Je kunt het!

Vandaag is dag 11 van de kuur. Nog 12 dagen te gaan - van fase 1, wel te verstaan. Daarna komen nog 23 dagen fase 2. Ineens heb ik het helemaal gehad. Heb enorm zin in koekjes, patat, vet, zout, noten, camembert, brood, volle yoghurt, gele vla, wijn en wat al niet.

Ik kom terecht op een oudhollandse receptie te Lexmond ter gelegenheid van een 40-jarig huwelijk, waar ze veel worst ronddragen en nootjes en chips en bittergarnituur. Buiten is het winderig en guur, de herfst is definitief begonnen, en binnen is het bittergarnituur. Nee dank u, zeg ik de hele receptie lang, nee dank u. Nee dank u. En: een glaasje water graag, Spa rood ja. Doet u mij maar een glaasje water. Dank u wel. Lekker.

Ineens is het op. Ik wil verwend worden met Bobby's maaltijden vol room en kaas en eieren en spekjes, maar ik heb het hem zelf verboden. Ik heb hem zelf met klem verzocht volgens het kuurreceptenboekje te koken. 's Middags rond twaalven had ik me gevoed met 100 gr rosbief en komkommersalade. Tussendoor had ik me op zwakke momenten tegoed gedaan aan een droog Melba-toastje. Nu - 7 uur later - is de vraag: 'Wat zal ik maken? Kipfilet in Turkse tomatensalade, of boerenomelet?' Ik wil spaghetti carbonara! Ik wil me wentelen in een bad vol chocoladevla. Ik heb helemaal geen conversatie meer. Ik zwijg of zeg zinnen als: Doe mij maar hopjesvla.

De kuur belooft: 'Wanneer u de 21 dagen van fase 2 succesvol hebt afgerond, bent u klaar voor uw nieuwe leven als een energiek, vrolijk, gezond mens, wiens leven niet langer beheerst wordt door honger, eetzucht en voedsel.'

Het leven valt voorwaar niet mee. Want doktersromannetjes zijn er ook al niet. Dan maar één glas witte wijn. Wat is dát lekker!