Het houdt ook mij al anderhalve dag bezig: het beeld van een scheldende en tierende Matthijs van Nieuwkerk. Die wij televisiekijkers kennen als een enthousiast kunst- en cultuurminnend mens heeft ook een duistere keerzijde. Ik zag het eerste bericht erover vrijdagavond op in de nieuwsbrief van De Volkskrant en sindsdien hebben we het er steeds over. Hoe het lijkt op de kwestie van voormalig Kamervoorzitter Khadija Arib, ook publiekslieveling. En uitgever Mai Spijkers waar zijn jarenlange rechterhand Ronith Palache een boekje over opendeed.
Ik probeer me steeds voor te stellen hoe Van Nieuwkerk er nu bij zit in zijn boerderij te Almen. Hij zal de deur niet meer uit durven, stel ik me zo voor. Zijn beste vrienden die hem komen bijstaan. Zijn nieuwe geliefde. Maar hij zal zich er openlijk mee moeten verhouden, meer dan hij tot nu toe doet. Nu zegt hij zinnen als ‘gedane zaken’ en ‘Het artikel is een karikatuur van hoe het was’, want ongetwijfeld was de sfeer op de redactie ook heel vaak wél heel goed. De directie die wegkeek en een blik nieuwe medewerkers opentrok als er weer enige burn out waren geraakt.
Ik lees in de honderden reacties onder het artikel op Nu.nl. Niet dat ik dat graag doe want doorgaans zijn die kort door de bocht en ongenuanceerd negatief, maar er staat vaak dat dit in zoveel bedrijven voorkomt, woedende en scheldende managers. Dit is niets bijzonders, zeggen ze. Ik heb het zelf ook meegemaakt in mijn periode Capelle aan de IJssel. Niet ikzelf had er direct te maken, maar wel mijn leidinggevenden. Die hadden een tierende directeur boven zich en gingen uiteindelijk maar met ontslag.
Chanson over Matthijs en Khadija in tv-programma ‘Even tot hier’:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten