zaterdag 31 augustus 2019

The Voice Senior

Al zappend val ik van het ‘Sterren Muziekfeest op het Plein’ in een programma ‘The Voice Senior’ op RTL4. Dat eerste is massa-amusement met Nederlandse artiesten, bij het tweede doen oudere Nederlanders auditie voor een grand finale. Er doen best veel mee, voor mijn gevoel waren het er wel 15. Dit was de eerste aflevering van seizoen 2: The Blind Audition. Vier juryleden / coaches zitten met hun ruggen naar de zanger toe en als zijn hem/haar goed vinden dan drukken ze op een rode knop en bieden ze zich aan als coach. De coaches dit jaar zijn Marco Borsato, Ilse de Lange, Frans Bauer en Angela Groothuizen. Als meerdere coaches zich aangebieden mag de zanger zelf kiezen door wie hij/zij gecoacht wil worden. Het programma is een kijkcijferkanon. Maar omdat ik bijna nooit tv kijk weet ik zulke dingen niet.

Afgezien van de opgeklopte energie en vrolijkheid bij dit soort programma’s waar ik niet zo goed tegen kan vind ik opeens de deelnemers aan de Voice Senior heel erg leuk. De meesten zijn in de zeventig en zeer levendig en charming en goed. Meer dan de helft heeft ooit kort of lang een muziekcarrière gehad en wil nog wel eens schitteren. Ze zingen ook heel goed. Niet allemaal, en die vallen dan ook genadeloos af.

donderdag 29 augustus 2019

Darah

Ik kom ineens te eten bij Afghaans restaurant Darah. In/aan een werfkelder aan de Oudegracht, tegenover grand café Winkel van Sinkel. Het bord met de naam Darah en een plaatje met vier kamelen in een woestijn had ik al wel een tijdje gezien maar dat wijst een stomme steeg in. Ander keertje, denk je dan. Tot een paar jaar geleden zat hier het Italiaans restaurant Sardegna. Maar nu is er een tafeltje vrij aan het water. 

Wat een verrassing! Heerlijk veelzijdig eten, mooie bediening, een echte aanrader. De recepten gaan een beetje richting Indiaas, maar dan lichter. Heel creatief met rijst. Heerlijke kleine stukjes kippenvlees, kalfsvlees en lamsvlees in zachte curry's. Aardige jonge mensen in de bediening. Ik heb nog nooit een Afghaans kookboek gezien, dat zou ik zo aanschaffen. Afghaans voor beginners. We maken ook kennis met de toetjes moerbei-ijs en kardamon-ijs.

Er hangt weer een heel verhaal aan dit restaurant. Ze zitten er nu twee jaar. De twee eigenaren zijn begin twintig.


woensdag 28 augustus 2019

Tantetje

De ergotherapeute vraagt als ik zeg dat ik zo onrustig word van 8 weken niets kunnen: waar werd je daarvoor dan rustig van? Ik zeg: Lezen en muziek luisteren, maar tekenen noem ik niet. Ik ben heel bang dan dat niet meer gaat. Als ik een pen oppak om iets in mijn agenda te schrijven trilt mijn hand heel erg. Dat komt omdat de spieren al zo lang niets doen, zegt ze. Het komt allemaal wel weer goed, zegt ze. Het gaat steeds beter.

En dan verzamel ik heel veel moed en ga ik werken aan dit grappige portret. Halverwege doet alles heel erg zeer, en moet ik alle pijn en kramp weer uit de verkrampte hand wegkrijgen, maar ik ben wel blij dat het weer terugkomt. Dit zijn Jongste Nichtje en Bébé2, op de Familiedag in juni. Jongste Nichtje is wel gelukt, geloof ik, Bébé2 wat minder, maar het is goed zo.

Behandeling

‘Hoe zit dat nou met de diagnose “dystrofie”’,’ vraag ik aan de ergotherapeute, hier ook wel genoemd ‘het wrede meisje’. Ze moet nodig een nieuwe naam want ze is al lang niet wreed meer. Ze is goed in gesprekken. ‘De ene specialist die zegt dat ik dystrofie hen en de andere die dat vol vuur tegenspreekt. Hoe dat te duiden?’ Het meisje zou nóóit tegen een patiënt zeggen dat-ie dystrofie heeft, maar mijn klachten liggen volgens haar inderdaad wel in die richting. En als het mij helpt om de mensen om mij heen uit te leggen wat ik mankeer, dan mag ik volgens haar wel dystrofie zeggen. Zelf zou ze zeggen dat ik een gecompliceerde breuk had, en dat ik qua genezing daarvan mijn leeftijd niet mee heb. 

‘En al die oefeningen’, ga ik door. ‘Die van Morris wil ik wel doen, acht keer daags, maar die van jou! Ik wíl ze niet. Gék word ik ervan.’ Ze had me opgedragen om mijn rechterhand met een (zwachtel) sjaal aan de tafel vast te binden en op te rekken. Een half uur lang. Elke dag. Het is gewoon too much, zeg ik, ik voel me al zo gevangen. Ik ga mezelf niet aan de tafel vastbinden. Ik wil niet ik wil niet ik wil niet. Ik verzin wel wat anders om die spieren op de hand te rekken.’

En die spalk. ‘Jullie zeggen allemaal dat ik die zo weinig mogelijk moet gebruiken. Maar als ik die spalk draag heb ik tenminste even geen pijn en kan ik aan iets anders denken en over iets anders praten.’ ‘Doe maar’, zegt ze nu. ‘Doe die spalk maar aan.’

En dat ze steeds vragen ‘Heb je nog iets leuks gedaan?’ ‘Ga je nog iets leuks doen?’ ‘Ik ben gisteren naar de Maarsseveense Plassen gegaan om te kunnen zeggen dat ik iets leuks heb gedaan’, vertel ik. ‘Hú’, huivert het meisje, ‘ik houd helemaal niet van strand. Al die mensen met veel te weinig kleren aan, dat hoef ik allemaal niet te zien.’ ‘En ik was op het nááktstrand’, zeg ik, ‘om te kunnen rapporteren dat ik wat léuks heb gedaan!’ Daar moeten we dan samen wel weer smakelijk om lachen. Ik hóef niet iets leuks te doen.

dinsdag 27 augustus 2019

Maaltijdsalade

Het hoogtepunt van mijn dag heutzutage is de maaltijdsalade. Na alle oefeningen. Van die maaltsalades had ik al lang een verhaallijn kunnen maken, want u denkt natuurlijk ook elke dag: Wat-Zullen-We-Eten? En zelf vergeet ik na afloop de salade onmiddellijk weer. Raar, want omdat ik niet zoveel kan is het weer zelfgemaakte eten een grote vreugde. Vandaag wordt het van 24Kitchen de maaltijdsalade met gerookte forel. Met krieltjes, venkel, avocado, augurk, ei, gerookte forel, slablaadjes, en een sausje van crème fraiche (light) met beetje mayo en honing. Mjammie.

maandag 26 augustus 2019

Rode stoeltjes

Gelezen: De rode stoeltjes van de Ierse grande dame schrijfster Edna O’Brien. Roman uit 2015. Over de oude en nieuwe bewoners van Ierland en Engeland, veel slachtoffers van oorlogsgeweld, maar ook daders. Hoe dat de samenleving beïnvloedt, in dit geval een Iers dorp waar een excentrieke charismatische oudere man komt wonen, dr Vladimir Dragan, die zich healer en therapeut noemt. Geïnspireerd op Radovan Karadzic, de eerste Servische president. 

De beeldschone Fidelma, getrouwd met Jack, raakt geheel in de ban van dr. Vlad en wil een kind van hem. Tegen de tijd dat haar zwangerschap haast niet meer te verhullen is wordt hij opgepakt en breed uitgemeten in de media. Een stel trawanten - bloedbroeders van dr. Vlad - neemt haar ongelofelijk te grazen en aborteert haar met een breekijzer. Het is allemaal teveel, voor haar en al helemaal voor haar man Jack. De seksueel mishandelde vrouwen die vaak beschouwd worden als een schandeq voor hun familie en weg moeten. Fidelma vertrekt gebroken en zonder iets op zak naar Londen waar ze anoniem en onderaan de maatschappelijke ladder tussen oorlogsvluchtelingen aan werk en een slaapplek moet zien te komen. Ze komt terecht bij een opvangcentrum dat geleid wordt door wen vrouw die het beleg van Srebrenica heeft overleefd.

De titel ‘De rode stoeltjes’ verwijst naar een herinneringsbijeenkomst in Sarajevo in 2012 om te herdenken dat de stad in de jaren negentig vier jaar lang belegerd en beschoten werd. Er werden meer dan 11 duizend rode stoelen neergezet om de even zovele doden te gedenken. Meer dan 600 kinderstoeltjes.

De leidster van het centrum geeft mensen eens per week de kans hun verhaal te vertellen, verhalen voor oorlogsgruwelen en verkrachtingen, besnijdenissen. Het vertellen en luisteren helpt ze om door te leven en weer een beetje mens te worden. Fidelma gaat ook nog naar de berechting van dr. Vlad bij het tribunaal in Den Haag.

Het is mooi geschreven een zeer indrukwekkend boek. Raar dat ik er niet van gehoord had.

Mooie recensie in NRC:

What’s in a name

Het heeft een naam en het heet dystrofie. De professor ziet het in een oogopslag. Niet op internet kijken, zegt hij, daar word je heel ongelukkig van. Het is iets op cellulair niveau, het is onduidelijk hoe het komt en waarom de een het krijgt en de ander niet.  Het wordt wel weer beter maar je hebt er veel fysiotherapie en veel geduld voor nodig. Veel oefenen en niets forceren. Je voelt zelf wel aan wanneer je weer kunt fietsen of autorijden.

De revalidatie-arts naar wie ik vervolgens toe moet (verzekeringstechnisch) zegt echter dat het absoluut géén dystrofie is. Zij gaat dat zeker aan de professor melden. Want als het dystrofie zou zijn kon ik geen spalk dragen en kon zij mijn hand niet aanraken. Pértinent niet! Nou, dan niet. Ik weet het ook niet, misschien is het een kwestie van gradaties?

De behandeling die beide artsen bepleiten is hetzelfde: langdururige en intensieve fysio- en ergotherapie, dus wat maakt het uiteindelijk uit. Toch is het even wennen dat ik geen dramatische diagnose meer heb. Op de een of ander manier bood die een soort legitimatie voor de wat trage genezing.

En het was ochtend geweest en het was avond geweest... de tigste dag. En vrolijk voort maar weer.

Gli Angeli

We gaan naar vier 'Stabat Maters', uitgevoerd door het solistenensemble Gli Angeli Genève in Tivoli Vredenburg in het kader van het  Festival Oude Muziek dat weer in alle hevigheid losgebarsten is. Het is er niet erg weer voor, zó warm als het is, het is meer muziek voor het vroege voorjaar met Pasen, maar heel erg mooi.  

Het ensemble staat onder leiding van Stephan MacLeod en ze zingen de mooiste Stabat Mater-zettingen uit 400 jaar muziekgeschiedenis: de renaissancepolyfonist Palestrina voorop, dan  Domenico Scarlatti en Giovanni Battista Pergolesi laveert het programma langs hoogbarok en pre-klassiek, om te landen in 1985, toen Arvo Pärt op verzoek van de Alban Berg Stiftung in Wenen de Maria-hymne toonzette in zijn tintinnabuli-stijl. Dat is wel het bijzonderste stuk.

De bééldschone en ook qua stem práchtige Portugese sopraan Ana Quintans zingt de sterren van de hemel.

zondag 25 augustus 2019

Lelies

Ons koor gaat bijna weer beginnen. Begin september. De dirigente stuurt nu alvast een oefenschema voor september en oktober. We gaan door met Vivaldi. zegt ze, maar we gaan ook madrigalen instuderen. Om te beginnen 'Those sweet delightful lilies' van Thomas Weelkes. De zomerstop was veel te lang.



En de alt-partij:

zaterdag 24 augustus 2019

Blauwbaard

Gelezen: Blauwbaard van Amélie Nothomb. Een novelle met weinig woorden en veel wit op de pagina’s, dat kan ik wel aan. Haar werk kan ik altijd wel aan.

Ik lees dezer dagen veel minder dan ik zou kunnen, het wil niet. Als ik klaar ben met al mijn tijdrovende handelingen en taakjes - want met één arm - moet ik weer oefeningen doen en dan heb ik pijn en wil ik niet meer. Maar naar het naaktstrand kan ik niet zonder boek, als ik niet uitkijk lig ik steeds naar al die naakte mensen te staren. 

Dit is wel weer een leuke Nothomb. Een jonge Belgische vrouw in Parijs zoekt woonruimte en reageert op een advertentie waarin een grote kamer in een luxe villa wordt aangeboden voor €500. De verhuurder is een steenrijke Spaanse edelman. Er zitten 15 vrouwen te wachten, maar dit meisje wordt het. In de wachtruimte hoort ze het verhaal dat er al acht vrouwen gewoond hebben en dat die allemaal verdwenen zijn. 

Wanneer hij haar het prachtige huis laat zien is er één kamer, de donkere kamer, waat ze niet in mag, en als ze dat wel doet zal er iets ergs gebeuren. Haar zal dat niet overkomen, daar is ze van overtuigd. Hij kookt verrukkellijj voo haar, de dure campagne vloeit rijkelijk, hij verklaart haar al ras zijn liefde, ze voeren geestige vinnige dialogen over de liefde en over de bijbel. Nou ja, ik verklap natuurlijk de afloop niet,

Bloot

De afgelopen weken leek de herfst begonnen, ik blij, maar nu is het ineens weer hoogzomer. ‘Laten we naar de Maarsseveense Plassen gaan’, zegt Bobby, ‘daar ben ik het hele jaar nog niet geweest.’ Hij gaat zijn hele Utrechtse leven al daar naar het naaktstrand en ik heb mij daar aan geconformeerd, hoewel ik het niet van huis uit gewend ben en het nog steeds niet helemaal gewoon vind. Freikörper Kultur. FKK. Al die blote lijven, al die mannen met die zwiebelende piemels... 

Maar als ik er eenmaal ben dan is het altijd weer zo vredig en democratisch dat ik er eigenlijk niets op tegen kan hebben. Er komt een andere selectie mensen dan op de geklede stranden. Veel bejaarde stellen, jonge gezinnetjes, vriendinnen, vrouwen alleen, mannen alleen, mannen samen, zelfs mensen net rollators en in rolstoelen. Ze zwemmen en kletsen samen in hun nakie alsof dat blote de normaalste zaak van de wereld is. 

Het water is heerlijk verkoelend, je kan in de zon en onder de bomen. Op de plaats rust. 

Een review op de site Blootkompas: 'Op het betaalde naaktstrand aan de Maarsseveense Plassen ontdekte ik eind jaren tachtig het naturisme. En nog altijd is het één van mijn favoriete plekken. Om te beginnen is het prachtig gelegen: een mix van zon- en schaduwplekken tussen groene loofbomen en steigertjes naar een heerlijk zwemmeer. Er is een kiosk waar je een drankje en een eenvoudige snack kunt kopen. Het publiek is gemêleerd: jong en oud, man en vrouw, alleengaanden en stellen met of zonder kinderen. Rustig en geen overheersend 'ons-kent-ons'-sfeertje. De toegangsprijs van 5 euro houdt gluurders buiten het hek. Goede parkeergelegenheid en fietsenstalling. Ik hoop er nog vele jaren te komen!

vrijdag 23 augustus 2019

Miljoen

Moet je kijken! Ongemerkt ben ik afgelopen maand de miljoen pageviews gepasseerd. Miljoen! In de bijna 12 jaar dat ik blog. Tegenwoordig heb ik ca 200 pageviews per dag.  De laatste weken zakte het aantal wat terug. Wie wil er ook lezen over gebroken polsen armen, dacht ik dan zelfkritisch. Maar ja, het is wat het is.

Gisteren had ik er echter ineens 651 pageviews. En de meeste bezoekers komen momenteel uit de USA? Huh? 

Na 22 jaren in dit leven...

Deze foto van mij staat al anderhalf jaar op mijn bureau. Hij komt uit de nalatenschap van Marg. Haar zus Hilda gaf 'm aan mij, na Margs overlijden. Ik was zo 22 denk ik. Bobby vindt 'm prachtig, ik lijk wel David Bowie, zegt hij. Het was de jas van Hani501, gemaakt van een stugge onverwoestbare stof die deed denken aan wat ze gebruikten voor autobekleding. Hij was majestueus lang, bijna tot op de grond.

Wat een leuk mooi fris meisje, denk ik nu. Dat vond ik zelf toen niet. Ik vond mijzelf (uiterlijk) een beetje een grijze muis. Ik was niet vrouwelijk, ik was niet jongensachtig, niet femme en niet butch, ik had geen uitgesproken haarkleur, had ik nou krullen of niet... 

En moet je kijken, wat een leukie. David Bowie is wel het ultieme compliment.

Terras

Zus 3 is terug van haar holidays en wil in de avond wel even met mij op een terrasje. We hebben hier in de buurt een paar keuzes, meestal doen  we Bistro Belle in Oud-Zuilen. Nu wil ik echter graag naar het terras van Anafora in het Máximapark. Het heeft - hoewel het Vleuten / Leidsche Rijn is - toch iets vrolijk stads. Je zit op een terras aan een grote vijver en er komen allerlei recreërende mensen langs het terras: hardlopers, skaters, vissers, barbecuers,  Verzin het maar. Een beetje als het terras van voorheen-het-Filmmuseum in het Vondelpark, maar dan op zijn Vleutens. Leg het maar eens uit, maar áls je iemand dan zo gek krijgt hier naar toe te komen is het mooi wel raak.

donderdag 22 augustus 2019

Binnen handbereik

Om mijn hernieuwde Cineville-pas er wel uit te halen  moet ik nodig weer naar de film en het wordt ‘Au bout des doigts’ in het Springhaver. ‘Binnen handbereik’ betekent die titel. Práchtige ontroerende film van Ludovic Bernard over een talentvolle knaap Mattieu uit een voorstad van Parijs, getalenteerd pianist, maar ook een boefje. Hij wordt ontdekt door Pierre, muzikaal directeur van het conservatorium te Parijs, als hij op het station op de piano speelt. Maar vanwege diefstallen jaagt de politie achter hem aan. 

De directeur gaat hem redden door hem een 'taakstraf',  maar in werkelijkheid een versnelde opleiding aan het conservatorium te bieden, en zet daarmee ook zijn eigen reputatie en toekomst op het spel. Mattieu komt uit een arm eenoudergezin , gescheiden moeder met drie kinderen. Nou ja het zijn allemaal clichés maar het raakt toch wel. Je hebt mensen nodig die in je geloven maar je moet ook in jezelf geloven en je hart laten spreken.

woensdag 21 augustus 2019

De zegeningen

Het meisje van het UWV dat mij mag monitoren belt. Hoe of het is. Ze is het met mij eens dat ik nog niet kan werken en gaat de casus nu teruggeven aan haar baas. Ze mocht me zes weken monitoren en die zijn nu voorbij. Ik hoor wel hoe het verder gaat en of een bedrijfsarts me wil zien. 

Vanwege het uren wachten op dat telefoontje kan ik niet naar de fysio. Dat wordt morgen. 

De mensen leven met mij mee. K. meent dat ik aan de fysio om lymfedrainage moet vragen want een vriendin van haar had zoveel aan lymfedrainage gehad. Ze appt al drie keer: wat vindt je fysio nou van lymfedrainage? Het is heel lief maar ook een beetje dwingend. Ik zie de fysio maar een kwartier en dan wil hij weten hoe het gaat, of ik mijn oefeningen trouw doe, of ik leuke dingen doe, hij gaat met mij buigen en rekken, auau, ik vraag waarom het gaat zoals het gaat, en voor je het weet is het kwartier voorbij.  

Om dan ook nog prangende kwesties van vriendinnen en  zussen mee te nemen ... Want ik denk dat lymfevocht iets anders is dan wondvocht. En het duurt 3 tot 8 máánden voor het weer goed is. We zitten nu op 8 wéken.

Een buurtbewoonster zegt: ‘Heb je nu al weer wat aan je arm?’ ‘Het is nog steeds dezelfde arm. Genezen van een gebroken pols duurt 3 tot 8 maanden.’ ‘Zou je dan niet eens aan revalidatie gaan doen?’ Tja.

Ondertussen houd ik mij bezig met de opdracht van het wrede meisje on de rechterarm weer méé te laten doen. En er zijn steeds kleine vreugden. Vandaag kan ik weer met rechts tandenpoetsen. Zachtjes, maar het gaat. En ik kan weer  met twee handen een kommetje vormen en zo water uit de kraan drinken. Een kleine vreugde die best een beetje een grote vreugde is. Tel uw zegeningen.  

Over gebroken polsen:

Kaballa

Zo werd de tentoonstelling aangekondigd: 'Veel mensen hebben wel eens van kabbala gehoord, maar weten eigenlijk niet precies wat deze mystieke joodse traditie inhoudt.' Tot die groep mensen behoor ik. Ik wil het wel graag weten, maar het dringt  niet tot mij door.

De tentoonstelling 'Kabbala – De kunst van de joodse mystiek' zegt daar verandering in te brengen. Voor wie het helemaal niet weet: Kabbala is de naam van oude kennistradities van joodse mystici waarmee zij het leven proberen te doorgronden. Zij gaan ervan uit dat er ‘oerkennis’ bestaat over God, de schepping en het functioneren van mensen. Vanaf de 20e eeuw bereikte kabbala een steeds breder publiek en werd het ook een bron van inspiratie voor kunstenaars, schrijvers, filmmakers en hedendaagse pop-iconen, joods en niet-joods. Er zijn op de tentoonstelling dan ook werken te zien van Barnett Newman, R.B. Kitaj, Marc Chagall en Anselm Kiefer, maar ook materiaal van popsterren als Madonna en David Bowie. 

Het was het affiche met David Bowie erop dat me overhaalde naar de tentoonstelling te gaan. Op de foto zie je hem een kabbalistische levensboom tekenen. Als popsterren de kabbala snappen, dan moet ik er toch ook iets van kunnen oppikken. Deze foto is afkomstig van een fotoshoot voor het album 'Station to Station' (1976), maar hij is nooit gebruikt. In de titelsong van het album in kwestie komt de tekst 'Here we are one magical moment from Kether to Malkuth' voor. That's all. Wel een beetje misleidend.

Al met al heb ik er een uur wat verdwaasd rondgelopen. Soms hele mooie beelden, verrassende filmpjes, bekende schilderijen van Chagall en Werkman, maar veel wijzer werd ik er niet van.

Er wordt ook een live-uitvoering van 'Like a prayer' van Madonna vertoond, waar gedurende een minuut Hebreeuwse letters projecteerd worden, maar als ik dat filmpje op YouTube terugzoekt is het niet te vinden. Wel veel katholieke uitvoeringen. Dus die popsterren zijn er wat mij betreft er een beetje met de haren bij gesleept. Wel slim, want ik ben er ook in getrapt. 

Verder zijn er veel mooie oude handschriften te zien hoor en prachtige amuletten, maar het lijkt mij vooral interessant voor de ingewijden, en zoals ik al zei: die ben ik nou net niet.  

Wel ben ik zeer gefascineerd door een videoclip van de Israëlische vocaliste en performancekunstenares Victoria Hannah, getiteld 'Aleph-Bet en 22 letters'. Het gaat vast over de kabbala. Kijk maar even mee.


Victoria Hanna- Aleph-bet (Hosha'ana) from ZOA Films on Vimeo.

Zij komt uit een orthodox joodse familie. Hier vertelt ze erover.


Verder lezen:
Interview met conservator Mirjam Knotter

dinsdag 20 augustus 2019

Op de grote stille heide ...

Er zijn meer mensen die zich door het Journaal-item gisteravond hebben laten inspireren tot een heidewandeling. Dat bloeiende heide een nieuws-item kan zijn.  Blijkbaar was er ergens algemeen aangenomen dat de heide niet meer zou bloeien. Door de hete zomers. Maar de regenbuien van de afgelopen week deden weer wonderen. Ik loop de NS-wandeling van Driebergen-Zeist naar Austerlitz. Die voert via Landgoed Heidestein. De naam zegt het al. Daar op een bankje komt een meisje naast me zitten uit Capelle aan den IJssel dat nog nooit bloeiende heide heeft gezien, vertelt ze. Behalve dan in de berm langs de A28 tussen Utrecht en Amersfoort. Dus ze had op de kaart heide gezocht en dit was de dichtstbijzijnde. Ze draagt een knalpaars nylon shirt, maar dat paars is toeval, zegt ze.


Het is 10 km lopen naar Austerlitz, en ik ben helemaal alleen in de bossen. Ik vind dat altijd een beetje eng, toch beetje bang voor enge mannen, maar die zijn er niet en verder is het heerlijk. De bushalte in het dorp is helaas ‘s zomers niet in gebruik. Ik moet op zoek naar de bushalte in de bossen.

Bericht bij Omroep Gelderland over de paarse heide



maandag 19 augustus 2019

Zomergast

Natuurlijk kijk ik naar aflevering 4 van Zomergasten met Maxim Februari. De eerste aflevering waar ik mij voluit en zonder ge-jamaar aan over kan geven. Mooie fragmenten, mooie observaties, mooie gedachten, humor, relativering. Origineel. Eigenzinnig. Authentiek. Geestig. Menselijk. Intelligent. Nieuwsgierig. Een pleidooi voor schoonheid, naar niet altijd de hoge museale schoonheid, maar ook straatkunst. De klik tussen Janine Abbring en Maxim.

Hij kijkt veel tv. Door mijn ziekte ga ik ook weer meer tv kijken en merk je dat je daarmee een gezamenlijk gespreksonderwerp hebt met de mensen. Veel mensen kijken tv en ook op het moment dat het uitgezonden wordt. Lineair kijken heet dat in mediatermen geloof ik. Dat doe ik vrijwel niet, ik ben van het uitgestelde terugkijken. Janine zei tegen Maxim: ‘Jij bent vast zoiemand net als ik die zegt dat hij weinig tv kijkt en achteraf veel bekijkt.’ Twee weken terug zei Hannah Bervoets ook dat zij veel tv keek. Ik dacht dat tv kijken helemaal uit was, maar blijkbaar is dat niet zo.

Natuurlijk ging het ook over zijn transitie van vrouw naar man. De hele medische behandeling bestaat uit een tubetje testosteron dat hij dagelijks opsmeert, zegt hij. En dat iedereen wil weten of hij nu een penis wil of heeft. Vooral hoger opgeleide mensen stellen hem die vraag. Zelf denk je ook: maar dat zou ik ook graag willen weten. Maar ik realiseer me ook wel dat het een bijzonder impertinente vraag is. De achterban had hem gevraagd op tv uit te dragen dat transgenders ook een beroep hebben. Dat transseksueel zijn geen beroep is.   

Ooit - in 1994 ofzo - was ik met een groep Nederlandse en Vlaamse schrijfsters naar Australië en M. Februari was ook mee. Met  drie deden we toen nog een stop-over op Bali, onder wie M. Drie dagen. Drie wonderlijke dagen.

zondag 18 augustus 2019

Chrysantjes

Lucie Theodora’s kleine wereld. Vandaag zijn de potchrysantjes in de Bonus. Eerst neem ik er twee mee (2 voor €2,49), maar ze zijn zó leuk dat ik ‘s middags hele voorraad (nog vier) maar wegkaap. Het zijn herfstbloemetjes, maar het wordt ook al een beetje herfstig. Raar. Andere jaren waren we nog op vakantie nu. Cyclaampjes, roosjes, vlijtige liesjes en chrysantjes in de kleuren wit-roze-lila fleuren deze invalide nazomer waanzinnig op. Heel bevredigend, dit paradijsje. Eigenlijk lukt het steeds beter, 'gelukkig leven'. Denken erover helpt niet, gewoon dóen.

Nieuwe wapenfeiten, voor in het 'dankdagboek': ik kan weer (een beetje) flossen, ik kan weer (een beetje) mijn handen wassen, ik kan weer (een beetje) met mijn rechter middelvinger typen. Ik kan eenpansgerechten maken - met voorgesneden kip/vis/vleesvervangers en groenten. Ik rond mijn eerste stuk voor Museumkijker sinds de zomer af. Over de Kunsthal. Dat gaat morgen online. Kortom: er is hoop. 

zaterdag 17 augustus 2019

Vitamine C

Naar Nichtje en haar Bébé’s in Oosterbeek. ‘Ze zijn zo gegroeid, je herkent ze niet terug!’ Had ze gezegd. Vanwege mijn arm/pols en de naweeën ka ik helaas niet babysitten, maar op bezoek kan nu wel. Met de bolide is het naar Oosterbeek 50 minuten, met bus-trein-bus duurt de reis anderhalf uur. Hoe erg is erg? Er gaat een bus 51 van Arnhem naar Wageningen en die stopt al na tien minuten vrijwel voor hun deur. OV-reizen buiten de spits valt alleszins mee.

Nichtje die van beroep arts is op de Eerste Hulp van een ziekenhuis heeft vaak met patiënten met gebroken armen te maken. Vol verbazing kijkt ze echter naar mijn arm en hoort ze mijn verhalen aan. Ze heeft geen idee. ‘Wij zeggen tegen de mensen als het gips eraf gaat: over drie maanden is het hopelijk over’, maar over het genezingsproces heeft ze geen idee. Die dikke  stijve scheve hand en pols, de fysio, de pijn. Misschien heb ik met deze breuk wel extra pech, want bij een eerdere polsbreuk ging het makkelijker, maar toch. 

Wel heeft ze nog een tip. Voor vrouwen die voorbij de menopauze zijn lijkt gedurende drie maanden hoge dosering vitamine C-pillen slikken een heilzame werking op het genezingsproces. Op de wondvochtsoep. Het is een bevinding, er is geen echte verklaring voor. Baat het niet, schaadt ook niet.

Terug in de trein Google ik het en kom ik er inderdaad artikelen over tegen. Ter voorkoming van posttraumatische spierdystrofie. Wat dat nou weer moge wezen. Maar het klinkt wel heel erg. Dus bij de Etos op het station koop ik maar gauw een pot Vitamine C.

Over polsbreuken en vitamine c:

donderdag 15 augustus 2019

Joana Vasconselos

Laat ik het weer eens proberen, naar een tentoonstelling. Als Bobby zijn wekelijkse gang naar Maassluis doet mag hij me afzetten bij de Kunsthal in Rotterdam. Daar is een tentoonstelling ‘I’m Your Mirror’ van de Portugese kunstenares Joana Vasconselos. Zij is geboren in 1970 in Parijs, waar haar ouders toen naar toe gevlucht waren, maar in 1974 gingen ze terug naar Lissabon. De expositie is een bonte verzameling grote kleurige extravagante objecten, zeg maar gewoon ‘statements’. Het werk waar ze ooit mee bekend is geworden is een 6 meter hoge kroonluchter van tampons (glimmend, want nog in plastic). ‘O! They are real tampons’, giechelen drie Japanse bezoeksters en gaan dan alle drie close up foto’s maken. In 2012 werd dit werk (‘The Bride’) geweerd bij een overzichtstentoonstelling in Versailles.

Het is allemaal roze, veren, grotesk. Eerst zie je op afstand het beeld en dan van dichtbij de materialen. Dagelijkse materialen maar in het kader in kwestie nogal vervreemdend. Gigantische pumps (‘Marilyn’) gemaakt van glimmende pannen en deksels. Een helicopter met veren en Swarovski-sieraden. Een fauteuil beplakt met aspirinestrips. Een bed besprak met valiumstrips. Lotusbloemen van stoomstrijkijzers. Een gigantisch hart van rood wegwerpbestek. Geen kleuren en vormen en thema’s en materialen die je veel in musea tegenkomt. Want afkomstig uit het privédomein van vrouwen. Elk werk is een  statement. Vrouwelijk en feministisch kun je het noemen. Maar ook anderszins geëngageerd. Of ergens tussen-kunst-en-kitch. In een filmpje op YouTube vertelt dat ze een werkplaats heeft waar twintig gespecialiseerde werkkrachten voor haar werken. Dat zal. Je ziet haar in een supermarkt tientallen knuffels kopen als onderdeel van weer een kunstwerk.

Vooraf had ik foto’s van Vasconselos’ werk gezien, meestal in vrij lege witte omgevingen gefotografeerd. Het afgelopen jaar had ze in diverse Europese steden overzichtstentoonstellingen, onder andere in het Guggenheim Museum in Bilbao. Hier in de Kunsthal te Rotterdam staan de werken tamelijk straf op elkaar, elkaar welhaast te verdringen. Als bezoeker weet je haast niet waar je moet kijken. Het is wel een belevenis, nogal ontregelend, fotogeniek en Instragrammable. Je kan zeggen dat ze zo dicht op elkaar een dialoog aangaan, zoals dat heet, maar zelf had ik wat meer ruimte en/of wat minder werken beter gevonden. 

Het is ongebruikelijke kunst. Je vraagt je wel af wat het keerpunt in iemands carrière is waardoor hij/zij erkenning krijgt en doorbreekt. Dat was met die kroonluchter van tampons bij de Biënnale van Venetie in 2005, waarna grote internationale en Portugese overzichtstentoonstellingen volgden.     

Na afloop ga ik nog wat rondhangen in de parken rond de Kunsthal. Heerlijk uitje. En dan met de metro naar Schiedam en de snelbus naar Maassluis. Want de trein van Rotterdam-Schiedam-Maassluis-Hoek van Holland zal al jaren vervangen worden door een metro. Maar dat is een verhaal apart.

woensdag 14 augustus 2019

Het wrede meisje

Drie keer per week ga ik nu naar de fysio. Zelf doe ik acht keer daags mijn oefeningen, en de fysio gaat dan nog wat extra rekken en trekken en meten. Twee keer per week kom ik bij naar Moris en één keer bij Danny. Zij is de ergotherapeut die ook de spalk heeft gemaakt. Vorige week heeft ze me nogal fors behandeld, waardoor ik een schrik in mijn lijf heb ontwikkeld bij het idee weer een kwartier aan haar overgeleverd te zijn. 'Ik moet weer naar het wrede meisje', denk ik steeds.

Dus dat vertel ik vanmorgen eerst maar even, en of ze iets minder fors wil doen. Ze zal wat minder hard buigen en strekken, belooft ze, ik moet het maar aangeven, en we krijgen leuke gesprekken. Ik vertel over de existentiële vragen die je bevangen als je niet kunt doen waar je normaal gelukkig en tevreden van wordt. Dingen maken. Niet kunnen tekenen, schrijven, autorijden, fietsen, koken. Anderhalf uur doen over de ochtendrituelen douchen aankleden ontbijt maken, medicijnen slikken, streepjes onder de ogen, schoenen aan, kopje koffie. Het gedoe van was ophangen, was opvouwen, veters strikken. Ze had op school lessen gehad over leven-met-één hand en kon nu zelf ook veters strikken met één hand, vertelt ze. ‘Ook handig als je aan het bellen bent.’ 

Ze is heel ambitieus en gedreven. Weet veel en legt graag uit. En leuk. Eindelijk hadden ze de röntgenfoto's van mijn pols gekregen, en multidisciplinair besproken (met Moris en een senior) en ze begrijpen niet goed waarom er gekozen is voor waarvoor gekozen is, namelijk niet opereren. Want er was/is een stukje bot afgebroken dat nu rondzweeft en pijn doet. Daar hangen allemaal bindweefsel en spiersystemen omheen, die nu helemaal in de war zijn. Volgens haar kan ik er de rest van mijn leven last van houden

Ik vertel dat ik een spiriboek ben gaan lezen over gelukkig zijn, de tip van vreugdedagboeken en dankdagboeken. Dat dat best moeilijk is nu. En over mijn oplossing in wandelingen, vriendinnen en mijn tuintje, en dat vindt ze nu wel leuk. Ze heeft een boek Being Mortal. Illness, Medicine and What  Matters in the End door de Indiaas-Amerikaanse arts-schrijver Atul Gawande gelezen, ik geloof dat het gaat over de levensdrift van mensen, dat heeft diepe indruk op haar gemaakt en of ik het wil lezen. Ik krijg het meteen mee  Zelf denkt ze dat ze niet meer zou willen leven als ze niet meer kan lezen of luisteren. En ze vertelt dat een vriendin van haar huisarts gaat worden en worstelt met de vraag of ze wel euthanasie zou willen toepassen op haar patiënten. Dus nu zijn het wrede meisje en ik ineens vriendinnen geworden. Ik heb na afloop ook weer het gevoel dat ik ietsje meer kan met de hand.

dinsdag 13 augustus 2019

Millennials

In mijn mailbox zit weer een link naar het artikel-van-de-dag van Vrij Nederland. Het gaat over wandelen. Dat wil ik wel lezen. Een tijdje terug heb ik mij geabonneerd op hun dagelijkse nieuwsbrief met een gratis proefabonnement op hun site en die formule werkt goed voor mij, merk ik. De papieren VN is mij te dik, te veel. Daar lees ik twee stukken in en daar blijft het dan bij. Een artikel per dag is beter. 

Maar de proefperiode is net vandaag voorbij en nu moet ik mij echt abonneren. Anders kan ik het niet lezen. Het gaat om een soort essay door ene Lisa Bouyeure naar aanleiding van een boek getiteld Wanderlust van Rebecca Solnitz. Lisa heeft de indruk dat haar generatie van ‘millennials’ het fenomeen wandelen heeft uitgevonden. Ze noemt het hiking en vindt het iets totaal anders dan wat die oudere wandelmutsen doen. (In Duitland hadden ze ook al een nieuw woord: Pilgern, maar dat is geloof ik meer pelgrimeren.) Lisa is overspannen geweest (burn out) en heeft toen de heilzame werking van de dagelijkse wandeling ontdekt. Want wie wandelt kijkt om zich heen en niet de hele tijd op haar telefoon. 

Van mij mag ze hoor, hoe meer zielen hoe meer vreugd, maar wat een onzin om te denken dat je iets anders doet en beleeft dan al die duizenden andere wandelaars die zich met de benenwagen langs velden en wegen bewegen. Ik snap niet dat Vrij Nederland met een groot percentage oudere wandelaars als lezer deze jeugdige obsessie met zichzelf niet een beetje kon relativeren.

Will vertelt in dit kader dat ze laatsten item had gezien waarbij twee millenniummeisjes kwebbelden het boek ontdekt te hebben. Dat boek lezen zo’n geconcentreerde verrijkende ervaring was. 



maandag 12 augustus 2019

Nina Jurna

Vooraf geen idee wie zij is, de derde gast bij ‘Zomergasten’: Nina Jurna. Maar ik ga de avond aan en na een wat gereserveerde start ben ik er erg enthousiast over. Zij is correspondent voor NRC over Zuid Amerika, en woont in Rio de Janeiro Brazilië. Het is een wonderlijke aflevering en als ik de recensies lees zijn de medekijkers het met mij eens. 

Eerst veel over de politiek in de Midden- en Zuid-Amerikaanse landen, die allemaal haar onderwerp zijn, waar momenteel relatief weinig aandacht voor is in de media. Ze moet echt vechten voor ruimte in de krant. Het is allemaal interessant en belangwekkend, maar na een uurtje kakt de aandacht wat in. 

En dan gaan ze door op haar persoonlijke geschiedenis en zit je opeens op het puntje van de stoel. Ze is geboren in een kindertehuis in Renkum en geadopteerd door een familie in het oosten des lands. Even de naam van het dorp kwijt. Het enige bruine kind in het dorp, ‘niemand die op me leek. Op haar twintigste kreeg ze de naam van haar biologische moeder, die Surinaams was en kreeg ze er een hele Surinaamse familie bij en ging ze in Suriname wonen waar ze zich helemaal thuis voelde. 

Op haar 48e (twee jaar geleden) kwam ze er eindelijk achter wie haar biologische vader was, en dat bleek een Palestijnse man, indertijd student, nu arts. Het was maar een korte affaire geweest, hij wist niet dat er een kind van gekomen was. Hij en zijn vrouw hebben haar in hun hart gesloten en bu heeft ze er een hele Palestijnse familie bij, in Ramallah.

Dorstig Liesje

Hoera! De rug is zover hersteld dat ik weer naar de fysio kan. Wat dóe je dan de hele dag, vraagt de fysio. Echt inspirerend is mijn antwoord niet. Maar nu daar toch ben kan ik ook weer even naar de bloemenwinkel. 

Van de week zei een voorbijgaande jonge moeder met baby dat ik in de straat bekend sta als de bewoner met de mooiste bloemetjes. Bloemetjes-expert. Nou ja, reageer ik bescheiden, ‘mijn expertise bestaat vooral uit water geven, af en toe voeding, uit dode planten verwijderen, en nieuwe kopen...’  Na de zalmroze potroosjes die ik vorige week kocht en in potten zette staat er in de bloembak vóór nu ook een hagelwit vlijtig Liesje bij, die Hilda me gaf. Ik vind vlijtige Liesjes een beetje plastic bloemen, maar als je ze krijgt dan zorg je ervoor. Elke dag stort het vlijtige Liesje helemaal in, maar zodra ik haar gieter staat ze even zo vrolijk weer op. ‘Dorstig Liesje’  wordt ze ook wel genoemd, lees ik op een site over de verzorging van het vlijtig Liesje.  Dus vandaag koop ik voor haar een roze zusje Liesje. En een potroosje voor naast de andere twee, en een nieuwe ‘rode zonnehoed’, de echinacea purpurea. Ze heeft er maar één op voorraad,  en die is een beetje witroze ib plaats van rood. De vakantiekracht weet ook niet of die nog rood wordt.

Hani501 zegt dat ze na een periode rugklachten ooit van haar fysio geleerd heeft dat het goed en wijs is   om vrienden met je soms wat haperende lichaam te zijn. Er goed naar te luisteren. Het niet als vijand te beschouwen. Het goed te verzorgen. Hopelijk mogen wij ens ons lichaam nog tientallen jaren met elkaar voort. Dat advies neem ik natuurlijk ter harte. 

Maar ook naar de aandrang om iets te maken blijf ik luisteren. Tekenen en schrijven gaat nog steeds niet, maar dit dan wel. Zo wordt het eindelijk weer eens een beetje een creatieve dag. Een bloeiende achtertuin en bloembak als doel, ook al is het maar met klein perkgoed. Wie ‘t kleine niet eert...

zondag 11 augustus 2019

Over?

We zouden vanavond een privé-stadsrondleiding krijgen. Door een bevriende ervaren zeer goedvertellende gids. En dan een borreltje toe. Maar we moeten afzeggen vanwege mijn spit. Nee, het gaat echt niet. 

Ik lig de hele dag op bed series te kijken en dutjes te doen, af en toe voorzichtig stapje voor stapje de trap af voor een boterham, een kopje koffie, een rondje om de vijver, mijn handoefeningen, een pijnstiller. Want je moet wel in beweging blijven, adviseert iedereen. Ik denk maar: opeens zal het weer over zijn. Op enig moment  - na vijf dagen ofzo - is het ineens over. Zo ging het de vorige keer ook..

Bobby zegt vandaag wel drie keer dar ik er goed uitzie. Ontspannen. En dat terwijl ik niet kan zitten en niet kan opstaan, niet kan buigen en niet kan bukken. Ik geef me er inmiddels maar aan over en dat schijnt te helpen. En in de loop van de avond - Studio Sport met Ajax FC Emmen (5-0) - kan ik me ineens weer omdraaien en uit bed stappen. Is het waar? Zou het bijna over zijn?  

zaterdag 10 augustus 2019

Series

En verder ben ik om de gedachten een beetje af te leiden als een gek aan het binge-watchen. Serie na serie. Ik zit weer even in het VPRO-aanbod (NPO 3) en misschien switch ik weer naar de Netflix. Elke dag heeft haar eigen keuzes. De nieuwste serie die ik kijk is ‘The Pier’, een Spaanse serie over een man met een dubbelleven. Jonge hippe mensen met goede banen, goeie auto’s en goeie huizen. 

De serie begint met de zelfmoord van Oscar aan een pier bij Albufeira en zijn vrouw Alejandra - succesvol architecte - moet hem identificeren. (Ik vind het onbegrijpelijk dat het speelt in Valencia én in Albufeira in de Algarve in Zuid-Portugal dat hier gepresenteerd wordt als een grote leegte. Toen ik er ruin 20 jaar geleden was was het stampend vol apartementenconplexen, kilometer na kilometer. Of zou er ook een Spaans Albufeira zijn? O ja, er is een natuurgebied Albufera onder Valencia. Ik ben er wel eens geweest zelfs, maar zonder auto. Met de bus was het nogal ontoegankelijk.)

Zij krijgt zijn eigendommen waaronder een tweede smartphone en daarop ontrolt zich een heel dubbelleven met een tweede vrouw Verónica en een dochtertje daar in dat Albufera. Alejandra gaat naar deze Veronica maar zegt niet wie ze is. Ze is beeldschone hippie voor wie haar Oscar ook de ware was maar die ook de vrije liefde aanhangt. En er komen steeds meer dingen aan het licht, zoals dat Oscar al vijf jaar eerder zijn werk was kwijtgeraakt. En Alexandra heeft een moeder die een roman over de situatie schrijft. De film is tamelijk erotische en broeierig, waar ik met mijn zere rug en arm met tamelijk gemengde gevoelens naar kijk.

Groentela

Onze groentela zit propvol. Dat komt: vorige week toen ik nog kon bewegen ging ik wieden en oogsten op de moestuin in Oud-Zuilen. Dat kon alleen maar met de linkerhand, maar ik kon nog gewoon hurken en bukken. Vergeleken met de toestand nu was ik vorige week een wonder van beweeglijkheid. Ik nam mee naar huis: twee koolrabi’s, twee komkommers, een paprika, een krop sla, zes bieten en zes bosuitjes. De megakrop andijvie liet ik wijselijk nog maar staan. Normaal maak ik meteen plannen om ze te gaan verorberen, want de kunst van het moestuinieren is ook het opeten van de oogst. Maar ja, komkommer en koolrabi. En we hadden nog zoveel wortelen en bleekselderij. Wij hebben een issue met de koelkast: we hebben een te kleine koelkast. En geen echte kelder. En met dit zomerweer moet veel in de koelkast, anders droogt het uit.

De afspraak dat ik de recepten uitzoek en Bobby kookt liep deze week een beetje in het honderd. Ik ging dinsdag nog uit eten, Bobby ging donderdag naar de pizzeria in Maassluis dus haalde ik een maaltijdsalade bij AH, woensdag was Bobby moe en wilde hij alleen nog maar zijn snelle spaghetti koken, dus die groentela werd maar niet leger en omdat ik niet veel meer kan dan op bed liggen met zere rug en zere arm kan ik me de hele dag opwinden over de overvolle groentela. Voor de cursus ‘Gelukkig leven’ ben ik helaas nog niet geslaagd.

We doen ons best. Gisteravond wilde Bobby na een lange weekdag weer zijn snelle spagetti maken, en omdat ik zo aandrong heeft hij er zoveel mogelijk groenten in verwerkt, én er een komkommer-koolrabi-sla bij gemaakt. 

donderdag 8 augustus 2019

Ligmens

In Trouw treft mij een verhaal over een meneer die zijn dwarslaesie leert te accepteren. Hij is gevallen tijdens een cursus euritmie die hij volgde tijdens een sabbatical, om wat meer van het leven te leren genieten. En toen werd hij van een staande persoon van 1.83m hoog ‘een horizontale man’, een ‘ligmens’. Ook als hij fietst op zijn driewieler ligfiets is hij een liggende persoon.

Ik kom erop omdat het mij eergisteren nogal in de onderrug is geschoten en niet zo zuinig ook. Nu heb ik dus én een gebroken arm én rugpijn. Vooral zitten gaat niet. En overeind konen, En ik was al aan het lezen hoe ik - met die gebroken arm - een beetje gelukkig kon blijven. Nu is de queeste nog wat prangender. Van een eerdere keer rugpijn herinner ik me de oefeningen nog goed en ook dat het ineens weer over was, na een dag of vijf. Maar toen kon ik me nog uit de ligstand met beide armen onhoog duwen tot stastand.

Herstellen moet even de one-and-only focus zijn. De arm-oefeningen zes tot acht keer daags. En niet al te egocentrisch op de pijntjes gefixeerd. Andere mensen hebben andere thema’s. Ook daarnaar blijven informeren.

Websites

Ons koor bestaat nu een jaar en heeft vanaf de start een website. Die was nogal stom: snel in elkaar gefrutseld door een oud-koorlid. Vooral was hij stom omdat ertamelijk  onflatteuze foto's op stonden. Nogal groot. Voor de Facebook-pagina die ik vanaf begin dit jaar genaakt heb om nieuwe leden te werven had ik nieuwe fotocollages gemaakt, zodat we er dynamisch en vrolijk uitzagen. Maar daar verwijs ik  naar de site met die akelige foto's. En de teksten waren ok, maar stonden niet op de goeie plek.

Maanden geleden was er gerondvraagd wie de website wilde gaan ‘doen’ en toen zei ik stom genoeg geen ja, en nu is die onder beheer van een ander koorlid, die in de IT werkt en weinig tijd heeft. Nu probeer ik er tussen te geraken. Het uiteindelijke doel is natuurlijk om van haar de url van de backoffice en de wachtwoorden te krijgen. Die geeft ze niet zomaar. Zou ik denk ik ook niet doen. 

Dus ik ga naar haar om samen-aan-de-website-te-werken. We beginnen met plaatjes verwijderen en sommige te vervangen. Nou ja, we...? Ik zit op de bank naast haar en zij heeft haar laptop op schoot. Ik kan ondersteunend hummen en/of op het juiste moment af en toe een suggestie doen. Het resultaat is al een stuk aardiger nu. En zij blij.

De medekoorleden krijgen een mailtje en zijn ook blij.

woensdag 7 augustus 2019

Met de bus

Met Bus 5 naar de wijk Oog en Al. Op het Westplein valt een oude dame zo van haar stoel op de grond. Op haar gezicht. *pok!* zegt haar voorhoofd. Ze is buiten westen. Consternatie alom. Ambulance gebeld. Bus staat stil op de rotonde. Politie erbij. Die zijn nogal bewapend. Het is vlakbij dat Oktoberplein, waar een paar maanden geleden die schietpartij in een tram was. 

‘Ik ben 82. Ik had mijn schoonzus naar het station gebracht’, vertelt ze aan de agenten als ze weer bijgekomen is. ‘Vanmorgen was ik ook ook al misselijk.’ Ze wil het liefst naar huis en dan de huisarts bellen maar dat gaat vast niet meer lukken. Alle protocollen van de diverse diensten worden uit de kast getrokken. Oude dames on the move. 

Natuurlijk denk ik aan Mutti die we misschien net iets te lang zelf met de trein van Emmen naar het westen lieten reizen. Vooral de overstap te Zwolle was een grote hobbel voor haar.

dinsdag 6 augustus 2019

Mary Claire

Liggend op de grond in mijn kapelletje met mooie lamentaties op de stereo bestudeer ik mijn kastje met Madonna’s en spiriboeken. Daar kom je alle levensqueestes tegen. Vandaag mag dit boek verlichting geven. Ik kan me niet herinneren waar en wanneer ik het kocht, vaag staat me bij dat het in de kloosterboekhandel in Egmond was. Dat ik het fijn vond dat het een ongelovig boek was en dat ik niet alle bijbelteksten weg hoefde te filteren. 

Ik heb veel boeken van de Duitse Benedictijner monnik Anselm Grün, die vind ik mooi wijs, maar soms een beetje teveel God. Deze Mary Claire O’Neal wijst de lezer maar weer eens op het fenomeen van de stroom negatieve gedachten die soms de geest bevolken en geeft handreikingen hoe ze onschadelijk te maken. Ze herkennen is stap 1. Ik ben niet mijn gedachten. Ze pleit ook voor een Vreugdedagboek: elke dag noteren waar je blij van wordt, en voor dankwoorden formuleren en uitspreken. Tel uw zegeningen tel ze een voor een, tel ze alle en vergeet er geen. 

Remember her

Het is 6 augustus, vandaag zou Marg 62 zijn geworden. Ware het niet dat. Twee jaar geleden vierden we haar 60e verjaardag bij haar thuis. Ze had een nare operatie achter de rug maar de kwaadaardige cellen waren allemaal weg. Ze hield een vriendinnenetentje. Het was hartstikke leuk. Ik hield een verjaardagsspeech en grapte dat we elkaar beter bij leven konden complimenteren dan aan het graf. 

In november belde ze om te vertellen dat de kwaadaardige cellen teruggekomen waren en dat er geen enkele hoop meer was. De medici gaven haar nog een paar weken tot een paar maanden. Het werden een paar maanden, waarvan vele weken met veel narigheid en pijn. Maar ook mooie weken vol liefde en vriendschap. Haar zus Hilda was bij haar toen ze heenging. 

Nu nodig ik Hilda uit om samen Margs verjaardag te gedenken, te vieren. Ik stel voor Bistro Belle, ik heb een foto uit oktober 2016 dat ik daar met Marg was. We liepen zo heerlijk te dwalen door de herfstige slottuin van Slot Zuylen.

Ik lig in mijn kapelletje bij te komen van alle duistere gedachten die mij in bezit nemen en luister muziek. Een afspeellijst met Lamentaties. En opeens komt langs Dido’s Lament van Purcell. ‘When I’m laid in earth....’ ‘Remember me, but ah, forget my fate...’ Dat was een van de nummers die Marg had gekozen voor haar afscheidsdienst. Gezongen door Alison Moyet. 

Ze was haar laatste maanden erg bezig met hoe ze herinnerd zou worden. Met Hilda maakte ik nog een appelgroen boekje met foto’s en teksten van Marg. Zo wilde ze herinnerd worden. 

Potroosjes

Zes weken geleden is het nu dat mijn arm brak. Het bot is nu hersteld en vastgegroeid, zegt de fysiotherapeut, nu moet de rest eromheen weer soepel worden. Weefsel en pezen. Want ik kan mijn rechterpols en -vingers nog nauwelijks draaien en bewegen. Dus typen, brood smeren en tomaatjes snijden gaat nog steeds niet, laat staan autorijden en fietsen. Na anderhalve week fysio is het al wel ietsje beter geworden, maar nog niet opzienbarend. Dat herstel moet vooral in de eerste drie maanden na de breuk gebeuren, anders blijft het de rest van mijn leven zo stijf. Ik ga drie keer per week naar de fysio. De therapeut kijkt of en hoe het herstel vordert en doet wat vriendelijk rekken en strekken van de dikke stijve pols.

Het is de kunst ook als je weinig kunt het leven als rijk en zinvol te beleven en niet te gaan liggen sippen en miesemousen. En niet te veel doen. Want dingen doen is de norm. Het is een heel spiritueel proces. De vernauwde  wereld.

Bobby moet snel na zijn werk naar een vergadering en heeft geen puf om te koken, terwijl ik net zo’n zin heb in lekker eten. Ik vind dat we elke dag lekker moeten eten. Ik heb ingrediënten voor een snelle bami in huis gehaald: gesneden kipfilet en gesneden groenten, dus die kan ik zo in de wok gooien. Eigenlijk kom ik een heel eind. Maar mie afgieten en de bosuitjes snijden gaat toch niet, en de afwas is ook een megaklus, dus daarna weer een uur bijkomen en pijnstillers. Niet doen, is eigenlijk het devies, en me niet schuldig voelen. 

Ik maak het verkleinde bestaan maar mooier met kleine plantjes in de voor-en achtertuin. Tijdens de hittegolf hebben de viooltjes en petunia’s in de potten het loodje gelegd en er bloeit niet zoveel meer. En ik kan niet naar het tuincentrum. Ik moest ook nog naar de mondhygieniste, en die zit in Oost. Vlakbij het chique Wilhelminapark. Daar vlakbij is ook een goeie bloemenstal, tegenover de begraafplaats St. Barbara. Na de cyclaampjes van de bloemenwinkel die aardig lijken te settelen koop ik nu zachtroze potroosjes. Onkruid en dode planten eruit en verse bloei erin: ik bedoel het letterlijk maar het is ook een metafoor.

maandag 5 augustus 2019

Bervoets

Ik keek naar Hanna Bervoets in Zomergasten. Als personage en verschijning intrigeert ze,  ik heb wel wat maar niet veel van haar gelezen. Te experimenteel geloof ik. Ze is een gevoelige persoon, maar in haar spreken heel analytisch. Dus het is niet eenvoudig om je een beetje dichtbij haar te voelen. Dat begon pas toen ze vertelde over de tv-serie Xena the Warrior Princess uit de jaren negentig. Een soort crypto-lesbische serie waar ze als 15-jarige op een lesbische mailinglist van hoorde. ‘Hè,’ zegt Janine Abbring bijna giechelend, ‘lesbische mailinglist?’ 

De afgelopen week waren er veel homomannen en lesbische vrouwen op tv. LHBT is heel gewoon in de mediawereld en onder weldenkenden, maar op veel plekken is de tolerantie flinterdun. Het is ok als men er maar niets van ziet. Vooral geen hand in hand of zoenen in het openbaar.

Ik dacht eerst dat het onderwerp lesbisch niet aan de orde zou komen, omdat Bervoets het niet uitdraagt, maar het kwam toch. Dat ze niet naar de Gay Pride-feesten ging omdat ze Zomergast was. Met haar bindweefstelziekte trekt ze dat niet. Ze had Susan Sontag over kanker en Aids en de Amerikaanse actiegroep Act Up die in de jaren negentig onderzoek eiste naar Aidsmedicijnen. En dus die lesbische series die zoveel vreugde en opwinding gaven: éindelijk lesbische personages om je aan te spiegelen. En die lesbische mailinglijst. Ik vondvhet leuk dat ze die noemde. Dat zijn van die subculturele geheimpjes. Zelf was ik in de jaren begin 2000 lid van een internationale mailinglist Euro-Sappho en er ging een wereld voor mij open. Ik leefde enorm mee met de discussies en ontmoette dames uit de hele wereld. Die mailinglijsten waren de voorloper van wat nu bijvoorbeeld Facebookgroepen zijn.

Afgezien van de analytische inslag aan het begin (bijvoorbeeld over een eiland propvol walrussen doordat het poolijs verdwijnt) vond ik het een leuke uitzending. Ze heeft een brede belangstelling, maar uiteindelijk ook gewoon maar een meisje dat naar liefde verlangt  en naar een eenvoudig leven. Een veelkijker is ze en dus heeft ze een hoofd vol films en beelden en analyses, maar ze is ook iemand met pijn en daardoor haar grenzen. Misschien ga ik haar laatste boek over ziekzijn (een man net Q-koorts) wel lezen.



zondag 4 augustus 2019

Panbos

Vandaag kiest Bobby voor de zondagwandeling uit het Jaarboek van het Utrechts Landschap Het Panbos bij Zeist en Bosch & Duin. Op de kaart is het het rechtergebied, roze gearceerd. Hondenlosloopgebied, betekent dat. De ingang is wat moeilijk te vinden, want ergens aan een ventweg langs de Amersfoortseweg, en hoe kom je op die ventweg? Het is een leuk rommelig kriskrasbos met in het midden een zandverstuiving. De wortels van de bomen op de zandverstuiving zijn los gewaaid, en daarom heet het ook wel het Sprookjesbos. Ik wou er nog wel een Zandmeertje bij.



zaterdag 3 augustus 2019

Man in een oranje shirt

Gezien: de film ‘Man in an orange shirt’, op tv vertoond in het kader van de Pride Week, waar dit jaar veel aan gedaan wordt. LHBT heet het tegenwoordig, de woorden ‘homo en lesbisch zijn helemaal uit. Ik keek naar Jinek waar de bebaarde zanger/es Conchita te gast was alsook Songfestivaldeskundige Cornald Maas, en voorheen politiewoordvoerder en nu Pride-tv-presentator Ellie Lust en compaan. LHBT was het thema. Ellie had eerder deze week een programma over en met slachtoffers van homohaat en ze sprak ook met mannen die homohaatteksten voor in de mond hebben, zoals Johan Derksen en ADO Den Haag-supporters.

Er zijn deze week diverse LHBT films uitgezonden, waaronder ‘Man in an orange shirt’. Mooie gelaagde film, als BBC-serie gemaakt. Twee mannen diep in love in de jaren veertig. De ene is kunstschilder, de andere bankemployé. Ze kennen elkaar van de lagere school en van het oorlogsfront. De bankemployé trouwt toch maar met zijn buurmeisje en stort daarmee hen alle drie in het ongeluk. Ze krijgt nog net een zoon, maar dan is de (lichamelijke) liefde wel over. Maar ze blijven getrouwd en een net gezin. Zij weet het en verdringt het. En hij durft niet.

De andere eigentijdse verhaallijn is  die van Flora op hoge leeftijd, oma, en haar dertigjarige kleinzoon woont bij haar in het souterrain. Dierenarts en ‘s avonds wild met mannen aan het daten met anonieme seks. Nou ja en langzaam komen de verhalen van kleinzoon en opa bij elkaar en aan het verzoent oma zich. Soort van. Heel mooi.