Afscheid

Begraafplaats St. Barbara. Dwars door het Westerpark, op de Spaarndammerdijk achter de spoorlijn. Er zijn nog kleine stukjes oude structuur van de stad over, dwars door de bebouwing van spoorlijnen, snelwegen en bedrijventerreinen heen. Een wonderbaarlijk stil stukje stad.

Vriendinnen spreken, een vriend, de zus, de moeder, de dochters spelen fluit, en tenslotte zegt de echtgenoot een woord. Ze is zoveel te vroeg en te snel gestorven. Ze lezen Annelies' gedichten, ze verhalen herinneringen, en we luisteren naar muziek die zij mooi vond. Heel mooi. Annelies' moeder leest een psalm-achtig gedicht voor, een eenzame aanwezigheid van het christelijke geloof in deze verder geheel seculiere herdenkingsbijeenkomst. Dan houdt bijna niemand het meer droog.

Het is zo ontroerend. Zo confronterend. Het leven dat zomaar afgelopen kan zijn. De liefde die je kan geven is het belangrijkste van alles. Annelies gaf liefde in overvloed. Er zijn veel mensen, veel te veel voor deze kapel, zeker de helft moet staan.

- 'Chanson Russe' (Igor Stravinksy)
- 'Prelude nr 24' (Chopin)
- 'Tight Like This', Louis Armstrong;
- 'She belongs to me', Bob Dylan;
- 'Speak Low', Kurt Weil;
- 'Das Wohltemperierte Klavier' (J.S. Bach)

Wanneer de kist in het graf is gedaald gooit iedereen een hand aarde op de kist. Raar dof geluid. Bij de vorige begrafenis waar ik was werden lichte droogbloemetjes op de kist gegooid. 'n Heel ander gebaar. Ik twijfel even, ik kan natuurlijk ook alleen voor het graf stilstaan en kijken, Maar ik doe het toch. Dit is de manier waarop haar geliefden afscheid van haar willen nemen. Dit is het leven. Het is eindig. Ze accepteren dat hun Annelies er niet meer is.