Ik had Riekje (de manueel therapeute) van de week gemaild: 'Je boodschap na mijn bezoek was als ik het me goed herinner: rechtop staan en rechtop zitten. Als ik nu de hele week rechtop sta en zit, althans probéér eraan te denken, is het dan nog wel nodig dat ik kom?' 'Jazeker', antwoordt Riekje. 'Ik heb geen afwijkingen aan de wervels gevonden, maar je hele lijf is nogal gespannen. Daardoor bouwen klachten zich makkelijker op. De houding speelt daarin een rol, en de bewustwording. Tussen wat zich in je hoofd afspeelt en het effect wat dat heeft op je lijf. De behandeling richt ik op beide.'
'Hoe weet je nou of het geen frozen shoulder is, of een slijmbeursontsteking?' vraag ik. Andere mensen om mij heen met arm- en schouderklachten hebben duidelijke diagnoses. Ik ben bijna jaloers, want ik heb maar steeds geen antwoord als de mensen vragen: Wat héb je dan? 'Als je een frozen shoulder hebt kun je hem echt niet meer bewegen', zegt Riekje. 'En als je een slijmbeursontsteking hebt, dan heb je een constante felle pijn. Dat heb jij niet.' Dat is duidelijke taal.
Ze is sowieso heel duidelijk. Ook in haar behandeling. Weer heeft de patiënt na mij afgezegd en heeft ze weer een uur voor me. Anders dan bij Jasmien, de shiatsu-therapeute bij wie ik op een futon lig in een zijkamertje van de huiskamer, met warme geuren en kleuren en oliën, hier lig ik meer op een soort brancard. Doelgericht masseert Rieke de wervels, de schouderbladen en de rug. Au au, vooral op de schouderbladen. Zij maakt ruimte, zegt ze. De klachten aan de armen komen door mijn houding. Ik zet alles vast. Dat maakt ze los. Ze doet ook een portie cranio-sacraal, maar heel anders dan Jasmien. Heel heilzaam, allebei.
Aan het eind van de sessie doet ze voor in hoe ik die ruimte in schouders rug en wervels zelf kan vergroten. En setje van tien oefeningen, die ik een paar keer per dag moet doen. Ik kan ze niet zo goed onthouden, zeg ik, ik heb er geloof ik geen geheugen voor. Dat snapt ze en ze geeft me een A4-tje mee. Ik vind haar niet meer zo streng. Niet meer zo eng.
'Hoe weet je nou of het geen frozen shoulder is, of een slijmbeursontsteking?' vraag ik. Andere mensen om mij heen met arm- en schouderklachten hebben duidelijke diagnoses. Ik ben bijna jaloers, want ik heb maar steeds geen antwoord als de mensen vragen: Wat héb je dan? 'Als je een frozen shoulder hebt kun je hem echt niet meer bewegen', zegt Riekje. 'En als je een slijmbeursontsteking hebt, dan heb je een constante felle pijn. Dat heb jij niet.' Dat is duidelijke taal.
Ze is sowieso heel duidelijk. Ook in haar behandeling. Weer heeft de patiënt na mij afgezegd en heeft ze weer een uur voor me. Anders dan bij Jasmien, de shiatsu-therapeute bij wie ik op een futon lig in een zijkamertje van de huiskamer, met warme geuren en kleuren en oliën, hier lig ik meer op een soort brancard. Doelgericht masseert Rieke de wervels, de schouderbladen en de rug. Au au, vooral op de schouderbladen. Zij maakt ruimte, zegt ze. De klachten aan de armen komen door mijn houding. Ik zet alles vast. Dat maakt ze los. Ze doet ook een portie cranio-sacraal, maar heel anders dan Jasmien. Heel heilzaam, allebei.
Aan het eind van de sessie doet ze voor in hoe ik die ruimte in schouders rug en wervels zelf kan vergroten. En setje van tien oefeningen, die ik een paar keer per dag moet doen. Ik kan ze niet zo goed onthouden, zeg ik, ik heb er geloof ik geen geheugen voor. Dat snapt ze en ze geeft me een A4-tje mee. Ik vind haar niet meer zo streng. Niet meer zo eng.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten