Deze foto van mij staat al anderhalf jaar op mijn bureau. Hij komt uit de nalatenschap van Marg. Haar zus Hilda gaf 'm aan mij, na Margs overlijden. Ik was zo 22 denk ik. Bobby vindt 'm prachtig, ik lijk wel David Bowie, zegt hij. Het was de jas van Hani501, gemaakt van een stugge onverwoestbare stof die deed denken aan wat ze gebruikten voor autobekleding. Hij was majestueus lang, bijna tot op de grond.
Wat een leuk mooi fris meisje, denk ik nu. Dat vond ik zelf toen niet. Ik vond mijzelf (uiterlijk) een beetje een grijze muis. Ik was niet vrouwelijk, ik was niet jongensachtig, niet femme en niet butch, ik had geen uitgesproken haarkleur, had ik nou krullen of niet...
En moet je kijken, wat een leukie. David Bowie is wel het ultieme compliment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten