Frozen Shoulder

Ontmoeting met een lotgenoot. Hij heeft al voor de tweede keer een frozen shoulder. Drie jaar geleden had hij het ter rechter zijde, nu links. Hij heeft het veel erger dan ik - maar de herkenning is enorm.

We hebben familiediner en ik ga lekker naast hem zitten om alles te horen en te vertellen. Hij heeft wel tot 50% bewegingsbeperking, heet dat. Dat betekent dat hij zijn arm niet meer dan halverwege kan optillen. Je hebt geen idee wat je dan allemaal niet meer kan. Een trui aan- en uittrekken. Je jas aantrekken. Een rugzakje aandoen. In bed liggen. Naar keukenspullen op een hoge plank reiken. Überhaupt reiken. Met de muis iets doen is fout, je voelt het steeds. Bij mij is het allemaal wat minder heftig dan bij hem, maar toch ook.

Wat hij ook niet kan, dat is wel weer een detail dat je niet verzínt, was het uitspreken van de Zegen over de Goegemeente. Als ouderling in zijn kerk moet hij wel eens preeklezen en aan het einde geef je je gehoor de zegen, maar daarbij moeten de armen toch een eind de lucht in.

Het is zo lastig om uit te leggen aan je omgeving, dat heeft hij ook, want verder ben je best opgewekt en geïnteresseerd. De mensen zien niet dat jij steeds pijn hebt en vinden het (denk je) ook wel een beetje gezeur. En het is moeilijk te accepteren dat je steeds heel moe bent. Moe van niks, voor je gevoel. Moe van de pijn. En zielig. Het huilen staat me soms nader dan het lachen, beken ik. Ik heb het gevoel dat ik maar heel weinig kan hebben. Je moet gewoon op de bank, en niet denken: ach laat ik me niet aanstellen.

Hij heeft de injecties in de schouder gehad en viel erbij flauw.

Informatieve site over frozen shoulder.