Ben opgevoed met het idee dat een meisje nooit alleen op de fiets door een park mocht, laat staan in een bos, laat staan in het donker. Wat je daar kon gebeuren: ik had geen idee, maar er was iets wat kon gebeuren, een lot 'erger-dan-de-dood'. Sindsdien fiets ik bij nacht en ontij door de stad, zonder angst, maar in het donker door het park: het is nog steeds not done. Je hoeft maar een bericht te lezen over een hardloopster die in een park gepakt is en dat echoot jaren na.Toen ik jaren geleden fanatiek holler was ging ik om de dag om kwart over zeven 's morgens naar het Filmmuseum om daar mijn rondje Vondelpark te doen. Met Ellen. Hoe dieper de winter vorderde, hoe onaangenamer dat was, want er liepen nog allerhande ongure sujetten in het park. De meeste hollers kwamen tegen half acht. Als we samen liepen was zeven uur ok, maar alleen: nooit.
Zo heb ik gisteren ineens twéé factoren te bevechten: a. de appeldag en b. het donker van de avond. Maar ik voel aan mijn water: als ik nú niet ga hollen dan doe ik het nooit meer. Halverwege Week 3 stranden? Dat is mijn eer te na. Tussen 20 en 20.30 uur fietsen er nog wel wat mensen in het Vondelpark, maar lopen doen er niet veel meer. Er zitten nog wat studenten en alco's op banken te socialisen, maar je loopt behoorlijk alleen. De tijd zal leren hoe we dit vraagstuk gaan aanpakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten