Voorlopen

Met Nieuwe Wilma loop ik de volgende Stille Wandeling voor. Die is 18 december. We  kijken of de startplek duidelijk is, of er een plekje is om te verzamelen, waar we halverwege gaan pauzeren, of de overstaphekken voor iedereen te doen zijn, of het niet te drassig is, of er waar nodig een alternatief is… 

We hebben afgesproken bij de parkeerplaats van Staatsbosbeheer bij de ingang bij het Gagelbos. Op de plattegrond van het ‘park’ staat deze parkeerplaats aangegeven als 'P4', maar bij de parkeerplaats staat dat niet. Ze rijdt door naar de parkeerplaats bij het Fort. Niet erg, maar dus onduidelijk.

Leuk om wéér te merken hoe onbekend en positief verrassend dit lege polderland met al die luchten vlak boven Overvecht wordt ervaren. Ook nu nieuwe Wilma weer. De route is zo eind november héél drassig, uren later heb ik nog natte sokken. 

Nieuwe Wilma wil ook graag een aantal labyrinten gaan lopen, in een groepje, dat lijkt me ook wel leuk. Ik denk daarbij aan Casella in Hilversum, de Woudkapel in Bilthoven, en Samaya in Werkhoven. Maar zij wil graag beginnen bij haar kerk in Overvecht waar in het grasveld ook een labyrint aangelegd is, maar die plek vind ik niet zo mooi.

Vertellis

Vorige week kreeg ik een (marketing-) berichtje over een kaartspel genaamd Vertellis dat je bijvoorbeeld met Kerst zou kunnen spelen, om aan tafel eens andere dan de gewoonlijke gesprekken te voeren. Het leek me wel wat maar je kunt als gast toch moeilijk met een pakje kaarten aan komen zetten om de gespreksstof te verbeteren? Dus eerst heb ik me maar eens geabonneerd op hun nieuwsbrief. Dan krijg je eenS in de week een vraag toegestuurd. De vraag die ik vrijdag toegestuurd kreeg was: ‘Wat is eigenlijk het leukste moment dat je deze week hebt meegemaakt?’

Poeh! Mijn blog is natuurlijk een aaneenschakeling van leukste momenten, dat ben ik lang lang geleden begonnen om mijzelf op te beuren. Het idee was dat ik dan wel oud aan het worden was - ik werd 50 - maar dat er genoeg leuks te beleven is. Als je het maar ziet.

Maar het leukste moment van de week? Misschien wel dat ik die mail kreeg en dat ik daarom vanmorgen een vrolijk schriftje ging kopen om wekelijks die vraag in te gaan beantwoorden. (En dit is geen sponsored content.)

Lakmaker

Gelezen: De geschiedenis van mijn seksualiteit van Sofie Lakmaker, nu Tobi Lakmaker. Een aartsbrutaal lesbisch meisje dat nu als jongen door het leven gaat. Heerlijk. Over vriendjes en vriendinnetjes. En haar baantjes. Ik heb de neiging te schrijven wie zij is en hoe zij in het literaire wereldje ingebed is, maar doet dat ertoe? Het werkt wel in de publiciteit. Haar uitgever is haar halfbroer (Daniel van der Meer van uitgeverij Das Mag), haar moeder was auteur Joosje Lakmaker die aan darmkanker overleden is. Die was getrouwd met historicus Tom van der Meer die bij het Rijksmuseum werkt, de vader dus van die Daniel. Sofietje was ook nog een tijdje geliefde van Daan Heerma van Vos die daar een boek over schreef.

Dit autobiografische boek gaat over een studente die door de stad dwarrelt op zoek naar, ja op zoek naar wat. Een doel in het leven. Er zijn diverse geliefden, na de eerste jongens vooral meisjes. Ze schrijft met grote (zelf)spot over dat grote zoeken. Omdat ik zelf ook een lesbisch meisje was in die jaren (maar dan veertig jaar geleden) gevoel ik grote herkenning met haar en haar levensgevoel. Alleen heeft deze persoon de wens iets meer een jongen te zijn dan een lesbisch meisje. En daarom is ze nu in transitie zoals dat heet en heet ze Tobi en hij. Ik viel op lesbische meisjes die liever een jongen wilden zijn, al vond ik dat onzin. Ik vind jongensachtige meisjes leuk en laten ze vooral jongensachtige meisjes blijven, zou ik zeggen. Maar daar gaan ze natuurlijk zelf over.

Het is een heerlijk boek. En brutaal en daaronder natuurlijk een kwetsbare ziel. Het raakt van alles.

Advent

We gaan naar een Advents-Vesper in de Oud-Katholieke kerk, de Gertrudis Kathedraal. Deze Oud-Katholieken doen niet aan Rome en aan de Paus, ze hebben vrouwelijke priesters en het homohuwelijk mag er ook. Het is al lang geleden dat ik in deze kerk was. Ik woonde toen net in Utrecht en ging wat kerk-shoppen. Hier werd ik met enorm open armen ontvangen. Er was na de kerkdienst verkoop van zelfgemaakte jam en breiwerkjes. Ik mocht gelijk in allemaal damesclubjes. Maar ik wilde helemaal niet in clubjes, ik wilde anoniem in een hoekje toekijken.

Nu ben ik weer aangenaam verrast hoe mooi kleurig deze kerk binnen gedecoreerd is. ‘t Is zo on-Nederlands, alsof je in Zuid-Europa bent. Mooie muziek. De volgende keer ga ik een half uur van tevoren in een hoekje zitten genieten.

Bij de koffie/thee na afloop staat een dame die ik meen te kennen, maar zij kent mij niet. Maar ik weet het zeker. Zij is een katholiek theologe die veel interesses heeft die ik deel, geeft christelijke meditatiecursussen. Ze was een keer te gast in het tv-programma ‘De verwondering’ van Annemiek Schrijver. En dan weet ik haar naam weer: Marian Geurtsen. Die zeg ik. Zij verbaasd. Maar dan raken we toch in een leuk gesprek. Zij organiseert deze adventsverspers.

De Gliphoeve

Avondje naar de schouwburg, zoals ik me een tijdje geleden heb voorgenomen. Nu met Line naar de voorstelling ‘De Gliphoeve’ van theatergroep Orkater, in samenwerking met het Bijlmer Park Theater. ‘n Tip van Will, die de voorstelling in Amsterdam had gezien. 

Gliphoeve was een flat in de Bijlmer waar veel Surinamers in getrokken waren nadat zij in 1975 naar Nederland gekomen waren. Het stuk vertelt het verhaal van een gezin (moeder en twee kinderen) en de problemen waar zij mee te maken krijgen. Geen woning, geen werk, veel discriminatie. De drugsproblematiek in de grote steden. De criminaliteit op straat en in de Bijlmer. 

De beelden zitten nog in het collectief geheugen geklonken, maar eigenlijk weten we er niet veel van. Zo wist ik niet dat die beruchte flat Gliphoeve gekraakt was. De Bijlmer was opgezet als nette middenklasse wijk, met veel licht en ruimte voor de mensen. 

De moeder in dit verhaal was in Suriname onderwijzeres maar kon hier geen emplooi vinden, alleen als schoonmaakster. De dochter is heel maatschappijkritisch en gaat uiteindelijk rechten studeren. De zoon Glen gaat in de drugshandel en verdwijnt uit beeld. Het verhaal wordt gespeeld in een mooi decor dat zo’n betonnen flats verbeeldt. Het is mooi muziektheater.

VPRO-radiodocumentaire over Gliphoeve:

https://www.vpro.nl/programmas/gliphoeve.html

De tuin

De hoogste tijd om naar de tuin te gaan. Het is alweer twee weken geleden. Nachtvorst en motregen zijn geen goede omstandigheden om te tuinieren, maar vandaag schijnt de zon. Het is heerlijk om er te zijn en de luchten te zien en in te ademen. 

Na een tijdje rondhangen besluit ik tot maar wat weg te knippen aan uitgebloeide pluimen en struiken zodat er lucht ontstaat en ik kan bedenken wat ik wellicht anders zou willen. Zo wil ik misschien wel een toverhazelaar, die bloeit in januari. Maar waar? Er kan denk ik wel een bessenstruik uit, waar er genoeg van staan. Eerlijk gezegd heb ik er geen bes van gegeten, en opeens waren ze op. Dat hadden de vogels gedaan. Net als de kersen.

De strategie de komende tijd wordt telkens een beetje puinruimen om voeling en overzicht te blijven houden. Elk bezoek een vuilniszak dode bladeren achterop de fiets afvoeren. Dan heb ik het gevoel dat ik het in de vingers houd.

En foto’s blijven maken, al weet ik niet goed waarvan. Ik zet deze compilatie op Facebook en krijg onmiddellijk een paar enthousiaste reacties. O ja, het is mooi en fijn.

Als ik wil vertrekken gaat de deur niet meer op slot. Dat had een buurvrouw al gemeld: dat de huisjes een voortdurend gevecht zijn met het krimpen en het uitzetten van het hout door het vocht. Had ik al gemeld dat de laden van mijn prachtige Haagse Ikea-meubel muurvast zitten? Bobby zegt dat hij dan kan fiksen met vaseline ofzo, maar ik vraag me af hoe hij die laden überhaupt los krijgt. Er zit geen greintje beweging in. 

Ik hoop dat hij binnenkort tijd heeft. In de tussentijd denk ik niet dat de kans erg groot is dat het huisje gekraakt wordt. 

My Love Dwelt

 

'n Nieuw nummer om in te studeren: 'My love dwelt in a northern land' van Edward Elgar.

My love dwelt

My love dwelt in a northern land

A dim tower in a forest green 

Was his, and far away the sand,

And gray wash of the waves were seen,

The woven forest boughs between.

And through the northern summer night 

The sunset slowly died away,

And herds of strange deer, silver white,

Came gleaming through the forest gray,

And fled like ghosts before the day.

And oft, that month, we watch’d the moon

Wax great and white o’er wood and lawn, 

And wane, with waning of the June,

Till, like a brand for battle drawn,

She fell, and flamed in a wild dawn.

I know not if the forest green

Still girdles round that castle gray,

I know not if, the boughs between

The white deer vanish ere the day.

The grass above my love is green,

His heart is colder than the clay.

Gakpo

Was gisteren vóór de wedstrijd al aan Cody Gakpo begonnen, omdat die toch wel de ster is van het Nederlands elftal tot nu. Maar gisteravond tegen Equador was zo'n matige wedstrijd - met veel gemopper door de analisten achteraf - dat ik niet weet of deze reeks nog wel doorgaat. Net als twee jaar geleden toen het stopte na Van Gaal en Frenkie de Jong.

Gakpo maakte gisteren wel een goal, al in de zesde minuut, wauw, maar daarna was de wedstrijd  saai en ongeïnspireerd. We gaan het zien.

Drôle

Deze week gekeken naar de Franse Netflix-serie Drôle over vier stand up comedians in Parijs: de Algerijnse Nézir die met zijn werkloze vader in een appartementje woont, de Afrikaanse Aïssatou die met haar  man en dochtertje woont, de Vietnamese Bing die ooit veelbelovend en succesvol was en met zijn zus een comedy-café runt, maar zelf aardig verslaafd is en daardoor in de nesten raakt en niet meer leuk is. En dan is daar Apolline, een hogere klasse Parisienne, met een psychiatrische moeder.

De serie is een mix van comedy en maatschappijkritiek. Leuke jonge mensen met een droom: op een podium staan en met hun verhalen mensen aan het lachen maken. Zes afleveringen, dus je bent er binnen een week doorheen. Het gaat allemaal niet erg florissant met ze, vooral maatschappelijk niet en relationeel valt het ook niet mee. Maar de liefde voor het vak, de grote of kleine successen, en de onderlinge vriendschap overwinnen uiteindelijk alles. Best wel een beetje feel good. Zeer aan te bevelen.

Lekkerbekjes

Vandaag heb ik enorm aardige dames in de Buurt Taxi! Op de een of andere manier moeten ze allemaal naar grootwinkelcentrum Overvecht, tegenwoordig Shopping Mall genoemd. De oudste is 92 en zij is net verhuisd van een arbeidershuisje in Zuilen naar een enorm Woonzorg-complex aan de Vecht. Vijftien hoog ofzo. En net geheel gerenoveerd. Ze heeft twee grote kamers en een grote badkamer. En prachtig uitzicht. Is ze zeer tevreden over. Tot voor kort reed ik haar regelmatig naar de Boni bij ons in de wijk, dat is een goedkope supermarkt, en nu dus naar de nieuwe Lidl in Overvecht. 

Bij het grootwinkelcentrum laat ik de dames uit met hun rollators en dan haal ze na een uur of anderhalf weer op. Beladen met tassen met lekkernijen en bosjes rozen. Sommigen gaan voor de feestelijkheid van het uitje bij de Hema iets lekkers eten en drinken. 

Een mevrouw breng ik naar een knutselclub in het gebouw waar Bobby beheerder is. Hij is de deurbel aan het repareren. Als ik haar weer kom ophalen blijkt ze een roos gemaakt te hebben van roze vouwblaadjes. Kunstig gevouwen. Indachtig mijn knutselmiddagje laatst met de nichtjes zou ik zo wel een poosje op een knutselclub willen, om ermee vertrouwd te raken.

Vandaag hebben de dames en ik het vooral over voetbal. Ze kijken allemaal WK en hebben uitgesproken meningen. De mevrouw van 92 heeft op de valreep nog een lekkerbekje gekocht bij de viskraam. Het geurt nogal in de auto. Dat gaat ze eten onder het voetbal kijken. Het is enorm gezellig met de dames.

Gospel

Het stuk over de gospel tentoonstelling staat online. Deze foto vind ik het mooist. Ik zie ons al staan. Omdat we ook daar graag veel clicks willen noem ik het hier nog maar even. Misschien vindt u het leuk om te zien wat ik er uiteindelijk van gemaakt heb. 

https://www.museumkijker.nl/o-happy-day-gospelfeest-in-museum-catharijneconvent/

Onderweg

Deze week ga ik niet mee naar Auntie, dus eigenlijk is het niet mijn avontuur, maar het had mijn avontuur kúnnen zijn. Ik had al wel gezien en gemeld dat de brandstofmeter in de auto snel naar beneden liep. Hoe kán dat nou? We constateerden ook dat op deze kwart tank Bobby nog makkelijk Rotterdam kon halen.

Om vier uur belt hij dat de auto het begeven heeft en dat hij op de Wegenwacht wacht. Hij staat ergens bij Gouda. Om half acht is hij weer thuis. ‘En? En? Ben je met onze eigen auto? Rijdt-ie nog? Vertel!’

Hij wil niet de clou vertellen, maar chronologisch. De auto hield er zomaar mee op. Prt prt stop. Bij Gouda in de afrit richting de A20. Er was file. Hij reed/stond op de linker baan. Een automobilist had hem geholpen, hem naar de vluchtstrook geduwd, en het achteropkomend verkeer tegengehouden. De Wegenwacht gebeld. Die dingen heeft hij nog nooit gedaan. Met die app geklooid. De Wegenwacht zou binnen anderhalf uur komen. 

(Ik kon nooit goed uitleggen waarom ik zó van de Wegenwacht houd, maar nu heeft hij het ook.)

De Wegenwacht kwam al na 10 minuten. Sleepte hem eerst van de snelweg af, naar een klein weggetje. Die constateerde dat er volstrekt geen benzine meer in de tank zat. Dus zij samen een jerrycan benzine halen bij een benzinepomp in de buurt. Die in de tank gegooid, Bobby moest starten en toe was het meteen duidelijk: een slangetje dat de benzine naar de motor stuwt was lek. Zat een gaatje in. Het spoot eruit. Dus die benzinegeur kwam niet van het filter maar van een gaatje in een slangetje. Dat steeds groter was geworden. Wat had er wel niet kunnen gebeuren! Hu!

Zo’n slangetje blijkt de Wegenwacht gewoon standaard bij zich te hebben, dus de man kan het euvel ter plekke repareren. Ze hebben nog hele gesprekken over goeie en slechte auto’s en Mazda’s: die zag hij eigenlijk nooit met pech. 

Enfin, dan kan Bobby nog een keer tanken, en dan weer huiswaarts. Auntie heeft hem niet gezien. 

Barterdeal

Vandaag ontving ik een verzoek in de mail:

‘Mijn naam is Femke Hoekstra. Namens Studentendrukwerk.nl stuur ik deze mail. Enige tijd geleden ben ik op je website terecht gekomen en ik zie dat je interessante content deelt. Daarom leek het me leuk een samenwerking aan te gaan! Zou je het leuk vinden om over één van onze gepersonaliseerde producten een blogpost op je blog over te schrijven? Qua blog nodigen we je uit op er lekker je eigen draai aan te geven 😊. In ruil voor een blogpost met drie links erin verwerkt, krijg jij de producten helemaal gratis in de vorm van een barterdeal.’

‘In het kort over ons, Studentendrukwerk is een online copyshop waar studenten en niet-studenten terecht kunnen voor al hun drukwerk zoals scripties, boeken, verslagen en andere documenten en sinds kort ook (bier)viltjes. Daarnaast verkopen wij ook leuke producten als gepersonaliseerde notitieboekjes, bedrukte T-shirts, gegraveerde glazen en verschillende wanddecoraties. Dagelijks maken wij ruim 1.000 mensen blij met onze producten. De laatste jaren werken wij geregeld samen met websites, bloggers en influencers. Neem gerust een kijkje op onze website 'www.studentendrukwerk.nl' of er een product tussen zit wat bij je past.’

Ik zeg het maar even. Dat u het weet.

Snelweg

In Trouw van vandaag staat een groot verhaal  over een snelweg  in Montenegro. Gefinancierd door China. Ik denk dat je zo'n verhaal minder gauw gaat lezen als je het land niet kent. Maar wij waren er op vakantie in 2016 en stuitten er op die snelweg alsook op een groep Chinese arbeiders, die een afscheidsetentje hadden in een restaurant in een voormalige schaapskooi in de bergen van Montenegro, en die daar ook mij bedankten voor de genoten gastvrijheid.

Het is een prachtig land, maar niet zo ontwikkeld. De afstanden zijn niet zo groot maar langdurig vanwege al die bergen en bochtige wegen. Aan het strand van de Adriatische Zee komen veel Russen en Serviërs. Vandaar die snelweg die de mensen snel van de hoofdstad Podgorica naar de kust zouden kunnen rijden. En liefst vanaf Belgrado. Maar die snelweg is niet af en houdt zomaar ergens op in  the middle of nowhere. Toen al. Wat er allemaal  voor belangen hingen aan die snelweg, daar hadden we nauwelijks besef van, wel dat er iets niet klopte. 1 Miljard euro heeft die snelweg Montenegro gekost en ze kunnen dat niet afbetalen. Wat China allemaal macht geeft in dat land.

Het was verder een prachtige vakantie, trouwens. Evenals die in (Noord-) Macedonië. Kroatië. Slovenië.

Mijn blog over de Chinezen:

https://lucietheodora.blogspot.com/2016/07/chinezen.html

De VPRO-tv-serie Ruben Terlou over de Chinezen in de wereld:

https://www.vpro.nl/programmas/de-wereld-van-de-chinezen/servie.html

Unbekanntes Wehe

Oefenen. Zo mooi als deze uitvoering zingen we nog lang niet, maar zo moet het worden. De tekst ook eens tot mij door laten dringen.

Laß, o Welt, o laß mich sein!

Laß, o Welt, o laß mich sein!
Locket nicht mit Liebesgaben,
Laßt dies Herz alleine haben
Seine Wonne, seine Pein!

Was ich traure, weiß ich nicht,
Es ist unbekanntes Wehe;
Immerdar durch Tränen
sehe Ich der Sonne liebes Licht.

Oft bin ich mir kaum bewußt,
Und die helle Freude zücket
Durch die Schwere, so mich drücket, Wonniglich in meiner Brust.

Van G (2)

Wanneer was alweer het EK? Toen had ik bedacht dat ik ster-voetballers zou gaan tekenen, die ik leuk vond, en toen verloren ze direct na de groepsfase en was het feestje  over. Frenkie de Jong had ik al getekend, maar verder was ik niet gekomen. En toen was het ineens niet leuk meer. Nu heb ik ook al een paar favorieten, maar ze moeten natuurlijk wel eerst excelleren voor ik ze ga vereeuwigen. Cody Gakpo misschien. Remco Pasveer lijkt me ook wel wat maar die heeft nog niet gespeeld. Die nieuwe keeper van Heerenveen: moet ik nog even aan wennen. Laten we maar beginnen met Louis van Gaal.

O… Van Gaal tekende ik ook al eerder.  Met dezelfde overwegingen. Die was ik helemaal vergeten. Niets nieuws onder de zon. https://lucietheodora.blogspot.com/2021/10/van-gaal.html

2-0

We kijken de eerste WK-wedstrijd Nederland-Senegal bij Nol en Ernie. De uitnodiging ging nogal schoorvoetend, mar ik zei onmiddellijk enthousiast ‘Ja!’ Iedereen vindt dat-ie eigenlijk niet zou mogen kijken, of denkt dat anderen denken dat we niet mogen kijken, maar kijkt toch. Zondag was er een grote oecumenische kerkdienst in de Domkerk om de overleden arbeidsmigranten in Qatar te gedenken en om iets te doen met het ongemak. Er kijken deze eerste wedstrijd 4,3 miljoen mensen. 

Vooraf kijk ik nog ‘Andere Tijden Sport’ over de vóetballer Louis van Gaal. Dus van vóórdat hij coach was. Hij is altijd al zo dominant en bazig geweest, als jongetje van negen al. Hij zag er ook altijd als zo uit, als Louis van Gaal. Dat is natuurlijk logisch, maar toch een verrassing. 

Tijdens en na de wedstrijd praten we trouwens meer over Matthijs van Nieuwkerk en BNN/VARA dan over voetbal. Bobby probeert nog of we wat over Ajax kunnen praten, want als Feijenoord-adept geniet hij erg van de recente missers bij Ajax, maar dat lukt niet zo. De rest kijkt Ajax wat milder aan.

De kranten zijn vol lof over de nieuwe Heerenveen-keeper de Fries van 2.03 meter Andries Noppert, die alle aanvallen stopt. Zie foto.

‘Oranjefans hebben last van geweten’:

https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/5348490/ijskoude-sfeer-wk-qatar-oranje-fans-nederlands-elftal-senegal

Het neefje

Mijn (achter) neefje van twee. Toen hij vorige week na een zieke huilochtend weer beter werd, toen zijn vader thuiskwam, was hij weer helemaal bij. Hoewel hij het/mij geloof ik nog niet helemaal vertrouwde.

Matthijs

Het houdt ook mij al anderhalve dag bezig: het beeld van een scheldende en tierende Matthijs van Nieuwkerk. Die wij televisiekijkers kennen als een enthousiast kunst- en cultuurminnend mens heeft ook een duistere keerzijde. Ik zag het eerste bericht erover vrijdagavond op in de nieuwsbrief van De Volkskrant en sindsdien hebben we het er steeds over. Hoe het lijkt op de kwestie van voormalig Kamervoorzitter Khadija Arib, ook publiekslieveling. En uitgever Mai Spijkers waar zijn jarenlange rechterhand Ronith Palache een boekje over opendeed. 

Ik probeer me steeds voor te stellen hoe Van Nieuwkerk er nu bij zit in zijn boerderij te Almen. Hij zal de deur niet meer uit durven, stel ik me zo voor. Zijn beste vrienden die hem komen bijstaan. Zijn nieuwe geliefde. Maar hij zal zich er openlijk mee moeten verhouden, meer dan hij tot nu toe doet. Nu zegt hij zinnen als ‘gedane zaken’ en ‘Het artikel is een karikatuur van hoe het was’, want ongetwijfeld was de sfeer op de redactie ook heel vaak wél heel goed. De directie die wegkeek en een blik nieuwe medewerkers opentrok als er weer enige burn out waren geraakt.

Ik lees in de honderden reacties onder het artikel op Nu.nl. Niet dat ik dat graag doe want doorgaans zijn die kort door de bocht en ongenuanceerd negatief, maar er staat vaak dat dit in zoveel bedrijven voorkomt, woedende en scheldende managers. Dit is niets bijzonders, zeggen ze. Ik heb het zelf ook meegemaakt in mijn periode Capelle aan de IJssel. Niet ikzelf had er direct te maken, maar wel mijn leidinggevenden. Die hadden een tierende directeur boven zich en gingen uiteindelijk maar met ontslag.

Chanson over Matthijs en Khadija in  tv-programma ‘Even tot hier’:

De krullen

Mijn krullen. Lezers van mijn blog weten hoe belangrijk mijn krullen voor mij waren/zijn. Van mijn 30e tot - zeg - mijn 55e had ik een kop vol woeste krullen. Ze kwamen plots en verdwenen weer plots. Voor mij waren die spontane krullen gelijk op gegaan met de meest glanzende jaren van mijn leven: de mooie jaren met Ex en het krijgen van een carrière. Ik beschouwde ze als zichtbaar bewijs voor geluk en voorspoed. Dus als je dan zomaar die krullen weer kwijtraakt, dat is dan schrikken. 

Dat ik aan de permanent ging begon bij de Japanse kapper aan de Molukkenstraat in Amsterdam Oost (na een akkevietje met zijn Molukse medewerkster Zon die bij het ruw snijden van mijn haar de laatste krullen uit mijn hoofd had getrokken). Het is allemaal te volgen in de verhaallijn ‘natuurlijk rood haar’. Toen kwam ik in Utrecht bij het Poolse maisje, met een jaar een uitstapje naar een hippe homokapper in de binnenstad, die twee keer zo duur en eigenlijk niet beter was. Dus toen weer terug nar het Poolse maisje.

Enfin. Bij het Poolse maisje kreeg ik twee keer per jaar permanent. Met het rood verven ging het niet meer dus werd het grijs. Maar toen ik er blondeer van de Hema op gespoten had kon ik volgens haar geen permanent meer: dan zou mijn haar oplossen. Dus twee jaar liet ik de boel de boel en in die fase heb ik het laten groeien. Een keer nog krullen gedaan en in een bop geknipt, dat was april dit jaar, maar die krullen zakten er na een maand alweer uit. Dat is toch zonde van je €120. Sindsdien experimenteer ik met opsteken en los. Los staat leuker, maar opgestoken zit lekkerder. 

Maar de laatste weken zit het van geen kanten, dus ik weer naar het Poolse maisje dat zelf een fantastische kop met krullen heeft. Zij is mijn rolmodel. Advies. Er zitten nog wel wat krullen in, maar is dat de permanent of zijn dan de eigen krullen? Zal ik weer permanent doen, of is er hoop? Wat vindt zij? Zij weet het ook niet, maar collega Dennis meent dat dit éigen krullen zijn. 

We besluiten dat ze er nu alleen een paar centimeter dode punten afknipt, en dan bespreken we de tactiek. ‘s Morgens met douchen alles nat, dan leave in-crème erin en mousse. Niet föhnen, zelf laten drogen. Zo doet zij het zelf ook. Het is een heel gedoe, maar laten we het maar even aanzien. En dan kom ik thuis en dan zit het zo. Zoveel krullen. En zónder permanent. 

Snoeien

Er is ineens een korte snoeicursus bij onze volkstuinenvereniging. Hedwig, het bestuurslid Groen, zal in drie bijeenkomsten wat van haar snoeikennis overdragen. Het speelt. Deze week had ik al net twéé snoeiboekjes bij de bibliotheek gehaald, maar was er nog niet in begonnen. 

Er zijn tien deelnemers. Hedwig behandelt vooral de rode aalbes, en de zwarte. En ze gaat even in op de braam en de kruisbes. Eerst behandelt ze theorie en dan gaan we oefenen bij de oefenstruiken bij de speeltuin. 

Voor wie ook bessen heeft: hetde de  snoeien van de aalbes is samen te vatten in vijf regels. Regel 1: Alle laaghangende scheuten weghalen. Regel 2: Slecht gerichte takken verwijderen. Regel 3: terugsnoeien op zes tot acht gesteltakken. Regel 4: Voorzie vervangers voor de gesteltakken. Regel 5: gesteltakken prikkelen tot vertakken. Ga er maar aan staan!

We gaan twee aan twee een bessenstruik aanpakken. Ik werk met Vlada, ik denk een Russin maar misschien ook wel een Oekraïense. Ze spreekt goed Nederlands, dus ze is hier waarschijnlijk al een tijdt. Het grappige is dat iedereen heel graag het juiste wil doen terwijl het juiste niet bestaat, zegt Hedwig. Het gaat erom dat je een Keuze maakt en het maakt niet zoveel uit wélke keuze. Als je maar een keuze maakt. Maar ja iedereen wil de júiste keuze maken. 

Tegen een ouder echtpaar zegt ze: ‘Ik zie dat jullie moeite hebben met keuzes maken. Klopt dat?’ Ja dat klopt. Iedereen moet lachen. 

Na afloop ga ik in mijn eigen tuin maar vast maar een bessenstruik snoeien, hoewel het al bijna vriest. Hu! Ik denk dat ik maar meer tuin rommel ga wegknippen de komende maand, voor het overzicht. 

Een paar jaar geleden heb ik uit een YouTube-filmpje ‘Tuinmanieren’ opgestoken dat de vlinderstruik in november gesnoeid moet worden, nu zegt Hedwig dat dat pas in het vroege voorjaar moet. 

The Wonder

De film ‘The Wonder’ op Netflix sluit meer aan bij het grijze weer. Speelt in de 19e eeuw in Ierland. Het is een nieuwe film die exclusief op Netflix te zien is en niet in de bioscoop. In de reviews wordt gemopperd, dat deze prachtige film daardoor op geen enkele moment op een groot scherm te zien is. Het is een verfilming van de gelijknamige roman uit 2016 van de Ierse schrijfster Emma Donoghue die ik aan het begin van haar schrijverschap veel gelezen heb. 

‘The Wonder’ gaat over een Engelse verpleegster Lib die naar het arme Ierse platteland wordt geroepen waar een wonder zou plaatsvinden: een 13-jarig meisje Anna zou na vier maanden vasten nog steeds kerngezond zijn en ze is zo’n wonder dat een committee van belangrijke mannen wil uitzoeken of er sprake is van bedrog. Lib mag alleen observeren, mag geen vragen stellen en geen eten toedienen. 

Dit is nou wel een intens verhaal dat in je vezels gaat zitten. De armoede. De machtsstructuren. De gebruiken. De kerk. De krant. Hoe de mensen zich voegen naar wat ze kennen. Hoe gebeurtenissen toegedekt worden. Hoe verlies doorwerkt. 

Wonderful Things

Het is een koude natte muisgrijze dag. Als ik mijn stuk over de gospelmuziek de deur uit heb, heb ik zin iets kleurigs, maar weer voor om naar een herfstbos te gaan is het echt niet. En zo wordt ineens het de Kunsthal in Rotterdam, de tentoonstelling ‘Wonderful Things’ van de Britse modefotograaf Tim Walker. 

Die tentoonstelling hangt er al een tijd, maar ik was er nog niet naar toe omdat modefotografie me niet direct zo boeit. Maar blijkbaar sta ik op deze grijze dag toch open voor de levendigheid, de kleur, de originaliteit. 

Het is echt overweldigend, die beelden. Zoveel foto’s, zoveel buitenissigheid. Het is geen digitale trucage, het is allemaal in scène gezette analoge fotografie. Achteraf blijft het gevoel hetzelfde, het is overweldigend, maar weet niet zo goed wat ik ermee moet, heb er weinig voeling mee, ik kan me voorstellen dat het in excentrieke modebladen een extra opvallende aanpak is, totaal over de top, maar dat vind ik de modewereld toch al. 

Als ik thuiskom zie ik ‘s avonds in het Journaal dat er in de Kunsthal net een tentoonstelling is geopend over de Toekomst van Zwart. Heb ik helemaal niet gezien, ben ik dus niet geweest. Want één tentoonstelling was al overweldigend genoeg. De verslaggever vraagt: ‘Waarom de Toekomst van Zwart?’ en de curator antwoordt giechelend: ‘Waarom niet?’ Zo is het maar net.

https://www.kunsthal.nl/nl/plan-je-bezoek/tentoonstellingen/Tim-Walker/

De Clara Ward Singers

Vandaag maak ik het artikel over de gospel in Utrecht af. Een kwestie van Ik-schrijf-dus-ik-besta. Een stuk schrijven is een aanmoediging om meer te lezen en te onderzoeken en te genieten dan de tentoonstelling al bood. Zo vond ik op de Gospel-tentoonstelling de hoes van een elpee van de Clara Ward Singers (vanaf 1962) zo mooi, en nu blijken er allemaal mooie filmpjes van hen op YouTube te staan.

Geniet even mee, zou ik zeggen.

Naar Huizen

Margs zus Hilda woont in Huizen, in een jaren negentig nieuwbouwwijk in de buurt van het Gooimeer. Sinds Margs overlijden (maart 2018) spreken we zo een of twee keer per jaar af, in eerste instantie op haar verjaardag en/of op de datum van overlijden, maar dat is steeds meer gaan afwijken. Ik ben geloof ik nog nooit bij licht in Huizen geweest. Op een of andere manier rijd ik altijd door het donker naar haar toe. Ze woont in een fijn huis, maar vanaf de A27 is het een oneindige route met bochten en rotondes er naar toe. Onbegrijpelijk. Niet fijn. ‘t Is dat ik Google Maps heb, dan kun je een beetje anticiperen op de bochten. Het is alsof je in een enge game zit. 

En nu zit ik ook nog in de benzinelucht. De autoverkoper uit IJsselmuiden vindt de prijs die onze garagist Dirk opgegeven heeft voor een nieuwe filter te hoog (€250, plus arbeidskosten, het zit nog in de garantie) en wil nu dat we het filter bij hun garage in Zwolle laten vervangen. Daar moet zijn baas uitsluitsel over geven. Dus die kwestie duurt nog even voort. Wel hebben we inmiddels bedacht dat we bij het ventileren van de auto de interne circulatie gebruiken, wat je ook doet als je in een tunnel rijdt, zodat je geen buitenlucht gebruikt. Dat helpt inderdaad al een beetje.

Het is supergezellig bij Hilda. We hebben veel dezelfde interesses. Zij maakt miniatuurschilderijtjes, heel goed. En ze gaat volgend jaar naar Schotland, kamperen, wat wij in 2019 deden, dus ik weet een paar mooie campings. 

Maar om 22u wil ik terug. Ik zie als een berg op tegen de terugreis in het donker langs die duizend duistere bochten. Zijn het de oude ogen, dat het zicht in het donker langzaam minder wordt? Maar er blijkt een andere route te zijn, dwars over de heide, naar de A1. Die duurt 1 minuut langer, dus die heeft Google in eerste instantie niet. Wat een opluchting.

De oppas

Eindelijk pas ik weer eens op op de BéBé’s  te Oosterbeek. Ze zijn nu (bijna) 6, 4 en 2. Als ik arriveer (08.55u) zijn de meisjes al naar school, de jongste is thuis. Hij is beetje hangerig en na een heftige huilbui valt hij onder een dekentje op de bank in slaap. Hij slaapt en hij slaapt. En Tante Lucie waakt over hem.

Ik kom te lezen in een magazine De Nieuwe Koers. Sinds 1969, staat in het colofon. Ik denk dat het een vervolg is van een blad waar wijlen  mijn vader een abonnement op had. Toen heette het nog Koers. Het was een van de inspiratiebronnen voor de vrijgemaakt gereformeerden - of was het juist voor buitenverbanders? Mijn oom Teun, neerlandicus,  schreef er literaire kritieken in. Het waren de tijden van Jan Wolkers. In recensies las je geworstel met seks en naakt. Seks en naakt moesten 'functioneel' zijn. Nooit begrepen wat ze daarmee bedoelden.  Het was een echt mannenbroedersblad, toen. Naar.

Nu ademt het blad een heel andere sfeer. Onder andere staat er een interview in met filosofe Doortje Smithuizen over digitale verslaving. Hoe het te (h)erkennen en hoe ermee om te gaan. Je hoeft het niet alleen maar af te keuren, je kunt ook benoemen welke functie het voor jou heeft. Best mild allemaal. En er staan verhalen met grote foto’s in over Oeigoeren in Nederland. Heel interessant. ‘n Heel andere stijl dan vroeger. Geëngageerd met af en toe een vleugje God.

Terwijl het broertje slaapt ga ik de zusjes van school halen en gaan we knutselen. Dat heeft hun moeder  hen beloofd. Ze willen een kijkdoos. vooraf had nog een beetje faalangst, maar dat is onnodig want ik mag alles bedenken en uitvoeren. Zij hebben er zin in en zijn geheel overtuigd van mijn kunnen. 

‘O!’ Roept BéBé1 op een gegeven moment. ‘Ik vind het zó leuk dat je er bent, dat ik helemaal vergeet wanneer ik naar bed moet!’

Dierbare dingen (2)

Het was 2016 dat Hani501 in Woudsend een fotografieproject begon, getiteld ‘100D’. Het idee was 100 mensen te fotograferen met hun lievelingsding. 

Er kwamen veel mensen op af, allemaal hun lievelingsding mee, en op de foto. Ze had een hele studio gebouwd zodat iedereen hetzelfde en zonder storende achtergrond op de foto kwam. Ze beloofde je een afdruk en je gaf toestemming dat ze de foto mocht gebruiken voor exposities of wat dan ook. 

En toen ging het leven zo dat het project stil kwam te liggen. Die foto zag ik nooit. Ik was er een beetje knorrig over, want tenslotte was ik helemaal met mijn ‘Beesje’ naar Woudsend afgereisd. Ik vond het ook best kwetsbaar, want ik was van professie Hoofdredacteur en wat moet een Hoofdredacteur nu met zo’n diertje? Beesje. Diertje. Popje.

Het Diertje kwam in mijn leven toen ik tijdens een late herfstvakantie naar Saarburg ging. Ik had gordelroos en dientengevolge zenuwpijnen in nek schouders en rug. Het was tamelijk naar. Ik kon niet liggen, niet slapen, niet zitten, niet lopen. En een dag gingen we het schilderachtige stadje in en daar was Kerstmarkt, en in een van de winkeltjes zag ik het Diertje. ‘Díe is lief,’ zei ik. En toen heeft Bobby het voor mij gekocht.   

Het heeft de rest van de week in mijn nek gezeten. Troostdiertje. Het woont sindsdien op het hoofdeinde van het bed. Meestal besteed ik er totaal geen aandacht aan, maar nog steeds als ik een keertje ziek of zielig ben beurt Diertje mij op. 

Nu Hani501 met een gipsvoet op bed of op de bank zit heeft ze ineens tijd en ruimte voor het oude unvollendete project. En ze gaat als een tierelier. De helft is al af. En ik sta als eerste!!! Raar om mijzelf van zes jaar geleden te zien. Nog rood haar. Een randloze bril.

We hadden het er vorige week uitgebreid over. Te Heeg. De vraag was of er tekst bij moest. Oorspronkelijk was het idee dat erbij zou komen te staan: ‘Lucie. Troostpopje’. Maar wat voegt dat toe, vroeg ik. En als al, dan liever ‘Beesje’ of ‘Diertje’. Want Troostpopje associeer ik nu met ‘troostmeisje’ en misbruik. Die connotatie wil ik niet. Ze heeft een mooi fotoboek met foto’s van verlaten huizen en daar staat ook niets bij. Nu heeft ze besloten dat er geen tekst bij komt.

Lees verder bij Hnt501:
https://hvanherk.com/projects/100d-editie-woudsend-2022/

Lucie in 2016 in Woudsend: 

https://lucietheodora.blogspot.com/2016/06/dierbare-dingen.html

Traybake

Vandaag een gezonde lekkere vegetarische traybake. Ik heb de laatste dagen best veel vlees gegeten. Zaterdag varkenshaasje bij de Griek in Ommoord, zondag thuis Duitse casselerrib met zuurkool. Mmm, dus vandaag maar eens niet.

Het is een simpel recept. Kikkererwten, zoete aardappel, aubergine, olijven met piment en halloumi (Cypriotische kaas, ligt in de supermarkt bij de feta). Gekruid met paprika, komijn en oregano. De halloumi doe je er het laatste kwartier bij, en extra lekker is een paar minuten onder de grill. Aan het eind verse peterselie erover. En ernaast een yoghurtsausje met knoflook-uit-de-oven. Zo’n recept om te onthouden voor de vegetarische gasten. 

Recept:

https://www.ah.nl/r/1195579

Maandagmorgen

Maandagmorgen. Eindelijk weer eens Buurt Taxi. Ik heb het gevoel dat het wéken geleden is. Het is niet erg druk. Er staan maar vijf ritten op de rol, waarvan er ook nog een wordt afgezegd. Die mevrouw moet naar de fysio maar spijbelt. De andere twee zijn wel heel leuk en bijzonder blij en dankbaar. 

De ene mevrouw die ik rijd moet naar de hoortoestellenwinkel. Zij is erg slecht ter been. Ze woont inneem grote jaren dertig woning, maar ze wil niet naar een flat. Boodschappen halen doet ze eens per week met twee hele grote tassen aan het stuur van de rollator - en dan hoopt ze dat wij de tassen binnen in de keuken brengen. En wat ze aan boodschappen vergeten is haalt haar zoon. Boven komt ze met een traplift. ‘Niets doet het meer. Mijn ogen niet,  mijn oren, mijn knieën, mijn handen. Het enige dat nog als vanouds is is mijn eetlust.’ 

De andere mevrouw die ik rijd woont wel in een flat. Zij loopt met een stok en geen rollator. Haar boodschappen doet ze daarom in kleine porties. Vandaag gaat ze naar de geldautomaat en de kaasboer. Ik wacht dan voor de terugrit. Met haar heb ik een heel gesprek over boeken. De Primera in haar winkelcentrum is haar boekhandel. Een vrouw uit haar koor is Moluks en heeft een tweede boek over de Molukse geschiedenis geschreven. ‘Ons huis was in de oorlog verbrand en na de oorlog zaten we in de Wederopbouw. Door onze eigen ellende was er weinig aandacht voor de mensen uit Indië.’ Ik vertel over Rodaan Al Galidi. En dit hele gesprek in tien minuten. 

Talent voor het leven

In de laatstleden herfstvakantie in Sauerland (vorige week zondag waren we er nog!) las ik De autist en de postduif van Rodaan al Galidi, en ik las ook óver hem, en vooral over zijn meest beroemde boek Hoe ik talent voor het leven kreeg, over zijn vlucht uit Irak ooit en zijn negenjarig verblijf in een AZC. Tot er een generaal pardon kwam en 26.000 vluchtelingen tegelijk een verblijfsvergunning kregen. Waaronder hij. Dat was 2007 of daaromtrent. Ik bestelde het bij de bibliotheek en na een paar dagen was het er al. 

Blijk ik de versie in-eenvoudige-taal besteld te hebben. Ik vind het heel goed dat er een uitgeverij is die boeken hertaalt voor mensen die niet zo goed kunnen lezen, maar ik heb het idee dat ik nu wel de inhoud en de strekking ken maar niet hóe hij het opgeschreven heeft, en waarom hij zoveel lof krijgt. Ik geloof dat ze bij dat hertalen de zinnen in stukjes knippen en abstracte begrippen concreter maken. Dan haal je wel een belangrijk stuk van iemands taalspel weg.

Maar het is een verbijsterend verhaal, en dan van slechts één persoon, en dan te bedenken dat zoveel mensen op de vlucht zijn en asiel willen aanvragen en allemaal schrijnende verhalen hebben. Dus deze vereenvoudigde versie mag weer terug naar de bibliotheek. En dan nog een keer de echte.

De tweede Stille Wandeling

Vandaag hebben Nieuwe Wilma en ik onze tweede Stille Wandeling. We hebben een route van 4 kilometer omdat 6 km sommige geïnteresseerden (met lichamelijke ongemakken) afschrikt, zo hebben we gemerkt. 

Er was maar één aanmelding, maar Bobby gaat ook mee (‘van harte’) en ter plekke komt er spontaan nog een deelnemer opdagen. 

Zo lopen we met zijn vijven te genieten in het prachtige herfstbos tussen Groenekan en Maartensdijk. Even had ik gedacht: moeten we er niet mee stoppen? Maar die gedachte is nu weer over. Zo mooi als het was. Hemels. Het is mooi zo zwijgend met groepje. Al praat de spontane deelnemer wel erg graag, over trivialia.

Hongaars meezingen

De Limburgse vriendin die vroeger op ons koor zat, is voor een optimalere koorbeleving verkast naar een Hongaars koor in Amsterdam. Ook dat koor heeft in Corona-tijd leden verloren. Om in contact te komen met potentiële nieuwe koorleden hebben ze een meezingdag bedacht in een heel mooi buurthuis in Amsterdam-Zuid. Ik was al eens bij een uitvoering van hen in een kerk in Amsterdam-Slotervaart. Heel erg aardige mensen, dames vooral, Hongaarse Nederlanders of Nederlandse Hongaren, vriendelijk, contactgericht. 

Sommigen zijn hier in 1956 gekomen, bij de Russische inval toen. Maar er zijn ook veel jongere mensen bij die voor werk of de liefde hier zijn gekomen. Ze praten over hoe-lang-ben-je-hier-al, heb-je-een-Hongaarse-partner, wat-spreek-je-thuis-met-de-kinderen? Het koor is een manier om contact met Hongaren en de taal te onderhouden. De dirigent Máté Lachegyi is een Hongaarse jazzpianist die voor zijn broodwinning ook pianoles geeft en dit koor dirigeert.  

We zingen in het Engels, Latijn en Hongaars. Als het niet gaat zing ik wel la-la-la zeg ik. Maar dat is niet de bedoeling.  Hongaars is echt moeilijk. Je begrijpt en verstaat er niets van. Dus ineens zit je tussen mensen voor wie dit de moedertaal is. De dirigent doet zijn best op tweetalig maar vergeet dat ook wel eens. 

Het is interessant om de aanpak van deze dirigent mee te maken. Hij laat ons per stem korte stukjes instuderen en herhalen waardoor het het snel onthoudt, en dan intonatie en interpretatie. Zoals je zou denken dat het hoort, ware het niet dat onze dirigente vindt dat je het thuis moet instuderen en dan gelijk meerstemmig.

Na een uur doen we een kennismakingsgesprek rondje. Wat of ik hier doe? Ik ben hier omdat de Limburgse en de Bayerische Freundinnen dat vroegen en ik graag met hen op stap ben. Omdat ik graag af en toe even in werelden stap die de mijne niet zijn. Een vrouw vertelt dat zij met haar ouders in 1956 (zij was 10) gevlucht is uit Budapest, eerst naar Oostenrijk door de bergen en later naar Nederland. Zij schrijft nu aan haar autobiografie en heeft al een miljoen tekens.

De dirigent:

https://www.matelachegyi.com/mate/

Lichtblauw

Bij Hani501 is een paard op haar voet gaan staan en nu zit ze al twee weken te Heeg op de bank met haar gipsvoet omhoog. Vandaag ga ik in de nieuwe bolide op ziekenbezoek, met lunch mee: een pannetje pastinaaksoep en een broodje zalm met Mierikswortel-roomkaas. Doordat ze niet mag lopen kunnen we wel vijf uur praten en dat doen we dan ook bijna non stop. Heerlijk. Tijd voor alle relevante zaken en voor lekker eten, wat natuurlijk ook een zeer relevante zaak is. 

De foto is te zien als weer een in de lange reeks ‘Frau und Auto’, die ik begon toen ik doorkreeg hoe belangrijk onze auto’s voor ons waren. Reenske had een witte Ford Fiesta, Hani501een groene Citroën C2, Diana eerst een lichtblauwe Diane en toen een donkerblauwe Peugeot 205, ik eerst een petrolblauwe Nissan Sunny en toen een groene Nissan Almera. Will had meteen al een auto met snob appeal: een Rover. En kijk ons nou! Allebei een soort van lichtblauw bakbeest.

Ik ben nu mijn hele verhaallijn ‘Frau und Auto’ gaan lezen en kom de mooiste foto tegen van mij en Mutti en de eerste Celica in de Emmerdennen. 2009. Hartverscheurend prachtig.

Hani501 zegt: ‘Ze stráált helemaal.’ Maar ik denk niet dat dat om die auto ging. In mijn herinnering was het een Pool die de foto maakte. Er waren daar in het bos vaak Poolse mannen aan het weekend vieren met jeu de boule en shag en bier. Omdat ik niet bang was was Mutti ook niet bang. Volgens mij straalde ze naar die Pool.

De verhaallijn ‘Frau und Auto’

http://lucietheodora.blogspot.com/search/label/frau%20und%20auto?m=0

Oud-Zuilen

Vlak bij ons huis, tussen de wijk Zuilen en het buurdorp Oud-Zuilen met Slot Zuylen ligt een natuurgebiedje dat tot voor kort onopgemerkt leek te zijn. Het ligt langs de Vecht. Ons volkstuinenpark grenst er ook aan. Het is heerlijk niksig met wonderen zoals tientallen ganzen en ooievaars die er in het weiland wonen. Een wonder van prettige onopvallendheid. Weet de gemeente wel dat het bestaat? Vraag je je af. Beter van niet.

Maar nu is hun oog erop gevallen. En willen ze er een Park van maken. Samen sporten, samen picknicken, samen spelen, elkaar ontmoeten. De hele wijk loopt ertegen te hoop. De buurtbewoners willen dat het blijft zoals het is, een oase van rust. zo is het goed. Vorige week is er een stil protest geweest met honderden mensen die een kring maakten om het par. Eerst dacht ik: maak niet zo’n fuss, het zal allemaal wel meevallen. Maar nu heb ik de tekening bekeken waar onder andere allemaal hardloopgroepjes en andere sportfaciliteiten op getekend staan. 

In meinem Garten

Bij de nazit van het koor vraagt Linda of ze een keertje zal helpen in mijn volkstuin. Zij is tuinzoekende. Heeft het afgelopen jaar bij diverse parken/tuinen vrijwilligerswerk gedaan. Waarmee, vraag ik lichtelijk wanhopig. Want als iemand mij komt helpen moet ik zeggen wat ze moeten doen. Dan moet ik weten wat ik wil. En dat weet ik niet. De tuin raakt nu in zo’n staat van bende waar ik niet goed tegen kan. Volgens haar moet ik eerst maar eens bloembollen poten. Ik denk steeds dat ik een heel tuinplan moet maken en dat kan ik niet aan, dus blijf ik liefst weg.

Ze heeft gelijk. Net als een half jaar geleden nieuwe Corrie tipte om gewoon één vierkante meter vrij te maken voor wat groenteplantjes. Dat was overzichtelijk en haalbaar en was het begin van mijn ‘akkertje’. Dus nu op de fiets naar tuincentrum Vechtweelde voor  bloembollen. Ik neem ook weer drie cyclaampjes mee, want die zijn zo lief en ze fleuren thuis de natte herfsttuin nét een tikje op. En dan naar de tuin.

Ik plant de cyclaampjes en oogst nog een prei en een groenlof. De bolletjes ga ik later doen. Eerst ruimte maken. Ik knip wat dode dingen af zodat het hier en daar minder een bende is. Winterklaar betekende vroeger dat de tuin ‘netjes’ was. Geen blaadjes en oude troep. Dat is tegenwoordig niet meer gebruikelijk, want alle tuinafval is voedzaam om te laten liggen. Maar als ik er zo naar kijk valt er best hier en daar best  wat weg te knippen zodat het iets netter wordt.

Ik stuur de foto naar de Bayerische Freundin en die reageert: ‘Het tuintje, zo mooi!’  Dat gevoel moet ik zelf nog leren.

Afscheid

Bobby heeft een Oudste Neef, die vorig jaar april zijn vrouw Ann heeft verloren. Kanker. We waren bij de uitvaart op de Amsterdamse begraafplaats De Nieuwe Ooster. Hun dochter had kort daarvoor haar man verloren, ook aan kanker. Die is begraven op diezelfde begraafplaats. Daar waren we ook bij. Het was voor de familie allemaal erg en veel. Midden in Corona-tijd. 

Vandaag wordt Anns as begraven onder een bijzondere boom op de begraafplaats. Ze doen daar veel bijzonders met bomen en as. 

Het is een mooie ceremonie. Speeches, herinneringen, champagne, lunch. Nog wel verdrietig, maar ook wel weer een stuk luchtiger dan het afscheid anderhalf jaar geleden. Ann was een markante Engelse.

Het rare is dat Bobby’s ex nogal dik was/is met deze familie. Bobby en zij zijn al zeventien jaar (ofzo) uit elkaar -,en dat kwam niet door mij - maar zij wil mij niet zien. Ze heeft al veertien jaar een nieuwe man en volgens mij hebben ze het goed. Na een tijdje hebben we een paar keer hebben we gevieren gegeten, en dat was best wel een soort van gezellig. Eten met de ex en de nieuwe partners. Er wordt dan vooral over werk, en huizen, en vakanties gepraat. Sinds een paar jaar wil ze dat echter niet meer en spreekt ze alleen nog apart af met Bobby. Heel af en toe. Mij wil ze niet zien.

Nu is ze met haar nieuwe man ook weer bij deze plechtigheid. Ze kijkt ze straal langs en om me heen. Ik ken daar niet zoveel mensen dus voor mij zou het logisch zijn als ik met hen even een praatje maak. Maar nee. Een koel knikje kan er af. Ineens is ze is bovenmatig warmhartelijk en langdurig met de Oudste Neef en zijn beide kinderen aan het huggen. 

Toen Bobby’s vader overleden was, lang lang geleden, was en bleef ze ook de hele dag bij de uitvaart. Ze was toen nog doodongelukkig vanwege dat Bobby haar verlaten had, en mij als nieuwe partner had, en spookte er de hele dag rond. Dat doe je toch niet, als je Ex bent. Nu weer. Haar nieuwe man staat er ongemakkelijk naast. Net als ik.

Vorig jaar:

http://lucietheodora.blogspot.com/2021/04/nieuwe-ooster.html?m=1

Benzinelucht

Een paar keer ruiken we in de nieuwe bolide een sterke benzinegeur bij het wegrijden en ook een keer bij het snelheid inhouden achter een stadsbus. Als je dan weer rijdt vervliegt die geur na verloop van enkele minuten, maar soms duurt het langer. Is dat erg? Het hoort niet. Dus rijden we om een uur of vier even langs bij Dirk, onze garagist, die mij nog een Citroën C3 wilde aansmeren toen de Celica niet meer mocht rijden. Hij heeft aangeboden even naar de nieuwe bolide te kijken in verband met de garantie. 

Hij zet ‘m meteen op de brug en loopt geroutineerd doch nieuwsgierig de auto even na. Leuk om te zien is dat, die vakkennis. Hij is heel tevreden over de keuze, ‘vast veel comfortabeler dan de Celica’. Die benzinegeur kan volgens hem komen van een verzadigd koolstoffilter, dat moet vernieuwd worden. En hem valt op dat de accu vastgebonden is met tie raps, in plaats van met beugels. Dat vindt hij slordig. 

Wat een luxe om een garagist te hebben waar je zo even langs kan rijden. 

Naar Loes Luca

Als uitvloeisel van het uitstapje met de Limburgse vriendin een paar weken geleden naar IJsselstein ga ik nu met haar naar de voorstelling van Loes Luca ‘Uit het hoofd’ in het Fulcotheater aldaar. De voorstelling is heel erg goed, mooi, onderhoudend, schrijnend, ontroerend en knap. Loes Luca speelt / schetst haar levensverhaal. Maria Goos schreef het script. 

Loes Luca (1953) was /is in haar toneelcarrière vooral comédienne. Daaronder ligt een heftig levensverhaal, ze is opgegroeid is een wonderlijk arm Rotterdams gezin met een homoseksuele vader die veel dronk en niet werkte en een moeder die in werkhuizen werkte, bij oma en opoe. 

Ze speelt vrijwel een solo maar er is een tweede rol van een jonge actrice ‘Oortje’ die Loes een beetje bij de les moet houden. 

Ik had alle Duitse vriendinnen gevraagd om mee te gaan naar deze voorstelling, maar zij kennen Loes Luca niet en waren bang dat ze het niet zouden begrijpen. Nu achteraf denk ik dat dat klopt. 

Misschien moet ik ze nog eens maar uitnodigen voor Sven Ratzke.

She The Album

In de nieuwe auto ligt nog een oud mapje met cd’s voor onderweg, lekker ouderwets. We hebben in de auto nog geen bluetooth ofzo. En een van cd’s is ‘She The Album, The Best of the Lady Singers’. Het is echt de sound of the eighties. Ik was begin dertig, vaak vol verlangen. Wat heb ik deze cd  vaak gedraaid, hij staat niet op Spotify helaas. Er staat wel een playlist op met die naam, en sommige nummers zijn wel hetzelfde, maar toch een andere verzameling. Die draaien we onderweg van Sauerland naar huis. Mooie geluidsinstallatie.

Het begint met ‘Orinoco Flow’ door Enya, dan ‘Twist in my sobriety’ door Tanita Tikaram, ‘Falling’ door Julie Cruise, ‘Knocking on Heavens Door’ door Randy Crawford,  ‘Can’t Stay Away From You’ door Gloria Estefan, ‘It’s Hard To Be Tender’ door Carly Simon, en zo meer en meer en meer. Heerlijk. De cd is van 1992.

De playlist die er een beetje op lijkt:

https://open.spotify.com/playlist/79gyRcEjD2eyuZ6X4m6Y7e?si=AjC8eVUSSKiexULJFNOCwA

Der Goldene Pfad

Vandaag lopen we het ‘Gouden Pad’, een wandelroute op de Hochheide bij Niedersfeld een eindje boven Winterberg. Tot slot, want morgen keren we huiswaarts. Het pad staat genoemd in een foldertje met wat wandeltips van Landal. Het natuurgebied ligt er hoog en ruim en prachtig, zo te zien is het ‘s winters als er sneeuw ligt (ligt er hier ‘s winters nog sneeuw?) een langlaufgebied. 

Er staat in het foldertje niet bij dat dit een soort spirituele wandeling is, met aandacht voor aandacht voor binnen en buiten. Eerst ben ik er wat ironisch over, dat een marketingbureau er vast veel aan verdiend heeft, dat de Europese Unie er aan meebetaald heeft, maar als we bijna rond zijn ben ik milder. Vooral de kring met brede ligstoelen waarin je naar de kruinen van bomen kunt liggen kijken en mijmeren spreekt me aan. Het zou een mooi rondje zijn voor de Stille Wandeling, maar met wat minder educatieve borden..