Eindelijk weer eens naar de Engelse Mis in de Augustinuskerk. Aan de Oudegracht te Utrecht. Die Mis is zo mooi, daar komen mensen uit de hele wereld bijeen: Europa, Azie, Afrika, Zuid-Amerika. Mensen in de diaspora, zoals dat heet. Veel jonge mensen. Hier kunnen ze andere immigranten vinden.Er is een Engelstalige liturgie en de priester - meestal ook geen native speaker - is alleen met heel geconcentreerd luisteren te volgen. Het mooist vind ik het koor, dat Engelse hymnen zingt, meestal alleen begeleid door een gitaar, maar soms ook door een viool. Het koor zingt wat onzeker, in het geheel niet uit volle borst. Op YouTube zie je de hymnen in kwestie alleen door expressieve zwarte gospelkoren gezongen, dat klinkt heel anders, meer als blije baptisten. Dit ietwat onzekere vind ik ontroerender.
Een van de vaste misdienaars is denk ik Zuid-Amerikaanse, Indiaans, een stoere kleine vrouw, in spijkerbroek, met zo'n witte pij eroverheen. Zij dient de mis vol overgave. De overgave is mooi aan al die mensen hier in deze Mis. Zou haar levensverhaal wel eens willen horen.
Is het omdat ik zo'n honger heb dat ik vandaag mijn eerste hostie in ontvangst neem?
Een van de vaste misdienaars is denk ik Zuid-Amerikaanse, Indiaans, een stoere kleine vrouw, in spijkerbroek, met zo'n witte pij eroverheen. Zij dient de mis vol overgave. De overgave is mooi aan al die mensen hier in deze Mis. Zou haar levensverhaal wel eens willen horen.
Is het omdat ik zo'n honger heb dat ik vandaag mijn eerste hostie in ontvangst neem?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten