Op fietse

Rondje op de fiets naar Zeist, ca 40 km. Wel tamelijk bebouwd, dit gebied, maar het fietsen zelf doet heel goed. Langs de Vecht, langs het spoor van de flattenwijk Overvecht, het historische Fort Blauwkapel, door de Voordorpse polder of wat daar door de snelwegen (A28) van over is, het oude De Bilt, het bos Houdringe, eindeloos Zeist, het mooie landbouwgebied rond Bunnik, het pittoreske park Amelisweerd, de futuristische Uithof (heet nu officieel Utrecht Science Park), de jaren zestig villawijk van Rijnsweerd, het beeldschone Wilhelminapark, de gezellige winkelstraat Nachtegaalstraat, het stille Janskerkhof en dan weer langs de Vecht naar huis. Zo bracht ik na afloop verslag uit bij Bobby, die zo de hele tocht meteen op zijn netvlies heeft. Zo zie je dat ik aan alle kanten van Utrecht thuis raak.

Duivelsklauw

Bij de wandeling vorige week met de dames van de ‘optreedcommissie’ namen we ook ieders gezondheidsklachten door. Hoe of het met mijn vorig jaar gebroken pols en al die nare naweeën was/is. Nu ja, het doet allemaal wel weer. Helemaal recht is de hand niet meer, beetje stijf, beetje pijnlijk. Maar niet heel erg. Zeg dat het 80% hersteld is. Maar die ietwat pijnlijke stijve vingers heb ik ook links.

Sommige mensen zijn een soort heksendokters. Zo ook Ines. Ik móest ‘Duivelsklauw’ nemen. te koop bij de groene winkel. Hoe heet dat, zeg je? Dúivelsklauw. Zij gebruikte het zelf ook, tegen artrose en dat moest ik ook. Pillen en handgel. Met veel klem en overredingskracht. Wat ik nog meer slikte. Magnesium voor de nacht. Dat was goed.

Ze was zo klemvast en overtuigend dat ik dacht: ’Lucie, je kan er wel om lachen, maar je bent gek als je het niet probeert.’ Dus heb ik Duivelsklauw-pillen en handgel gekocht. Die gebruik ik nu enige dagen en ik verbeeld me dat het inderdaad minder erg wordt. Vooral links. de laatstleden gebroken pols was rechts. 

De Duivelsklauw is een plantje dat groeit in de woestijn in landen in zuidelijk Afrika zoals Botswana. Als je er dan over googelt kom je of dweperige artikelen over de Bosjesmannen tegen die het al gebruikten en zo gezond waren, en artikelen van mensen die strijd voeren tegen kwakzalverij. Niets bewezen over de werking van dit bloemetje, je kan net zo goed paracetamol nemen.

Nefertiti

In de Facebookgroep Iedere-Dag-Een-Tekening zit een dame uit Harderwijk die veel challenges aangaat. Nu heeft zij in het kader van weer een nieuwe challenge een tekening van Nefertiti geplaatst. Ik weet niet wat de challenge is en waarom Nefertiti, maar ik heb meteen zin om míjn eigen Nefertiti te maken. Zo gezegd zo gedaan. Echt leuk om te doen.

Nefertiti was koningin van de 18e dynastie van Egypte en heerste als grote koninklijke vrouwe aan de zijde van Achnaton, de farao die over Egypte regeerde aan het begin van het Nieuwe Rijk, van 1352 v.Chr. tot 1338 v.Chr., tijdens de Amarna-periode. De naam Nefertiti betekent 'de mooie is gekomen'. 

De afbeelding doet natuurlijk denken aan onze eigen beeldschone koningin Maxima en haar dochters de prinsessen, die ook zo uitnodigen voor tekeningen. Wat weer te denken geeft. Wat hebben mensen (wat heb ik) met beeldschone  royals?

Er zijn nog meer Egyptische koninginnen: Nefertari, Hatsjepsoet, en Teje. Wie weet.

Een vroege courgette

Sinds de corona-uitbraak vind ik het moeilijk om onderwerpen te vinden om te tekenen. Twee jaar geleden inspireerde de moestuin me enorm en tekende ik in dat genre verse sla, doperwtjes, bietjes, rabarber, jonge kool, en wat al niet. Misschien waren de seizoenstuinen in respectievelijk Overvecht en Oud Zuilen oerder en inspirerender dan de huidige moestuinbakken...

Of het is de algehele toestand in de wereld waardoor ik me niet kan focussen en concentrereren. Als ik iets probeer dan denk ik 'Mwah, wel aardig, maar dat is dat dat'. Ik ben er niet speciaal trots op. Meestal helpt het als ik hem op de Facebookgroep 'Iedere Dag Een Tekening' zet, daar zijn ze heel aardig, dan komen er vanzelf complimentjes. Als het niet zo goed komen er enkele, als het beter is komen er tien tot twintig.

Ik zie dat Zen Zien Tekenen nu tekencursussen online aanbiedt. Dat zou misschien wel goed voor mij zijn.

Gesloten

De seizoensmoestuinen van Utrecht Natuurlijk gaan voorlopig nog niet open. De tuinierders krijgen hun inschrijfgeld terug. Ik vind dat vooral heel volgzaam maar begrijp het niet. Is dit nu de intelligente lock down? Want je bent er doorgaans geheel in je eentje aan het werk. Misschien staat er tientallen meters verderop nóg iemand te spitten. Zit het gevaar in de gieters, de harken,  schoffels en spades die we gezamenlijk gebruiken? Hand-gel een idee? 

De argumenten zijn vaag. 'Helaas kunnen we de tuintjes niet uitgeven op de manier dat we dat gewend zijn en dat we dat ook dit jaar weer gewild hadden. Daarom is besloten om de inschrijfgelden terug te storten. Hopelijk snel meer over de alternatieve manieren om te tuinieren op onze mooie locaties.'

De alleenwonende ouderen

O, nu mogen we ineens wél alleenwonende ouderen bezoeken. Gezonde mensen boven de 70 mogen weer één of twee mensen thuis ontvangen. Bij het opstellen van de regels voor de lock down hadden ze niet zo goed doorgedacht. Dus die arme mensen hebben voor niets zes weken in hun uppie zitten kniezen. 

Gelukkig doen wij hier te lande aan 'intelligente' lock down, zei de minister president steeds, en deed een beroep op ons gezonde verstand. Ik heb daar wel een beetje moeite mee, want daarmee zeg je volgens mij dat andere landen minder intelligente lock downs hebben. Maar goed, anderzijds lijkt het wel gewaardeerd te worden als we naast volgzaam zijn ook nog een beetje zelf nadenken.

Wat voelde ik me dubbel toen ik  twee weken geleden Tante Mies in Den Haag boeken ging brengen. Want 'mócht' dat wel? Of was ik in 'overtreding'? Ik vond dat het wel kon. Zij niet ziek, ik niet ziek, zij alleen, ik alleen. Wat wél en niet 'mag' is zo leidend dezer dagen. En zoveel mensen kijken woedend op straat, omdat een ander een andere keuze maakt dan zij. Het zal allemaal angst en stress en bezorgdheid zijn, maar wel vervelend, al die boze blikken. Alleen al om die te vermijden zou je binnen blijven.

Tot vorige week was het advies om helemaal niet bij zelfstandig wonende ouderen op bezoek te gaan. Dus boodschappen voor de deur zetten mocht, maar niet naar binnen gaan en een kopje koffie drinken. De Ouderenbond ANBO adviseerde het kabinet om beperkt bezoek toe te staan aan ouderen die gewoon gezond zijn: 'Het is al een wereld van verschil als een buurvrouw of een familielid even een kopje koffie kan komen drinken.'  Lees ik bij RTL. Raar plaatje heeft die redactie bij het artikel geplaatst. Want huggen... dat mogen we dus juist niet.

Treintjes

Ik kan het niet meer houden en móet even naar Oosterbeek. Bij inmiddels mijn vaste tuincentrum in Wolfheze haal ik een beginnende rabarber. Het is een particulier bedrijf, geen keten. ‘Ze kunnen de economie toch niet kapot laten gaan’, zegt de eigenares. Hun eigen zaak gaat trouwens goed, eigenlijk beter dan ooit, vertelt ze. De mensen die al weken thuis zijn willen er toch maar iets gezelligs van maken en kopen veel plantjes. Ik ben niet de enige.

De Bébé’s dansen en buitelen over zichzelf en elkaar heen als ze me zien. Zo blij ben ik nog nooit ontvangen! ‘Het is wel fijn dat ik geen oma ben’, stellen we grijnzend vast, ‘Tantes mogen alles!’

We krijgen pannenkoeken. Spelen met treintjes, en zingen liedjes met als hoogtepunt ‘Hoofd schouders knie en teen (knie en teen)’ en ‘Dikkertje Dap’. Dan maak ik een afstandelijke buiging en keer ik grijnzend huiswaarts.

Lampen

Het zijn kwalitatief heel goede koplampen, van Philips, had Dirk mij bezworen toen vorig jaar een koplamp weer stuk ging. De vorige set die hij me verkocht waren, ánderhalf jaar geleden, was óók al heel goed geweest. Nu zegt hij over de Philipslampen: ‘Ze zijn wel heel goed, maar ze hebben maar 360 branduren.’

Geen idee wat ‘goed’ is aan een koplamp en hoeveel branduren we sindsdien gemaakt hebben sinds de aanschaf, maar volgens mij nooit 360. Bobby rijdt er drie keer in de week mee naar Zeist, dat is max een branduur per dag. Drie branduren per week. Nu stelt Dirk voor dat ik Led-lampjes neem. ‘Die zijn ook heel goed, en even duur, en met meer branduren.’

De koplampen zijn bij een Celica héél ingewikkeld te vervangen, anders deed Bobby het zelf wel. Hij heeft het een keer geprobeerd, met de hulp van enige ervaren buurmannen. Dat geldt trouwens ook voor de garage. Van de rekening herinner ik me dat de arbeidstijd voor het monteren meer kost dan de lampen. Ja maar, zeg ik, dan heb ik twee verschillende lampen. Dat geeft niet, zegt Dirk. Hij heeft al een setje led-lampen voor me gekocht. Maar waarom zou ik twee lampen vervangen als er maar één stuk is? Ik kan ze ook los kopen, blijkt. Dat scheelt ook weer arbeidsuren. 

Ik ben er trouwens voor de zomerbanden, die aardig versleten zijn en vernieuwd moeten worden. Een heel bedrag, realiseert hij ook wel. Dus hij Vervangt er maar twee. De andere twee volgend jaar maar. 

Bij het afrekenen stort Dirk zijn hart uit. ‘Het is echt kút, Lucie,’ zegt hij, ‘sorry hoor maar het is echt kut.’ Zo praat je niet tegen een dame, dat weet hij ook wel, maar het moet er even uit. De zakelijke klanten die niet meer komen, de rekeningen die niet betaald zijn/worden, de vier jongens die hij in dienst heeft, de klanten die op het laatste moment afzeggen... en dan is het nog mijn eigen pand en is de hypotheek opgeschort. Dit hou ik niet lang vol. Met dat beetje compensatie dat de overheid biedt red ik het echt niet.’ Dus dan nemen we maar afscheid tot hopelijk de volgende grote beurt.

Koningsdag

Zoals alle jaren doe ik ook dit jaar niet aan Koningsdag. Vroeger wel een beetje, maar ik ben uitgetuned toen ik tien jaar midden in de Jordaan woonde. midden in het feestgedruis, direct boven het Podium waar alle decibellen geproduceerd werelden en de biertap. De herrie was een echte hel evenals de oeverloos pissende feestgangers.

Toen kreeg ik verkering met Bobby. Die woonde in hartje Utrecht. Met Koninginnedag kon ik naar hem vluchten maar hij bleek óók midden in het feestgedruis te wonen. Naar het feestgedruis toe gaan is misschien heel aardig, want dan kun je ook weer weg, maar als je er middenin woont kun je niet weg. Dus toen deed ik er gewoon niet meer aan. En toen ben ik het verleerd.

Ik heb dus een gewone maandag, maak mijn nieuwe stuk voor Museumkijker af, vind een vacature waarop ik kan solliciteren, nooit geschoten is nooit raak, tenslotte. En een recept dat ik kan gaan koken. 

En dan stort ik me op de achtertuin, die er een beetje verwaarloosd uitziet. Dus: onkruid wieden, grond losharken, grassen en uitgebloeide bloembollen eruit, naar Vechtweelde in Maarsseveen fietsen om nieuwe bloemetjes te halen en die in de grond. Het is uren gedoe en ny maar wachten of het aanslaat. Maar al met al weer eens een volle dag, zoals ik ze had vóór de Corona-crisis. Heerlijk.

En tussendoor kijk ik natuurlijk toch wel even naar de Koninklijke Speech, Willem Alexander met zijn vier vrouwen om zich heen. Wat zijn ze allemaal gehoorzaam aan hun Koningstaak. En ‘s avonds het Journaal dat louter gaat over de Koningsdag die geen Koningsdag was.

En achter het huis hebben de kindjes hun eigen Koningsdag.

Thuisblijfhulp

Vanmorgen las ik een interessant artikel van reisschrijver Paul Theroux over thuisblijven, en over literatuur over thuisblijven, dat besluit met boeken over wandelen, en uiteindelijk is het een pleidooi voor wandelen. Het stond in The Wall Street Journal. De boeken die hij bespreekt zijn onder andere Voyage autour de ma chambre van Xavier de Maistre, brieven van Emily Dickinson aan een vriendin, De tao van het reizen door Theroux zelf...

Sindsdien denk ik steeds: zal ik wandelen, of thuisblijven, of zal ik een boek lezen, bijvoorbeeld over wandelen? Of over thuisblijven? Ik heb een rijtje boeken over wandelen in mijn spiriboekenkast. Als ik er via de literatuur wat over schrijf dan is wat ik al weken intuïtief doe, misschien wat meer filosofisch en literair ingebed. 

Maar heb ik dat nodig? De zon schijnt zo mooi, ik ga eerst maar weer naar buiten. Haarzuilens maar weer eens.

Verder lezen: 

- Thuisblijfhulp van een wereldreiziger

Naar Tate

Nu heb ik zoveel natuur gezien dat ik wel weer eens kunst wil kijken, ook al kunnen we niet naar het museum. Desnoods online. Online museum zijn is een hele kunst op zich, die nog niet iedereen onder de knie heeft.

Het dwalen en zelf ontdekken, het inzoomen en uitzoomen, is essentieel aan museumbezoek. Je wordt getroffen door een werk en wilt uitvinden wat het is dat je treft. Je gaat voor het kunstwerk zitten, je leest de begeleidende teksten, loopt nog eens verder en dan weer terrug, kijkt onderwijl naar de bezoekers, luistert gesprekjes af waar de  de een de catalogustekst vertelt aan de ander, sluit je even bij een rondleiding aan... Zie die veellagige ervaring maar eens online te vinden. 

Al zoekende raak ik verzeild in Tate Modern in Londen. Wat is het lang geleden dat ik daar was. Zo mooi, dat museum, die enorme ruimtes, die uitgesproken kleuren, die onvergetelijke werken, dat uitzicht over de Thames... Zo weldadig, daar wil je wel dagen zijn. En nu dan online. Dat is wel een bijzondere bijkomstigheid van deze crisis, dat elke organisatie dwongen wordt (of uitgenodigd) om zichzelf her uit te vinden en online mensen aan je te binden. Tot. U toe zijn de meeste websites van musea informatieve sites, een plek waar informatie te vinden is over huidige en toekomstige tentoonstellingen, met obligate uitvergrote maar zielloze marketingspeak.

De openingstekst van de site van Tate is uitnodigend: ‘Enjoy art wherever you are. Stay connected, calm en creative while our galleries are temporary closed.’  Het is net weer als bij die majestueuze ingang van Tate Modern. Daar ga je eerst omstandig in de hal rondkijken om een eerste keuze maken uit het overweldigende aanbod. Ik zou beginnen met de tentoonstelling over Andy Warhol en als ik die genoten had zou ik verder kijken. Zo doe ik nu ook maar online. Achteraf lees ik dat de Andy Warhol-tentoonstelling de blockbuster van het voorjaar was. Had moeten zijn. Hij ging op 12 maart open en op 17 maart weer dicht. En twee weken later staat er een fantastisch rijke originele digitale presentatie waarin Tate Modern zijn reputatie alle eer aandoet. Gratis te bezoeken.

Als je daar binnen gaat is het zo een uur later. Er is zoveel te zien en te beleven waar je onmiddellijk door geraakt wordt. Een soort digitaal magazine met mooie afbeeldingen, bekend en onbekend, heldere relevante informatie, levensverhaal, verhaal over zijn kunst, filmpjes waar kenners en bewonderaars - oud en jong  - wat vertellen over hun fascinatie over Warhol. Een introductiefilm van 5 minuten waarin twee curators Gregor Muir en Fiontan Moran iets van hun fascinatie voor Warhol laten zien. Hoe zijn achtergrond als immigrantenkind, zijn katholieke opvoeding en zijn homoseksualiteit zijn werk kleurde. In de video ‘How to print like Warhol’ laat de kunstenares .... zien hoe je zulke zeefdrukken maakt. Dat is inzoomen en uitzoomen en medebezoekers bekijken. In een artikel in Architectural Digest vertelt digitaal directeur van Tate Hillary Night dat ze onmiddellijk na de lock down naar manieren gezocht hebben om de bezoekers online net zo goed te bedienen als in het museum zelf. Daar zijn ze heel goed in geslaagd. Een verhaal van Gilda Williams over Andy Warhol en zijn moeder die bijna zijn hele leven bij hem woonde en van grote invloed op hem was. Echt heel goed.

En verder is er op de site net als in het museum zelf verpletterend veel te zien. Hoogtepunten uit de Britse schilderkunst. Of gesorteerd op thema. ‘Animals and art’, ‘Asia and Art’, ‘Family and Art’, ‘Migration and Art’, ‘Women and Art’, ‘Black identity and Art’, en nog veel meer. Er is een pagina ‘Making Art in Isolation’, waar kunstenaars worden uitgelicht, die hun week in grote afzondering maakten, wat enerzijds heel actueel lijkt maar een thema van alle tijden is omdat een kunstenaar zich móet afzonderen in zijn/haar atelier of waar dan ook om tot kunst te kunnen komen. Maar er zijn ook kunstenaars in gevangenschap die daar kunstwerken maken  die letterlijk hun overleving betekenen. 

Ja de site van Tate mag een schoolvoorbeeld  zijn voor alle musea die proberen online iets te betekenen.

Máximapark

Met twee van de drie Duitsen van het dameskoor (ofwel de optreedcommissie) ga ik uit wandelen. Picknickmand mee. Zij wonen respectievelijk in het centrum en bij het Wilhelminapark en gaan meestal voor de buitenervaring naar Amelisweerd, dus mijn voorstel om ze het Máximapark in de wijk Leidsche Rijn te laten zien vinden ze een groot exotisch avontuur.

We spreken af bij het Castellum, en natuurlijk verdwalen ze enorm op weg daar naar toe. Maar ze vinden me.

De ene - geboren en getogen in de voormalige DDR - ziet in de opzet van het park het idee een socialistische heilstaat. Het ideaalplaatje. En haar man, die wil niet dood gevonden worden in Leidsche Rijn. Dat snap ik wel, zeg ik, maar laat dat even los en kijk! Het is hier écht leuk.

En alras ontpoppen beiden zich als enorme enthousiastelingen. De òòòh’s en àààh’s zijn niet van de lucht. Het oude dorp Alendorp dat geïntegreerd is in het park. Het trekpontje. De Vlindertuin. De enorme betonnen pergola, begroeid met wilde wingerd. We picknicken in de Japanse tuin, tussen de rododendrons, met theedoeken op het gras.

Corona is uiteraard een groot deel van de gespreksstof. Hoe dat gaat als je lerares Duits bent op een middelbare school.  Ze heeft zes klassen à 30 personen, die ze allemaal digitaal moet lesgeven. Ook een paar nieuwe klassen waar ze niemand van kent. Die moet ze digitaal lesgeven en per mail opdrachten binnenkrijgen en nakijken. Van 180 leerlingen! De ict is lastig en de administratie is enorm. 

We hebben een brief gehad van het bestuur van het koor, waarin ze aankondigen dat ze ons gaan bellen. Zij willen voorlopig niet oefenen met de koor, zoals ik, ook niet in klein verband. Ze willen het zingen pas weer oppakken als het niet meer risicovol is. 

Ruis

Zoom4Two op de laptop

Het gesprek met de mevrouw van het vrijwilligerswerk via Zoom gaat heel voorspoedig. Geen technische verstoringen. Ik posteer mij ordelijk in de woonkamer, de kijker heeft uitzicht op de cd-kast. De vrouw (het meisje) heeft achter zich een zwart laken. Wat zit er achter dat zwarte laken, vraag ik meteen. Beeld geeft wel veel ruis in het gesprek, is mijn ervaring. Dat zwarte laken is om de aandacht af te leiden van de troep in haar kantoortje. En verder hebben we een aangenaam gesprek van ruim een half uur. Wel droom ik af en toe een beetje weg omdat ik vooral talking heads zie (zij en ik) en ik daar op tv ook regelmatig bij wegdrijf. Het afronden van het gesprek met conclusies en concrete afspraken gaat ook nog niet zo zoals in real life. Maar dat kan ook komen omdat we geen real life relatie hebben nog. Maar het viel niet tegen. Ik sloeg er niet van dicht.

Dezelfde Zoom4Two op de telefoon

Om mijn ervaringen met videobellen nog wat te verrijken vraag ik Hani501 of ik met haar mag Zoomen. Dat is goed. Zij heeft er ook geen ervaring mee. Ik maak een Meeting aan tussen 21u en 21.30u. En nodig haar uit per mail voor deze Meeting. Zij krijgt een link en als ze die om 21u aanklikt dan komt ze meteen in mijn scherm terecht en ik moet haar toelaten. Zij vindt mij wel een beetje officieel zo netjes aan mijn eetkamertafel. Statisch. Zij zoomt met de telefoon, die zo dichtbij haar gezicht is dat het beeld een beetje vervormt. Bovendien wil ze liever dan zichzelf alle plantjes op het terras laten zien. En dan valt de stroom uit. Ik maak het allemaal mee as we speak. Kortom: veel geleerd vandaag.

Naar de Naarder Eng

Vandaag gaat we voor het dagelijkse ommetje naar de Naarder Eng, een natuurgebiedje ten noord-westen van Huizen, ten oosten vaan Naarden, aan het Gooimeer. Het is een oud akkergebied met eikenbossen en naaldbossen. Gelegen aan het Gooimeer tussen Huizen en deK vesting Naarden. Verschillende hoogtepunten als de Eukenberg en de Aalberg. En het Mandalenabos. Héél afewisselend en idyllisch. 

Het kan zo in een buitenland zijn. Wij vervoegen ons op parkeerplaats Nimmerdor aan de Oude Huizerweg. Die namen zijn ook zo geestig. Ik kan wel een toeristische site beginnen. Of een hoe overleef ik de coronatijd-site. Het is zo ongelofelijk mooi allemaal. Leeg is mooi.

Verder lezen:
https://www.natuurwegwijzer.nl/route/153/naarder-eng-gooimeerkust

Webcamtest

Doordat ik niet meer in een werkomgeving verkeer heb ik maar weinig aanleiding om nieuwe computerdingen te oefenen. Dus grijp ik nu maar alles aan om bij te leren. Vorige week heb ik aangemeld voor nieuw vrijwilligerswerk, want wanneer de buurttaxi weer gaat rijden? En wanneer we weer musea kunnen bezoeken? Geen idee. 

Ze gaat met me videobellen. In deze nieuwe tijden doet ineens iedereen videobellen. Mensen met werkomgevingen doen alsof ze nooit eerder deden. Die hebben wizzkids in hun bedrijf die instructies sturen en inloggegevens en uitleggen hoe het werkt en wat ze moeten wat ze moeten doen. Daarom heb ik een tijdje geleden met Canva.nl een affiche ontworpen. ben ik alweer uren met het programma Route.nl in de weer zodat ik zelf wandel- en fietsroutes kan samenstellen. Uiteindelijk lukt alles aardig.

Ik zit tijdig klaar, want zoiets kan natuurlijk niet met nat haar. En ik wil niet al te close in beeld, dus moet ik vooraf checken hoe ik in beeld kom. Maar hoe zie je hoe je in beeld komt? Ik weet niet of er een betere methode is, maar na een half uur vind ik online eindelijk een webcamtester.  Conclusieik een los toetsenbord aan de laptop hangen, zodat je wat verder van de camera af zit. Wat ga je laten zien? Ik doe het niet op ons kleine rommelige kantoortje maar in de woonkamer en zeg tegen Bobby - die vandaag vrij is - dat hij niet voor twaalf uur naar beneden mag komen. Hij kan onmiddellijk al mijn spookbeelden uittekenen, dat hij ongewassen en in zijn onderbroek achter mij in beeld gaat staan. 

Bij het koor willen ze een 'gesloten Facebookgroep' aanmaken zodat we via Facebook samen kunnen zingen. Maar wie o wie kan/wil dat hosten? Misschien kan ik wel een video-verjaardagspartijtje doen. Leen had dat beleefd en de mensen bleven úren hangen, vertelt ze.

Oudewater

Fietsrondje naar Oudewater en weerom. Ik was geloof ik nog nooit in Oudewater. Stadje van de Heksenwaag. Het is een soort klein Gouda. De hele tocht in het rond is 63 km. Ik hàd een wat kortere tocht uitgestippeld, maar het stukje tussen knooppunt 88 en knooppunt 97 is vanwege het Corona-virus afgesloten. Dus rijd ik vanaf knooppunt 88 naar het zuiden - terug naar IJsselstein. 

Er staat een straffe wind, maar met de e-bike is het net te doen. Wauw wat is het daar mooi. Ik moet bij bestemmingen deze kant op wel steeds eerst door Leidsche Rijn heen, en de A12 oversteken, of er onderdoor, maar daar zet ik me maar overheen. Want het is daar prachtig.

Zo’n stevige fietstocht doet echt goed. Het is hard werken maar het loont zo de moeite. En zover in mijn eentje fietsen heeft de louterende werking van een retraite. In Oudewater is er een onverwachte beloning op de markt bij een viskraam: een portie kibbeling. 

Onder controle

Nu de zon zo schijnt vragen het plantsoen en de tuin weer veel aandacht. We doen een uurtje onkruid trekken uit het ‘bloemenlint’, wat steeds minder een bloemenlint is. Het bloemenlint zou bloeien tot eind juni maar de mooie bloembolletjes zijn nu al overwoekerd door het groen. Met vier buren trekken we in elk geval de distels, zuring en brandnetels eruit. Ik vind dat zo leuk dat we dat doen. 

Trots laat ik hen mijn moestuintje zien, maar de anderen zaaien zaadjes, ze vinden dat ik vals speel met mijn bij de kweker gekochte planten. Mijn courgette is inderdaad al wel heel groot. 

Er komt ook iets op wat er uitziet als een paarse asperge, en vaag staat mij bij dat ik vorig jaar een mini-artisjok kocht die niets deed. En een gember. Het waren rare wortelstukken uit een bak met knollen. De zelfde dag dat ik de rabarber kocht waar ik nu zo’n mooie oogst van heb. We gaan het zien wat het wordt. 

En als we dan bezig zijn dan moet ook de heg maar. We hebben in onze inieminievoortuin twee laurierheggen van 1,5 meter die steeds verder uitdijen. De lente doet haar werk. Maar als je dan een uurtje knipt, dan is het weer een smal heggetje en is alles onder controle. De uitgebloeide pollen witte narcissen knip ik ook maar af. Ik weet niet wat ermee te doen. Ik geloof dat ik ze vorig jaar ook afgeknipt heb en ze zijn gewoon weer teruggekomen. Als het maar niet woekert.

Alsof we het allemaal onder controle hebben. Eigenlijk heb ik niet veel bijgeleerd, ik blijf een vrolijke tuinamateur. 

Lente

Polder Groot Mijdrecht. Wat is het toch moeilijk om èn dat lichte ijle èn die heftige kleuren te vangen. Op het laatst heb ik er nog lichtgeel in en over gegooid, om het wat licht-lente-achtiger te maken. Maar het is niet ijl geworden. Misschien als ik de hele tekeningen nog eens was, of afspoel. 

Carrie

We zijn in het vierde seizoen van Homeland beland. Carrie zit in Islamabad (Pakistan) en haar dochtertje Franny bivakkeert bij haar zuster. Carrie heeft hoegenaamd geen moedergevoelens. Ik vind als afwisseling van alle CIA-geweld de liefdes- en moeder-scènes wel een opluchting. Even pauze. Eerst met die idiote Brody, en nu Brody dood is misschien met Quinn. De baby van Carrie is wel heel goed gecast. Sprekend Brody. Waar hebben ze die gevonden? 

Botshol

Botshol. Ik wist nooit waar het precies lag en hoe je er kwam. Ergens onder polder De Ronde Hoep onder Amsterdam. Eerder dan dat ik wist dat een natuurgebied zo heette kende ik een oude dichtbundel van Judith Herzberg genaamd Botshol. Ik vond dat een prachtig woord. En vandaag was ik er ineens. Het is een echte Geheimtipp. We kwamen er doordat ik lid geworden ben van de site Route.nl waar je knooppuntenroutes op kunt vinden. Met goeie kaartjes. Dat wandelt heel plezierig.  

We liepen bij Waverveen, Nessersluis, langs de Waver, polder Groot Mijdrecht... Het riviertje de Waver is de grens tussen Noord-Holland en Utrecht. Voor je gevoel hoort het hele gebied rond Vinkeveen bij Noord-Holland, maar het is dus provincie Utrecht. Daar ligt vast veel vaderlandse geschiedenis aan ten grondslag. Wat is het leuk om hele nieuwe stukken in de eigen buurt te ontdekken. 

Verder lezen:

- Over de bundel Botshol van Judith Hetzberg:

https://www.dbnl.org/tekst/_ons003198101_01/_ons003198101_01_0053.php

- De route: https://www.route.nl/wandelroute/299173/wandelen-door-vinkeveen-en-waverveen

- Polder Groot Mijdrecht:

https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/polder-groot-mijdrecht

Naar Harmelen

Het hoort inmiddels bij de vaste rituelen van de Corona-vrijdagen: het fietstochtje naar de kweker te Harmelen. Uurtje heen, uurtje terug. Het is volstrekt onvoorspelbaar wat ze hebben aan groentetjes: vandaag is het rode kool en knolselderij. Op de terugweg zie ik dat de Surinaamse toko bij mij om de hoek ook moestuinplantjes verkoopt, dan koop ik daar nog maar een aubergine. De moestuinbak raakt aardig gevuld. En nogal divers. Alleen heb ik een beetje veel bietjes, wel tien. Het doet me bijzonder goed dit weer op te pakken. Een moestuin kost veel tijd en toegewijde aandacht, dat moet je wel opbrengen, maar je wordt er heel blij van als je die aandacht geeft.

De moestuinen van Utrecht Natuurlijk (waar ik de afgelopen jaren mijn grotere moestuin huurde) zijn vanwege de Corona-crisis niet opengegaan. Eerst dacht ik: heb ik soms hun mailtje gemist? Maar ik fiets er vaak langs en er gebeurt helemaal niets. Dat vind ik wel jammer en raar. In die tuinen sta je altijd in je uppie een beetje te spitten en te gieteren, wat is daar nu weer op tegen? Alleen bij de sleutel uitgifte is er een uurtje kans op mensen treffen. of gaat het om het gezamenlijk gebruik van het tuingereedschap en de gieters? Ik zal ze eens mailen.

Currygeel

Eens wat anders. Omdat de zon zo schijnt en naar verwachting de komende week zo blijft schijnen en we veel thuis zijn groeit de behoefte aan een nieuwe parasol. Onze huidige langwerpige parasols kocht ik voor mijn voormalige lange smalle balkon op de Zeeburgerdijk. Ik vond ze bij de Kwantum te Emmen, herinner ik me nog, na een bezoek aan Mutti. Het was nog een heel gedoe om die twee loodzware marmeren parasolvoeten in de bolide te tillen. Die bijna door zijn voegen zakte, en de pakketten waren zo lang dat de hoedenplank eruit moest en die lieten we per ongeluk in Emmen achter. Toen moesten we nog een keer naar Emmen om de hoedenplank weer op te halen. Die goedkope parasols en idem marmeren voeten van Chinese makelij zijn nu echt aan vernieuwing toe. Ditmaal gaan we naar de firma Kees Smit Tuinmeubelen aan de A1 bij Amersfoort. Naast de Ikea.

Wat een aanbod! We lopen van parasol naar parasol. Een verkoper mag de verschillen uitleggen en langzaam maar zeker kristalliseert zich een voorkeur uit voor vorm, afmeting, materiaal en kleur. Er is een heleboel van het merk Shadowline en - drie keer zo duur - van het merk Glatz. Dat is een Zwitsers merk. Dat is hoog kwalitatief want drie keer zo duur, of drie keer zo duur want hoog kwalitatief. Waar ‘m dat kwaliteitsverschil precies in zit kan de verkoper niet uitleggen. Bobby is wel gevoelig voor hoog kwalitatief duur Zwitsers, maar ik vind eigenlijk die goedkopere Shadowline mooier. Alleen: waarom hebben ze alleen de saaie kleuren ecru, taupe, grijs en zwart? Ik wil een knalgéle parasol. Uiteindelijk keren we lichtelijk vermoeid van onszelf en elkaar en zonder parasol weer huiswaarts.

Na een uur thuis ben ik eruit. maar we hebben geen zin in nog een keer naar Amersfoort op en neer, dus we gaan online zoeken en dan blijkt de parasol van onze keuze in veel meer kleuren leverbaar te zijn dan in die winkel én nota bene ook in het geel. Daar zijn we het ineens helemaal over eens. Van geel word je tenminste vrolijk. Dus al dat getwijfel en gejeuzel heeft ook wel eens zin en nut.

Nothing personal

Gezien: de film Nothing personal. Een prachtige arthousefilm uit 2009, debuutfilm van Pools Nederlandse regisseur Urszula Antoniak, bij verschijnen met prijzen overladen. Hij is onlangs uitgezonden door de VPRO, ik zag ‘m op NLZIET.

Hoofdpersoon is een jonge Nederlandse vrouw Anne die in haar eentje door Ierland zwerft, in een tent slaapt, uit vuilnisbakken eet en uiteindelijk intrekt in een eenzaam huis aan de kust, waar een man alleen woont, een weduwnaar, die haar eten aanbiedt in ruil voor wat werk in de tuin en het huis. De film is trouwens in het Engels.  

Zij stemt toe op voorwaarde dat hij geen vragen stelt. Niets persoonlijks. Nothing personal. In een korte beginscene zie je dat zij haar Amsterdamse etage verlaat en haar trouwring af doet. Verder komen we niets over haar te weten. Ze komt waarschijnlijk uit een goed nest, is hoog opgeleid, is gefascineerd door klassieke muziek. twee eenzame zielen die met deze afspraak in een huis wonen en nader tot elkaar komen. Het is een film over eenzaamheid, van elke mens en ook van mensen in een relatie. Het accepteren van die eenzaamheid. 

Verder lezen:
Interview met regisseuse Urszula Antoniak

https://plotmagazine.nl/long-read/urszula-antoniak-filmmaakster-tussen-twee-culturen

Andervrouws apparatenstress

Ik besluit Tante Mies boeken te brengen. Na overleg. Tante Mies is 93, weduwe zonder kinderen. Ze woont zelfstandig in een ruime 55+-flat in Den Haag-Zuid (zie foto) en ziet niemand meer dan een buurvrouw met wie ze eens per 14 dagen scrabbelt en haar hulp die eens per week komt en dan de boodschappen doet. Ze had nog een vrijwilligster die eenzame ouderen bezoekt maar die komt niet meer,  want het klikte niet zo, en een dame van de bibliotheek die eens per zes weken een stapel boeken komt brengen, maar die komt vanwege Corona niet meer. Haar beste vriendin heeft kanker en die komt ook niet meer.

Tante Mies vindt het leven wel mooi geweest. Haar man en al haar broers en zusters zijn overleden, allemaal kanker, en zij blijft maar. Zo praat ze erover. Ze vindt er niks meer aan. En nu had een andere nicht haar boeken gestuurd over de post, maar daar vindt ze niks aan. En de tv, daar vindt ze ook niks aan. Ze wil zo graag bezoek, dat is het. Contact. En boeken. Maar tante Mies, zeg ik, ik wil u wel boeken komen brengen uit mijn eigen kast, maar u wéét dat we enig risico lopen. Allebei hebben we geen klachten, maar toch. Tante Mie heeft liever bezoek en een risico dan dat grote niets. Daar is ze duidelijk in. Als we maar afstand houden, zeg ik.

Ze stráált van de bos bloemen en de stapel boeken. 

Je hebt natuurlijk het aanbod e-boeken van de bibliotheek. Maar daar heeft zij niet zoveel aan. Tante Mie heeft een computer, maar kan er weinig mee. Er staan wat spelletjes op, en e-mail.. ‘Het is een rommeltje’, heeft iemand  tegen haar gezegd. 'Wát is dan een rommeltje?' vraag ik, maar dat weet ze niet. 'Zal ik eens kijken', stel ik voor. Computer aanzetten en op het icoon van de mail klikken doet ze daadkrachtig, maar daarna komt ze in de stand kan-ik-niet-weet-ik-niet. Andervrouws apparatenstress. 

24 ongelezen berichten staan in haar Postvak In, en daar raakt ze helemaal van in paniek. Het zijn vooral reclamemailtjes en mailtjes van de kerk over Pasen. Ik open ze. 'Gooi maar weg, gooi maar weg!' Het doet me denken aan Mutti die in de laatste jaren van haar leven ook geen reclame en bedelbrieven meer kon onderscheiden van zakelijke post. Elke enveloppe was horror. Dit gaat allemaal nergens over. Dus als ik haar Postvak In gelezen en geleegd heb is ze helemaal opgelucht. 

Nee dat wordt niets met haar en de e-boeken.

Verder lezen:

Artikel in Trouw over het bezoeken van de oude moeder:

https://www.trouw.nl/verdieping/waarom-zou-ik-niet-bij-mijn-oude-moeder-op-bezoek-gaan~bfa90a49/

De Leliën

Vanavond gaan we dus oefenen met zijn drieën mét dirigente. Zij heeft hele andere stukken opgegeven dan wij vorige week probeerden. Dat waren stukken waarvan we dáchten dat we ze wel een béétje konden en dus al niet konden. Nu komt er een rijtje nog veel moeilijker stukken bij. Nu bij het oefenen hoor ik al alle aanwijzingen die ik doorgaans in de wind sla omdat ik gewoon niet zoveel adem heb voor al die lange noten. Dan haal ik toch adem. Ik denk wel dat ze dat hoort, maar dat is dan maar zo. Maar vanavond zal het onmiskenbaar zijn. En 'Barbershop Blues' moeten we altijd helemaal uit het hoofd zingen, wat ik niet kan, dus dan zing ik de helft niet mee. Luister naar deze madrigaal: 'Those Sweet Delghtfull Lilies'.

Alt:


Met zijn allen:

TV Boeddha

Vandaag weer aan de slag met mijn onderwerp beeldende kunst. Het feit dat ik geen musea kan bezoeken demotiveert het schrijven erover behoorlijk.  Er wordt in deze Corona-tijden wel een zeker online aanbod van musea ontwikkeld, maar dat trekt niemm. Men maakt van die Google-inkijkjes waardoor je het hele museum virtueel kunt bezichtigen, alle wanden en wat daaraan opgehangen is, maar dat werkt niet zo. Wat dan wel? Daar wil ik iets mee.

Ik stuit op het aanbod ‘Stay At Home Stedelijk’ waarbij ze allemaal leuke dingen maken, zoals de curator van een tentoonstelling die je over de tentoonstelling rondleidt. Een half uurtje. Een sneak preview.

Een maand geleden wilde ik in het Stedelijk naar Nam June Paik, een Koreaanse videokunstenaar - en veel meer dan dat - hij is al een tijdje dood, hij maakte opgang in de jaren zeventig en tachtig. Maar ik was een dag te vroeg en toen ging het Stedelijk in de lock down. En nu laat de curator deze tentoonstelling zien. 

Nu heb ik er een stuk over gemaakt en naar Zwaze gestuurd. Maar hopen dat ze het mooi vindt.

Ja, ze heeft het gepublceerd: https://www.museumkijker.nl/the-future-is-now-online-rondleiding-nam-june-paik-in-stedelijk-museum/

'Laat de parken open'

Wij wisten het al lang, maar nu bevestigt The Washington Post het ook: Laat de parken open, laat de mensen in de parken. Het risico op besmetting daar is zo klein en de voordelen voor de geestelijke gezondheid zo groot. Ik zal het even doorsturen naar gemeente De Bilt.

https://www.washingtonpost.com/outlook/2020/04/13/keep-parks-open-benefits-fresh-air-outweigh-risks-infection/

Let it Be

Al weken speel ik piano uit mijn versimpelde Beatles-boek. Alle liedjes even mooi en harmonieus en troostvol en eeuwig. Met Pasen speelde ik ‘Let it be’. Al een paar weken geleden schreef ik een blog over het boek en het nummer ‘Help’, herinner ik mij, en ook dat ik toen dacht: ‘Is dat niet te dramatisch? Als de mensen maar niet denken dat het slécht met me gaat.’

Nu val ik in een programma op Radio 1 waarin presentator Ghislaine Plag een man interviewt die helemaal gek is van de Beatles. Het item gaat over Bach, Beethoven en de Beatles. De drie B's. Wat mij dan irriteert is dat er niet af en toe even gezegd wordt voor de luisteraars die later instappen wie er aan het woord is, of zelfs alleen maar bij de aftiteling. En dus ga ik zoeken en duurt het nog tien minuten voor ik door heb dat het Stijn Fens was en dat ik het artikel waar dit gesprek waarschijnlijk op geïnspireerd was al gelezen had.

Ik moest maar eens een Beatles-cd kopen en in de auto leggen. Of eindelijk eens een radio met Bluetooth en handsfree bellen.

Verder lezen:

- Stijn Fens over de Beatles

Slagschaduw

Einde middag gaan we nog even naar Landgoed Beerschoten bij De Bilt. Voor de frisse neus. Even vergeten dat in gemeente De Bilt is alle parkeerplaatsen bij bos en heide met hekken afgesloten zijn. Deze Tweede Passdag is er zelfs Handhaving in levenden lijve. 

De Handhaver vertelt dat we alleen met de fiets en te voet het landgoed op mogen. We moeten de auto maar ergens in de wijk parkeren. Ondertussen word ik ongevraagd gefilmd. ‘Word ik gefilmd?’ vraag ik ontstemd aan de handhaver en de cameraman. ‘Het is maar voor RTV Utrecht’, zegt de cameraman, ‘voor een itempje over de handhaver.’ ‘Maar u filmt mij, en niet de handhaver.’ mopper ik. ‘Dat wil ik niet.’ ‘Wilt u dat niet?’ ‘Nee dat zeg ik’, zeg ik, ‘dat wil ik niet.’ Ik zou als ik jou was maar niet naar RTV Utrecht kijken vanavond, adviseert Bobby.

Maar verder is het er zo tegen vijven leeg en prachtig. Dit is het Paraplulaantje, met slagschaduwen.

Stil

Pasen 2020. Daar zitten we dan, in ons tuintje. Ik heb geen kerkdienst gedaan, dit jaar is de Paasmuziek helemaal aan mij voorbij gegaan. 

Het is heel stil. Gisteren was er nog allerhande bedrijvigheid: buren die sedumdakjes aanlegden, buren die buiten grote schoonmaak hielden, buren met vrienden die op de fiets langskwamen. Nu is er het geluidje van een fonteintje, vogeltjes. Er komt een mailtje uit Australië van mijn Australische oude-muziek-vriendin, dat het leven in volledige lockdown niet meevalt voor een vlinder als zij. Foto’s uit Istanboel waar nu voor 48 uur een lockdown is afgekondigd. Want de Turken houden nogal van picknicken en shoppen, Schoonzusje aldaar zit - met haar man - vast op hun balkon met uitzicht op een Bosporus zonder scheepvaart.

Stilte. 

En dan een kindje dat roept: 'Ik vind het niet leu-heu-heuk!'

Minimoestuinierster

Vorige week kocht ik bij de kweekster in Harmelen twee mini-kropjes eikenbladsla, vandaag haal ik een aardbeiplant, een paparikaplant en een courgetteplant. Het leuke van die moestuinplanten is dat je elke dag kunt kijken of en hoe ze het doen. De eerste vier kropjes andijvie en sla en de preitjes van twee weken geleden redden het vrees ik niet. Vandaag geef ik ze maar weer een handje mest. Als ik de drie nieuwe en veel grotere planten heb afgerekend zegt de kweekster; ‘Die courgette gaat toch wel onder glas hè?’ Hun, glas? ‘Ja want die kan niet tegen kou.’ Nou ja, we zien wel. Als minimoestuinierster is men overgeleverd aan de weergoden en moet men toch voortdurend keuzes maken. 

De selderij is groot, overgebleven van vorig jaar en een paar weken terug nog ferm gekortwiekt, en nu alweer enorm. En ik eet vrijwel nooit selderij, dus die moet er maar uit. Het is alweer kurkdroog, ik gieter elke dag. Voor de landbouw bij Zus4 in MeckPom is het zorgelijk. Dit zal toch niet het derde superdroge jaar op rij worden? 

Míjn rabarber gooit hoge ogen. Een voorbijganger complimenteert me met mijn mooie oogst. Snijdt niemand je rabarber af, vraagt hij. Nee, niemand snijdt mijn rabarber af. En als ze het zouden doen: soit, dat is het risico van het vak. Dat vindt hij wel mooi relaxt. 

En ondertussen blijken mijn mooie roze-tulpjes-met-witte-karteltjes uit de bloembak vóór wel onthoofd. Snik. Gelukkig is er de troost van de blauwe regen die net is gaan bloeien, Die hangt precies op hoofdhoogte in de voordeur, maar dat is dan maar even zo.

Lichter dan ik

Gelezen: Lichter dan ik door Dido Michielsen. Ik kocht het maandag in Breukelen. Heel mooi boek dat een paar weken terug de Boekhandelsprijs won. Het is het levensverhaal van haar Javaanse betovergrootmoeder. In de negentiende eeuw waren de Hollanders de baas in Indonesië maar parallel was er ook een hele Javaanse standenmaatschappij. Vrouwen speelden daarin een volstrekt ondergeschikte rol. Ze hoopten een positie zien te krijgen als bijvrouw, maar moesten zich vaak genoegen nemen als njai, huishoudster/minnares van een blanke man, zonder enige jurische of economische zekerheid. Isah, de hoofdpersoon en vertelster van dit boek groeit op in een kampong naast de verblijven van de sultan, en wordt op haar 15e uitgehuwelijkt wat ze niet wil. Ze vlucht en wordt njai van een Hollander met wie ze twee dochtertjes krijgt.

In die tijd wordt het Suez-kanaal gegraven en dat verkort de reistijd naar Nederlands Indië met enkele maanden, waardoor er meer Nederlandse vrouwen naar Indië komen. Zo laat haar toean haar zo vallen en de dochtertjes worden aan een bevriend stel gegeven, geadopteerd, en Isah mag hun baboe worden mits ze nooit zegt dat ze hun moeder is. En als ze als tieners uitgehuwelijt woren is ze ze alsnog kwijt.

Ach het is allemaal even afgrijselijk. Eigenlijk hebben heel veel - bijna alle - Indische Nederlanders zo’n achtergrond. Die stammoeders hebben vaak niet eens een naam. Er is wel veel over de overheersing g en het onrecht in de Nederlands Indische geschiedenis geschreven, maar nog nooit vanuit het perspectief van een ‘inlandse’ vrouw. 

Beukenburg

Will heeft een Klompenpad gevonden bij Groenekan: het Beukenburgerpad. 14,5 km, best pittig. Ook Groenekan valt onder De Bilt. Ik heb de indruk dat de gemeente De Bilt enorm inzet op Handhaving. Een soort misplaatste daadkracht. Waar ik me dinsdag al verbaasde over het verboden-toegang-hek voor de altijd vrijwel lege parkeerplaats bij het altijd lege Bert Bos-pad, worden we nu door een Handhaver in een autootje midden in dat bos van een boomstam gejaagd, die drie meter van het pad af ligt. We willen even uitrusten, kopje koffie, en er zijn daar nergens bankjes.

Het thema van de dag is de ‘rekkelijken’ en de ‘preciezen’ dat nogal speelt. Trouw heeft er vandaag een aardig artikel over. De mensen die de Corona-regels heel streng interpreteren en volgen, versus de mensen die de regels wat vrijer interpreteren. De regels zijn namelijk niet zo eenduidig. Enerzijds; blijf binnen, anderzijds: je mag (niet meer dan) drie mensen uitnodigen. Enerzijds blijf binnen, anderzijds: je mag boodschappen doen en een luchtje scheppen. De duidelijkste regel is: 1,5 meter afstand houden. Daardoor ontstaat er her en der nogal wat verwarring en onenigheid. Ik vat het zo op dat ik in lege landschappen mag wandelen en fietsen. Alleen of met een vriendin, als we de afstand goed in acht nemen.

Will en ik hebben elkaar gevonden in één keer per week een nieuwe lange wandeling. In diepe wederzijdse dankbaarheid.

Overigens heb ik gevonden dat de Gemeente De Bilt in 2001 is samengevoegd met de voormalige gemeente Maartensdijk (waaronder Maartensdijk, Hollandsche Rading, Groenekan en Westbroek vielen). Dus al die prachtige lege wandelplaatsen van mij worden nu nogal overdreven 'gehandhaafd' door gemeente De Bilt die ook wat wil betekenen in de strijd tegen het virus.

Verder lezen:
- Artikel in Trouw over rekkelijken en Preciezen

- Beschrijving en kaartje Beukenburgerpad

Schoonheid

Het drukste station van Nederland dat decennialang een bouwput was en nu zo licht en ruim dat het tweehonderdduizend reizigers per dag kan verwerken is nu leeg. Dit mooie nieuwe bollendak bij de nieuwe ingang. Nu het er leeg is zie je de schoonheid pas. Weird. De foto heb ik zelf niet gemaakt, die komt van de Utrechtse Binnenstadskrant. 

Wijs houden

Medekoorlid Liesbeth woont een heel mooi groot huis in de Wilhelminaparkbuurt. Maria en ik hebben bij haar afgesproken om te kijken of we acapella wat liedjes kunnen zingen. Wij menen dat dat wel kan, 1,5 m afstand is er goed te realiseren. De rest van het koor is thuis. 

Elk van ons heeft een lijstje gemaakt van de nummers die we redelijk denken te kunnen. Maar thuis in je eentje met de muziekbestanden of de piano meezingen is heel wat anders dan driestemmig zonder houvast aan de medekoorleden en/of de begeleiding. Het is wel fijn om samen te zijn en te zingen, maar we bakken er niet veel van. 

Enfin, het is wel heel gezellig en we kunnen het alle drie even erg niet, dus na een uur stoppen we maar. Ik beloof de dirigente een mailtje te sturen Met het verzoek of ze ons een woensdagavondje wil begeleiden. Nee heb je.

My first rabarber

Even een kleinigheidje over mijn rabarber. Mijn rabarber in de moestuinbak in de straat staat er beeldschoon bij. Verder moest ongeveer alles eruit, maar die rabarber: hoogseizoen.

Toch ben ik het een beetje kwijt. Twee keer kocht ik al voor de seizoensmoestuin in de moestuinencomplexen in april een beginnende rabarberplant, die je dan wel eind september kon oogsten, maar dat was moeilijk te rijmen met de wijsheid dat je na 21 juni geen rabarber meer moet oogsten, want vanaf dan keert het oxaalzuur terug vanuit de bladeren naar de stelen.

Maar hij staat hij te stralen als een tierelier. April? Gelukkig kun je de dingen die je niet weet even opzoeken en blijkt april juist tóptijd voor het oogsten van rabarber. Jong, fris, zoet. Yeah!

