in Antwerpen en blijkbaar is hij ook voor mij aan het zoeken. De schat. Met zijn iPhone stuurt hij me een idee wat ik óók zou kunnen doen. Begeleidend schrijven: 'Deze Ann Demeulemeester als baljurk? Stoer en toch vrouwelijk, beetje 18e eeuws en sjiek...' Een paardrijkostuum? Voor de spreekstalmeesteres?

Maar de verlossing zál hopelijk uit Vlaanderen komen. Met smart wacht ik op het gothic postpakket uit Grobbendonk.

Roro7 stuurt ook een foto van háár baljurk. Ván de Albert Cuyp, nota bene. Waar? 'Als je bij het Badhuis staat en je loopt naar de Ferdinand Bol, dan ergens halverwege aan je linkerhand.' Maar haar jurk mag ik helaas niet tonen, die wil ze tot het moment suprême geheim houden... Gelijk heeft ze.

Dan hebben we ook nog plan C: op een weblog genaamd StreetSister vind ik de firma Giensch in Utrecht (Voorstraat 31), gespecialiseerd in vintage feestkleding. 'Ik ben van het lastminute shoppen. Wat doorgaans eindigt in een drama. Behalve dit jaar! Tenzij je 'niet kunnen kiezen uit zoveel mooie feestjurken' als dramatisch ervaart. Utrecht is een stijlvolle kledingzaak rijker met vintage uit de jaren 50, 60, 70 en 80. Dat betekent pettycoats, glitterrokjes, cirkelrokken, pumps, haarbanden, riemen, hoeden, tassen, sieraden en machtig veel prachtige jurken. En zes rekken vol vintage laarzen!' schrijft onze StreetSister.

Klinkt veelbelovend. Morgenvroeg zijn ze om 11 uur open. Wie gaat er mee?

donderdag 29 oktober 2009

Conversatie

Er moet een kies uit. Ik ben op dit gebied bepaald geen held en heb nu een nieuwe, héél erg aardige tandartse uitgezocht. Zij is gespecialiseerd in het op het gemak stellen van de cliënt in doodsnood.

Nadat ze de verdoving heeft gezet moeten we een poosje tijd stukslaan. Kom, denk ik, laat ik mijn onderwerp de Galajurk nog eens inbrengen, het roept enorm veel op. En inderdaad, de tandartsen vinden het een geweldig onderwerp. Ze vinden dat ik niet helemaal naar Amersfoort moet gaan, laat staan naar Arnhem, maar gewoon hier naar de Albert Cuyp, naar de Hindoestaanse feestkledingwinkels. Terwijl mijn tong door de verdoving steeds dikker wordt kan ik steeds minder terugzeggen.

Ook de assistentes komen er bij staan en ze vergeten van enthousiasme bijna waarvoor ik er ook al weer ben. Gelukkig ben ik er ook nog om ze bij de les te houden. Hé gaan we die kies nog trekken?

Werkoverleg

Terug aan het werk deze week. Het gala is het onderwerp van de dag. Op verrukkelijk kinderachtig niveau, namelijk wat doe jij aan, heb jij je eigen smoking, ik húúr. Je gaat toch niet in vrijetijdskleding, mijn vrouw gaat niet mee als zij in een jurk moet, mijn man gaat niet mee als hij niet bij mij mag zitten. We krijgen telefoontjes of de smokinghuur gedeclareerd mag worden. Nee nee nee.

Vandaag het draaiboek doorgenomen. Ik mag Welkom heten, Huishoudelijke Mededelingen doen, Hooggeëerd Publiek speciaal welkom heten en Smakelijk Eten zeggen. 'Smakelijk Eten is helemaal fout', zeg ik bestraffend tegen Nieuwe Baas, 'net als Goede Bekomst. Ik leg in mijn welkomstwoord wel aan de Gala-gangers uit dat ze het bestek van binnen naar buiten moeten gebruiken.' 'Van Buiten naar Binnen', verbetert Nieuwe Baas. 'O, is dat zo', zeg ik om haar te pesten. 'Laten we dan maar hopen dat ik het goed doe!' Morgen doen we de tafelschikking. Alle gevoeligheden doornemen. We hebben allemaal aanwijzingen wie niet bij wie in de zaal wil/mag.

Overigens heb ik nog steeds geen jurk. Zaterdag langs geweest bij de winkel Vidi Vici in Rotterdam. Hadden leuke site met bijgaande illustratie, en een Latijnse naam is altijd goed voor een gymnasiastje. Maar in het licht van de doelstelling Galajurk was het een winkeltje van niks. Gisteren (woensdag) langsgegaan bij winkel Galajurk in Amersfoort. Héél veelbelovend, maar blijkt dicht. Alleen van donderdag tot zaterdag geopend.

Het opbouwen van het GalaGebeuren start om 15 uur des middags. Daar hoef ik niet per se bij te zijn. Dan fiets jij nog als een gek door de stad op zoek naar de juiste oorbellen, grijnst Nieuwe Baas. 'Ik vind je geweldig', zeg ik tegen haar, 'en ik haat je.' 'Dat is geheel wederzijds', antwoordt ze.

Park bij nacht

Ben opgevoed met het idee dat een meisje nooit alleen op de fiets door een park mocht, laat staan in een bos, laat staan in het donker. Wat je daar kon gebeuren: ik had geen idee, maar er was iets wat kon gebeuren, een lot 'erger-dan-de-dood'. Sindsdien fiets ik bij nacht en ontij door de stad, zonder angst, maar in het donker door het park: het is nog steeds not done. Je hoeft maar een bericht te lezen over een hardloopster die in een park gepakt is en dat echoot jaren na.

Toen ik jaren geleden fanatiek holler was ging ik om de dag om kwart over zeven 's morgens naar het Filmmuseum om daar mijn rondje Vondelpark te doen. Met Ellen. Hoe dieper de winter vorderde, hoe onaangenamer dat was, want er liepen nog allerhande ongure sujetten in het park. De meeste hollers kwamen tegen half acht. Als we samen liepen was zeven uur ok, maar alleen: nooit.

Zo heb ik gisteren ineens twéé factoren te bevechten: a. de appeldag en b. het donker van de avond. Maar ik voel aan mijn water: als ik nú niet ga hollen dan doe ik het nooit meer. Halverwege Week 3 stranden? Dat is mijn eer te na. Tussen 20 en 20.30 uur fietsen er nog wel wat mensen in het Vondelpark, maar lopen doen er niet veel meer. Er zitten nog wat studenten en alco's op banken te socialisen, maar je loopt behoorlijk alleen. De tijd zal leren hoe we dit vraagstuk gaan aanpakken.

woensdag 28 oktober 2009

Zij Is Alle Vrouwen

Met Luigi neem ik de muziek-aanschaffen van de afgelopen weken door. Zij is momenteel erg van de grote zangeressen van de jaren zestig: Hildegard Knef, Petula Clark, Dusty Springfield, en Dalida, om er maar een paar te noemen. Luigi koopt dvd's op Amazon.co.uk. Ik kan weer een avond LimeWiren.

We bespreken uiteraard ook het fenomeen galajurken. Ik moet het volgens haar gewoon als een vrolijke verkleedpartij zien. Meer niet. Maar ze snapt ook wel dat ik me er senang bij wil voelen. Ze wil wel mee mij aankleden. En wat ik door deze leerzame avond in elk geval leer van Dalida is hoe men als dame in een galajurk zou kúnnen bewegen. Ik moet er maar veel naar kijken.

Blokje educatief: Dalida (Caïro, 1933 - Parijs, 1987) was een Egyptisch-Franse zangeres en actrice van Italiaanse afkomst. Ze werd geboren als Yolanda Christina Gigliotti. Met meer dan 125 miljoen verkochte platen is ze een van Frankrijks meest succesvolle artiesten ooit. In 1954 was ze Miss Egypte, en op haar eenentwintigste vertrok ze naar Frankrijk voor een carrière als zangeres en actrice. Ze noemde zichzelf eerst Dalila, naar de vrouw uit de Bijbel. Ze brak door met een Italiaans getint repertoire, en cultiveerde haar 'exotische' uitstraling met een grote bos zwarte krullen en donker omrande ogen. Pas aan het einde van de jaren zestig nam ze haar typerende, blonde kapsel.

Appeldag

Confiteor Deo omnipotenti,
beatæ Mariæ semper Virgini,
beato Michæli Archangelo,
beato Ioanni Baptistæ,
sanctis Apostolis Petro et Paulo,
omnibus Sanctis, et vobis, fratres (et tibi pater),
quia peccavi
nimis cogitatione, verbo et opere:
mea culpa,

mea culpa,

mea maxima culpa.


Het móest er eens van komen. Ik heb enorm gezondigd tegen het rigoreuze dieetsysteem. Ik heb heerlijk uitgebreid gekookt. Niet dat mij aan koolhydraten heb bezondigd, maar wel heb ik weer eens ouderwets lekker wijn gepimpeld. Gelukkig staat het dieet zonden toe, maar alleen als ik onmiddellijk de dag erop Boete Doe. Heb nu de keus uit een Biefstukdag of een Appeldag. Die keuze moge duidelijk zijn.

dinsdag 27 oktober 2009

Nee heb je

Heb ik dàt weer. De deur van mijn vaatwasser valt spontaan open. Zo'n deur is heel zwaar, dat moet-ie schat ik in niet te vaak doen, anders breekt-ie waarschijnlijk af. Ik zet er maar een stoel voor om de deur dicht te houden.

Het is een Whirlpool-vaatwasser in een Ikea-inbouwkeuken van tien jaar oud. Het lijkt me nu alweer een nachtmerrie-verhaal te gaan worden. De service-afdeling van Ikea gebeld en het nummer van hun Whirlpool-afdeling gekregen. Daar kraakt op een slechte lijn een buitenlandse stem me tegemoet. Het voorrijden alleen al kost 100 euro. Heeft u me gehoord? Alleen het voorrijden is 100 euro. Ja ja, ik heb u gehoord. Een monteur kan pas volgende week dinsdag tussen 12 en 18 uur. Nee, hij kan niet specifieker zijn. Kan het niet tussen 13 en 18? Nee de tijden zijn tussen 12 en 18 uur. Of tussen 14 en 18 uur? Nee, de tijden zijn tussen 12 en 18. Kan zo'n monteur mij niet 's morgens bellen om te zeggen waar hij mij inplant? Nee. Etcetera.

Op internet vind ik Reska, een adres met witgoed en witgoedmonteurs, Amsterdam-Oost. Ze zeggen alle merken te doen behalve Whirlpool. Even adem halen, Lucie Theodora, nee heb je... Erger dan die man van Whirlpool kan het niet zijn. Meneer en mevrouw Reska klinken echter heel aardig. Hij wil me uiteraard meteen een nieuwe vaatwasser verkopen. Jaja, zeg ik, maar misschien wilt u eerst even kijken, de deur wil alleen maar niet dicht. Dan dan geeft hij mij gelijk. Dat is in principe geen reden voor een nieuwe vaatwasser.

Tot mijn verbazing kan hij vanavond al om 20 uur komen en rekent hij slechts 40 euro voorrijkosten (en als hij terug moet komen met onderdelen rekent hij toch slechts één keer voorrijkosten). Waarmee maar weer bewezen is: Nee heb je, ja kun je krijgen.

maandag 26 oktober 2009

'When autumn leaves start to fall...'

Ben sinds dit weekend weer helemaal terug op LimeWire. Dat komt omdat ik in een opwelling zomaar een aantal albums via iTunes gekocht had, waaronder een van Bette Midler. Waarom in godsnaam? Je doet het in een vloek en een zucht en het loopt enorm in de papieren.

Wat is LimeWire verslavend! Nadat ik urenlang nummers van Doris Day, Astrud Gilberto en Laura Fygi gedownload en gecategoriseerd heb lijkt het me de hoogste tijd voor een mooi treurig herfstlied. Heb ik u al een keer op Eva Cassidy geattendeerd? De eerste minuut van het filmpje zit ze wat te rommelen met de gitaar, de muziek begint op 0.35. 'But I miss you, most of all, my darling, when autumn leaves start to fall...'

Haar cd 'Songbird' kreeg ik jaren geleden cadeau van Broerlief, die toen in Amerika woonde. Het was een voor mij niet zo fijne periode. O wat draaide ik die cd veel. En o! wat was dat wénen. Inmiddels is het gelukkig weer genieten geworden, ook de muziek van Eva Cassidy.

Op Bol.com schrijft een fan onder de kop 'Een Feestje Van Geluk': 'Als Eva Cassidy zingt lijkt alles om je heen een feestje van geluk. Zo gelukkig kun je worden van een wonderlijke stem en van prachtige liedjes die ik godzijdank gevonden heb. Het inspireert me enorm. Zodra haar unieke stemgeluid je oren ontmoet ben je gewoon hartstikke gelukkig en daar ben ik dan vervolgens stil van. Zodra de soul uit de boxen knalt ben je verkocht. Zodra haar stem je hart voorleest, heb je even niets meer nodig...'

Week 3

Nog even wachten en ik stap des morgens de deur uit met een atletisch lichaam! Ben inmiddels vol trots aangeland in Week 3 van het Hardloopschema voor Beginners. Wel even pittig, hoor, vier keer drie minuten rennen, plus telkens drie minuten wandelen tussendoor, maar ik houd nog steeds vol. Laatst bekende iemand (zal niet verklappen wie) dat zij aangemoedigd door mijn bovenmenselijke prestaties ook weer eens met hardlopen was begonnen en na 50 seconden geen lucht meer kreeg.

Extra meegenomen bijkomstigheid is dat je als binnenstadsbewoner ook nog wat natuurervaring meekrijgt. Het Vondelpark is dezer dagen práchtig. Maar dat heb ik geloof ik al een keer of wat gezegd. Nu is er veel vlammend rood.

zondag 25 oktober 2009

Spirit

Al meer dan een week zie ik affiches in de stad voor een voorstelling in het Rai-Theater, getiteld 'Spirit of Mexico'. Het gaat om een dans- en muziekshow uit de Mexicaanse stad Veracruz, 'smeltkroes van Afro-Cubaanse, Spaanse en Indiaanse invloeden'.

'k Vind de shows in dat theater doorgaans te gelikt en te commercieel, heb dan ook niet erg de neiging om ernaar toe te gaan, maar het fascineert me dat ik een tijdje geleden een tekening gemaakt heb van een whirlende derwisj, die op de een of andere manier aan dit affiche doet denken. De vorm en de kleuren. Het soefisme via mijn tekeningen gerelateerd aan een avondje Mexico.

Jan Garbarek

In de Lantaren te Rotterdam naar de Jan Garbarek Group geweest. Jan Garbarek is een beroemd Noorse saxofonist met een geheel eigen zeer herkenbare sound. Hij is actief is in de jazz, de klassieke muziek en de wereldmuziek. Zijn geluid wordt gekenmerkt door de glasheldere en hoge klank. Hij is één van de meest bekende artiesten op het platenmerk ECM, dat vrijwel al zijn opnames heeft uitgebracht. Zijn stijl kent veel langgerekte noten, waar veel gebruik wordt gemaakt van rusten, en wordt vaak geassocieerd met 'oosterse' geluiden, en in het bijzonder met islamitische oproepen tot gebed.

Van de musici in mijn eigen muziekcollectie heeft hij samen gespeeld met de Tunesische snaarinstrument-speler Anouar Brahem en de Lapse Mari Boine, die ik onlangs in het Bimhuis zag. Zelf kende ik hem tot nu toe alleen van het Hilliard Ensemble dat Middeleeuwse kerkmuziek zingt.

Ze spelen ruim twee uur gestaag door, zonder pauze. Af en toe is een beetje veel.

De speciale manier waarop Garbareks saxofoons klinken - hoor ik vanavond - is het resultaat te zijn van allelei electronische vervormingen, een specialiteit van Noorse muziekwereld. Op de een of andere manier ben ik ineens een beetje teleurgesteld. Ik dacht dat hij zo speciaal blies!

zaterdag 24 oktober 2009

Slow food

Vanwege Reenskes verjaardag gaan we met haar vriendinnen en petit comité eten bij restaurant La Taetina in de Watergraafsmeer. Wat? pruttel ik nog, waarom helemaal daar? De een woont bij de Nieuwmarkt, de tweede in de Jordaan, de derde bij het Westerdok, de vierde in Aerdenhout, kan er niet wat leuks bij iemand in de buurt? Ik word door de andere vriendinnen streng op de vingers getikt: Lucie Theodora, doe niet zo provinciaals-Amsterdams. Voor Reenske is alleen het beste goed genoeg.

Ik moet ze helemaal gelijk geven. Het klinkt misschien wel modieus, 'slow food', maar góddelijk eten is het. Leuke obers, verstand van eten en zaken. Het lukt me steeds om koolhydraatvrij te eten, maar voor het toetje Meringata al limoncello (schuimtaart gedrenkt in limoncello likeur) ga ik om. Desnoods maar drie dagen boetekleed. Echte een aanrader!