Ritueellab

Leuk om te zien hoe iemand je tekening gebruikt.

Ze schrijft op haar Facebook: 'Nu gezicht-naar-gezicht afspreken onhandig en onverstandig is, maar de behoefte om te landen bij collega's groter dan ooit, gaat ook het Ritueellab online! Woensdag 15 april komen we om 9.30 virtueel samen. Spread the word! Overigens is de práchtige magnolia die ik mocht gebruiken voor de visuals van Ritueellab-Online van de getalenteerde en tevens ontzettend leuke Lucie: Meer werk vind je op haar website: https://www.lucietheodora.com/

O Nederland

Het is momenteel wel bééldschoon in Nederland. In sommig Nederland. Dit is het fietspad tussen Tienhoven en Hollandsche Rading, het is de grens van Utrecht en Noord Holland. Hoe sterk is de eenzame fietser...

Er staan aan het begin en het eind van het pad hekken waar je je fiets maar met veel moeite doorheen wurmt, en waar geen brommer doorheen komt, laat staan een motor.  Bij een van de hekken staat een motormuis luid te ronken. Hij kan er lekker niet door. Waar leidt dit pad naartoe, vraagt hij. Het is niet voor u, zeg ik. Het is een stiltegebied. Hij geïrriteerd.

Bij het Bert Bos-pad, waar nooit iemand is, is de parkeerplaats met hekwerk afgesloten. Om mensenmassa’s te voorkomen. Ondertekend door de gemeente De Bilt. Huh? Wat doen die hier? Is dat niet een beetje overdreven? Dit is Westbroek! En er staat af en toe één auto.

En zo rijd ik op Vliegveld Hilversum aan, waar ik een afspraakje heb. Daar drinken we een kopje thee uit de thermoskan in de heide. Er zijn daar geen bankjes. De snackbar is open voor ijsjes, maar dat doen wij natuurlijk niet.

Verder lezen:

- Gemeentegrenzen De Bilt

Carrie

Zoals ik geloof ik al vertelde ben ik met Bobby begonnen in de serie 'Homeland'. Bijna elke avond kijken we twee afleveringen. Heel verslavend. 

Dit is hoofdpersoon Carrie. CIA-agent. Zij volgt voormalig marinier Brody die 8 jaar in Irak heeft vastgezeten en ernstig is gemarteld. Hij werkt nu voor een terroristenleider en moet de vice-president ombrengen. Hij heeft een gezin met lieve mensen, maar hij liegt steeds iedereen voor. Carrie en Brody worden verliefd. Carrie heeft een ernstige bipolaire stoornis. Er wordt op social media veel over haar (personage) gediscussieerd. 

Misschien moet ik als ik in deze tijden een tekenonderwerp wil vinden mij op de Netflix-series storten. 

https://www.ad.nl/show/een-spoedcursus-homeland-voor-wie-de-serie-nooit-zag~a641c1a7/

Gunterstein

Maandag is in principe mijn sollicitatiedag, en dat betekent vacatures zoeken, onderzoeken, beetje soulsearching doen, maar vandaag is er echt geen vacature waar ik ook maar een beetje enthousiast van word. En dat is en blijft steeds het criterium, en zo'n vacature vind ik bijna elke week. Maar vandaag niet. 

Om even wat op te beuren na al die zinloze uren besluit ik tot een fietstochtje langs de Vecht naar de boekhandel in Breukelen. Met die zon kan dat niet anders dan schitterend zijn. Deze boekhandel is zowaar open, ze delen medicinale handschoentjes uit voor als je een boek wilt inkijken. Er is ook een beetje een vieze oude man in de winkel die alle boeken aanraakt met blote handen, dus ik wijs hem vriendelijk op de handschoentjes. ‘Sorry’, zegt hij, ‘sorry.’ Maar hij gaat gewoon door met het aanraken van de boeken met zijn blote handen.

Ik koop een koopjes-kookboek en een roman en toer weer verder. Net over de brug over de Vecht passeer ik een zeker Landgoed Gunterstein, dat een particulier natuurterrein blijkt te zijn waar je als passant zomaar mag wandelen. Gunterstein: zo’n naam van Marten Toonder. Why not, denk ik en ik zet mijn fiets op slot. Er is geen plattegrond, dus ik ga kriskras.

Het is allemaal een ongelofelijk beeldschoon plaatje. Reeën in de weides, de stokoude freule op een golfkarretje... 

'Just Stay Home'

Ik ga inzing-oefeningen doen volgens de instructies op de mail van onze dirigente, en van het ene filmpje geraak ik natuurlijk in het andere. Eerst wilde ik hier een paar koren plaatsen die samen zingen vanuit hun eigen woonkamers, tot ik deze tegenkom. Geweldig. Hoe de creativiteit kan losbarsten, ook als iemand alleen moet zingen.

Onder de tafel

Gelezen: Het zeemonster of de zee, een debuut uit 2019.  Over de auteur Eva Coolen is nog niet zoveel bekend, ze studeerde Beeld en Taal aan de Rietveld Academie, en aan de school of Visual Arts in New York. Het boek ligt al een maand op mijn stapeltje van de bibliotheek die ik niet terug mag brengen sinds de bibliotheek dicht is. Ik koos het van de tafel 'nieuwe boeken'. Verder heb ik wat e-boeken van de bieb, onder andere De pest van Albert Camus en Het lege nest van Roxane van Yperen, maar die staan op de iPad, en dat leest niet lekker in de zon. 

Wonderlijk boek dit, over een jonge vrouw die haar moeder helpt haar flat uit te ruimen en dan in die flat onder de tafel op de grond gaat liggen en blijft liggen. Haar moeder en haar broer brengen haar eten. Niemand vraagt wat er met haar aan de hand is. Heel wonderlijk boek zonder clou, een gedachte-experiment stel ik mij zo voor. Je stelt je de situatie voor en begint dan te schrijven niet wetend waar het toe leidt of eindigt. Eva Coolen is in Lelystad opgegroeid in een bijstandsgezin.

Het beeld van een vrouw onder een tafel intrigeert wel. Eva Coolen vertelde erover in een interview  met MUG: 'Ik wilde per se een boek zonder plot en zonder eenduidig antwoord, omdat beide in het echte leven ook uitblijven. En dan een hoofdpersoon die het hele boek onder een tafel ligt: dan zit je ook in het schrijven helemaal vast. Maar ik kon het idee niet meer loslaten. De titel van deroman verwijst naar een spelletje dat de broer en de zus als kind speelden. De tafel is een boot en je moet een voor een de kamer in kijken en zeggen wat je ziet: zie je het zeemonster of alleen de zee? Mits je de luxe van de juiste omstandigheden hebt, zit veel van het leven in wat je kiest erin te zien. Het zeemonster of de zee vind ik mooi, omdat ze ook niet zonder elkaar kunnen bestaan, die twee.'

Fresiaatjes

De herinneringen aan Mutti en haar vaasjes fresia's inspireren tot een tekening. Gelukkig, het werkt allemaal nog. Fresia's zijn niet eenvoudig. De charme is hoe het licht erin speelt. Ik begin met een veel lichter achtergrondje, maar het moet steeds donkerder, wil het licht in de bloemen werken.

Welkom

Het is volbracht. Mijn pagina op Exto.nl is vannacht gepubliceerd. Bij wijze van welkom staat mijn pagina angekeild op de homepage. Mijn eigen website vind ik mooier, maar het is niet eenvoudig daar mensen naar toe te geleiden. Hier komen denk ik meer mensen. En het aardige is dat je mijn plaatjes hier kunt bestellen als anzichtkaart - tenminste als ik mij aanmeld voor die dienst.