Website La Taetina

vrijdag 23 oktober 2009

De jurpen

Cursief


















Vinnie mailt de foto's die Nieuwe Baas van me gemaakt heeft in de jurpenwinkels. De middelste - met het heren-giletje - vind ik zelf het leukst staan, maar dan zou ik graag een iets uitzinniger giletje willen. Helaas zijn er dit jaar - althans op internet - voor zover ik kan zien - geen blauwe glim&glitter-giletjes te koop, zoals ik mij die voorstel.

Het kán allemaal, dat zie ik ook wel. Vinnie mailt als begeleidend schrijven bij de foto's zelfs 'Wow', en dat vind ik dan wel heel lief, maar ook weer wat overdreven. Zelf weet ik het nog niet. Het mag wel een pietsje krankzinniger. Misschien moet ik toch naar de Koningin-Moeder-look&feel.

Ondertussen werk ik aan Plan B. De hoop is gevestigd op Tiny van een weirde internetwinkel te Grobbendonk. Gothic om precies te zijn. Speciaal ook nogh eens voor buitensporig dikke dames. Dat is sympathiek, maar dat heb ik nu even niet meer nodig. Tiny heeft alleen geen èchte winkel. Haar leverancier gaat uit van een levertijd van 14-18 dagen. Daar kan ik toch niet op gokken, Tiny, schrijf ik haar. Tiny, help! Wat kunnen we doen? Ach, en als het niet op tijd komt kan het altijd nog voor het volgende Boekenbal...

Frozen Shoulder

Ontmoeting met een lotgenoot. Hij heeft al voor de tweede keer een frozen shoulder. Drie jaar geleden had hij het ter rechter zijde, nu links. Hij heeft het veel erger dan ik - maar de herkenning is enorm.

We hebben familiediner en ik ga lekker naast hem zitten om alles te horen en te vertellen. Hij heeft wel tot 50% bewegingsbeperking, heet dat. Dat betekent dat hij zijn arm niet meer dan halverwege kan optillen. Je hebt geen idee wat je dan allemaal niet meer kan. Een trui aan- en uittrekken. Je jas aantrekken. Een rugzakje aandoen. In bed liggen. Naar keukenspullen op een hoge plank reiken. Überhaupt reiken. Met de muis iets doen is fout, je voelt het steeds. Bij mij is het allemaal wat minder heftig dan bij hem, maar toch ook.

Wat hij ook niet kan, dat is wel weer een detail dat je niet verzínt, was het uitspreken van de Zegen over de Goegemeente. Als ouderling in zijn kerk moet hij wel eens preeklezen en aan het einde geef je je gehoor de zegen, maar daarbij moeten de armen toch een eind de lucht in.

Het is zo lastig om uit te leggen aan je omgeving, dat heeft hij ook, want verder ben je best opgewekt en geïnteresseerd. De mensen zien niet dat jij steeds pijn hebt en vinden het (denk je) ook wel een beetje gezeur. En het is moeilijk te accepteren dat je steeds heel moe bent. Moe van niks, voor je gevoel. Moe van de pijn. En zielig. Het huilen staat me soms nader dan het lachen, beken ik. Ik heb het gevoel dat ik maar heel weinig kan hebben. Je moet gewoon op de bank, en niet denken: ach laat ik me niet aanstellen.

Hij heeft de injecties in de schouder gehad en viel erbij flauw.

Informatieve site over frozen shoulder.

donderdag 22 oktober 2009

Wanhoop

Nieuwe Baas wil graag mee op jurkenjacht. Eerst gaan we naar Maison van den Hoogen, een firma aan het Sarphatipark waar ze gelegenheidskleding verhúren. Je komt nog eens ergens. Vijf jurken zoeken we uit, maar allemaal worden ze afgekeurd. Staat niet. Past niet. Flatteert niet. Buik.

Nieuwe Baas maakt foto's van me met haar nieuwe iPhone, maar ze kan ze nog niet verzenden. Dat zal ze Vinnie vragen. Als ze leuk zijn - als wanhopige serie - zal ik de foto's op het blog zetten. Uiteindelijk vinden we op zolder aan het rek 'Tweedehands Te Koop' een blauwe cocktailjurk voor 35 euro die vermaakt zou moeten worden, maar die mooi is en staat. Daar wil ik dan een gilet op, zeg ik, en een vlinderstrik. Een glimmende blauwe met kralen. Als knipoog naar de man-vrouw-clichés. 'We komen terug'.

We gaan ook naar de feestafdeling van Peek & Cloppenburg op de Dam. Het is herfstvakantie en kermis op de Dam, Madame Tussaud (náást Peek) is topattractie, je kunt er over de koppen lopen. Hier wil je toch niet zijn! Maar goed, even doorzetten. En verdomd. De jurk der jurken hangt er. Hij is groen met zwart erover. Hij staat, hij past, hij is goed, hij is niet te koninginnelijk. Maar Lise, ik ga toch niet in een Péék! zeg ik. 'We komen terug'. Er broedt verzet in me. Er groeit een Plan B. Het antwoord zou kunnen liggen in Grobbendonk.

Erika Stucky

Ter ere van Wills verjaardag gaan we naar een optreden van ene Erika Stucky in het Bimhuis. Deze nogal excentrieke Amerikaans-Zwitserse zangeres is me met klem aangeraden door mijn nieuwe jazzvriend. Ze treedt op met slechts twee muzikanten: een hele grote zwarte man op tuba en een kleine blanke op percussie. Geweldige muzikanten, met zijn drieën helemaal op elkaar ingespeeld. Je mist geen andere instrumenten.

Erika Stucky is wat mensen een 'superieur entertainer' noemen: ze overrompelt haar publiek met theatrale performances en excentrieke covers van populaire songs. Haar outfit en decor zijn eenvoudig maar doeltreffend. Ze draagt een lila sliertjesjurk (seventies) op een lichtgroene broek en heeft lichtgroene bunny-oren op haar hoofd. Het misstaat haar allerminst. Er worden vanaf een beamer (gekoppeld aan een kleine 'netbook') foto's en filmpjes op een doek achter haar geprojecteerd, waardoor haar wonderlijke silhouet achter haar haar bewegingen enorm uitvergroot. Ook heeft ze naam gemaakt met een eigenzinnige manier van jodelen. Haar laatste toegift vandaag is dan ook een jodelnummer.

Bijzonder welkome avond, met name als tegenwicht tegen het fenomeen Galajurken. Geweldig begaafd authentiek onaangepast personage. Heel fijn rolmodel voor dames van onze leeftijd.

Website Erika Stucky

woensdag 21 oktober 2009

Ergo sum

Deze ochtend breng ik door aan tafel bij de heer Bijltjes, eigenaar van de firma Ergoshop, gevestigd op een bedrijventerrein bij Gouda. Evenals ons beider vriend de arbo-arts (Robèr heet hij, hoor ik nu) neemt meneer Bijltjes de tijd. Ook hier ben ik weer twee uur. In die twee uur nemen we heel wat onderwerpen door, behalve mijn houding en werkplek. Gelukkig is meneer Bijltjes minder geïnteresseerd in mijn persoonlijk wel en wee dan de arbo-arts dat was.

Mijnheer Bijltjes gelooft niet zo in de frozen shoulder en de slijmbeursontsteking, volgens hem ligt het allemaal aan mijn houding en vooral: aan de stoel. Dat verbaast mij inmiddels niet meer: dat is zijn handel. Wat betreft de houding: mijn knieën moet ik niet strekken maar knikken (dat zei Riekje ook al), en wandelen is beter dan hollen. 'Kijk toch naar zo'n marathon, dat levert tenslotte maar weer blessures op.' En hoe ik fiets? Zeker op zo'n stoer sportfietsje? Dat is allemaal werken vanuit de schouders. Een ouderwetse opoefiets, adviseert hij, dan gebruik je je rug tenminste.

Eerst zet hij me op een kruk. Een hoge kruk. Maar als je voor de kruk kiest moet je bureau omhoog. Hij is tegen de Stokke-kruk. Die is misschien goed voor een uurtje, omdat je er wel lekker rechtop zit, maar op den duur krijg je daar volgens hem knie-problemen van.

Dan meet hij mij een verrukkelijke stoel aan. Zoeen die wipt, zodat je rechtop kan maar ook achterover leunen, èn hij kiept ook nog een beetje voorover voor als je eruit/-af wilt. Hij is ook erg voor het stáánd vergaderen. Verder heeft hij een speciaal toetsenbord ontwikkeld, waar bij het muisgebeuren recht voor je zit. Dat lijkt mij heel goed, want de muis is een probleem, niet verbeterd sinds de muispen. Het is de beweging opzij, die mij nekt. Er komt ook nog een poosje een ergonoom bij zitten, die mij nogmaals omstandig uitlegt wat ik allemaal afklem als ik zit zoals ik zit.

Wat schuift nou zo'n stoel, vraag ik aan meneer Bijltjes. Want waarom kan deze man twee uur in de showroom met mij praten en komt er geen enkele andere klant? De eenvoudigste is zo'n 1500 euro, vertelt hij. Hij is de enige met zulke stoelen op de Nederlandse markt en hij werkt fijn samen met de UWV. Dus hij kan zelf zijn prijs bepalen. Aha.

Nu gaat hij een advies schrijven, die stuurt hij naar mijn huis. Dat moet ik doorsturen naar Robèr, die er een krabbel onder gaat zetten en aan mij terugsturen. Vervolgens moet ik een verzoek vergezeld door dit rapport naar het UWV inzenden. Die gaan dat dan goedkeuren en dan mij persoonlijk geld overmaken. Gaan we voor twéé stoelen, zeg ik hebberig, ook één voor thuis. En misschien wil ik dan een kruk. En trouwens, ik heb ook recht op een beeldschermbril, weet hij. Vanaf hun veertigste nemen de ogen af, en gaan mensen fout zitten. De werkgever is wettelijk verplicht die bril te vergoeden. En die moet ik niet bij een brillenketen halen, maar bij een echte opticien. Vermeldt u dat dan ook even in uw rapport, verzoek ik.

Als afscheidscadeautje krijg ik een nekkussen mee met gel erin, dat 2 minuten in de magnetron mag en dan langdurig warm en heilzaam is. Het is ook als kruik te gebruiken.

dinsdag 20 oktober 2009

Geen jurk? Geen gala!

In de Amstelstraat is een winkel met feestjurken. 'Robin Uitgaansmode' heet de winkel, galajurk.nl de website. Gespecialiseerd in gala-en cocktailjurken, promdresses, gekleurde bruidsjurken, dans- en ballroomjurken, gelegenheidskleding, latin- en partykleding. Eerder deze week had ik al op de site rondgeneusd. Vanmiddag vat ik moed en stap ik naar binnen.

'Goedenmiddag mevrouw. Wat zoekt u? Een lange of een korte jurk? Een nauw aansluitende of een wijde? Welke maat?' Weet ik veel! Ik hannes wat door de rekken in kies drie blauwe uit. Zal ik of zal ik niet in zo'n pashokje. Ik zal. Daar hijs ik mezelf in drie strapless gewaden die men met veters aan de achterkant blijkt dicht te moeten snoeren. Als men zoiets in haar eentje doet, dan móet men de juffrouw wel vragen of ze helpt.

Eígenlijk staat het helemaal niet raar. Maar het is wel enorm kolossaal, zo'n rok in drie lagen tot ver over je voeten. Aan assepoestermuiltjes ben ik nog niet toe, ik doe het tafereel voorlopig op oude sokken. Het doet het me allemaal erg aan Sissi-films denken. En ik lijk eerder op de Queen Mum dan op een prinsesje. De moeders van de jurkpassende dochters knikken me bemoedigend toe. 'Ik kom terug', beloof ik wanneer ik opgelucht de zaak verlaat.

Om bij te komen van dit alles ga ik maar gauw naar Sissy Boy in de Kalverstraat voor een nieuwe pantalon. Dit jaar hebben ze goddank mijn lievelingsmodel broek Worker weer in de collectie. Dat past mij toch echt beter dan een galajurp.

Had een hele discussie met Nieuwe Baas over het fenomeen galajurp. Het is voor veel vrouwen echt een issue. Vooral voor lesbo's. Die wíllen dat niet. Die hebben hun uitweg gezocht uit de man-vrouw-dichotomie in hun eigen man-vrouw-mengvormen. Die schieten vervolgens van zoiets als een jurk enorm in de stress. In Frankfurt was het de talk of the town. Maar Nieuwe Baas is onverbiddelijk: geen jurk, geen gala. Ze/we mogen wel in smoking. 'Jij dwingt al die leuke androgyni's in een mannenpak', zeg ik vertoornd. 'In een cliché. Bah!' Maar ondertussen lach ik me dood, want diep in mijn hart wil ik al lang een galajurk.

Eindelijk erkenning

De bedrijfsarts stuurt me naar Jessica Gal, sportarts. Zij is oud-judoca, heel beroemd. Ik ben wat sceptisch, wat moet ik met nóg een visie, maar ook wel weer nieuwsgierig. Tenslotte heeft de ziektegeschiedenis van alles opgeleverd, maar nog steeds géén diagnose, laat staan een oplossing voor de klacht. Een erg leuk type trouwens, deze dokter. Ze heeft lange rasta-vlechtjes, ze draagt gewoon een spijkerbroek en cowboylaarzen van Sendra.

Eindelijk erkenning. Volgens de sportarts heb ik zowel een frozen shoulder als een slijmbeursontsteking. Maar op mijn tegenwerping dat Riekje de manueel therapeut beweert dat ik noch een frozen shoulder heb, noch een slijmbeursontsteking, zegt ze dat ik misschien een partiële frozen shoulder heb, maar echt wel: 'Je hebt wel degelijk bewegingsbeperkingen.' He he, eindelijk een diagnose dioe klinkt als een klok!

Enfin. De sportarts geeft mij een rapportje mee voor de bedrijfsarts en de huisarts, plus een recept voor ontstekingsremmers, drie maal daags. Als die na een week niet werken kan ze een injectie in het gewricht zetten. Hu!

maandag 19 oktober 2009

Muzen

Will vraagt: 'Als je je hele leven nu anders gaat invullen dan hiervóór, hoe ga je jezelf dan definiëren? In de trant: ik ben iemand die... ' Dat is diep nadenken. Een antwoord als 'Ik ga proberen kalmer en gezonder te leven', vindt ze niet goed, want als je 'proberen' zegt dan bouw je mislukking bij voorbaat al in. Dus zeg ik na enig aarzelen: 'Ik ben iemand die gezond leeft.' Hoor mij!

Nu lees ik in het boek Innerlijke kracht. Positieve energie aanboren en uitputting voorkomen van Anselm Gruen en stuit ik - waarschijnlijk door mijn antwoord op de de vraag van Will - ook op de zin 'De Grieken kennen de negen Muzen die ons inwijden in de kunst van het gezonde leven.' Hij gaat er verder niet op in, alleen noemt hij nog de moeder van de muzen, Mnemosyne, het geheugen. Het geheugen zou van groot belang zijn voor de gezondheid. Vergetelheid is slecht.

Nooit geweten dat de Muzen voor gezondheid stonden! De Muzen, negen in totaal, waren de Griekse godinnen van de kunsten en wetenschap. Hun tempel heette Mouseion. Apollodorus noemde de muzen als eerste en had het over Mnemosyne (geheugen) als moeder van de drie muzen Melete (meditatie), Mneme (herinnering) en Aeode (lied). Negenvoudig werd de muze bij Hesiodus. De muzen waren voorstellingen van de godin als inspirerende kracht. Wat een heerlijk idee. Dan ben ik mijn ziekteverlof vol meditatieve momenten, muziek, bezoeken aan musea en het Concertgebouw helemaal goed met de gezondheid bezig. En nog theoretisch onderlegd ook!

Meer over de muzen

Love to you, love to you

Op Radio 2 hoor ik de deejay zeggen: 'Als je zo'n vrouw 's morgens aan je benen hebt hangen, dan kun je toch geen nee zeggen?' Etta James, ze is heerlijk!

'I dont want you to be no slave
I dont want you to work all day
But I want you to be true
And I just wanna make love to you.
Love to you, Love to you, Ooooohhooh... Love to you

zondag 18 oktober 2009

Hekwerk

We zouden naar Soest, om te wandelen over de Soesterduinen, maar Amsterdam is vandaag vergeven van de hekken. Vooral de Stadhouderskade. Onze bolides kunnen de binnenstad niet uit. Een tijdje kijken we uit Wills raam neer op de langssjokkende menigte, die af en toe wordt aangemoedigd met applaus. We besluiten maar te gaan fietsen. Naar het Amsterdamse Bos. Normaal koersen we dan dwars door het Vondelpark, maar daar kun je vandaag niet in, want daar loopt de marathon ook doorheen. Dus zigzaggen we wat door Oud- en Nieuw Zuid.

Na een rondje Amsterdamse Bos - dat gaat verbijsterend snel met de fiets - gaan we Buitenveldert ontdekken en vooral dan de opgewekte jaren zestig zone met opgeruimde lanen en rechthoekige priëlen en vijvers. Zouden we hier willen wonen als we oud zijn? Het lijkt allemaal wel veilig en overzichtelijk en rustig. Zou er een dag komen dat we daarvoor gaan kiezen?

Het slotstuk van de tocht wordt het Amstelpark. Zit eigenlijk niet zo in het repertoire, maar zou er heel goed inpassen. Er is een Japanse Tuin, een Galerie, een midget golf, veel beelden, een Rosarium, een Oranjerie met exotische planten, en een chique restaurant.

Zo wordt het dankzij de Amsterdamse Marathon zomaar een echte woe-wei-dag, zonder plan of doel. We laten het allemaal maar komen en alles is feest. Eén minpuntje: eindelijk op weg naar huis terug stuiten we op die Stadhouderskade wéér op die marathon, we mogen weer het hek niet over en nu de binnenstad niet in. Dat wordt een extra lus in de fietstocht door de PC Hooft.

Week 2

Nu komt het erop aan. Wat betreft het hardloopschema is Week 1 volbracht: drie keer gedaan (één keer langs de Vecht, één keer door het Vondelpark en één keer rondje Prinsengracht Leidsegracht Looiersgracht). Men is toe aan Week 2. In het verleden kwam ik niet verder dan Week 8, Week 9. Dan was ik het Vondelpark rond, vond ik het welletjes en bleef ik op dat niveau.

Week 2 is eigenlijk een makkie vergeleken bij Week 1: 1 minuut extra hardlopen, 3 minuten extra tijd: deze sportprestatie gaat uitdijen van wekelijks drie keer 17 minuten naar wekelijks drie keer 20 minuten. Móet te doen zijn. Het moge duidelijk zijn: echt een sporter ben ik niet, maar men moet er wat voor over hebben om weer jong & soepel door het leven te gaan.

Ik eet bij Nieuwe Baas. Zij is helemaal verrukt van mijn nieuwe verschijningsvorm. 'Zo heb ik je nog nooit gezien! Wat heb je dunne benen! En dunne armen! En wat een mooie trui. Wat staat dat leuk! Wat zie je er leuk uit! Er is niets dame-op-leeftijds meer aan je!' Etcetera etcetera. Doe maar! Méér, méér! Ik kan het hebben. Over háár kan men overigens hetzelfde zeggen.

Komende week gaan we een Galajurk voor mij zoeken. Want daar is het allemaal door gekomen, door dat Gala van haar. Daar komt het hele gezeur van ik-draag-geen-jurken ook van. Ik waarschuw maar vast: de Galajurk wordt de nieuwe verhaallijn. Dat ik zeg: Mijn jurk moet van tafzijde zijn, dat is een grote verrassing voor haar. Ze blijkt nog een beeldschone donkerblauwe tafzijden strapless gewaad in de klerenkast te hebben hangen, maar die past mij niet.

Klik op het plaatje om uit te vergroten.

zaterdag 17 oktober 2009

Hier kom ik weg

'Hier kom ik weg' betekent in ABN 'Hier kom ik vandaan'. Op de terugweg terug naar back home in Amsterdam luister ik naar de radio. Radio Drenthe heeft een eigen Top Dertig. Op nummer 8 deze week staat Daniel Lohues met 'Ten Oosten van de Iessel' (ofzo), 'ten oosten van de IJssel'. Ik snap dat mensen blied kunnen zijn als ze de IJssel over zijn en weer teruggaan naar Emmen/Erica, ik op mijn beurt ben nog altijd weer blied dat ik weer naar het westen mag. Daniel Lohues is een fenomeen dat de Drent zowel te Drenthe als te Amsterdam hoe dan ook goed doet. Zijn nieuwe nummer over de IJssel staat nog niet op YouTube. Daarom maar 'Hier kom ik weg'.

Poffen

In de Emmerdennen bij het Zandmeertje staat - weet ik - een behoorlijk aantal zwaarbeladen tamme-kastanje-bomen. Niet dat ik een enorm natuurmens ben, dat leer je wel af in de Jordaan, maar ik voel aan mijn water dat het nú tammekastanje-tijd is. Kom Mutti, laten we eens gek doen, we gaan nog vóór de koffie naar het Zandmeertje.

De normaal op zaterdag jeu de boulende Polen hebben het jeu de boulen wegens de herfst denk ik opgegeven, er liggen allemaal kastanjes en andere 'rommel' op hun baan. Er lopen nu een paar andere mensen rond, die ook glunderend kastanjes rapen. Geen idee of er bepaalde mores heersen bij het kastanjes rapen. Is een boom 'jouw' boom, zolang je er onder loopt te rapen? Of mag je onder andermans boom rapen. Er liggen echter zo overdadig veel kastanjes dat het niemand deert als ik onder hun boom kun. 'Doe jij het zonder handschoenen?' vraagt een mevrouw. Weet ik veel, maar de naalden van de hulsels zijn inderdaad loei- en loeischerp.

De zucht naar tamme kastanjes toont Emmen ineens in zijn multiculturaliteit. Er zijn ook een Chinese vader en zoon aan het rapen. Vader draagt zo'n traditioneel luchtig pak. We laten elkaar trots onze oogst zien in onze Etos-tasjes. Veel hè? En een Poolse mevrouw legt mij de kunst van het kastanje poffen uit: 'In de over. Wel insnijden hoor, want anders ontploffen ze!'

Website over bereiden, eten en bewaren van tamme kastanjes

vrijdag 16 oktober 2009

Curry

Eindelijk kan ik weer de kookboeken inzien. Het regime van Fase 2 is nog wel streng, maar ik mag wel weer iets meer eten. Misschien heb ik me in Fase 1 ook te angstvallig aan het boekje van de kuur vastgeklampt, want wat kan er tegen die verrukkelijke Indiase kruidengeur zijn? Alleen mag ik nu geen koolhydraten. Dus ik mag wel curry, besluit ik, maar geen rijst.

De hele middag aan het kokkerellen. O wat ruiken die Indiase kruiden heerlijk. Straks gaat alles in bakjes, mee naar Mutti. Het is wel een beetje heet geworden. Héte curry. Dat is wel een beetje píttig! zal zij zeggen. Nou ja, zij kan het vuur afblussen met witte rijst.

Klik op de afbeeldingen om te vergroten.

donderdag 15 oktober 2009

Lubberen

Dit is de dunste foto die ik van mezelf herinner. Het was september-oktober 1975, in de ontgroeningstijd van de studentenvereniging. Dit was in de benedenruimte van de vereniging, waar we dansten, en zo te zien tevens garderobe.

Zo zal het nooit meer worden, zo zal het nooit meer zijn. Maar toch is het héél erg goed gegaan: Fase 1 van de afslankrace. Wat die ampullen betreft met 'frequenties' van een zwangerschapshormoon in een vloeistof... Menigeen lacht me uit: 'Lucie Theodora, wat een onzin! Dat gelóóf je toch niet?' Echt, ik heb vandaag zelf de diëtiste ook uitgelachen, dat het allemaal geouwehoer is. Maar dat ik dankzij dat geouwehoer me wel mooi 21 dagen aan een 500-calorieën-dieet heb gehouden.

Nu nóg 21 dagen. Dat had ik eigenlijk niet begrepen. Dat is dan Fase 2, en die zal niet veel beter zijn. Vanaf morgen mag ik 800 calorieën per dag, d.w.z. bovenop het magere vlees en de groenten mag ik af en toe een handje noten en olijven. En er mag weer olijfolie gebruikt worden. Maar géén koolhydraten. Géén brood, geen pasta, geen aardappelen. Over een week voorzichtig een eerste bakje magere yoghurt. En ik mag ABSOLUUT niet aankomen de komende weken. Zodra ik iets aankom, moet ik direct een appel-dag of een biefstuk-dag. En daarna ben ik gestabiliseerd op mijn huidige gewicht of zelfs daaronder. Zeggen ze.

Deze en gene begint kritische noten te ventileren over het systeem dat ik volg. Nichtje zegt dat ik te véél afval. Zij is arts in opleiding en daar houden ze aan: maximaal 6 kilo in een maand. Als je daar boven komt gaat volgens haar je vel lubberen.

woensdag 14 oktober 2009

Maria Markesini

Met Nichtje naar het Concertgebouw, naar de Griekse jazz-zangeres Maria Markesini, begeleid door de blinde pianovirtuoos Bert van den Brink. Zij is Grieks-Nederlands, van oorsprong klassiek pianist, ze heeft Conservatorium gedaan in Rotterdam. Met haar lange rode haar is ze nogal extravagant. Nichtje en ik kunnen haast niet naar binnen, zó oogverblindend beeldschoon is deze zangeres als je het foldermateriaal mag geloven. Ze is inderdaad beeldschoon, gekleed in een rode catsuit met daarop een zilvergouden jasje en gouden sandalen met gouden plateauzolen, die dat lange knalrode haar alleen nog maar accentueren. Ze geeft voortdurend kushandjes naar de zaal.

In de pauze zeggen Nichtje en ik wat aftastend tegen elkaar:
- Wat vind jij? Wel mooi hè.
- Maar eh, voeg ik er dan voorzichtig en bijna fluisterend aan toe, wel een beetje een aanstelster.
- Ja, zegt Nichtje, ik heb een vriendin, die is ook zo mooi, die heeft ook van die maniertjes.
- Maar, werp ik tegen, als je je ogen dicht doet, dan is het echt wel mooi. En Bert van den Brink, die kan haar niet zien, die heeft haar echt op haar stem uitgekozen.
- En heb je op de drummer en de bassist gelet, Jasper en Jasper? Die zijn helemaal verliefd op haar. Met die weeë uitdrukking op hun gezichtjes...

Er komt een vage kennis bij staan, ik ben haar naam vergeten - pijnlijk - en als ze hem noemt weet ik het nog niet - nog pijnlijker - die een stukje over het concert moet schrijven. Nichtje en ik filosoferen nog wat verder. Ik zeg: 'Als ze nou gewoon een zwart jurkje aan deed...' En de kennis zegt: 'Als ze dat háár nou eens wegbond...' En Nichtje daaroverheen: 'Als we er nou eens een burka over heen gooiden...

Het optreden is tevens de presentatie van Markesini's nieuwe cd 'Kosmos', uitgebracht op een klein platenlabel, dat vooral moderne klassieke muziek doet. Voor deze cd hebben ze een nieuw label uitgebracht. De cd is net als het concert een mengelmoes van Grieks, pop, jazz en folk. Vooral de Griekse nummers zijn mooi.

Website Maria Markesini

Bent U Onzeker?

Vandaag naar Arbo-arts. Te Rijswijk. 'Ik ben geen Arbo-arts', zegt hij, 'ik ben bedrijfsarts'. Die man neemt de tijd. Ze verwacht dat ze na een half uurtje wel weer op de stoep zal staan, maar neen, de zitting duurt bijna twéé uur. Doel is haar zo snel mogelijk weer naar het werk te helpen (morgen al???) en wel zo dat zij het over vijf jaar nog even goed doet.

De bedrijfsarts, een middelbaar kalend heerschap, kijkt naar heel de mensch. De werknemer Lucie Theodora en de de mensch Lucie Theodora thuis. 'Ben u getrouwd? Heeft u kinderen? Heeft u een relatie?' Ze vindt het helemaal niet erg erg om haar verhaallijn 'Komt-een-vrouw-bij-dokter' nog een keer van a tot z uit de doeken te doen. Er is wel moed voor nodig, want ze vindt het nog steeds een beetje zeuren, en tegen zo'n wildvreemde... ze krijgt er een beetje een verhit hoofd van.


Dialoog:
- Hij: 'Mag ik u een directe vraag stellen?'
- Zij: 'Huh? Ja, natuurlijk, maar of ik antwoord geef...'
- Hij: 'U heeft een beetje een rood hoofd. Waarom is dat?' (Zie recente blog over blozen)
- Zij: 'Nou ja, dat hèb ik. Al sinds mensenheugenis. Sommige mensen hebben dat. Ik vind het geen fijn verhaal, ik voel me er niet echt gemakkelijk bij...'
- Hij: Mag ik u dan nòg een directe vraag stellen?
- Zij: 'Ik herhaal: Ja, maar of ik antwoord geef...'
- Hij: 'Bent u onzeker?' Waarbij hij haar indringend aankijkt.
Zij kan u vertellen: als je al niet onzeker bent, dan wórd je dat wel.

Uitkomst: hij stuurt haar naar een Ergonomisch Bedrijf te Gouda, waar ze een stoel voor haar zullen gaan uitzoeken en adviseren. Gouda? Zit er niet wat in Amsterdam? Nee dit bedrijf zit te Gouda. Dat advies gaat hij dan ondertekenen, er gaat vervolgens een aanvraag naar het UWV, en als het goed is betaalt het UWV dan deze stoel, en dat is dan háár persoonlijke stoel voor de rest van haar leven. En ze moet zich door de huisarts naar een sportarts laten verwijzen, die zal vaststellen welke lichaamsonderdelen ze mag gaan oefenen.

En ze weet dat het ervan gaat komen: hij sluit af met het re-integratie-traject. Dan moet hij een verslag typen en blijkt hij zelf ineens ontzettend onzeker over zijn grammatica: 'Mijn ex heeft ook Nederlands gestudeerd en die was altijd zo kritisch op mijn teksten...'

Ineens weet ze het: 's mans ex was vast een roodharige vrouw, die hem overheerste. En nu, achteraf, is hij er achter gekomen dat ook zij onzeker was. En misschien woont zijn ex wel in Gouda. Of hij. Of allebei.

dinsdag 13 oktober 2009

Een wijde blik

'k Ga naar de Kunsthal in Rotterdam voor de tentoonstelling 'Modern Times' over de Amerikaanse schilder Edward Hopper en zijn tijdgenoten, maar raak gebiologeerd door de expositie in de kelders: 'De wijde blik. De Haagse School en het moderne Nederlandse landschap'. Het is een fascinerende combinatie van fotografie en schilderkunst eind negentiende eeuw.

De Industriële Revolutie kwam in Nederland laat op gang. Pas vanaf 1860 werd een start gemaakt met de aanleg van kilometers treinrails. Het uitgraven van kanalen en de bouw van spoorbruggen ontsloot verschillende gebieden. Grote infrastructurele werken doorbraken het 'typisch' Nederlandse landschap met zijn verlaten velden, onbebouwde polders en lage horizonten. Daarvoor in de plaats ontstond een nieuw landschap met stoomgemalen, brede, rechte rivieren en een netwerk van spoordijken en telegraafpalen.

De schilders van de Haagse School (onder wie Willem Roelofs, Anton Mauve, de gebroeders Maris en Johan Weissenbruch) trokken er op uit om het Nederlandse landschap vast te leggen. Als onderwerp kozen zij plekken in het landschap waar de opkomst van industrie en steden nog onzichtbaar was. Met veel gevoel voor lichtval en atmosfeer verbeeldden zij de duinen, het strand en het polderland. Het zijn de landschappen die je zoekt als je een dagje gaat wandelen in Gods Vrije Natuur.

In die tijd documenteerde een kleine groep fotografen in opdracht van Rijkswaterstaat de bouwtechnische hoogstandjes die in het landschap verschijnen. De zakelijke fotoseries van hun hand maken duidelijk hoe het Nederlandse landschap aan het einde van de negentiende eeuw voorgoed en ingrijpend verandert. Ze laten zien dat de schilders van de Haagse School een gekleurd beeld van Nederland gaven.

De foto's en de schilderijen zijn bijzonder mooi door elkaar heen verwerkt. Twee werkelijkheden die allebei Nederland zijn. Nu is dat zogenaamd typisch Nederlandse landschap behoorlijk schaars geworden en wordt het vrijwel altijd ingesloten door autosnelwegen. Helaas kan ik niet thuis nagenieten. Er is alleen maar een boek van de schilderijen, niet van de foto's erbij. Zeer aanbevelenswaardig!

De tijdgenoten van Edward Hopper zijn ook de moeite waard om te zien, alleen al om het contrast met de tentoonstelling over Nederland. In Amerika legden Hoppers tijdgenoten met veel genoegen de de industralisatie in beeld vast, alsook de geneugten van het stadse leven.

In plaats van een Fruitmand

Geestig Van-Harte-Beterschap-kaartje in de bus. Ze weten echter niet half hoe Gevoelig men wordt van Ziekgemeld Zijn. En hoe Druk men het kan hebben met Oefeningen en Zelfreflectie. Fysio, de eerste fysiotherapeute, zei steeds dat ik veel te hard van stapel liep, veel te veel tegelijk. Nu krijg ik gelukkig complimenten en aanmoedigingen dat het zo goed is dat ik pas op de plaats maak en alles aanpak.

De ochtend begint met hardlopen. Want als men voortdurend rechtop moet zitten moet met sterkere rug- en buikspieren. De oefeningen die Riekje meegegeven heeft (oefeningen op een kruk, o.a. nek alle mogelijke kanten op strekken en holle rug maken) vind ik lief en ze zijn vast ook heilzaam. Je kan qua pijnen niet stante pede resultaat verwachten, zegt ze. Dat snap ik ook wel, maar dat wil ik natuurlijk wel graag. En in afwachting van dat resultaat kan er natuurlijk méér.

Zelf heb ik sinds de verhuizing van het werk naar Sloterdyke geloofd dat dat halve uur heen en het halve uur terug fietsen naar en van het werk wel genoeg lichaamsbeweging was, maar dan beweegt men eigenlijk vooral de benen. Niet de nek, schouders, rug en buik. Dus van het weekend de gympen, het joggingpak en het hardloopschema voor beginners van de Koninklijke Nederlandse Atletiek Bond van stal gehaald. Twee minuten rennen, twee minuten wandelen, twee minuten rennen, twee minuten wandelen, twee minuten rennen, twee minuten wandelen, twee minuten rennen, potje rekken en strekken. Dit is mijn tweede hardloopdag - van dit jaar dan. Het Vondelpark is weer mooi.

Grote vraag is natuurlijk hoe alle nieuwe inzichten straks in te passen bij het harde werken. Vooral dat lummelen, rommelen en niksen.

maandag 12 oktober 2009

Bliepjes en burpjes

'Hóór je dat niet?' Hoe vaak heb ik die frase de afgelopen jaren al niet naar mijn hoofd gekregen. Iemand die in een belendende kamer pianomuziek draait. 'Hóór je dat niet?' De autoradio. 'Mag ie een beetje zachter?' En ikzelf, bij het mobiel telefoneren: 'Wat zeg je? Ik verstá je niet goed'. De muziek op de stereo: 'Mag -ie een beetje harder?' En laatst dus met die burlende herten steeds maar weer: 'Hóór je dat niet?'

Enfin, nu ik toch bezig ben nemen we deze klacht ook maar mee. Vandaag de afspraak bij de KNO-arts in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis, locatie Oosterpark. Je bent met zo'n afspraak al gauw een uur of wat zoet. Het heen en weer fietsen, de receptie, de juiste pasjes, het wachtkamergebeuren. Want ik ben er wel om half drie, maar dat het na drieen is dat je aan de beurt bent, niemand die zich ervoor excuseert.

Natuurlijk wil ik geen gehoorapparaat. Laatst was er bij Omroep Max een gast met een knalroze gehoorapparaat. Die vond het maar raar dat mensen zich niet schamen voor brillen en wel voor gehoorapparaten. Je kan het maar beter opleuken. Daar was ik het theoretisch helemaal mee eens dus ik ben mij geestelijk enorm aan het voorbereiden op een léuk gehoorapparaat. Hopelijk door de verzekering betaald.

Maar de arts kijkt in mijn neus, keel en oren - echt waar, maar daar is hij dan ook KNO-arts voor - en ziet niets. Een laborante neemt vervolgens een gehoortest af. Eerst een test met bliepjes en blurpjes, daarna een test met woorden. Ik heb echt het idee dat ik niets hoor en als een lam dat naar de slachtbank wordt gebracht wacht de uitslag af, Niets aan de hand, zegt de arts. 'U heeft een uitstekend gehoor. Kijk, dit is de uitslag van het testje. Kunt u aan iedereen laten zien.'

Maar dat voortdurende 'Hóór je dat niet?' probeer ik nog zwakjes. Er is niets aan te tonen. Ik mag weer gaan.

zondag 11 oktober 2009

Leersumse Veld

Uit het boekje Utrecht Wandelroutes uit de nieuwe serie 'Wandelen Met On Track' kiezen we een route door het Leersumse Veld. Een wonderschoon gebied tussen Leersum en Woudenberg met afwisselend bos, hei & vennen. Ik kende wandelen bij Leersum alleen lopend vanuit Leersum, waar lang geleden een van de Geschwister met haar gezin woonde. Maar dan zat je een stuk zuidelijker in de bossen. Een echte ontdekking, dit Leersumse Veld. Alleen beetje jammer dat je de A12 zo hoort.

'On Track' is van oorsprong een internet-initiatief met fantastische wandelroutes, samengesteld door wandelliefhebbers, vrijwilligers, door heel Nederland. Die routes waren zelfs op zondag rustig. Ik ben er al jaren lid van, voor 15 euro per jaar kun je er gebruik van maken. Ik geef er altijd enorm over op, dat die kaartjes zo goed en leesbaar zijn dat je de beschrijving niet nodig hebt... Er zijn onlangs vier boekjes van verschenen. Ik wilde ze graag hebben want een boekje bladert lekkerder dan internetpagina's.

Vandaag blijkt helaas de kwaliteit van de kaartjes niet zo hoog te zijn als ik altijd roep. Het kaartje door het Leersumse Veld levert discussie op bij bijna elk kruispunt van bospaadjes. Achteraf hadden we beter de gele paaltjes-route kunnen lopen.

zaterdag 10 oktober 2009

Compass

Zomaar ineens een nieuwe zangeres opgedoken: Susanne Abbuehl. Zwitsers-Nederlands. De cd heet Compass en is uitgebracht bij ECM. Deze Abbuehl overstijgt de grenzen van de jazz. De Standaard schreef over dit album: 'Swing moet je bij haar niet zoeken, zij kiest voor trage tempo's, gaat nooit voor een climax, maar heeft een precieze, bijna fluisterende voordracht. Naast jazz-invloeden hoor je ook invloeden van folk en kunstzang.' Echt muziek om bij te lummelen en lanterfanten. Of in weg te zinken.

Laatst vroeg ik Anneke of we muziek zouden uitwisselen. Zij vroeg zich af ik niet eens behoefte had aan wat agressievere muziek: 'Gaat altijd maar rustig en harmonieus en sentimenteel niet vervelen? Absolute aanrader voor een beetje gesublimeerde agressie-belevenis is muziek van de Duitse band Rammstein. Beste albums voor wat betreft melodie (ja, echt!) en drama (ja, zeker!) vind ik Sehnsucht en Mutter. Waarschuwing: voor iemand die Duits verstaat schokkende teksten, maar ook wel lekker om mee te brullen...'

Tips zijn onmisbaar voor de horizonverbreding, maar Rammstein is het niet voor mij. Stel mij vaak avondjes voor bij muziekliefhebbers thuis waarbij de gastvrouw een avondje lang ongebreideld wijn en heerlijke hapjes serveert en haar mooiste nummers voor je gaat draaien. Stel me voor dat ik een avondje vergast zou worden op muziek als die van Rammstein! Doe mij voorlopig maar rustig & harmonieus & sentimenteel. Al zou ik dan Abbuehl ook niet draaien. Te soft.

Variér

Het is een ommelandse tocht, naar de Woonboulevard van Utrecht by bike, en het regent pijpenstelen als ik eenmaal op weg ben, maar ik heb 'm gevonden: de winkel die deze bureaustoelen verkoopt. Wat is het: een stoel of een kruk? Googelend kon ik ze nergens vinden. Vroeger heette de firma Stokke, nu Valhal. Noorse makelij.

Er zijn helemaal geen klanten op de Utrechtse Woonboulevard. Daar ik zeiknat geregend ben neem ik er eens goed mijn gemak van. Mevrouw de verkoopster, vertelt u mij alstublieft álles van deze stoelen. En mag ik ze allemaal uitproberen? De hele serie? Van de simpelste (deze dus) tot de meest uitgebreider?

Ook dit is weer een wonder! Men zit zomaar rechtop. Men kán niet anders. Probleemloos. Men hoeft er niet eens haar best voor te doen. Men steunt op haar scheenbenen. Het zit gewéldig, zeg ik, maar van Riekje moeten mijn benen in een hoek van 90 graden en de voeten plat op de grond... En hoe ziet u dat als je geen steunen hebt om de armen op te laten leunen?

Mevrouw is wel een beetje van de klokken en de klepels. Ze vertelt: 'Hier is echt over nagedacht! Deze stoel is al veertig jaar oud. Ze hebben in de binnenlanden bestudeerd hoe mensen zitten... Daar hebben de mensen nooit een rugleuning.' 'Welke binnenlanden', vraag ik. 'De binnenlanden', herhaalt ze. 'Van Noorwegen?' 'Nee, van Afrika natuurlijk. Toen de mensen daar nog op de grond zaten.'

Op mijn beurt begin ik enorm door te ouwehoeren over mijn klachten, de dokters en de therapeuten, tot ik merk dat ze probeert af te ronden. Om te pesten praat ik nog een beetje door, maar op een gegeven moment krijg ik medelijden en vraag ik maar de prijslijst. Dank u wel. Jeetje! De kruk met de goedkoopste stof kost 365 euro en met een beetje mooiere stof 425 euro, plus een maand levertijd. Moet maar eens bij de Baas gaan informeren of zij zoiets wil (mee)financieren. Bij Marktplaats staan ze voor bijna de helft van de prijs. Maar dan moet men wel naar Scheemda. Waarom zouden mensen zo'n wonderkruk weer wegdoen?

Lummelen, rommelen, niksen

In Vrij Nederland een nieuwe afdeling getiteld 'Het Leven', waarin een stuk over zonnepanelen en een over het belang van lummelen en lanterfanten. Dat laatste spreek mij het meest aan. Joke Hermsen heeft er een boek over geschreven, Stil de tijd. Pleidooi voor een langzame toekomst, maar dat is nog niet verschenen, merk ik als ik het ga zoeken. Ach, en waarom zou je er ook een heel boek over lezen, ik weet toch dat het van belang is. Men kan het leven nog zo strak en ruim plannen, als je niet uren níets plant heb je altijd een dag voltaken. Het past allemaal wel, maar ècht vrij ben je nog niet met een volgeplamuurd plan. Lúmmelen zult gij, lummelen, rommelen, niksen, tijd vermorsen!

Mensen willen maximaal rendement uit hun uren halen. Druk zijn is synoniem voor een succescol leven. Hermsen: 'Wij ervaren tijd als schaarste, als iets waarvan de chronisch te weinig hebben. Hoe meer tijdbesparende machines erbij komen, hoe minder tijd we hebben voor rust en ontspanning. Hoe sneller we ons kunnen verplaatsen, hoe minder tij der is om ergens te verblijven. Hoe groter onze beschikbaarheid via mobiele telefoons, e-mail en internet, hoe minder tijd we hebben voor elkaar.'

Zelf werkt zij tegenwoordig hoogstens vier uur per dag en dan gaat ze op de bank liggen, boekjes lezen, muziek draaien of wat voor zich uit mijmeren. 'Wie regelmatig kan ontfocussen is creatiever en productiever.' Mmm!

vrijdag 9 oktober 2009

Ruimte in de rug

Ik had Riekje (de manueel therapeute) van de week gemaild: 'Je boodschap na mijn bezoek was als ik het me goed herinner: rechtop staan en rechtop zitten. Als ik nu de hele week rechtop sta en zit, althans probéér eraan te denken, is het dan nog wel nodig dat ik kom?' 'Jazeker', antwoordt Riekje. 'Ik heb geen afwijkingen aan de wervels gevonden, maar je hele lijf is nogal gespannen. Daardoor bouwen klachten zich makkelijker op. De houding speelt daarin een rol, en de bewustwording. Tussen wat zich in je hoofd afspeelt en het effect wat dat heeft op je lijf. De behandeling richt ik op beide.'

'Hoe weet je nou of het geen frozen shoulder is, of een slijmbeursontsteking?' vraag ik. Andere mensen om mij heen met arm- en schouderklachten hebben duidelijke diagnoses. Ik ben bijna jaloers, want ik heb maar steeds geen antwoord als de mensen vragen: Wat héb je dan? 'Als je een frozen shoulder hebt kun je hem echt niet meer bewegen', zegt Riekje. 'En als je een slijmbeursontsteking hebt, dan heb je een constante felle pijn. Dat heb jij niet.' Dat is duidelijke taal.

Ze is sowieso heel duidelijk. Ook in haar behandeling. Weer heeft de patiënt na mij afgezegd en heeft ze weer een uur voor me. Anders dan bij Jasmien, de shiatsu-therapeute bij wie ik op een futon lig in een zijkamertje van de huiskamer, met warme geuren en kleuren en oliën, hier lig ik meer op een soort brancard. Doelgericht masseert Rieke de wervels, de schouderbladen en de rug. Au au, vooral op de schouderbladen. Zij maakt ruimte, zegt ze. De klachten aan de armen komen door mijn houding. Ik zet alles vast. Dat maakt ze los. Ze doet ook een portie cranio-sacraal, maar heel anders dan Jasmien. Heel heilzaam, allebei.

Aan het eind van de sessie doet ze voor in hoe ik die ruimte in schouders rug en wervels zelf kan vergroten. En setje van tien oefeningen, die ik een paar keer per dag moet doen. Ik kan ze niet zo goed onthouden, zeg ik, ik heb er geloof ik geen geheugen voor. Dat snapt ze en ze geeft me een A4-tje mee. Ik vind haar niet meer zo streng. Niet meer zo eng.

Gemis

Napraten - bijpraten - doen Vinnie en ik bij Eylders. En de rozenman komt weer langs. 'Hoe gaat het? Kan iedereen het aan? Ik mis jullie. En ik mis hét. De opwinding. Het gedoe. Zal ik maar weer terugkomen? Of zijn jullie eigenlijk blij dat ik weg ben?' 'Nee, we missen je!' zegt Vinnie. 'Je moet eerst die acupunctuur laten doen', vindt hij. 'Dat lijkt me zo fascinerend! En de werkplek laten aanpassen. Niet alleen op het werk, maar ook thuis.'

Dinsdag gaat hij naar Frankfurt. Vorig jaar waren we samen, het was zijn eerste keer. Nu gaat hij alleen. Niet helemaal, want Nieuwe Baas gaat nu in mijn plaats. Mijn hotelkamer kon niet meer gecancelled.

Voel de opwinding weer door het lijf jagen. 'Zal ik stiekem toch gaan, als toerist', bedenk ik. 'Dat ik er wel ben, maar dat ik niets hoef.' 'Ja leuk', zegt Vinnie.

Gaat die zien

Práchtige film, de Helaasheid der Dingen. Ben er naar toe geweest met Vinnie, ook lid van de club (Cineville). Was een half jaar geleden in het boek begonnen (Dimitri Verhulst) maar kon er geen weg in vinden en ben toen afgehaakt. De film is ongetwijfeld een heel knappe weergave van de roman, een belevenis van het boek. Jongetje (schrijver in wording) groeit op in wat de burgermaatschappij geneigd is 'asociaal milieu' te noemen. Maar net zoals je een godsdienstwaanzinnige jeugd met liefde kunt herbezien, kun je ook een jeugd in een huis van oma met vier alcoholistische oudere zonen plus een kleinzoon met liefde beschrijven en vertonen. Wat zal ik zeggen. Schitterende film. Gaat die zien.

In Het Parool lees ik dat Verhulst best moeite had met de verfilming. Enerzijds omdat zijn familie er niet blij mee is, en ook om de manier waarop de hoofdpersoon (de schrijver) is neergezet. Maar dat hij het al ras had losgelaten, en overgegeven aan producent en regisseur.

donderdag 8 oktober 2009

Gat in de voortand

Vanmorgen sta ik al vroeg onder de douche om op tijd weg te kunnen om Mutti te bezoeken. Lekker lang poedelen is een echte lievelingsbezigheid. Ik verzin allerlei minitaakjes onder de douche, die allemaal alle volle aandacht krijgen. Mindfullness. Onder de douche kan ik het wel. Zo poets ik daar ook ongeveer vijf minuten mijn tanden. Vanmorgen kwam daarbij ineens een vulling los. Een vulling uit een voortand.

Heb ik dat weer! En de tandarts blijkt op herfstvakantie. Bel zomaar een tandartsenpraktijk aan de Keizersgracht. Onder de Westertoren. Ik kan er om 14.15 uur terecht. Nee, echt niet eerder. Mutti bellen: 'Mutti, ik kom toch niet.' En ik had Mutti net intensief voorbewerkt en geïnstrueerd géén lekkere dingen voor mij te kopen. Géén gevulde koeken, géén krentenbollen, géén brood, géén kaas, géén toetje. Níets. Wat ik eet neem ik mee. Helaas Mutti, het kind komt niet.

Terwijl ik de nieuwe tegenslag op de bank lig te verwerken belt Will: 'Hé Lucie Theodora, heb je al een nieuwe winterjas? Ik heb een dagje vrij genomen. Zullen we een nieuwe winterjas voor jou gaan kopen?' 'Nee, want ik heb een gat in mijn voortand.'

Het zijn hele lieve jonge tandartsen bij de tandartsenpraktijk aan de Keizersgracht. En lieve assistentes. Op de tandartsstoel ben ik helemaal geen held. De tandarts-assistente dept mijn gezicht: 'Mevrouw, het angstzweet staat op uw voorhoofd.' En gelukkig houdt ze desgevraagd ook even mijn handje vast.